Πλάγιασε στο πλάι κάποιας τέχνης χίμαιρας, ένας άνθρωπος γυμνός, ένα πλάσμα που στον πνιγμό του αποζητά μια δεξαμενή πόσιμου νερού, το βάλσαμο που θα κουράρει τους μώλωπες του, ό,τι αιμοραγεί από την πληγή να λιώνει στο λευκό χαρτί, να γίνεται απόσταγμα, μελάνι να σταλάξει σε μια απόρροια νερού κάποιας κρυφής κοιλάδας, προς το δύσβατο μονόπρακτο όνειρο της τέχνης.
Χρειάζομαι λέξεις, κάποιες αδέσποτες εικόνες να παραπλανήσουν, να επιβληθούν σε όλα τα ατίθασα πνεύματα, στις σκέψεις, στα γράμματα, με άτομα που σωρεύονται γύρω από τούτο το αιμόφυρτο σώμα, τον παλαίμαχο που ζει με κάψουλες δράματος, με δόσεις οξυγόνου, κλεμμένες αμπούλες με αέρα θεάτρου, καθάριο, που τον επαναφέρουν στη ζωή. Φοβάται το τέλος, μα γελά, γελά υστερικά… Και όταν κάποιος του πει: «τι είναι για εσένα το θέατρο;», θα τον κοιτάξει και θα του απάντησει αθυρόστομα: «Το ποιο;», και τότε κάτι θα αναπεταρίσει, μια βουβή συγκίνηση και μια περιφάνεια θα ξεχυθούν αθόρυβα στη σκηνή…
Είναι εκεί, με ένα σώμα πλανόδιο στους δρόμους, μέσα σε οικείες, σε σπασμένες ψυχές που καταρρακώνονται στη οδύνη, ουδέποτε δεν μίλησαν, ουδέποτε δεν…, χάνεται, ολιγοψυχεί πίσω από το πέπλο, από την λεύκη-λεκιασμένη στο μαύρο- αυλαία… Και όσο οι ανάσες του σπαρταρούν στην γυάλινη φιάλη, τόσο τον αναζητάς στο ξύλο, στο ετοιμόρροπο κουφόξυλο, όμως λίγο τον απασχολεί, όσο η κραυγή που αφήνει, το επιφώνημα των ανθρώπων που δεν του σφίγγουν το χέρι, μα με την παλάμη τους, κρατούν ζωντανό κάθε παλμό της καρδίας του, τώρα όλοι σε βλέπουν…
Ένκε! Τώρα είσαι ζωντανός, εκεί οπού εσύ θέλεις να αναπνεύσεις, να μην σπαταλήσεις ούτε πνοή. Θέτει, ή σκηνοθετεί, αμφιταλαντευτεί το αίνιγμα με το συναίσθημα, τα αναμιγνύει. Είναι ο ποιός του ήθους, εκείνος που «χαλιναγωγεί» όποια αποκομμένη κορδέλα ωθείτε στην παρεκτροπή του εγχειριδίου του. Με ένα σώμα, σε μια ευάλωτη πλεύση, με μια οδύσσεια θυσία, με τα δυο του χέρια ανοιχτά, τραβά το πανί, πέφτει πρώτος και σου λέει «αν δεν είναι όνειρο, ξύπνα…».
Τον έχω ακριβώς αντίκρυ μου, όλα μοιάζουν σαν κάτι γραφικό, σαν μια προσδοκώμενη συνάντηση, κάτι όμως στον παγωμένο χρόνο, στα μάτια, ναι διάολε… στα μάτια του περνούν εικόνες μελανές, μουσικές στιγμές θεάτρου, ιδρωμένα χέρια, δάκρυα ξεπεσμένα σε κάθε κρυφή καρέκλα του εξώστη, αγάπη την λένε, αγάπη την ονομάζει εκείνος, για έναν παλμό και μια πνοή, η τέχνη τον αποπνίγει με γαλήνια, ηδονική ανάσα. Ένκε, ήρθε η ώρα, άφησε τους να σε δουν…
Ο καρπός του άνθους αναδύει από τα ενδότερα της γης στην αίγλη του ονείρου…
Κάτι από την τέχνη κατοικούσε μέσα μου από μικρό παιδί… Επειδή είχα μια καλλιτεχνική τάση και η μητέρα μου το διέκρινε αυτό, αποφάσισα στα Τίρανα να γραφτώ στο μπαλέτο, μυήθηκα σε εισαγωγικά στο χώρο της τέχνης. Ύστερα με σταμάτησε ο πατέρας μου, ίσως και να μην ήτανε γραφτό να γίνει αυτό. Πήγαινα και έβλεπα κουκλοθέατρο και με μάγευε αυτό το πράγμα της σκηνής. Όταν πήγα πρώτη φορά στο θέατρο, ήμουν από τα παιδιά που έλεγαν ότι «θέλω να είμαι εκεί…». Αυτές οι εικόνες έχουν χαραχθεί μέσα μου, εικόνες ονείρου… ή όταν κάποια στιγμή βλέπαμε τηλεόραση, ένιωθα μια έλξη, φλέρταρα με την τέχνη. Από μικρός ήμουν μίμος, κάτι σαν ο Καραγκιόζης, αλλά συνάμα και ένα πολύ δύσκολο παιδί, παρορμητικό, με εξέφραζε μόνο η τέχνη, υπήρχε μια καλλιτεχνική ανησυχία, σίγουρα τροφοδοτήθηκε, ξεκίνησε με την μητέρα μου, και αργότερα από την κοινωνία. Στα 20 πια, ήμουν σίγουρος του τι θέλω να κάνω, ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη του ηθοποιού και την τέχνη της σκηνοθεσίας, αν και την σκηνοθεσία δεν την πολύ καταλάβαινα τότε…
Ένας πλεκτός κόσμος ιστού μεταξύ των φερέφωνων της τέχνης…
Ο σκηνοθέτης είναι αυτός που ελέγχει την υποκριτική, ελέγχει την σκηνογραφία, ελέγχει την εικαστική όψη, την αισθητική, το κοινό πιστεύει ότι μια παράσταση είναι απλά ο ηθοποιός, όχι, υπάρχει ένα επιτελείο ανθρώπων που δούλεψαν για αυτό, φυσικά χωρίς τους ηθοποιούς, ο σκηνοθέτης δεν θα ήταν τίποτα, ούτε αντιστοίχως, όλο αυτό το παιχνίδι, αυτός ο ιστός της αράχνης στο θέατρο, στοιχειώνουν μια μαγεία…
Ο δύσβατος με διακυμάνσεις δρόμος της τέχνης…
Εγώ είμαι από τους σκηνοθέτες που είμαι της τσαγκαρικής, το παπούτσι, το δέρμα, η κόλλα και θαρρώ φυσικά ότι το θέατρο είναι παράλληλοι δρόμοι, της παιδείας, της κουλτούρας και των προσωπικών βιωμάτων. Είμαι προλεταριάτο, δεν είμαι στα σαλόνια, ούτε ανήκω σε κάστες, ούτε σε σέχτες, είμαι εκεί, στον κοινωνικό παλμό, στον δικό μου τρόπο ζωής, ολιγαρκής, αυτάρκης, έχω όνειρα βεβαία, έχω φιλοδοξίες, όμως πιστεύω πως ο δρόμος της τέχνης είναι ένας σκληρός δρόμος, δηλαδή δεν είναι τυχαίο, το ότι για έμενα ευαγγέλιο είναι ο μονόλογος της Νινας στον Γλαρό του Τσέχωφ, που λέει:
«πρέπει να έχεις πίστη και να σηκώνεις τον σταυρό σου»
Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό είναι τέχνη, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο…
«Η αγάπη άργησε μια μέρα», ένα έργο-έπος της Λιλής Ζωγράφου
Διαβάζοντας το έργο της Λιλής Ζωγράφου μυήθηκα τον ψυχισμό της, λατρεύω καταρχήν την προσωπικότητα της, λατρεύω την ζωή της, τα βιβλία της, είναι μια αδικημένη συγγραφέας, είχα χρέος να την ξανά επαναφέρω. Η Λιλή έχει μια ποιητικότητα, είναι αντισυμβατική, έχει χαρακτηριστικά τα οποία μου ταιριάζουν, ή θαρρώ πως τα έχω ή πως με ελκύουν, όμως ο λόγος και η γραφή της είναι που με αφορούν. Ήταν μια συγγραφέας που είχει μια πολιτική θέση στα πράγματα. Νομίζω πως όχι μόνο το νόημα του έργου, αλλά και αυτή η απεικόνιση, η ποιητική-σκληρή-πραγματική απεικόνιση των ανθρώπων, αυτών των γυναικών, ο τρόπος που μεταφέρεις ένα μυθιστόρημα στο θέατρο, με ολιγο πρόσωπο ανέβασμα, που είναι εμβληματικό, με μονό επτά γυναίκες, που παίζουν και τους άνδρες, ήταν μια πρόκληση και συνάμα ήτανε μια ευτυχία, φυσικά όλα έγιναν με πολύ κόπο και μόχθο, δεν γίνεται τίποτα τυχαία.
Αν εισέβαλε το ανδρικό στοιχείο στην “Αγαπη”…
Νομίζω ότι θα ήταν μια συμβατική παράσταση. Θα με ενδιέφερε να δω, επειδή είναι μια γυναίκα που γραφεί, τον κόσμο των γυναικών και των αρσενικών. Με ενδιέφερε η ερμηνεία των γυναικών, πως εκείνες αντιλαμβάνονται το αρσενικό στοιχειό μέσα από την υποκριτική τους, αυτό το υλικό έπλασα στον νου μου. Επίσης το αρσενικό στοιχειό, αυτή η πατριαρχεία, πως αντανακλάται ερμηνευμένο από γυναίκες ηθοποιούς; με ενδιέφερε αυτή η αντίληψη, η σκηνική αντίληψη.
Ο «Συλλέκτης», ένα έργο στην παραδοξότητα του, απρόσμενο, διδαχτικό…
Ο «συλλέκτης» ήτανε μια ανάθεση που μου έγινε και με ιντρίγκαρε κυρίως ο χρόνος και το μυθιστόρημα. Οι συνεργάτες μου, ο Γιώργος ο Παπαπαύλου που δουλέψαμε και στην «Ορκισμένη παρθένα» μαζί και έχουμε αναπτύξει μια φιλία και έναν σεβασμό, η Πολυξένη Μυλωνά με την οποία γνωριζόμαστε από την Θεσσαλονίκη, ήταν πολύτιμοι για αυτή την εκτέλεση, αυτοί ήταν λόγοι που συντέλεσαν στο να πραγματοποιηθεί ο «Συλλέκτης». Ανέλαβα νε φέρω εις πέρας αυτή τη δουλεία μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Πέρα από τον επαγγελματισμό, είμαι και ένας άνθρωπος που ρισκάρω και τολμώ, οπότε ήταν ένα στοίχημα για εμένα ο χρόνος…
Μια σκηνή που επιφυλάσσει το αναπάντεχο…
Ήταν ένα κείμενο που με δελέασε, είναι συγκερασμός το θέατρο, καμιά φορά λέμε ναι, σε πράγματα που υπάρχουν χιλιάδες ανεξήγητοι λόγοι που τα δεχόμαστε. Όσα επιφυλάσσει η σκηνή έχουν το αναπάντεχο, μπορεί τα πράγματα τα οποία έχεις αγαπήσει πολύ σε αυτά να αποτύχεις οικτρά, το σανίδι είναι μια αρένα με αόρατα λιοντάρια, τα οποία πρέπει να τα δεις. Το αληθινό θέατρο είναι ένα θέατρο που ό,τι καταθέτεις σε ανταμείβει, έχει έναν μετρητή ειλικρινείας, δεν μπορείς να πεις ψέματα. Ο «Συλλέκτης» είναι ένα κείμενο, το οποίο αν δεν είχε μια πολιτική χροιά, δεν θα το έκανα ποτέ, δηλαδή ο ταξικός κόσμος που χωρίζει τον Φρέντερικ, αυτοί οι ανόμοιοι κόσμοι… Δεν θα έκανα ένα έργο το οποίο δεν θα με ενδιέφερε, βρήκα στοιχειά στον συλλέκτη, τα οποία μπορούσαν να μιλήσουν για πράγματα. Χωρούσε ο «Συλλέκτης» και εμένα μέσα, αλλιώς αν δεν με χωρούσε, αν δεν εμπεριείχε ένα κομμάτι του εαυτού μου, δεν θα το έκανα. Είναι ένα πολύπτυχο έργο…
Πιστεύω σε μια τέχνη! Μιλάω σε μια τέχνη! Εκφράζομαι…
Μιλάω για τις γυναίκες, για την αγάπη, για την ύπαρξη την ανθρωπινή… Δεν θα μπορούσα να μιλάω για ευτυχισμένες ζωές. Να μιλάς για την ευτυχία, αλλά να μιλάς για τον ορισμό της ευτυχίας. Με την σφαιρική έννοια, το θέατρο απευθύνεται στον άνθρωπο, μου αρέσουν τα συναισθηματικά έργα, μου αρέσουν τα έργα που σέβονται και αγαπούν τον άνθρωπο, αυτή η τέχνη με αφορά, η τέχνη που μιλάει στον άνθρωπο, άνθρωποι που και η ζωή τους και συγγραφική τους ιδιότητα έχουν κάτι να μου προσφέρουν, να με κάνουν έμενα καλύτερο άνθρωπο, πιστεύω σε μια συμπαντική τέχνη, πιστεύω σε μια τέχνη με φαρμακευτικές ιδιότητες. Η τέχνη δεν σε κάνει να ξεχνάς, η τέχνη σου υπενθυμίζει, δεν είναι πάω θέατρο να δω κάτι και να χαλαρώσω, υπάρχει για να σου θυμίζει πράγματα, να σε φέρνει αντιμέτωπο με τα παιδικά σου χρόνια, με την οικογένεια σου, με τον έρωτα σου, να σου πει ότι « δεν είσαι μόνος, κοίτα πόσοι άλλοι υπάρχουν πριν από σένα, κοίτα πόσοι είναι».
«Αιματικοί-ενδοφλέβιοι» δεσμοί με το θέατρο, τους καλλιτέχνες, τους δημιουργούς δραματικών ποιημάτων, έργων…
Δένομαι με τους θεατρικούς συγγραφείς, δένομαι με τους ηθοποιούς που δουλεύω, δένομαι με τους ανθρώπους, παρόλο που αυτό γεννιέται και πεθαίνει, το επάγγελμα μας έχει αυτή τη κατάρα, έχει ζωή και θάνατο, ζωή και θάνατο, είναι ένας φαύλος κύκλος, αυτό είναι το ωραίο, ότι κατοικούν μέσα μας έννοιες, πρόσωπα, που δυστυχώς ένας απλός άνθρωπος μπορεί να μην το βιώνει. Αυτή η «Άλικη στην χωρά των θαυμάτων», αυτή η τρύπα και ο λαγός που συναντάς, σε ωθεί σε μια περιπέτεια, και σαφώς έχει και μια φθορά, είναι ένας λαβύρινθος, που σε μια άγνωστη κατεύθυνση αποζητάς την επιβίωση, είναι μια συγκύρια να μπορείς και να ζεις αξιοπρεπώς.
Η ματαιότητα στην όχθη του ονείρου!
Το θέατρο είναι αγώνας, δεν είναι η μετανάστευση σε μια άλλη χωρά, μεταναστεύεις στον ίδιο σου τον εαυτό, προσφεύγεις στο ίδιο σου το είναι, ύστερα φτάνεις κάπου, μένεις σε ένα παραδεισένιο νησί και μετά είναι σαν αυτό να εξαφανίζεται σιγά σιγά. Αυτό είναι το μάταιο…
Ο αθάνατος συγγραφεύς κάποτε του μίλησε
Ο Ντοστογιέφσκι! Σε περιόδους που δεν ήμουν καλά, δεν ξέρω αν έτυχε ή αν παραδόξως έπρεπε να τύχει, αλλά διάβαζα Ντοστογιέφσκι. Στα κείμενα του φαίνεται πως αγαπάει τους ανθρώπους, τα έργα του έχουν μια τεραστία ευαισθησία, και νομίζω ότι αυτή η ευαισθησία είναι που σε ενθαρρύνει, όσο μαύρο κι αν είναι κάτι, αν βρίσκεις το φως, αυτό είναι που σε θεραπεύει, το να παίρνεις το παράδειγμα. Οι χαραχτήρες του είναι άνθρωποι που παλεύουν, είναι αυτή η πάλη, το καλό και το κακό, αυτή η διαρκής πάλη, η μάχη για ζωή, η πάλη για αγάπη. Ο Ντοστογιέφσκι και ο Ρίτσος είναι δυο συγγραφείς που με αγγίζουν βαθιά…
Πέρα από τα σύνορα, στην γενέτειρα του, η τέχνη απλώνει τις ρίζες της στη μητέρα γη
Στο Εθνικό Πειραματικό Θέατρο, το 2015, ανέβασα τον Άμλετ με Αλβανούς ηθοποιούς, ήταν μια πολύ «αγρία» εμπειρία, άγρια με την έννοια πως ήταν σχεδόν απίθανη, δύσκολη, σε έναν πολύ συναισθηματικό παραλογισμό, επέστρεφα στην Αλβανία ως σκηνοθέτης. Επέστρεφα στα παιδικά μου χρόνια, ήταν ένα πράγμα όνειρο και εφιάλτης μαζί, η Αλβανία που άφησα και η Αλβανία που βρήκα, ο Άμλετ, η γλώσσα, δεν ξέρω αν θα το ξανά έκανα, γιατί πραγματικά, είμαι… νομίζω υπερευαίσθητος. Το έργο είχε επιτυχία, ήταν δύσκολα, παρ’ όλα αυτά ανέβηκε η παράσταση, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό, όταν μετά την υπόκλιση, φύγαμε στα καμαρίνια και ήρθαν όλα τα παιδιά, οι δέκα ηθοποιοί, και κλαίγανε, σπαρταρούσαν στην αγκαλιά μου, αυτό το πράγμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αυτό και την υπόκλιση στην «Ορκισμένη Παρθένα», είναι δυο πράγματα που έχουν χαραχτεί μέσα μου.
Ερμηνείες που δεν θα δει ποτέ ο θεατής στην παράσταση
Είναι κάτι στιγμές που δεν εξηγούνται. Τον χειμώνα, στο «Που είναι η Μάνα σου μωρή;» στο Vault, η Βέρα σε μια πρόβα, νόμιζα ότι είχε ανέβει, δεν πατούσε πια στο έδαφος, υπήρχε ένα ημίφως, μετά από αυτή τη πρόβα κατέρρευσε η Βέρα, δεν μπορούσε κάτι άλλο να γίνει, μετά από αυτόν τον ψυχικό σπαραγμό. Είμαι ευτυχισμένος που έχω δει ερμηνείες, που δεν θα δει ποτέ ο θεατής στη παράσταση.
Η μοναξιά της τέχνης…
Ύστερα… υπάρχει και μια άλλη πλευρά, που επιστρέφεις μόνος σου, που δεν υπάρχει κανείς στο σπίτι να σε περιμένει… Όταν τελειώνει η παράσταση, δηλαδή η πρεμιέρα, κόβεται ο ομφάλιος λώρος, αυτά είναι σκληρά, είναι λίγο περίεργα…
Το χρέος στον εαυτό του, δεν του χαρίστηκε τίποτα…
Έχω κάνει θυσίες, μόνο και μόνο που είμαι αντισυμβατικός, το ότι ανήκω μόνο στον εαυτό μου, αυτό είναι από μονό του μια θυσία. Ξέρεις… δεν μου χαρίστηκε και δεν μου χαρίζεται τίποτα. Ο καθένας μας πληρώνει το τίμημα της ανεξαρτησίας, το «να σηκώνεις το λάβαρο της ανεξαρτησίας», που λέει η Ζωγράφου. Οτιδήποτε το έχω καταφέρει επειδή το χρωστάω σε εμένα, στη μητέρα μου, στους ανθρώπους και μετά στους ηθοποιούς που με πίστεψαν, αυτά δεν μπορώ να τα πετάξω. Όταν πέφτω να κοιμηθώ δεν χρωστάω κάτι σε κάποιον, οπότε κοιμάμαι, δεν χάνω τον ύπνο μου, όταν κάνω λάθος, το βραδύ, με πιάνει ο εαυτός μου και μου λέει: «Μαλάκα τι έκανες σήμερα; τι ήταν αυτό που έκανες;», απολογούμαι…
Το θέατρο δεν φέρει ποτέ ρατσιστικές «ύβρις» στο κατώφλι του…
Ποτέ δεν πούλησα την αλβανική μου ιδιότητα, ούτε το μετανάστης, δεν με άφησα να το πουλήσω, και δεν στάθηκα εκεί, έδωσε μεγάλο αγώνα για να μην σταθώ εκεί, να μην κατηγοριοποιηθώ, αυτό είμαι, έχω κάνει έργα που μιλούν για αυτό το ζήτημα, που αποδεικνύω εμπράκτως ειλικρινή πράγματα, δεν έχω αφήσει, δεν έχω επιτρέψει στο να το δεχτώ αυτό, δεν μπορώ να πω ότι έχω δεχτεί ρατσισμό στο θέατρο.
Το μάθημα μέσα από την σκληραγώγηση της ζωής – Τιμιότητα και αξιοπρέπεια…
Όταν έχεις καθαρίσει τουαλέτες και έχεις βάλει το χέρι σου στην χέστρα, δεν μπορεί να σε αγγίζει τίποτα, όταν ήσουν το Αλβανάκι, και όταν έχεις δεχτεί μπούλινγκ και ρατσισμό, και όταν έχεις φάει πολύ σκατό, όταν έχεις πεινάσει, δεν μπορεί να σε αγγίζει κάτι, γιατί αυτό σε έχει κάνει αυτό που είσαι σήμερα…
Τα μάτια μου έχουν δει τόσα πολλά πριν μπω στο θέατρο, έχω ζήσει και ζω μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή. Βιώνουμε πολύ δύσκολες μέρες και έμενα αυτή η πραγματικότητα, η υγιής με ενδιαφέρει, η χαρά, το φως, εκεί θέλω να πηγαίνω, δεν θέλω να είμαστε τοξικοί, δεν εξαρτάται η ζωή μου από μια συνεργασία και από μια παράσταση, είναι πολύ πιο βαθύ το θέατρο που κάνω εγώ, η σχέση μου με την τέχνη, οι πληγές μου είναι πιο δυνατές για να ξοδέψω φαιά ουσία. Ξορκίζω το κακό, είναι αυτό που λέει ο Άμλετ στη Γερτρούδη,
«Πέτα την άλλη πλευρά, κράτα μόνο την καλή πλευρά του εαυτού σου, την άλλη πέταξε τη»
Η οχύρωση του ανθρώπου πίσω από έναν κόσμο πλαστό… Ο έρωτας, ένα προνόμιο δυσεύρετο της εποχής
Δεν υπάρχει εύκολη τέχνη, οι καλλιτέχνες είμαστε και όντα πολύ εγωπαθή και ναρκισσιστές, είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρχεις με έναν άνθρωπο, ο έρωτας όταν συμβαίνει, συμβαίνει, αφήνομαι στον ερώτα, δεν είναι ότι ποτέ στην ζωή μου δεν έχω αφεθεί, τι πάει να πει προσωπική ζωή; Ναι υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι και οι σχέσεις είναι ένα προνόμιο της εποχής μας πολύ δυσεύρετο, έχουν οχυρωθεί όλοι πίσω από ένα τα social media, όλοι οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί πίσω από ένα ψεύτικο εαυτό, και κανείς δεν θέλει να μιλήσει με κανένα επί της ουσίας, όμως η ζωή είναι εκεί έξω, θεωρώ ότι είμαι καλά, έχει και τα ωραία της η μοναξιά.
“Η αγάπη άργησε μια μέρα” στο Θέατρο Αργώ
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη 19:00
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:00
Κυριακή 19:00
Ο “Συλλέκτης” στον Πολυχώρο Vault
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Κάθε Δευτέραα και Τρίτη, στις 21:00
Φωτογραφία εξωφύλλου: Σωτηρία Ψαρού
Φωτογραφίες “Συλλέκτη”: Ελπίδα Μουμουλίδου
Φωτογραφίες Ένκε: Kiki pap και Πάνος Μαζαράκης
