Τι ψάχνεις; Ναι, εσύ που κοιτάς, τι ψάχνεις; Στις λάσπες, κάτω από τα σκατά και τον μαύρο βούρκο σπαρταρούν εκείνοι, κολυμπούν όντας νεκροί, όντας έμβιοι κάποτε, ανύπαρκτοι, αφανισμένοι του τώρα.
Ήρωες που στο σκοτάδι ξεγεννούσαν μωρά, ρίζες που τα ένωναν μεταξύ τους.
Ένας πατέρας, μια αμαρτία, ηδονή, αιμομιξία, νεογνά νεκρά και μία μοναξιά. Κανένας, για χρόνια, δεν πατούσε στη Λακκοσπηλιά, ωχ, εκείνος μισεί τις πεταλούδες, ένα χρέος, ένας παραγωγός μεταξοσκώληκα, γαλότσες που πατούν πάνω σε ξεχυμένα πτώματα που απλώθηκαν στους δρόμους, μια κερασιά που βγάζει βύσσινα, μια γυναίκα κρέμεται από την σκιά της και ένα παιδί τη θωρεί, τη θωρεί με μια κόκκινη κορδέλα στο μέτωπο, «μάλλον στον ουρανό θα πάει» σκέφτεται, και ο μπαμπάς, ο Μινόρου, ο μπαμπάς του, κάποτε πέταξε και έφυγε, έφυγε, και εκείνος μονάχος απόμεινε σε ένα ερημωμένο, δυστυχισμένο και μίζερο χωριό.
Ψάχνει, αναζητεί και πίσω από τις ασύνδετες, αλλόκοτες αυτές αφηγήσεις, ένας πατέρας σπέρνει και διασταυρώνει τα παιδιά του με το σημάδι της αμαρτίας, τα σφραγίζει με έρωτα που ξερνά ένα μωρό που δεν έπρεπε ποτέ να γεννηθεί.
Σκληροπυρηνικό, ανορθόδοξα κωμικό, σκούρο στο φως της ημέρας, γέλιο ανεξέλεγκτο σε έναν βίαιο παροξυσμό μεταπτωτικών συναισθημάτων. Ανάλγητος, σε εκείνους, ο θάνατος, μια ανερχόμενη, επικαλούμενη αποβολή, μοναξιά που σε ωθεί από τα έγκατα της τρέλας στο ύψιστο άρχον της παράνοιας, σεξουαλικές αιμομικτικές ανωμαλίες, αδέρφια, ένα τρυφερό συναίσθημα, που στην άγνοια της αναζήτησης σκοντάφτει και πέφτει μέσα στον πατροπαράδοτο λάκκο, μέσα σε μια καταραμένη κληρονομιά. Όλα υψώνουν έναν πύργο τράπουλας να φλέγεται από αλόη βέρα, με ένα σπίρτο όλα γίνονται στάχτη…
Τον λένε Γιοσίρου Γιαμαγκούσι, η κλίση του είναι να αφηγείται ψεύτικες ιστορίες από την Ιαπωνία, η μητέρα του πάτησε ένα καρφί και πέθανε από τέτανο, μπορεί και όχι, ο μπαμπάς του είναι ο Μινόρου Γιαμαγκούσι ή όχι; έπαιζε σαμιζέν, έφυγε μια μέρα και από τότε δεν έχει επιστρέψει, του άφησε μια κόκκινη κορδέλα, όχι για εκείνον, το έδεσε σε μια κερασιά , όμως δεν έχει σημασία…
Σαν ένα ρυάκι που χαϊδεύει τους βράχους και ύστερα, έτσι παραμυθένια όπως κυλά, πέφτει σφοδρά από το ύψος και την ορμή του καταρράκτη, μια κωμωδία που δεν έχει λόγους και δικαίωμα να την ονομάζουν έτσι, όλοι γελούν στη θέα του Αντώνη Αντωνίου(Γιοσίρου) να διηγείται την αποφθεγματική ζωή του, κάποιες ιστορίες δίχως περιττές, αλλα τόσο θεμελιώδεις , επεξηγήσεις. Εκείνος ψελλίζει το νόημα τους ξανά και ξανά, αλλόκοτοι διάλογοι που όμως ξεβράζουν αλήθειες και συγκυρίες που θα στηθούν ως πέτρες ανοικοδόμησης όλου του έργου.
Μέσα από τις απρόβλεπτες κωμικές ενστάσεις, το χιούμορ επικρατούσε ως αντικείμενο διακωμώδησης του δράματος και ο Φίλλιπος Λούβαρης με τις βαριές, λασπωμένες γαλότσες του αστυνομικού, ήταν ο γνώστης των πάντων, που το αφηρημένο του ύφος είχε προσκολληθεί σε έναν σκύλο που δεν τον αγαπούσε ή ήταν οι άνθρωποι που δεν τον αγάπησαν ποτέ.
Σατιρίζοντας και περιπαίζοντας ένα μοναχικό χωριό, το έργο αποδεικνύει την γοητεία της έκφρασης «διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον» με την έννοια πως αποσπά με το κωμικό στοιχειό για να μεταγγίσει υποδόρια την τραγικότητα-ρεαλιστικότητα του έργου.
Ένα χωριό με αποξενωμένες ψυχές, χαμένες, δίχως παιδιά να παίζουν, οπού ύστερα από την κυριαρχία των γερμανών, έμειναν μοναχά σκοτεινά, ανείπωτα μυστικά.
Μια γυναίκα, η Φανή Παλιούρα στον βυθό της παράνοιας της ομολογούσε αποκόμματα του πάζλ, που ενώ εκείνη γνώριζε, φοβόταν, ήξερε και φοβόταν, όμως δεν άντεχε αυτήν την ανωμαλία, από μικρό παιδί να ζει στην αμαρτία που γεννά τα δικά της αδέρφια. Η τιμωρία για την αλήθεια που δεν έπρεπε να ξεστομίσει είναι μόνο ο θάνατος, με εκτελεστή εκείνον που έζησε στο ψέμα, και μέχρι αυτή η σκηνή να σβήσει, θα το πιστέψει πάση θυσία, πάση θυσία…
Με την Ειρήνη Κουτουρούσιου και την Αναστασία Μητρούση ολοκληρώνεται η υπόθεση με δυο ρόλους που κουμπώνουν το έργο, της μητέρας που έπρεπε να δικαιολογήσει την ψυχική διαταραχή και την παραίσθηση του Γιοσίρου και της γυναικάς που κυοφορεί ένα παιδί που από το μηδέν της πατρογονικής κατάρας πρέπει να καταφύγει στην άμβλωση, όμως δεν το θέλει, θα πεθάνει…
Κατηγορούμενος ο Γιάννης Κεντρωτάς θα βρεθεί στο “δικαστήριο” του Vault! Εκείνος συνέλαβε την ιδέα… εκείνος εκμαίευσε μέσα από την φαντασία μια παράξενη, η σωστή λέξη είναι «παράξενη», αναλαμπή. Σαν υποχείρια όντα, μέσα από το γέλιο, επιχείρησε να αποσυνδέσει το κοινό από τον αποτροπιασμό και ύστερα πετώντας τους στα βαθιά νερά, όσο θα ασφυκτιούν, να έρθουν αντιμέτωποι με την οφθαλμών πραγματικότητα, την αχώνευτη, ανεκδιήγητη και ξέφρενη πραγματικότητα.
Ό,τι αποτύπωσε στο χαρτί, το αναπαρίστανε με αληθοφάνεια πάνω στη σκηνή, από τις φωτογραφίες, το αίμα, το τμήμα που γίνεται ξενώνας έως και τη φαντασία εκείνη που μας άφηνε να δραπετεύσουμε, με τη κεράσια, με τον πατέρα του, τις ερωμένες, μια δολοφονία και αντάμα μια αυτοκτονία, σαν τις δέκα εντολές, οι οποίες παραβιάστηκαν όλες στην όψη των Lorem Ipsum.
Αδόκητη αναπαράσταση γεγονότων, που ενώ θεωρητικά παρέπεμπε σε κινηματογραφική προβολή, ήταν τόσο οικείο, τόσο ελκυστικό, που με γλαφυρό ύφος στις κινήσεις, στις ερμηνείες και τις σκηνές όλο αυτό απέκτησε μια αφή, μια ζωντανή διάσταση και μια μετοχή του κοινού που έδινε ώθηση σε κάτι σοφότερο, σε κάτι πιο ευρύ και εύλογο.
Σε αυτό το χωριό, η δυσοσμία δεν προέρχεται μονάχα από τα σκατά και τις λάσπες…
ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο–Σκηνοθεσία: Γιάννης Κεντρωτάς
Σκηνικά–Κουστούμια: Φανή Παλιούρα
Αφίσα: Γιάννης Κεντρωτάς
Trailer: Lorem Ipsum
Παίζουν: Αντώνης Αντωνίου, Φίλιππος Λούβαρης, Ειρήνη Κουτουρούσιου, Φανή Παλιούρα, Αναστασία Μητρούση
‘Γιοσίρου Γιαμαγκούσι’
ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 21:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές Εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10,00 ευρώ
Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) / Ατέλειες: 5,00 ευρώ
Πολυχώρος VAULT THEATRE
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889
