Μια αστραπή σηματοδοτεί την άφιξη του θεού, μια βροντή θα ομολογήσει το κλάμα του, τον σπαραγμό για τον “υιό” του, για την ανθρωπότητα που μπορεί, μα πως μπορεί (;) να οδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τον όλεθρο.
Κοντοζυγώνει ο Δίας! Οι πέτρες αποκολλούνται από τη γη, τα σύννεφα σχηματίζουν ένα αυλάκι ή μάλλον ένα μονοπάτι, το οποίο κατηφορίζει από τα ουράνια εδάφη προς την ξηρή και πλέον άγονη γη.
Σε εκείνη που απόμειναν μονάχα λείψανα απογοητευμένων, απεγνωσμένων ανθρώπων, παριών ρακένδυτων, κουρέληδων να πωλούν σαλιάρες για εκείνους που δεν έχουν πέσει ακόμη στον υπόνομο, αλλά περιμένουν στις ουρές της εκτέλεσης, πονούν τα γόνατα τους, λιποθυμούν από την ορθοστασία, μα περισσότεροι, χαμένοι, κοιτούν τον ξάστερο ουρανό και σιγοκλείνουν τα βλέφαρα σε έναν λήθαργο με κινούμενες εικόνες, με λογαριασμούς. Δένονται ύστερα με πέτρες δανείων, που βυθίζουν με κομμένη την ανάσα στο μαύρο πέλαγος, να καταπίνουν πετρέλαιο και να να ξερνούν αίμα, να πλένονται με τον ιδρώτα τους και ύστερα να πέφτουν για ύπνο δίχως όνειρα, στο κενό, σε μια αποχαυνωτική ύπνωση, ίσα να ξεφύγουν από την κόλαση, από την πλέουσα, στην μαύρη παλίρροια, βάρκα του Άδη…
Τι νόημα έχει αν στο αέναο βασανιστήριο δεν προστεθεί λίγη παρηγορητική κωμωδία; αυτό που λένε «γελώ με τον πόνο μου επειδή δεν μπορώ να γελάσω με τη χαρά μου»;
«Είδες τον Δία; Όχι ποιος είναι αυτός; Ο Δίας μωρέ, ο θεός των θεών»
Λαϊκό, εμπαικτικά μνημονικό, χτυπά με την τρίαινα του Ποσειδώνα στο καδραρισμένο σημείο της επικαιρότητας, διακωμωδείται μια αλήθεια που επεξεργάζεται, που επανεκδίδεται διαφοροποιημένη, μια Ελλάδα πανομοιότυπη, καθόλου απομίμηση, η ιδία αυτοπρόσωπος που βλέπουμε, που αντικρίζουμε, που θωρούμε και τα δάκρυα μας απλώς στεγνώνουν από το νέφος της δυστυχίας, από την οκνηρία, από την συνήθεια των άγευστων σκουπιδιών που πετούν οι ευεγερθέντες, τάχα για να βολέψουν κάποιους που έβαλαν το «μαύρο» σταυρουδάκι στο χαρτί και το πέταξαν στην κάλπη και εχάθη «δικαιωμένο».
Για να ξεφύγει από την Ήρα, ο Δίας θα πέσει κυριολεκτικά από τα σύννεφα. Μια παράδοξη συνάντηση με το άθλιο, το μίζερο, το απεγνωσμένο στην καταστολή πρόσωπο της Ελλάδας. Ένας μεσάζοντας, ο όποιος εγγυάται ταχύτητα, οργάνωση και διακπαιρεωση, μια νέα γενιά σε ένα χάσμα μεταγλωττίζουν την ελληνική γλώσσα, ενώ ξεχνούν τις ρίζες της διαλέκτου, κάνουν έρωτα απαθείς μέσω διαδικτύου και ύστερα λυτρώνονται μονάχα πίσω από την οθόνη, στο ψέμα. Ένας ναρκωμανής, ο όποιος ποτέ δεν θα ακούσει, μονάχα θα ζητά λευκή αχνιστή σκόνη, για να καλύψει τα ακάλυπτα κενά που του σκάβει η κοινωνία, μια τρανσεξουαλ, ένας απελπισμένος, ένας ψυχρός εφοριακός και πολλοί άνθρωποι της αλήθειας, που απαρηγόρητα προσπερνάμε, όλοι τούτοι, οι γνώριμοι στην αφάνεια της «ανάκαμψης» καταπλακωμένοι, θα βρεθούν, στην πιο αποκρουστική τους κατάντια, επί σκηνής.
Ο Άγγελος Μοσχονάς έβγαλε ένα μολυβί και ένα χαρτί, που αρκούσαν, πληρούσαν την εύλογη αυτή έμπνευση και με όλες του τις αισθήσεις, συνέλαβε τη μεγάλη ιδέα -ή μήπως δεν υπάρχει τίποτα μεγάλο για την Ελλάδα; Αποτύπωσε καθαρόαιμα, ανόθευτα την σκληρή και συνειρμικά επικρατέστερη κατάσταση της Ελλάδας. Καθιστός σε ένα από τα παγκάκια της πόλης, μπόρεσε να δει την θλίψη, την κατάθλιψη, την κόπωση και την εξαντλημένη ανοχή του Έλληνα, την όψη της Ελλάδας από τα κεραμίδια του σπιτιού του και όχι από την Ακρόπολη, οπού τίποτα αληθινό δεν φαίνεται από τα ψηλά. Και έτσι, μέσα από το γέλιο, σε έναν βίαιο παροξυσμό, ώθησε στο κλάμα, στο πλάνταγμα, διότι όλοι γνωρίζουν, ο Μοσχονάς όμως μέσω της μνήμης πρόσθεσε και μια λήθη, εκείνη που λησμόνησαν οι υποχρεώσεις, τον τρόπο δηλαδή να χτίζεις όνειρα μέσα στα χαλάσματα!
Σε μια σκηνική παρουσίαση απεικόνισε την νεκρή ενεργεία του ανθρώπου που έπαψε να ζει, διότι « Άμα δεν κάνεις δυο δουλείες, δεν μπορείς να υπάρξεις» και το άλλο που συμβολικά και ανεξίτηλα έγραψε, τούτο το απόφθεγμα που χαρακτηρίζει όλη τη έκταση του έργου, τον τίτλο της φθίνουσας Ελλάδας «Χάθηκε ένας λαός και όποιος απόμεινε ψόφησε στην πεινά», το οποίο ενσάρκωσε με τέχνασμα και «δόλο» σκηνικά, στην όψη της αναπαράστασης πάνω στη σκηνή, προκάλεσε με μαεστρία ένα “ανισόρροπο” συναίσθημα στο παραπαίων του δράματος και στην ευφορία της κωμωδίας.
Στην επιδεξιότητα της ερμηνείας, του υποκριτικού τεχνάσματος, μια αύρα μας μετέφερε σε ένα άγνωστο σκέλος του χρόνου, η Ελένη Φιλίνη εισχώρησε βαθιά στα έγκατα του προσώπου του οποίου την μορφή έπρεπε να σκιαγραφήσει μονάχα η ιδία, δίνοντας «σάρκα» σε μια Ήρα που προϋπέθετε τις προδιαγραφές μιας γυναικάς δυναμικής, απαιτητικής, καπάτσας. Εκείνη, εν τέλει, με σθένος, τέχνη, φαντασία και προσήλωση, μας παρέπεμψε στον ορισμό αυτό καθ’ αυτό της θεάς.
Από τον μύθο ενσαρκώνεται μια εικόνα, ο Δίας, ο θεός που επιστρέφει στην Ελλάδα, η παρομοίωση του μετανάστη, ο όποιος ζούσε στην αποχή από την κατάντια, την εξαθλίωση του τόπου, του οποίου ο πλάστης ήταν ο ίδιος. Ο Χρήστος Φωτίδης ήταν υπεύθυνος για το ξεδίπλωμα του πέπλου μιας κωμικο-τραγωδίας. Ο ίδιος μέσω της άγνοιας και της διδαχής που επεδίωξε να μετουσιώσει στο κοινό, ερμήνευσε με τον πιο εναρμονισμένο τρόπο σκηνικά και υποκριτικά την κωμωδία, προκαλώντας το δάκρυ του γέλιου, μοιραία να κύλα, από το δράμα που απόκρυφα αποκαλύπτει η σάτιρα.
Ο Βαγγέλης Πυρινής, η Ντίνα Βούρτση, ο Γιώργος Καπετανάκος και η Κατερίνα Πυρινή, οι ερμηνευτές με την πολυπρόσωπη, υποκριτική τους τέχνη, έδωσαν ώθηση στην αναπαράσταση των γεγονότων, με χιούμορ και αυτογνωσία στον ρόλο ως ταύτιση αυτού καθ’ αυτού, ήταν εκείνοι που μας έδωσαν εικόνα στην γενικότερη ιδέα του σεναρίου, κάδρα ανθρώπων, ανθρώπων που δεινοπαθούν και έτσι, με μια εναλλαγή και μια ενσάρκωση στο αντικείμενο της μίμησης τους, προκάλεσαν το εύλογο, το επιδιωκόμενο συναίσθημα, που συνυπάρχει μονάχα με την Ελλάδα, όλοι τους, με γόητρο, τέχνη και κωμική προσδοκία στην τραγικότητα, εμβάθυναν με οξύτητα στο κεφαλαιώδες, για όλο το έργο, νόημα.
Εκείνος που δεν ξεχνά, εκείνος που βλέπει τα πάντα, γνωρίζει ποιος είσαι, τι χρωστάς, πόσο κακόμοιρος είσαι, είναι ο Γιώργος Κωνσταντίνου, τόσο οικείος άνθρωπος, τόσο σαρκαστικός, με έναν τρόπο αν όχι μοναδικό, σίγουρα σπάνιο, διότι η απαίτηση του ρόλου σε μια ιδιάζουσα τεχνοτροπία, βρίσκεται στην διακωμώδηση, δίχως την υπερβολή και την επιβολή του γέλιου, αλλά σε ηπίους τόνους, όλα να ρέουν προς την ξεκαρδιστική αγαλλίαση του νου και της ψυχής. Κλασικός, σατιρικός, επικεντρωτικός στο στοιχειό, στην υποκριτική ύλη, έδωσε έναν αινιγματικό επίλογο, με τίτλους και πλαγιότιτλους, που στην έκταση του έργου, σε μια μονάδα του χρόνου, εφάπτεται με όλη την «τραγική» ειρωνεία των καταστροφικών τάσεων της Ελλάδας, που κάπου κάπου επιβάλλεται να γελοιοποιηθούν, έστω και στο θέατρο.
Μια αναθεώρηση, μια περισυλλογή όσων διασκορπίζονται και σέρνονται σε μια πόλη, σε μια χώρα που τραγικά, εκτός του ειδυλλίου της κωμωδίας δεινοπαθεί. Ένα έργο αφύπνιση, ένα έργο παρηγοριά, «Η Ελλάδα είχε πάντα μια δυσκολία στο φυσιολογικό», με ατάκες και μικρά αποφθέγματα που παραπέμπουν σε μια μεγάλη αλήθεια, ένα έργο, μια σκηνική κατάθεση που όρμησε ραγδαία στις ψυχές μας, τις έκανε να γελάσουν πολύ και ύστερα να σπαράξουν αθόρυβα. Και όλα εκπληρώνονται με μια αξιομνημόνευτη ρύση:
«Έχουν αλλάξει τα πράγματα, όμως το παραμύθι παραμένει ίδιο»
Κείμενο & σκηνοθεσία : Άγγελος Μοσχονάς
Ήχο & Φώτα: Ανδρέας Καραμανλής
Πηγή φωτογραφίας: Peter Papapetros, e-stage
Πρωταγωνιστούν: Ελένη Φιλίνη, Χρήστος Φωτίδης, Βαγγέλης Πυρινής, Ντίνα Βούρτση, Γιώργος Καπετανάκος, Κατερίνα Πυρινή
Guest star: Γιώργος Κωνσταντίνου
Αλλαγές λόγω γιορτών
Πέμπτη 28/12 στις 21:00
Πέμπτη 4/1 στις 18:30
κάθε Τετάρτη από 10 Ιανουαρίου στις 21:00
Τιμές
Γενική είσοδος: 12€
Άνεργοι–πολύτεκνοι, φοιτητές–ατέλειες: 10€
Προπώληση: 10€
Ειδικές τιμές για γκρουπ
Διάρκεια παράσταση: 95’ χωρίς διάλειμμα
Θέατρο Αλκμήνη | Αλκμήνης 8 | 2103428650
