«…Δεν μπορώ να αναπνεύσω, κάτω από το χώμα νοιώθω τα σκουλήκια να τρυπώνουν στο σώμα μου, να στριμώχνονται μέσα στα ρουθούνια μου, να μπαίνουν στον εγκέφαλο μου και να σβήνουν όποια οδυνηρή ανάμνηση της μητέρας μου, εκείνης που δηλητηρίαζε το αίμα μου με το μαύρο, το πικρό δικό της, όπως ήταν το τσάι εκείνο, που γουλιά γουλιά με πότιζε το ρόφημα του θανάτου…»
Όταν πεθαίνει και λυτρώνεται η ποίηση, το αίμα στάζει, πηχτό γεμίζει τα βαζάκι της μελάνης.
Ένα κοράκι στέκεται, βλέπει, λυσσά για το αίμα που με λέξεις, με γράμματα χαράζει τις σελίδες και ο ποιητής να γράφει, να γράφει, να πεθαίνει και κανένας να μην θυμάται εκείνον, να μην βλέπει τον μασκαρά στο πεζούλι, να μην βλέπει τα κομμάτια του κρέατος που ξαμολήθηκαν στους δρόμους, την κατάρα, ναι, την κατάρα του ποιητή, ουδείς ποιητής δεν έγραψε μονάχα με το δικό του αίμα…
Έντγκαρ Άλλαν Πόε! Πόε, ναι, στην αφεγγιά, στο μοναχικό σκοτάδι, μετέτρεπες τα αθώα πλάσματα σε λυσσασμένα τρωκτικά. Την ηδονή, τον έρωτα, την αγάπη, όλα τα απαλλοτρίωσες στον βωμό, στην θυσία μιας νεαράς, μιας κόρης όμορφης. Στο άνθος, στα μυρωδάτα πέταλα, ναι, εσύ ποιητή την έθαψες κόβοντας της μεθυστικές της αναπνοές, την καταδίκασες στον έρωτα και ύστερα στην σμίξη με τον θάνατο, όμως, τίποτα δεν σταματά στον θάνατο.
«Τρία χτυπήματα και έλα να με βρεις…»
Δεν πήγες ποτέ, δεν πήγες ποτέ, παρά ένα κοράκι, ένα μαύρο, σαρκοφάγο κοράκι ήταν η αμαρτωλή, η ψευδή στο παραλήρημα έμπνευση σου για όσα σε μια άφθαρτη στον χρόνο σκηνή, δραματοποιούνται, τραγωδοποιούνται ή μάλλον στον τρόμο πάλλονται.
Μια κατάρα που εκδικείται τον εκδικητή, η Σοφία Αλεξανιάν και η Κλεοπάτρα Εμμανουήλ σκέπασαν με την μαύρη κουρτίνα του θιάσου το έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Έγιναν τα θηράματα του καλλιτέχνη, του ποιητή, του εκτελεστή, του καταραμένου εκτελεστή. Η Κλεοπάτρα Εμμανουήλ είναι η Άναμπελ, η κόρη που έσφαξε τη μάνα για το παγωμένο, ανελέητο βλέμμα του Πόε, η Σοφία Αλεξανιάν(στο έργο) έπνιξε με δηλητήριο το σπλάχνο της, το παιδι της για την θαλπωρή και την ηδονή του έρωτα που έχασε με το πέρασμα των «αιώνων». Σε μια σκληρή διαπραγμάτευση με τον θάνατο, τίποτα δεν είναι τίποτα.
Φόβος, παραίσθηση του κακού, ένα κακό εγκυμονεί έξω από το παράθυρο, ο Πόε είναι παντού, κινεί, δικάζει, σκοτώνει και ανασταίνει τα πάντα, όχι για πάντα, όσο κρατά το μίσος της ζήλειας, του φθόνου που δεν βαστά δεσμούς αίματος.
Ρισκάρεις, εσύ υποκριτή ρισκάρεις, φοβήθηκα τις λέξεις που θα παλέψουν πάνω στο χαρτί, κι όταν μίλησα με την κόρη, όταν μίλησα με την Άνναμπελ(Κλεοπάτρα Εμμανουήλ) είπε πως ό,τι αποδοκίμαζε το έργο, ό,τι σφυρηλατούσε το μυαλό του Πόε ήταν : «οι άνθρωποι φοβούνται τον ήχο στο σκοτάδι και την σιωπή την ημέρα». Με την σιωπή τους οι ερμηνεύτριες, με την πνίχτη κραυγή που άφηνε τα δάκρυα να κυλίσουν στο σανίδι της σκηνής, είδαμε την θλίψη, την οδύνη και τον καημό του έργου και όχι τον «εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες», πίσω από τον τρόμο κρύβεται πάντα μια δραματική αλήθεια, μια αλήθεια που τρομάζει στον ύψιστο τόνο της σιωπής.
Τις είδα πως έσφιξαν στο στήθος τους τον ρόλο, πως βυθίστηκαν στην λίμνη του ψυχισμού του και ξεψάχνισαν κάθε κομμάτι που αποτέλεσε τον κορμό της ψυχοσύνθεσης του. Όταν υποδύονται δεν υπάρχει καμία Κλεοπάτρα, δεν υπάρχει καμία Σοφία, απλά χάνονται και αφεντεύει, κυριαρχεί μονάχα ο άνθρωπος που πονά, που βασανίζεται και κείτεται στον βούρκο του αίματος του, μόνο και μόνο για να σου πει κάτι. Το φερέφωνο του Πόε, όχι δεν μοιάζουν με φερέφωνα, έχουν την πλήρη εξουσιοδότηση του ρόλου.
Ο Γιάννης Καραμπέκιος, ο «μασκαράς» Πόε, ήταν ο ενσαρκωμένος ή μάλλον το μετενσαρκωμένο φάντασμα του Πόε, τοποθέτησε τα δικά του πινέλα στην παλέτα για τον μαύρο καμβά, κυνήγησε, έτρεξε, τρομοκράτησε, αφηγήθηκε την κατάρα του ποιητή και ύστερα στο αχνιστό σκοτάδι, εκοιμήθη κάτω από το μάρμαρο της ταφόπλακας.
Όλοι μετενσαρκώθηκαν σε κάτι, διόλου σημασία δεν έχει κάποιες φορές η σκηνοθεσία, οι σκηνές, το ορθών και το παραπαίων, αν αυτό που αναζητώ απεγνωσμένα στο δικό μου σκοτάδι βρίσκεται εκεί πάνω, εκεί κάτω μάλλον, στη σκηνή, στη δική μου σκηνή, οπού δεν χωρούν λεπτομέρειες παρά μοναχά αυτό που ο θεατής ήρθε να πάρει και ο αυθεντικός υποκριτής, εκείνος που ασκεί το ήθος του, το παραχωρεί πριν καν του το ζητήσει, που ξέρει τι θέλεις πολύ πριν φτάσεις στο μικρό του θεατράκι.
Ε λοιπόν, όλοι όσοι συνέβαλλαν σε αυτή τη δύσκολη δουλεία το πέτυχαν, διάολε, το πέτυχαν στο έπακρο, και αφού έφτασαν στην ύψιστη μορφή που λίγοι φτάνουν να σκαρφαλώσουν, τώρα μπορούν αλαφριές, ελαφρωμένες να πέσουν στο πάτωμα, διότι ένας σκοπός, ένας μεγάλος σκοπός του Πόε, του καταραμένου ποιητή, εξετελέσθη, εξετελέσθη…
Το “κοράκι” του Έντγκαρ Άλλαν Πόε στο Θέατρο Εμπρός
Συντελεστές:
Παίζουν: Σοφία Αλεξανιάν, Κλεοπάτρα Εμμανουήλ, Γιάννης Καραμπέκιος( στον ρόλο του “μασκαρά” Πόε)
Σκηνοθεσία: Σοφία Αλεξανιάν
Κείμενο: Κλεοπάτρα Εμμανουήλ, Σοφία Αλεξανιάν
Μουσική/Audiovisual: Άντυ Δήμα
Φωτογραφία Αφίσας: Anny Icon
Φωτογράφος: Γιώργος Μαρινάκης
Φωνή: Μάνος Τζίζεκ
Φώτα: Βαγγέλης Σαγρής
Κοστούμια: Βεστιάριο Dresscode
