Αρχική ΔΙΑΦΟΡΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΡΘΡΑ Η όψη από τον εξώστη

Η όψη από τον εξώστη

binoculars-1237570_960_720

Είχαν πει να κάθομαι εκεί . Ίσως αν παρέλειπες τις οδηγίες τους να ήταν ορατή η αλήθεια, μπορεί να ήταν πολύ σκληρή για εσένα .

Έπρεπε να καταγράφεις τις κινήσεις των ηθοποιών, έπρεπε να διαβάζεις τους έναρθρους φθόγγους τους, να νιώθεις τον ιδρώτα τους και να έχεις οραματιστεί πως σαν σκιά, από μια μισομπαλωμένη ρογμή, έβλεπες τα παρασκήνια .

Σαν εικόνες που κανένας δεν θα μπορούσε να δει, εσύ, μπορείς τώρα, να δεις πως διαβάζουν ξανά και ξανά το σενάριο, πως τρίβουν τα χέρια τους, πως σκαλίζουν τα νύχια τους, πως δαγκώνουν τα χείλη και πώς πριν από κάθε πρεμιέρα,  κοιτούν, ρίχνουν κλεφτές ματιές στο κοινό .Όσο εκείνοι κατέφθαναν, νόμιζαν πως ένα ασυναρμολόγητο συναίσθημα , ένα ασύλληπτο και ουτοπικό πάθος θα τους έφλεγε σύγκορμους .


Πως μπορούν να ξεχάσουν πως είναι η Ειρήνη, ο Κώστας, ο Γιάννης και να γίνουν κάτι άλλο, κάτι που δεν έμοιαζε με τους ίδιους; Κι αν δεν ήταν άνθρωπος; Κι αν ήταν ζώο ή ένα πλάσμα που δεν άνηκε σε αυτόν τον τόσο «ρεαλιστικό» κόσμο ; Ο θεατής δεν καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή πως συνάπτει μια παράδοξη σχέση με τον ηθοποιό , ο θίασος επί σκηνής γίνεται μια ηχηρή ή και μια αθόρυβη φωνή του υποσυνείδητου σου.

Κι όταν δεν υπάρχει λευκό χαρτί χαράζουν γραμμές πάνω στα εισιτήρια, χαράζουν άγριες, σκληρές, αμφιλεγόμενες αλήθειες, που με την πιο διεστραμμένη ή την πιο αγαθή μορφή του σε αρπάζει από το κεφάλι και σου δημιουργεί έναν απρόσωπο κόσμο με ουράνια , απόκοσμα χρώματα και αισθήματα .

Πως να μην φοβάσαι τον ηθικό αυτουργό του θεάτρου ; Εκείνον που με γυμνά χέρια και με διεσταλμένες κόρες στα μάτια , σε αγγίζει , χειραγωγεί τα συναισθήματα σου , τους λυγμούς σου, τα πάθη σου αλλά και λάθη που μόνο σε εκείνον μπορείς να ομολογήσεις (;) .

Βλέπω τα μάτια του ηθοποιού και εύχομαι να μπορούσα να φανταστώ πόσες ώρες επίμονης και επίπονης πρόβας έχουν προηγηθεί πριν το επίδοξο ή και άδοξο ρεσιτάλ του .

Πόσες γόπες και αποτσίγαρα βρίσκονται εκεί πίσω ή στη διαδρομή πριν φτάσει στο μικρό του θεατράκι (;)

Γιατί για εκείνον το θέατρο είναι μια μικρή φωλιά έξω από , αλλά και στον πυθμένα αυτού του κόσμου , τόσο βαθιά που τον ωθεί στην λυτρωτική τρέλα , στον χαμαιλεοντισμό , που του επιτρέπει να δει την ψυχή των ανθρώπων , να σκαλίσει τα έγκατα του ψυχισμού και να γίνει ο απόλυτος ηγέτης της πολλαπλής μορφής και ψυχοσύνθεσης του ανθρώπινου είδους που είναι ο θεατής του, ο άνθρωπος που ήρθε να δει εκείνον για να τον διδάξει πίστη, αλήθεια , ζωή και θάνατο μαζί , λίγο παραμυθένιο ψέμα και να τον καθηλώσει.  Ο πισινός του να κολλήσει στην κόκκινη καρέκλα και να σταθεί ανήμπορος να ορθοποδήσει μέχρι να σκεφτεί , μέχρι να θυμηθεί: τι είδε, γιατί το είδε ; ή μήπως σαν ηδονή τα ξέχασε όλα κι απλά τα ένιωσε, για λίγο .

Πως αισθάνεται ο αόρατος θεατής ; Αισθάνεται ερωτευμένος με τον ηθοποιό, τον παρακολουθεί από την μια άκρη ως την άλλη άκρη της σκηνής,  και ύστερα , όταν τα φώτα κλείσουν, θα τον ρωτήσει : « Μα ποιος είσαι εσύ; Ποιον στ’αλήθεια είδα εγώ εκεί μέσα;» .

Σαν μια αμαρτία , σαν ένα μυστικό που κανείς δεν πρέπει να μάθει : ο ηθοποιός και ο θεατής αγαπούν ο ένας τον άλλο σαν ένα θύμα και ένας θύτης που λέει μονάχα ένα ψέμα : « Πως δεν θα εξαφανιστεί» ενώ ξεχνά πως όταν ο ηθοποιός φεύγει , ο ρόλος πεθαίνει, εκείνος ο άνθρωπος πεθαίνει από την στιγμή που ο θεατής θα θυμάται μόνο την μορφή του αλλά και το έλκος , την ναυτία και το δέος που του προκάλεσε .

Κι όσο λες πως δεν είναι αλήθεια, αλήθεια είναι , πας εκεί αγαπητέ θεατρόφιλε για να αισθανθείς, για να αναπνεύσεις λίγο από τον αέρα του θεάτρου, την μυρωδιά που όσες φορές κι αν προσπάθησες να προσδιορίσεις δεν υπήρξε αιθέριο έλαιο , φυσική ομορφιά που να ταυτιστεί με αυτή την αίγλη που σου προσφέρει αυτή η σκηνή , αυτό το παλατάκι που μελετά μια κοσμοθεωρία .

Χάνεσαι , δεν ξέρεις ποιος είσαι , ίσως να θέλεις να γίνεις φίλος τους , έχεις ήδη επικοινωνήσει μαζί τους , ίσως κάποια στιγμή να ξεπέρασαν το όριο από το συρματόπλεγμα της ψυχής σου , της λογικής σου και να διείσδυσαν στον εγκέφαλό σου . Ύστερα νιώθεις μισό-γεμάτος και λίγο άδειος , διότι από δω και στο εξής εσύ αποφασίζεις για το ποιος είσαι , αν άφησες ένα κομμάτι σου εκεί ή αν πήρες τα πάντα με απληστία και ανεπηρέαστος εξαφανίστηκες .

Το θέατρο δεν υπάρχει για να το ξεχνάς , υπάρχει για να περνάς μια βόλτα , έστω και τυχαία και να θυμάσαι όσους έκαναν μια χαρακιά και κάτι έθαψαν εκεί .

Λένε πως ασκούν το ήθος, δεν είμαι σίγουρη, μπορεί και να το πλάθουν, να το ζυμώνουν οι ίδιοι και ύστερα ζεστό να σου δίνουν ένα κομμάτι να δοκιμάσεις . Αν δεν σου αρέσει άφησε το, μην το πετάξεις, δώσε το σε κάποιον άλλο. Αν όμως το μασήσεις, το χωνέψεις και το αφήσεις εκεί, πάντα θα είναι ένα υπόστεγο που όταν βρέχει θα σε καλύπτει με μια τόσο πολύτιμη σοφία .

Ακούω τις φωνές τους, κάπως γνώριμες, από μια συνομιλία που είχα με κάποιους ανθρώπους που τους έμοιαζαν, απλούς, καθημερινούς, αληθινούς, που τους βλέπεις στον δρόμο και είναι πιο άοσμη, πιο άυλη από εκείνους που είδες στο θέατρο και αυτό επειδή δεν μπορείς να διαβάσεις τις σκέψεις τους.

Ο ηθοποιός σου εξομολογείται αυτές τις απόκρυφες σκέψεις και αυτό είναι που σε τρομάζει , που σου προκαλεί ένα σύγκορμο δέος .

Θέλω να βρω κάποιες λέξεις κατάλληλες , τους βλέπω από τον εξώστη, τους θεατές. Βλέπω πως έχουν διεγερθεί οι κόρες των ματιών τους, πως μαζεύονται και φοβούνται μην δουν αυτό που με άρνηση απέφευγαν. Δεν ξέρω αν θα σας αγαπούν ή θα σας μισούν ύστερα από αυτό, θα φανεί στο χειροκρότημα και στο χτυποκάρδι τους. Δεν θα το ακούτε , διότι το δικό σας , με τις κοφτές, αποπνικτικές ανάσες θα τραντάζουν τα θεμέλια της σκηνής.

Ύστερα όμως, κάποιος θα σας θυμάται, κάποιος θα σας ξεχάσει και κάποιος θα γράφει για εσάς πριν αποκοπεί από την γη και το τελευταίο σανίδι της σκηνής.


Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο instagram



Προηγούμενο άρθροΈκθεση ζωγραφικής “To ταξίδι της μνήμης” στον Πολυχώρο Πολιτισμού Διέλευσις
Επόμενο άρθρο«Του αγοριού απέναντι» τραγουδά ξανά μετά από 50 χρόνια η Μαίρη Χρονοπούλου και συγκινεί