Λεωνίδα Κακούρη, προσοχή στη Λίμνη, γιατί Δεν είναι Πια…

Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης, πέντε λεπτά από το Μετρό Μέγαρο Μουσικής, βράδυ Τρίτης. Το φουαγιέ γεμάτο κόσμο που περιμένει την έναρξη της φετινής δουλειάς του Λεωνίδα Κακούρη, ο οποίος μετά την ιπτάμενη σκηνοθετική ματιά του πάνω στην παράσταση “Το Φαλιμέντο του Κόσμου”, για το Νικόλα Άσιμο, ασχολείται με ένα ισπανικό, θεατρικό έργο ελάχιστα γνωστό στη χώρα μας.

“Η Λίμνη που δεν είναι πια” αναμετράται ως κείμενο με τις ανθρώπινες σχέσεις, την τρέλα, την απώλεια, τη μνήμη.

Το δυνατό αυτό κοινωνικό έργο του Νταβίντ Ντεσόλα αφορά μια μυστηριώδη  ιστορία που εκτυλίσσεται γύρω από  τον Οσκαρ (Λεωνίδας Κακούρης), έναν καθηγητή που δεν μπορεί πλέον να διδάξει λόγω μιας τρομερής προσωπικής κρίσης που βιώνει, ύστερα από τον ξυλοδαρμό που υπέστη από έναν μαθητή του «δι ασήμαντον αφορμή. Ένα απόγευμα την ώρα που κάθεται σκεφτικός μπροστά σε μια παγωμένη λίμνη, τον πλησιάζει ο πρώτος του δάσκαλος (Θοδωρής Κατσαφάδος), ο οποίος τον πείθει να παραδώσει ιδιαίτερα μαθήματα σε ένα πολύ ξεχωριστό αγόρι, του οποίου η μητέρα (Βίκυ Παπαδοπούλου)  ζει απομονωμένη στον δικό της κόσμο, σε ένα σπίτι-καταφύγιο, ως αποτέλεσμα ενός τρομακτικού γεγονότος που της έχει συμβεί.

Στο έργο αυτό του θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου Νταβίντ Ντεσόλα, για το οποίο  τιμήθηκε με το βραβείο Lope de Vega (2007),  οι χαρακτήρες  προσπαθούν- μέσα από στιγμές μυστηρίου, χιούμορ και σασπένς- να αναμετρηθούν περίτεχνα με τους φόβους τους, αλλά και με έναν δυνατό έρωτα. Ο Όσκαρ καλείται να αναθεωρήσει όλα του τα πιστεύω μπροστά στην σχέση του με την Ιρένε, καθώς εκείνη προσπαθεί να τον τραβήξει μέσα στη δική της πραγματικότητα. Συνδετικός κρίκος των δυο τους, ο  παλιός δάσκαλος με ένα χιούμορ που καθηλώνει, τον σπρώχνει με την σειρά του να ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό του που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Πρόκειται άραγε για παιχνίδι ενός ή πολλών μυαλών; 

Η ερώτηση δεν απαντάται με σαφήνεια στην παράσταση κι αυτό ανήκει στα θετικά της σημεία. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι-ορθώς-λιτότατα, οι ερμηνείες απογειωτικές, αν και οι ηθοποιοί έχουν ακόμα περιθώρια ανακάλυψης του εσωτερικού ρυθμού του έργου. Το ταίριαγμα Κακούρη-Παπαδοπούλου αλλά και Κακούρη-Κατσαφάδου είναι συγκλονιστικά επιτυχημένο. Όμορφα τα μουσικά ενδύματα της παράστασης. Αγωνία, θλίψη, μελαγχολία κυριαρχούν. Αλλά και μια νότα παράξενης αισιοδοξίας για τους πιο εκκεντρικού θεατές, τουλάχιστον…

Μια επίσκεψη στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης μια Δευτέρα ή μια Τρίτη είναι ικανή να μας βυθίσει στην πιο γοητευτικά μυστήρια λίμνη της φετινής θεατρικής σεζόν. Δεν απομένουν πολλές παραστάσεις, οπότε σπεύσατε.

Info