Μαύρες και κόκκινες σχισμές στους τοίχους, όχι, όχι, μάλλον είναι τρύπες, δεν τις λένε πια σχισμές. Το νερό της υγρασίας κυλά, κυλά σαν το αίμα των ανθρώπων, που για να ανθίσουν τα πέταλα τους, έπρεπε να καρφωθούν από τα μεγάλα, κοφτερά αγκάθια των λουλουδιών, των απανθρακωμένων τριανταφύλλων.
Σέρνονται στην οφθαλμών πλάνη οι άνθρωποι, πιστεύουν την αλήθεια που αμβλώνει το ψέμα, με ένα νεογνό τυλιγμένο με τα έντερα, τα μελανιασμένα, βουτηγμένα, νεκρά στον μαύρο βούρκο της κοιλάδας, στο αίμα της Καμπανέλα.
Μια μελώδια εφάπτεται στις γωνίες, απλώνεται στο μαύρο σύννεφο της σκηνής και στέκεται δίπλα στον ώμο μου, απλώνει τα παραμορφωμένα πλοκάμια της, βάζει το μαύρο κεφάλι και το άρρωστο πρόσωπο της αντίκρυ στο δικό μου, στο στήθος μου, ναι, αυτό είναι, εκεί με ενοχλεί, εκεί πιέζει το νύχι της. Με ορθάνοικτα μάτια με θωρεί, είναι ο δόκτωρ Ζόοτ, όχι δεν είναι, είναι, όχι δεν είναι. Τρώει τα νύχια του, είναι βρώμικα, τα δαγκώνει και ματώνουν, τα στέλνει στους ασθενείς του, στα θηράματα του, είναι ένα απόπτυσμα, ένα σιχαμερό, καμπουριασμένο απόβλητο, ένα έκτρωμα.
Βρισκόμουν εκεί, όταν ο Θανάσης Τριαρίδης αγκύλωνε την πένα στο λευκό, ζαρωμένο χαρτί, το φαντάστηκα, αλλά μπορεί, με τη δική μου λογική, να κλεφτοκοιτούσα. Έκοβε μικρά μικρά κομματάκια χαρτιών και έφτιαχνε ανθρωπάκια, από εκείνα που δεν βλέπουμε, από εκείνα που χάνονται στην άβυσσο του ουτοπικού, του σουρεαλιστικού τους κόσμου, πάλλονται σε μια σχιζοφρενή, παρανοϊκή κατάσταση και… γίνονται υποχείρια των κρυφών τους ενστάσεων στο ασυνείδητο, στο υποσυνείδητο που σκάβει και αρπάζει από τα πόδια μόνο ο Ζόοτ, ο ψυχίατρος αλλά και πάσχων Ζόοτ.
Δυο γυναίκες, ο κόμβος της σκηνής , η Ειρήνη Καράογλου η οποία ερμηνεύει την μυστηριώδη, μίζερη-μοναχική γριούλα και η Αλεξάνδρα Πούλου που ενσαρκώνει τον ρόλο της άγνωστης γυναικάς που εισβάλει στην ζωή της πρώτης.
Μια απαλή στο σεντόνι ζωή, μια κουβέρτα στη ναφθαλίνη , στη σκόνη τρυπημένη, βιβλία ξεχασμένα, φαγωμένα από το πέρασμα των μοναχικών αιώνων και η ποίηση να εμπνέει την αδίστακτη, ψευδολόγο «γιατρό».
Εκείνη, μια σατανική, νοσηρή ηλικιωμένη γυναίκα, μπορεί να ζει άθλια, φτωχικά, στις αναθυμιάσεις του αέρα με την έντονη οσμή της νικοτίνης, στα ακατάστατα τασάκια, πεταμένα στο πάτωμα.
Άξαφνα, μια εισβολή θα αναστατώσει τον μουγκρητό σκεπτικισμό της διεστραμμένης, διαταραγμένης αυτής γυναίκας, ο ψυχισμός της οποίας συνεπάγεται σε διπολικές και ψυχικές παθήσεις.
Ένας διάλογος, σσς… κλείστε τα αφτιά σας, ξεκολλάτε τα μάτια σας, όσο υπάρχει χρόνος, πριν το κλειδί εισχωρήσει στην οπή της πόρτας, τρέξτε…
Αφού είστε εδώ, σαν ύπνωση τραγωδοποιείται, δραματοποιείται μια απάτη, μια ψυχεδελική παραίσθηση η οποία θα σας γδάρει, θα σας πετσοκόψει και θα βρεθείτε να δαγκώνεται τον εγκεφαλικό μυελό σας, να νιώθετε την αφή του, καθώς, η πραγματικότητα χάνεται στο νέφος του καπνού, στα λόγια των δυο αυτών γυναικών. Ό, τι ρεαλιστικό, ανυπόκριτο της στιγμής χάνεται με τις στροφές των δεικτών , στα ρολόγια που σπάνε και λεηλατούνται σε έναν ακαθόριστο χρόνο, σε έναν «μύθο» δόλο που όλοι, μάλλον όλοι, ακόμη και οι «λερναίες ύδρες» του έργου θα πιστέψουν, μέχρι να σωπάσουν, μέχρι μια σφαίρα να καρφωθεί στο κεφάλι τους, να απομείνουν μόνο τα κουφάρια επί σκηνής.
Σε έναν ιστό «εγκλωβίστηκε» η Μαρίνα Νατιώτη, μόνο που με την σκηνοθετική της μαεστρία, στο πλέξιμο αυτού του σεναρίου και στη λεπτή, προσεκτική προσπάθεια να ξεμπλέξει το κουβάρι, τοποθέτησε τους «κίονες» της σκηνής, τις ηρωίδες, εκεί οπού πιο ιδανικά δεν θα μπορούσαν να εκτελέσουν τους διαλόγους.
Σε έναν διαλογισμό μιας παράδοξης, άδοξης και παρανοϊκής συζήτησης στάθηκε ένας πυρήνας και γύρω από αυτόν, η σκηνοθέτις πέταξε χρώματα, αλοιφές και κραυγές που ακούστηκαν μόνο στον εσώκλειστο εαυτό μας. Ήταν παράξενο και ακόμη είναι για το πώς κατάφερε να ισορροπήσει σκηνικά ένα τόσο δυσνόητο έργο, μέσα σε ένα μοτίβο με ξάστερη, για κάποιους, επεξήγηση.
Ό,τι ζωντανό στον θάνατο αναπλάθεται, στο νεκρό βρίσκει ζωή, παρανοϊκό; Ίσως ναι. Κάποιος σκοτώνει, κάποιος δεν σκότωσε ποτέ, οι άνθρωποι μόλις βρουν έναν σύνδεσμο τον ακολουθούν, έτσι απλά, πιστεύουν τα πάντα, έτσι απλά, όπως πειθήνια όντα γίναμε και εμείς σε μια αντιλαβή δύσκολου διαλόγου μεταξύ των δυο γυναικών, που στάθηκαν εκεί για να μας δακτυλοδείξουν το «κάτι», τα πολλά “κάτι”.
Ίσως να μην γνωρίζω από γραφή όταν σπαράζουν οι λέξεις μου, σε όσα αξιομνημόνευτα έγραψε ο Τριαρίδης ίσως μια τεκμηριωμένη «κριτική» να μην αρμόζει στην υποκριτική των ηθοποιών, όμως, είδαμε, κι ας μην ήταν τίποτα λογικό, κι ας πάγωσαν όλα, κι ας ασφυκτικά χάσαμε την ισορροπία στο σκοτάδι, όλα ειπώθηκαν.
Φόβος, αισθάνεσαι έναν φόβο να ηγεμονεύει πάνω στο δέρμα σου. Λίγο πριν το τέλος, τίποτα δεν ήταν αλήθεια, κι αφού με μια σφαίρα όλα εκμηδενίστηκαν στην αφετηρία, τα πάντα κυνηγούν την ένδοξη αρχή, γιατί; το απλό, ανελέητο αυτό «γιατί» είναι πως όλα ήταν αλήθεια, όλα όσα είπαν για τον άνθρωπο ήταν ένα σατανικό, επικούριο ψέμα που ασέλγησε τον κορμό της αλήθειας…
Ένας, o, εκείνος, με την μουσική του, με το βιολί από έντερα γυναικάς, κι ας ήταν μύθος, θα σας αφηγηθεί τα πάντα. Αξίζουμε να ακούμε μια τέτοια μουσική; Αξίζουμε να ακούμε τον θάνατο που στην μελωδία σπαράζουν κραυγές ζωής και έρωτα;
Συντελεστές
Σκηνοθεσία:Νατιώτη Μαρίνα
Διανομή:Ειρήνη Καράογλου-Αλεξάνδρα Πούλου
Σκηνικά-Κοστούμια:Χαρά Πιπερίδου
Μουσική:Χρήστος Διαμαντής
Ηχητική Επιμέλεια : Δημήτρης Χασιούρας
Τρέιλερ:Γιάννης Μπερερής
Φωτογραφίες:Πάρης Χαβιάρας
Πληροφορίες Παράστασης :
Στο θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8, Αθήνα) κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19:00.
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ με ένα ποτήρι κρασί
