της Αλεξάνδρας Αγγελοπούλου
Υπότροφος του Εθνικού θεάτρου με συνεργασίες που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στον χρόνο και στις μνήμες των ανθρώπων.
Υπηρετεί την τέχνη με πάθος απαράμιλλο και σεβασμό που ξεχωρίζει. Παρ΄ όλη τη μακρά και βαθιά καλλιτεχνική του πορεία οι δρόμοι μας με τον Νίκο Πανόπουλο διασταυρώθηκαν πριν λίγο καιρό στο θέατρο Altera Pars όπου μπορούμε να τον απολαύσουμε κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 21:00 ως ιεροεξεταστή στην καθηλωτική παράσταση το ‘’Όνομα του Ρόδου’’.
Από το γενικότερο προφίλ σου ως άνθρωπος φαίνεσαι ευαισθητοποιημένος με τα δεινά της ανθρωπότητας. Να θεωρήσω λοιπόν ότι ο ρόλος του ιεροεξεταστή είναι ένας κόντρα ρόλος για εσένα;
Ναι και βέβαια είναι ένας κόντρα ρόλος για μένα. Όμως το να είσαι ηθοποιός αυτό σημαίνει. Να καταδείξεις τις αντιθέσεις του ανθρώπινου χαρακτήρα. Τις δικές σου αντιθέσεις ως ανθρώπου. Την αντίθεση του καλού και του κακού. Μέσα μας εξάλλου έχουμε και τα δύο. Ο ρόλος του ηθοποιού λοιπόν είναι να ανακαλύψει κάποια στοιχεία που έχει μέσα του και να τα προσδώσει στον εκάστοτε ρόλο τα χαρακτηριστικά που του αρμόζουν. Η ηθοποιία είναι μια εξομολόγηση βαθιά της ύπαρξής μας μέσα από όλα τα χρώματα της ανθρώπινης ψυχής. Άσπρο, γκρί, κόκκινο, μαύρο αλλά και το κατάμαυρο της ψυχής του ιεροεξεταστή.
Υπάρχει ιερά εξέταση στις μέρες μας ή έχουμε ξεφύγει από αυτή την μεσαιωνική τακτική;
Με την έννοια της μεσαιωνικής της υπόστασης όχι, αλλά υπάρχει κεκαλυμμένα με σύγχρονη μορφή. Είναι ριζωμένη μέσα στις ψυχές και τις αντιλήψεις κάποιων απόλυτων προσωπικοτήτων, που έχουν σημαία τους τον αυταρχισμό. Τον μεσαίωνα η ιερά εξέταση ήταν απόρροια του θρησκευτικού φανατισμού. Στις μέρες μας υπάρχουν διάφορα ήδη φανατισμού που εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Οπότε ο μεσαίωνας πηγαινοέρχεται μέσα σε όλες τις εποχές. Σαν κύμα είναι και πρέπει να του αντισταθούμε.
Τα συναισθήματα που μου έβγαλες επί σκηνής ως ιεροεξεταστής ήταν σαδιστικά. Προσέδωσες στον ρόλο μια χαιρεκακία μια τρέλα! Έχω δίκιο στους χαρακτηρισμούς μου;
Απόλυτο δίκιο! Ο ιεροεξεταστής ήταν ένας στρατηγός ενός άτυπου θρησκευτικού στρατού, ο οποίος διψούσε για ανθρώπινο πόνο. Έπαιρνε ικανοποίηση από τον ανθρώπινο θάνατο. Έτσι μέσω της ιδιότητάς του στρεφόταν εύκολα εναντίον ανθρώπων και κάλυπτε τις σαδιστικές του ανάγκες. Θεωρώ ότι αυτοί οι άνθρωποι που έπρατταν έτσι μισούσαν τον εαυτό τους και διαστροφικά ξεσπούσαν τα άγρια ένστικτά τους σε αποδιοπομπαίους τράγους.
Κεφάλαιο Χοακίν Φοίνιξ στα Όσκαρ- Πώς σου φάνηκαν οι δηλώσεις του και τί ξεχώρισες στα λεγόμενά του μέσα σε αυτές;
Ο Χοακίν Φοίνιξ είναι πολύ μάγκας. Αληθινός, πραγματικός σταρ και αυτό που θα έπρεπε να είναι κάθε ηθοποιός. Ένα δημόσιο πρόσωπο με άποψη, κύρος και θάρρος να εκφράσει τις απόψεις του όποιες και αν είναι αυτές. Ξεγυμνώθηκε μπροστά στο κοινό όπως αποδείχτηκε και στον Joker. Έτσι δεν μπορεί παρά να είναι το είδωλό μου και να τον θαυμάζω.
Ποιό άλλο έργο σενάριο που δεν έχει ξανανέβει στην Ελλάδα θα ήθελες να δεις εγχώρια επί σκηνής;
Θα ήθελα να διασκευαστεί αν είναι δυνατόν για το θέατρο το βιβλίο-θρύλος «Εν Ψυχρώ» ,του Τρούμαν Καπότε δεν άλλαξε μόνο τη λογική της αφήγησης και τη δημοσιογραφία, αλλά και την ίδια τη ζωή του συγγραφέα, κάνοντάς τον διάσημο και ταυτόχρονα σημαίνοντας την αυτοκαταστροφή του. Έγινε τρεις φορές ταινία και στην τελευταία αυτοβιογραφική εκδοχή, που αποδείκνυε την άμεση σχέση του βιβλίου με την προσωπική πορεία του συγγραφέα του, ανέδειξε την οσκαρική ερμηνεία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ο οποίος τελικά, κατά ειρωνικό τρόπο, βυθίστηκε όπως και ο ήρωάς του, στην αυτοκαταστροφή. Σάμπως η μελαγχολική οξυδερκεια που έκανε τον Καπότε να μπει και να κατοικήσει στο μυαλό ενός φονιά είναι αυτή που έβγαλε από την ψυχή του δαίμονες που φώλιαζαν κρυμμένοι σε διαφορετικές αφηγήσεις. Ενδεχομένως, το στίγμα που άφησε το «Εν Ψυχρώ» στο σώμα της δημοσιογραφίας και της λογοτεχνίας να αφορά τον άμεσο και έντονο τρόπο με τον οποίο οφείλει να βιώνει κανείς μια ιστορία, κινδυνεύοντας να δηλητηριαστεί από τις αλήθειες της.
Έχω ακόμα μια ‘’οσκαρική’’ ερώτηση για εσένα..! Η ταινία ”παράσιτα” σάρωσε φέτος τα όσκαρ. Την παρακολούθησες και συμφωνείς με την βράβευση;
Εννοείται ότι την είδα. Είναι τουλάχιστον εξαιρετική! Είναι ένα αριστούργημα ωμό μα και διασκεδαστικό το οποίο ξυπνά διάφορα συναισθήματα. Κλαις, γελάς και ψήνεσαι σε βαθμό συγκίνησης καθώς περνά από το κοινωνικό δράμα στην κωμωδία και κορυφώνεται ως τραγωδία. Έχει έντονες ανατροπές, προκαλεί την αίσθηση του παράλογου και ένα βιτριολικό γέλιο που καθιστά την ταινία αξέχαστη. Αυτή τη στιγμή η ταινία περνά από μπροστά μου σαν μια εικόνα που αλλάζει πολλές φορές.
Ως ένα καλλιεργημένο άτομο της τέχνης να θεωρήσω ότι αγαπάς να διαβάζεις βιβλία. Ποιό είναι το αγαπημένο σου και γιατί το διάλεξες;
Η αλήθεια είναι ότι τα αγαπώ πάρα πολύ και έχω πάρα πολλά στη βιβλιοθήκη και στο αρχείο μου. Το αγαπημένο μου όμως είναι ‘’Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι’’. Δεν το έχω ξεπεράσει αυτό το βιβλίο. Ο έρωτας που περιγράφει το βιβλίο και σημαδεύει τους ήρωες έχει πρωταρχικό λόγο στη ζωή όλων μας. Περιγράφει το πώς ένας άντρας είναι ερωτευμένος με δύο γυναίκες με τόσο διαφορετικό τρόπο. Για την μια νιώθει μια αγάπη πιο ελαφριά και για την άλλη μια αγάπη πιο βαριά γεμάτη πάθος μα και πόνο. Εντάξει η δεύτερη βέβαια είναι από τις αγάπες που σημαδεύουν το είναι, μην γελιόμαστε.
Αν η ζωή σου ήταν βιβλίο τί βιβλίο θα ήτανε ή ποιό ;
Ένα βιβλίο γεμάτο κόντρες και αντιφάσεις σίγουρα. Στη ζωή μου έχω σημαδευτεί από δύο πράγματα. Τον έρωτα και την τέχνη! Αν ένα βιβλίο με αντιπροσώπευε ερωτικά θα ήταν ‘’Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι’’. Όσον αφορά το κομμάτι της τέχνης έχω τόσα πολλά βιβλία στο μυαλό μου που δεν μπορώ να διαλέξω.
Ο συμπρωταγωνιστής σας, στην παράσταση το ‘’ Όνομα του ρόδου’’, Μίλτος Δημουλής δήλωσε: “Το θέατρο είναι πρωταθλητισμός χωρίς χρονικό καταληκτικό όριο” . Πόσο συμφωνείς ή διαφωνείς με αυτήν τη φράση;
Συμφωνώ απόλυτα. Ο δρόμος του θεάτρου είναι ένας δρόμος ενδοσκόπησης και αέναου προβληματισμού. Συνέχεια πρέπει να ψάχνεσαι ως ηθοποιός και να προχωράς ακόμα και αν δεν παίρνεις απαντήσεις. Οφείλεις να προβληματίζεσαι μέσα από τους ρόλους, να τους πλησιάζεις και να του γνωρίζεις ως χαρακτήρες. Οι ηθοποιοί κάνουμε τον δικό μας αγώνα να ανακουφιστούμε μέσα στον παράδεισο της τέχνης. Έναν εικονικό παράδεισο που χάσαμε και είναι προνόμιο των ζώων που ζουν μέσα στην αγνότητα και την αθωότητα.
Χμμμ αν μου περιέγραφες δηλαδή μια όμορφη μέρα για την ανθρωπότητα, να φανταστώ κάτι πολύ ρομαντικό;
Να φανταστείς ότι ίσως θα σου φανεί πολύ προχωρημένη η φαντασία μου. Θα ήθελα μια μέρα ηλιόλουστη με πράσινο παντού, νέα δέντρα στη θέση των παλιών καμένων, λουλούδια να δίνουν χρώμα, ζώα και παιδιά να τρέχουν χαρούμενα. Θα ήθελα ακόμα αυτή η μέρα να εξελιχθεί σε μια όμορφη έναστρη βραδιά…..
