Αρχική ΘΕΑΜΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ Τίτος Λίτινας: «Υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δούμε με τα μάτια της ψυχής...

Τίτος Λίτινας: «Υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δούμε με τα μάτια της ψυχής μας»

1 (6)

Ο ταλαντούχος ηθοποιός και σκηνοθέτης Τίτος Λίτινας φιλοξενείται στο Koita-magazine.

Κατάγεται από την όμορφη κι ένδοξη νήσο Κρήτη. Είναι νέος, ταλαντούχος, απόλυτα συνειδητοποιημένος και δραστήριος. Ο Τίτος Λίτινας ξεχωρίζει για το ήθος, το μεράκι και την αγάπη του στην υποκριτική.

Συζητώντας μαζί του, κατανοείς πόσο πονά την τέχνη του και την …προσέχει σαν τα μάτια του. Τη φετινή θεατρική σεζόν τον συναντάμε στο διττό ρόλο -σκηνοθέτης και ηθοποιός- της παράστασης «Το Μεγάλο Κύμα» στο Θέατρο 14η Μέρα. 

Τι μας λέει για την  παράσταση; Γιατί αγαπά το θέατρο; Ποιες οι σκέψεις που κάνει στην Ελλάδα της ”κρίσης”;

Τι πραγματεύεται η παράσταση «Το Μεγάλο Κύμα»  που ανεβαίνει στο Θέατρο 14η Μέρα;

Μια μεγάλη περσόνα του θεάτρου -στην φθορά της-  αφηγείται στον νεαρό νοσηλευτή της. Ίσως να είναι στην φαντασία του νεαρού νοσηλευτή, ίσως να είναι στη μνήμη του, ίσως να είναι και πραγματικότητα… Η αφήγηση ξεκινά από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την αυτοαιχμαλωσία της -σε μεγάλη πλέον ηλικία- στο σπίτι που έφτιαξε πλάι στη θάλασσα. Στο έργο βλέπουμε τις γυναίκες και τους άντρες της ζωής μας, με πρώτους και καλύτερους τους γονείς μας. Η παράσταση πραγματεύεται -κυρίως- το θέμα της εξουσίας. Την εξουσία που κατέχουμε ανάλογα με το φύλο μας. Επίσης τις καταχωρίσεις που γίνονται στο “λογισμικό” μας στην “κρίσιμη ηλικία’’. Tι σημαίνει να μεγαλώνεις ως γυναίκα και τι ως άντρας; Το πρόβλημα της ανισότητας των δύο φύλων ως προς τα δικαιώματα τους στην ζωή, φανερώνεται. Και ενώ σήμερα μπορείς να επιλέξεις το φύλο σου, το αιώνιο πρόβλημα της ανισότητας παραμένει σε ανατολή και δύση. Οι ρίζες είναι βαθιά. Όμως στην παράσταση, που με πολλή αγάπη φτιάξαμε, το αρσενικό και το θηλυκό καταφέρνουν να επικοινωνήσουν και να υπερβούν το φύλο τους. Για να συνεννοηθούμε: H λύση δεν βρίσκεται στην αποδοχή ή στην επιλογή του φύλου αλλά στη διαγραφή του. Στην κατανόηση ότι ασχέτως των  γεννητικών μας οργάνων,  οφείλουμε να επιλέξουμε μια και μόνη κατηγορία. Μία ταυτότητα. Αυτήν της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ποιο ήταν το έναυσμα που σε ώθησε να σκηνοθετήσεις αυτό το έργο;

Θα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Ήμουν στο πατρικό μου σπίτι στην Κρήτη. Ορίστε! Και εδώ φαίνεται  το πρόβλημα. Γιατί το λέμε πατρικό και δεν το λέμε μητρικό; Μήπως θα έπρεπε να το λέμε γονεϊκό; Φεύγω εκτός θέματος όμως. Θα συνεχίσω απαντώντας στην ερώτηση: Την τρίτη μέρα από το τέλος των διακοπών μου στην Κρήτη, επισκέφθηκα μια μεγάλη σε ηλικία γυναίκα. Γνώριζα ότι πρόσφατα είχε περάσει ένα πρόβλημα με την υγεία της και είχε γίνει υπερευαίσθητη σε όλα. Έβλεπε τον θάνατο παντού και η ψυχολογία της ήταν ασθενής. Κατάλαβα ότι χρειαζόταν τόνωση και προσφέρθηκα να μείνω εκεί το βράδυ, εκείνη δέχτηκε με χαρά. Άρχισε να μου εξιστορείται τη ζωή της και εγώ έγινα ο ψυχολόγος και εμψυχωτής της. Την επόμενη μέρα το κείμενο ήρθε στα χέρια μου ή για να είμαι ακριβής ήρθε στο τάμπλετ μου. Η ταύτιση ήταν αυτονόητη. Εγώ στο σπίτι μίας ηλικιωμένης, διάβαζα για έναν νεαρό νοσηλευτή στο σπίτι μίας άλλης ηλικιωμένης. Τα δύο τελευταία βράδια  των διακοπών μου στην Κρήτη, κοιμήθηκα σε εκείνην. Και μπορεί να μην ήταν μια μεγάλη περσόνα του θεάτρου, έγινε όμως μια ξεχωριστή περσόνα της ζωής μου. Πήρα πολλές ευχές και μαγικά δώρα. Αυτό το σημαδιακό συμβάν, η γνωριμία μου με την Λίζυ Ξανθοπούλου και η αλήθεια του λόγου της Τζωρτζίνας Τζήλιου, με έκαναν να επιτρέψω στον εαυτό μου, αυτήν την ανάσα, να σκηνοθετήσω για δεύτερη φορά. Και ήξερα από την αρχή πως θα είμαι περήφανος για το αποτέλεσμα.

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν το έργο επίκαιρο στο φιλοθεάμον κοινό;

Το θέμα της ανισότητας των δύο φύλων που πραγματεύεται η παράσταση είναι διαχρονικό και φλέγον. Στο έργο επίσης καθρεφτίζεται η υποκρισία της κοινωνίας μας. Παράλληλα το έργο μιλά για την υποταγή και το κόστος της ελευθερίας. Για την αξία του έρωτα και της συντροφικότητας. Επίσης η ποιητικότητα της παράστασης είναι επίκαιρη ακριβώς γιατί τη χάσαμε από την ζωή μας. Η παράσταση είναι επίκαιρη στο φιλοθεάμον κοινό ακριβώς γιατί είναι αντίθετη του επίκαιρου.

Υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δούμε με τα μάτια της ψυχής μας.

Αν σου έλεγα να μου περιγράψεις με 3 λέξεις την τέχνη του θεάτρου, ποιες θα ήταν αυτές;

Παιχνίδι, ποίηση, καθρέπτης.

Τι αγαπάς περισσότερο στην υποκριτική και δεν θα το άλλαζες με τίποτα;

Είτε θέατρο είναι αυτό, είτε κινηματογράφος ή τηλεόραση, αυτό που με συγκινεί περισσότερο και δεν θα άλλαζα με τίποτα στην υποκριτική είναι η ίδια η υποκριτική. Πως την χρησιμοποιεί ο κάθε ηθοποιός ξεχωριστά: Τι μήνυμα στέλνει αυτός; Πόσο βαθιά έχει σκάψει εκείνος, και καταφέρνει να έχει αυτό το αποτέλεσμα, γιατί πήγε προς τα εκεί και όχι από εκεί. Ποιον δρόμο ακολούθησε; Πόσο πολύ τα έχει βρει με τον εαυτό του; Τι συναισθηματική νοημοσύνη έχει; Το πως υποκρίνεσαι δηλώνει την αισθητική σου, άρα και την ηθική σου. Η υποκριτική είναι γλώσσα. Γλώσσα μοναδική, και ο ηθοποιός-υποκριτής μεταφράζει με την προσωπική του γλώσσα αυτό που του δίνει το κείμενο και ο σκηνοθέτης. Γι’ αυτό και κάποιοι ηθοποιοί ξεχωρίζουν: Επικοινωνούν με μια γλώσσα, που τα αισθητήρια των θεατών τραντάζονται.

 

Η υποκριτική για να το συνοψίσω, είναι ποίηση. Ποίηση, βάζοντας σε σειρά όχι λέξεις, αλλά κομμάτια της αντίληψης μας για τον κόσμο.

 

Ποιος θεωρείς ότι είναι ο ρόλος της τέχνης εν έτει 2017 και ποια τα περιθώρια εξέλιξης της;

Ο ρόλος της τέχνης είναι ο ρόλος που είχε πάντα: Να αναζητά ο άνθρωπος να βρει λύση στο ανυπόφορο της ύπαρξης του. Δεν έχει σημασία η χρονολογία που βρισκόμαστε. Το πρόβλημα ήταν πάντα το ίδιο και έχει να κάνει με την έλλειψη μέτρου και αρμονίας στη ζωή μας. Τα περιθώρια εξέλιξης της τέχνης είναι ανεξάντλητα. Η τέχνη αντλούσε πάντα απ’ τη ζωή και το αντίστροφο. Όσο εξελίσσεται η μία θα εξελίσσεται και η άλλη. 

Τι φοβάται και σε τι ελπίζει πιο πολύ ο Τίτος στη ζωή του;

Ο Τίτος δεν φοβάται και δεν ελπίζει. Είναι σίγουρος, πως όλα πάνε όπως πρέπει να πηγαίνουν. Έχει αναλάβει μια θέση σε μια σκοπιά, με ματιά στωική. Τώρα εγώ, φοβάμαι για τον Τίτο καμιά φορά, όμως ο Τίτος πάντα με καθησυχάζει… Προσεύχομαι και μιλώ στον Θεό κάθε μέρα. Ανάβω το καντηλάκι μου και επικαλούμαι τους προγόνους μου και όποιον χρειάζομαι. Δεν ξεχνώ πως και εγώ μια μέρα θα φύγω. Κι αυτό βοηθά την στωική ματιά μου. Πάω στην εκκλησία, όχι κάθε Κυριακή αλλά πάω συχνά. Ακούω το “Άνω σχώμεν τας καρδίας” και γεμίζει με γλύκα η καρδιά μου και το κεφάλι μου. Ζητώ από την Παναγία μια θέση στην αγκαλιά της. Μου χαμογελά απαλά και βρίσκομαι στα χέρια της. Προσεύχομαι και στον Απόλλωνα, στον Διόνυσο και σε άλλους αγαπημένους Θεούς και αγίους, και σε όποιον και ότι με βοηθά να συντονίζομαι με τον ανώτερο εαυτό μου. Μιλώ στα δέντρα και τα αγκαλιάζω. Του Αγίου Νικολάου έψαλα στίχους από την Ιθάκη του Καβάφη μας: Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα! μη φοβάσαι… Αυτός είναι ο δικός μου. Ο προσωπικός μου τρόπος να νικάω ελπίδες και φόβους.

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια από σήμερα;

Με φαντάζομαι πιο ήρεμο. Προσπαθώ να χρησιμοποιώ την φαντασία μόνο στην τέχνη. Όμως σχεδιάζω σε πέντε χρόνια να έχω γίνει ένας καλός πιανίστας. Άρχισα να μαθαίνω πιάνο μετά από είκοσι χρόνια που το ήθελα, και είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό. Ο δάσκαλος μου είναι ο Χάρης Αναστασόπουλος. Είναι ένας εξαιρετικός δάσκαλος και μοναδικός στο είδος του. Τον ευχαριστώ!

Ως ηθοποιός της νέας γενιάς, σκέφτηκες ποτέ να κυνηγήσεις τα όνειρα σου εκτός Ελλάδας;

Οι συνθήκες για έναν επαγγελματία ηθοποιό στην Ελλάδα εν έτει 2017 είναι πολύ δύσκολες. Δεν αναγνωρίζεται ο κόπος μας. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις και πάλι καλά να λέμε. Όμως αν σε αγαπά το θέατρο, δεν σε αφήνει και δεν το αφήνεις. Πολλές φορές σκέφτηκα να φύγω εκτός. Όχι για τα όνειρα μου, μα για να μπορώ να έχω όνειρα. Το 2015 συμμετείχα στο φεστιβάλ της Αβινιόν και εκεί γνώρισα πολλούς Έλληνες και μη, που ζουν και εργάζονται ως ηθοποιοί μακριά από την πατρίδα τους, σε διάφορες χώρες. Τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα και έξω. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Δεν νομίζω να το κάνω, μα ποτέ δεν ξέρεις. Αφήνω πάντα χώρο στο άγνωστο.

 Τι επάγγελμα θα έκανες, αν δεν ήσουν ηθοποιός;

Αστροναύτης. Να πάω στο φεγγάρι και πιο πέρα.

 

Ευχαριστώ θερμά Τίτο για την απολαυστική μας συζήτηση. Εύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα! 


Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο instagram



Προηγούμενο άρθροMαρία Λυραράκη : ”Ο χορός είναι η ζωή μου”
Επόμενο άρθροΜαθήματα ανθρωπιάς και αξιών από τις «Μικρές Κυρίες» στο Χυτήριο