Αρχική ΘΕΑΜΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ Σταυριανός Κιναλόπουλος : ” Ένα κλουβί είναι η ελευθερία, απλώς με καλύτερη...

Σταυριανός Κιναλόπουλος : ” Ένα κλουβί είναι η ελευθερία, απλώς με καλύτερη θέα “

1797005_10201982142247808_1973648457_o

Κάποιους ανθρώπους δεν χρειάζεται να τους δεις ποτέ για να καταλάβεις το πνεύμα τους , όπως πολλοί έχουμε αναλογιστεί και έχουμε φανταστεί πώς να ήταν άραγε ο Ίψεν , ο Σαίξπυρ , ο Μπέκετ ή ο Σοφοκλής (;)

Δεν χρειάζεται. Μια λέξη , μια φράση καθρεφτίζουν την πολυσύνδετη μορφή τους , τις πολυγωνικές ρωγμές που αφήνουν στις σανίδες του θεάτρου .

Δεν γνώρισα τον Σταυριανό Κιναλόπουλο , δεν τον είδα , όμως ο διαδικτυακός διάλογος μας ήταν σαν να μου άνοιξε την αυλαία της δικής του σκηνής και να μου είπε : « Από δω παρακαλώ , αυτό είναι το έργο μου , εγώ είμαι ο πρωταγωνιστής, ο σκηνοθέτης , ο συγγραφέας και  υπεύθυνος για ό,τι συμβεί εδώ μέσα . Εγώ , τα έγκατα του ψυχισμού μου και το πρόσωπο που κλέβω σας παρουσιάζουμε τον Σταυριανό , απ’όλες τις μορφές τις οποίες μπορεί να ενσαρκώσει».

Ο Σταυριανός Κιναλόπουλος είναι θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός, δάσκαλος δημιουργικής γραφής- θεάτρου και παραγωγός. Το πρώτο βιβλίο που έγραψε το ονόμασε «Κιχ» το οποίο χαρακτηρίστηκε παγκόσμια αστυνομική καινοτομία. Έχει γράψει τα θεατρικά έργα «Τρία Κάππα» , «Ασανσέρ» και «Ορνυθόρυγχος».

Σαν ένα παραμύθι ή απόλυτα ρεαλιστικά γεννήθηκε το πάθος σας για το θέατρο;

Σαν εγωιστικό, ναρκισσιστικό, «θέλω να με αγαπάτε όλοι» σύμπλεγμα. Πιστεύω πως έτσι γεννιέται σε όλους. Αυτό είναι το πάθος. Το οποίο φεύγει γρήγορα και μετατρέπεται σε συνήθεια. Απαραίτητη μεν, συνήθεια δε.

Πώς το είχατε ονειρευτεί; Ποιο είναι το μεγαλύτερο θεατρικό σας όνειρο;

Εννιά χρονών είδα το Lion King. Πήγα σπίτι κλαίγοντας από ένα μιξ συναισθημάτων που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

«Μαμά εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω ή ζωγράφος ή ηθοποιός ή και τα δύο, για να ζωγραφίζω και να δίνω φωνή σε ταινίες σαν αυτήν»

Τελικώς, το έκανα! Σπούδασα και τα δύο. Δεν εξασκώ πλήρως το σχέδιο, αλλά φτιάχνω αφίσες και σκηνικά στις παραστάσεις. Για να κλείσω αυτό το όνειρο λοιπόν, θέλω κάποια στιγμή να φτιάξω εξ ολοκλήρου τον Άμλετ, το έργο που βασίστηκε το Lion King. Εκεί, το παιδικό όνειρο θα γίνει σε ενήλικη πραγμάτωση.

Παρεμβάλλετε το θέατρο σε όλες σας τις δημιουργίες; Το λέω διότι μοιάζει να μη θέλετε να αποχωριστείτε το θεατρικό ύφος, όπως και στο αστυνομικό μυθιστόρημα σας, το Κιχ.

Ναι, το θέατρο μετουσιώθηκε σε κάτι σαν ξενιστής μου! Όσον αφορά στο “Κιχ”, εν αρχή, ήταν σενάριο για το οποίο με κάλεσαν στο Mega . Τελικώς το φοβήθηκαν, ως κάτι περιπλοκότερο των ελληνικών τηλεοπτικών δεδομένων και πρότειναν να το κάνω βιβλίο. Τους άκουσα. Το δίνω στον Κώστα Γεωργουσόπουλο. Του αρέσει. «Μη διανοηθείς να του αφαιρέσεις τους θεατρικούς διαλόγους. Είναι καινοτομία!». Κι έτσι γεννήθηκε το τερατάκι «μυθιστόρημα θεατρικών διαλόγων». Το αγκάλιασα όπως τα υπόλοιπα τέκνα μου. Μεταξύ μας, και τα υπόλοιπα, τερατάκια είναι!

Σε ποιο είδος θα κατηγοριοποιούσατε τα θεατρικά σας έργα;

Τερατογενέσεις!

Για τι πράγμα μιλάει το Ασανσέρ;

Πρόκειται για ποπ τραγωδία δύο νέων, ενός μίζερου, αντικοινωνικού άντρα κι ενός πλουσιοκόριτσου που νοιάζεται μόνο για το μακιγιάζ του, οι οποίοι κλείνονται στο ασανσέρ. Όμηρος και Νανά. Κωμικότητα, γελοιότητα, δράμα, μελόδραμα, ειρωνεία. παρελθόν, όρια, αληθινά πρόσωπα, μάσκες, φόβοι. Ποιος είναι ο κοινός φόβος όλων μας; Νομίζω πως μια φράση προσδιορίζει πλήρως το έργο:

«Ένα κλουβί είναι η ελευθερία, απλώς με καλύτερη θέα».

Ασανσέρ!Πράγματι γιατί Ασανσέρ; Ποιο το υπόβαθρο αυτής της ονομασίας ; Και γιατί χαρακτηρίστηκε ως ποπ τραγωδία;

Α! Πάλι ο Γεωργουσόπουλος φταίει. Είπε ότι έτσι θα έμοιαζε μια τραγωδία με τα κοινά, δημοφιλή προβλήματα της νέας γενιάς. Και λέω χαζοχαρούμενα «μια ποπ τραγωδία δηλαδή!». Επέμεινε να το κρατήσω. Του οφείλω πολλά. Τώρα, γιατί βαφτίστηκε ασανσέρ; Κλειστοφοβικό κουτί που συμβολίζει μπόλικα πράγματα. Αποκαλύπτονται στην παράσταση ή στο βιβλίο. Συν του ότι ανεβοκατεβαίνει συνεχώς από την κωμωδία στο δράμα και από τον ρεαλισμό στον σουρεαλισμό.

Έχετε παρακολουθήσει σεμινάρια ψυχολογίας και εγκληματολογίας, φαίνεται πως στα έργα σας δεν παραλείπετε να εμβαθύνετε στον ψυχισμό αλλά και στα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου όπως: ψυχολογικές διαταραχές , απάνθρωπες συμπεριφορές και βίαιες . Κρύβεται κάτι πίσω από αυτό;

Ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε πως μόνο οι άρρωστοι άνθρωποι γράφουν υγιή έργα. Το ασπάζομαι, κυρίως επειδή με συμφέρει! Πριν δω το Lion King ήθελα να γίνω ντετέκτιβ ονόματι Σέρλοκ Πουαρό. Ίσως γίνω όταν μεγαλώσω. Νομίζω αυτό απαντάει 100%.

Είμαστε εμείς οι άνθρωποι «όμηροι» , όπως ονομάζεται και ο πρωταγωνιστής του Ασανσέρ, σε μια ιδέα, σε έναν φόβο ή σε μια εμμονή;

Πρωτίστως όμηροι του εαυτού μας.

Ο κάθε θεατής ξεχωριστά υιοθέτησε κάποια στοιχειά από το Ασανσέρ και ταυτίστηκε παρομοίως. Εσείς τι θελήσατε να τους διδάξετε; Διότι μάλλον για διδαχή πρόκειται.

Με κατηγορούν για διδακτική εμμονή και έχουν δίκιο. Η διδαχή καταντάει κλισέ. Είμαι όμως όμηρός της. Το «Ασανσέρ» το έγραψα 22 χρονών και ήθελα να τα πω όλα, άλλωστε ήμουν τόσο νέος που τα ήξερα όλα! Αυτήν την ξερολιά της νιότης εμπεριέχει το «Ασανσέρ», την οποία στη νέα του έκδοση προτίμησα να την κρατήσω παρά να την διορθώσω. Μου μοιάζει πιο τίμιο έτσι, πιο αθώο. Τι ήθελα να πω; Τα πάντα. Ώστε με κάτι απ’όλα να ταυτιστείς. Σαν έναν μπουφέ, για να διαλέξεις να φας ό,τι σου αρέσει ή μάλλον να δοκιμάσεις ό,τι σε φοβίζει.

Ομολογήσατε τους φόβους σας μέσα από αυτό το έργο ; Σαν ένα είδος κραυγής. Βλέπετε τον εαυτό σας μέσα στο Ασανσέρ;

Μα ο Όμηρος είμαι εγώ! Κάθε συγγραφέας ως πρώτη πηγή έμπνευσης έχει τον εαυτό του. Οι φόβοι του Ομήρου, το παρελθόν, η κατάντια του, είναι και η δική μου κραυγή.

” Δύσκολο κάποιος να αποκαλύψει την αλήθεια του εαυτού. Με τον «φόβο» παλεύουμε στο σκοτάδι . Εκείνος κάπου κάπου μοιάζει να συμφιλιώθηκε πριν βγάλει το φτυάρι και σκάψει τον λάκκο για τους φόβους που τυραννούν τον άνθρωπο” σκέφτηκα.

Ποιος θεωρείτε πως είναι ο κατάλληλος τόπος – χρόνος για να εμπνέεστε και να δημιουργείτε;

Θα έλεγα ένα σπίτι στο βουνό ή καλύτερα σαλέ, αν πληρώνει καλά η παραγωγή, η παραγωγή ονείρων. Δεν υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες. Ούτε καν η πολυτέλεια του ύπνου που καθαρίζει τον νου, γι αυτό είμαι χρόνια άυπνος. Υποχρεούσαι να εμπνέεσαι μέρα-νύχτα, όταν τρως καμένα μακαρόνια, όταν κάνεις μπάνιο, στο μετρό, στο σεξ, στο λούνα παρκ δεμένος στα 25 μέτρα ανάποδα.

Το Ασανσέρ, έχοντας ανέβει 5 φορές, το έχετε δοκιμάσει μεμονωμένα και από τις τρεις σκοπιές. Συγγραφέα, ηθοποιού, σκηνοθέτη. Ποια προτιμάτε;

Του θεατή! Είναι το πιο δύσκολο έργο μου. Μόνο να σκεφτείς ότι ο κάθε ήρωας αλλάζει 4 ακραία διαφορετικούς ρόλους…του θεατή!

” Παράδοξες και τόσο απρόβλεπτες οι απαντήσεις του Σταυριανού ,  που τελικά είσαι εσύ αυτός που φοβάσαι την απάντηση. Αυτοσαρκαστικός, ειλικρινής αλλά καθόλου απόλυτος και ρεαλιστικός , αφήνει ένα παραθυράκι ονειροπόλησης σε όσα διδάσκει,  σε ένα «ύπουλο» παιχνίδι κατάθεσης ψυχών , απρόσωπων θεάτρου που εκείνος υποκινεί “

Εκτός αυτών, είστε και δάσκαλος θεάτρου. Τι ζητούν οι εκκολαπτόμενοι ηθοποιοί από τους καθηγητές υποκριτικής;

Κάνω ένα μάθημα στη δραματική σχολή του Ιάσμου, υποκριτικής και γλώσσας του σώματος. Πότε δηλαδή κάποιος ψεύδεται βάσει κινήσεων και εκφράσεων, στη σκηνή αλλά και στη ζωή. Συνειδητοποιώ λοιπόν ότι οι μαθητές ζητούν ειδική και όχι γενική γνώση. Θέλουν σε κάθε μάθημα να μετρούν απτώς το τι αποκόμισαν. Και φυσικά απαιτούν μεταδοτικότητα. Είναι το στοιχείο που λείπει από ηθοποιούς ή σκηνοθέτες μεγαθήρια και γι’ αυτό αδυνατούν να μεταφέρουν τη γνώση που κατέχουν στα παιδιά.

Ο Νίκος Γκέλια που υποδύεται τον Όμηρο και η Εύη Τσάφου την Νανά, τα κατάφεραν;

Με την Εύη έχουμε συνεργαστεί άπειρες φορές. Ξέρω πόσο καλή ηθοποιός είναι. Με τον Νίκο πρώτη, αλλά βλέποντάς τον στο θέατρο, μου θύμιζε το δικό μου παίξιμο. Έτσι, μιας που όπως είπα, έγραψα τον Όμηρο βάσει εμού, εντελώς ναρκισσιστικά, του τηλεφώνησα. Μιλώντας μαζί του, συνειδητοποίησα ότι μοιάζουμε μέσα-έξω. Ενδεικτικά, έχουμε ίδιο ύψος, βάρος, χρώματα, ζώδιο και ωροσκόπο! Οπότε, το καστ ήταν σωστό εξ αρχής. Το αποδεικνύουν άλλωστε σε κάθε παράσταση.

Το σκηνοθετεί η Φρόσω Κορρού. Πώς νομίζετε ότι αντιμετώπισε το έργο;

Με ψυχραιμία καταρχάς γιατί είναι συγγραφικό τερατάκι! Τερατάκι επειδή εμπεριέχει θεατρικό ζάπινγκ. Τρεις φορές οι ήρωες βγαίνουν από το ασανσέρ, παίζοντας εμβόλιμες σκηνές, φαινομενικά ασύνδετες με το έργο. Και γίνεται απότομα, σαν να αλλάζεις κανάλι στην τηλεόραση. Δηλαδή η Φρόσω, καλέστηκε να ενώσει επί σκηνής τέσσερα  διαφορετικά έργα. Και το έκανε ευφυώς. Μηδενίζοντας τα πάντα, γειώνοντας κάθε περιττό συναίσθημα. Άφησε ένα μίνιμαλ και καθαρό αποτέλεσμα όπου όλα τριγύρω καίγονται χωρίς να βλέπεις τη φωτιά.

Ποιο είναι το πιο δυσάρεστο γεγονός που σας συνέβη στον χώρο του θεάτρου;

Δυσάρεστο επί σκηνή ήταν η πρεμιέρα του «Κι Απόψε Ένα Τρένο Έχασα» . Μέσα σε κατάμεστο θέατρο, κλείνει η φωνή μου, ενώ έπρεπε να παίξω συνολικά έναν μονόλογο 17 σελίδων και να τραγουδήσω. Τα κοκοράκια στον λαιμό μου κάνανε τσουλήθρα. Επίσης στον λαιμό μου πήρα και όλη την ομάδα. Ντροπή, ντροπή, ντροπή! Δυσάρεστο πίσω από τη σκηνή, όταν δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση για να κερδίσω έναν ρόλο. Συνέβη μάλιστα δύο φορές, με διαφορετικό άνθρωπο. Το τραγελαφικό είναι πως τότε δεν κατάλαβα ότι πρόκειται για παρενόχληση. Το πήρα ως χιουμοριστικό πειραγματάκι. Είπα ένα ευγενικό όχι και έφυγα με το κεφάλι ψηλά. Με το κεφάλι ψηλά όμως θα είχα φύγει αν πραγματικά απαντούσα. Θα απαντήσω όμως, έστω με καθυστέρηση ετών.

Θυμάστε ένα εγκώμιο και μια σκληρή κριτική που σας έχουν κάνει;

Είναι αστείο! Θυμάμαι μια ολοσέλιδη κριτική, νομίζω στην Ελευθεροτυπία, που με χαντάκωνε με εμμονή, όταν πρώτο-έπαιξα το Ασανσέρ. Δίκιο είχε ο άνθρωπος, ήμουν οικτρός αλλά στο τέλος έγραφε:

«Ίσως ο Κιναλόπουλος είναι ο ελπιδοφόρος νέος του ελληνικού θεάτρου. Του το εύχομαι»

Αυτή η κριτική ήταν όντως ασανσέρ. Από το υπόγειο στην ταράτσα!

Απογοητεύεστε εύκολα ;

Γοητεύομαι εύκολα, απογοητεύομαι δύσκολα. Το πρώτο κρατάει συνήθως λίγο. Το δεύτερο κρατάει πάντα για πάντα.

Στο μέλλον θα θέλατε να ασχοληθείτε περισσότερο με το θέατρο ή τη λογοτεχνία;

Με εκείνο το σαλέ που λέγαμε!

Θέατρο-πραγματικός κόσμος. Πώς αλληλεπιδρούν; Ποιος είναι η αντανάκλαση ποιανού;

Ωχ, δεν είμαι αρκετά νέος για να ξέρω μια τόσο δύσκολη απάντηση.

Δανείζεστε καταστάσεις από την προσωπική σας ζωή για το θέατρο ή είστε ένας παθητικός παρατηρητής ;

Δε δανείζομαι. Κλέβω! Ζωές φίλων μου και μη, έχοντας φυσικά κατακλέψει και τη δική μου ζωή.

Ετοιμάζετε κάποιο άλλο βιβλίο ή θεατρικό έργο αυτήν την περίοδο ;

Την αυτοβιογραφία μου. Θα ονομάζεται «Σταυριανός, ο άυπνος ξερόλας»

Πόσες φορές έχετε πετάξει στα σκουπίδια κάτι που έχετε γράψει ;

Έχω ένα συρτάρι που το λέω «Γλάρο».  Πρώτον για να μου θυμίζει τον κολλητό μου φίλο Τσέχοφ και δεύτερον επειδή οι γλάροι τρώνε ό,τι σκουπίδι βρουν. Αυτά τα σκουπίδια ευελπιστώ ότι μια μέρα θα γίνουν Γλαράκια.

Τι θα αλλάζατε εσείς στη γενική τακτική που ακολουθεί το θέατρο σήμερα στην Ελλάδα ;

«Το ότι δεν έχει τακτική»

Τέλος, η δύσκολη ερώτηση. Αν έπρεπε να διαλέξετε, τι θα διαλέγατε ανάμεσα στην υποκριτική, σκηνοθεσία, συγγραφή και διδασκαλία;

Κιμάς, μελιτζάνα, πατάτα ή μπεσαμέλ; Για μένα είναι ένα. Μουσακάς. Απλώς βάσει συνθηκών, κάποιες φορές διαλέγω ένα-δυο εξ αυτών. Για να απαντήσω όμως σοβαρά, θα διάλεγα το σαλέ!

 

«ΑΣΑΝΣΕΡ»

Κάθε Τεταρτη & Πεμπτη στις 21:00 στον FAUST BAR-THEATER όπου θα παιξουν η Εύη Τσάφου και ο Νίκος Γκέλια σε σκηνοθεσία Φρώσος Κορρού.


Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο instagram



Προηγούμενο άρθρο“Που είναι η μάνα σου μωρή ; Αυτή η ερώτηση με τσουρούφλισε “
Επόμενο άρθροΚινδυνεύει με πλειστηριασμό η μεζονέτα της κόρης της Άντζελας Δημητρίου!