Παράπονο, εξομολόγηση, απορία και κραυγή απόγνωσης, σε συνδυασμό με ένα μικρό μολύβι που έξυνε με το μαχαίρι του ένα μικρό παιδί, φτάνοντας σιγά σιγά στο τέλος τον εναπομείναντα γραφίτη που είχε μέσα στο ξύλινο περίγραμμα του. Ένα παιδί που ζούσε την περίοδο του αίματος και της φωτιάς, βγάζει τα δικά του απωθημένα σε μερικές κόλλες λευκού χαρτιού, αναγκασμένο να υποστεί τις αιματηρές συνέπειες ενός εμφυλίου. Αναγκασμένο να αντικρίζει Έλληνες να σκοτώνουν Έλληνες.
« Η κατοχή δεν υπήρξε ποτέ, η πείνα δεν υπήρξε ποτέ, τα παιδιά που σωριάζονταν νεκρά στο δρόμο καθώς ψαχούλευαν τα σκουπίδια για μια σαπισμένη λεμονόκουπα, δεν υπήρξαν ποτέ, και ο εμφύλιος δεν υπήρξε ποτέ»…
Κάθε στιγμή που κατάφερνε να ξεκλέψει λίγο χρόνο, ενώ άλλοι έχαναν την ζωή τους, εκείνο έγραφε. Σε κάθε έκρηξη, σε κάθε ηχώ πυροβολισμού, το μολύβι του σπινθήριζε. Δεν έχει σημασία το φύλλο του. Εάν ήταν αγόρι ή κορίτσι, ήταν απλά ένα παιδί. Ένα μικρό παιδί που καλά καλά δεν ήξερε να γράφει, ζούσε τα δεινά ενός εμφυλίου από πρώτο χέρι. Μόνη του συντροφιά, ένα περιστέρι και ο Μικρός Πρίγκιπας που εμφανίζονταν αραιά και που, τα βράδια που η ηρεμία κυριαρχούσε.
Ένας μικρός ρεπόρτερ με άτσαλη γραφή αφήνει κληρονομία τα πάθη του από την περίοδο του εμφυλίου. Μαρτυρίες και εσώψυχα βγαλμένα μέσα από μια παιδική ψυχή και ένα ζωγραφισμένο περιστέρι που κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει, ξυπνούν μνήμες από την πιο δύσκολή περίοδο της εγχώριας ιστορίας. Μερικές λέξεις μα χιλιάδες εικόνες αναβιώνουν κραυγές απελπισίας από αίμα και θάνατο. Εσύ μπορείς να τις ακούσεις ή έχασες την ακοή της μνήμης και της καρδίας σου.
Η δικαίωση αργά ή γρήγορα έρχεται και τα περιστέρια αρχίζουν να πετούν εκεί που υπάρχει φως. Οι αράδες ενός ημερολογίου μένουν, μα αυτοί που χάθηκαν ;
