Δάκρυα χαράς ή λυγμοί και αναφιλητά θλίψης; Κάποιος γέλασε πολύ, κάποιος ανεξέλεγκτα άφησε τον εαυτό του να γελοιοποίησει ένα δράμα, όταν το βλέμμα του παγωμένο χάνεται στον αδιόρατο ορίζοντα.
Μια πλάνη ραδιούργος κτίζει πάνω στο μαύρο χρώμα του ζοφερού σκοταδιού ένα σπασμωδικό σύσπασμα των χειλιών, να αντηχεί σε ένα δωμάτιο βαμμένο στο γκρίζο του παραδόξου, δεν ήξερε που οδηγεί όλο αυτό, συλλογίστηκε και χάραξε σε ένα λευκό χαρτί ένα πρόσωπο λυπημένο και ύστερα το φαντάστηκε να γελά, ενσάρκωσε το ιδεατό του σε μια κινούμενη σκηνή.
Πως γελούν οι άνθρωποι αντιμέτωποι με τον ανελέητο, ασύλληπτο πόνο τους; Πως γελούν οι άνθρωποι στον θάνατο;
Πως το ουρλιαχτό και ο σπαραγμός σε μια μεταμφιεσμένη μουσική, σκηνική και ερμηνευτική υπόκρουση ομοιάζει με γέλιο μωρού, γέλιο απόγνωσης και παρεκτροπής, που ή θα οδηγήσουν στη λησμονιά του κακού ή στην τύψη του παροξυσμού, της μετάπτωσης τους από το ανθρώπινο της κατανόησης του δύστυχου, στη παρωδία, στον σαρκαστικό καταλύτη, που τους θυμίζει κάτι απάνθρωπο, όμως, εκείνος, ένας άνθρωπος που πράττει δημιουργώντας αυτή τη μεθυστική αίγλη, σκεπτόμενος απλά, νοητά-παράλογα, πως είναι να γελούν οι άνθρωποι για κάτι που νοητικά αποδεδειγμένο δεν είναι αστείο…
Ο Γιάννης Κεντρωτάς πρωτοτυπεί πάνω στην τέχνη, ράβει οδεύοντας προς τη δική του πορεία, κάτι σε κλωστές μαύρες και νήματα αποκομμένα, αλλόκοτα, που δεν ακολουθούν καμιά ροή, μονάχα γελούν υστερικά, ευτυχισμένα, γελούν συνθλίβοντας τα βλέμματα τους, ή δεν γελούν πια, δεν είναι αστείο για κανέναν, όμως δεν μπορούν και να κλάψουν. Αυτό το ανάμεικτο, αντίρροπο συναίσθημα εισχωρεί ο Γιάννης στις ψυχές, στον κόσμο των θεατών, με μια νέα τέχνη που δεν προσδιορίζει το δράμα, ούτε την τραγικότητα, μα ούτε και την κωμωδία, πρεσβεύει όλα αυτά μαζί…
Κάτι έχει να μας πει… ή μάλλον, κάτι έχει να μας αφηγηθεί, σταλάζοντας λίγη κωμωδία και λίγο πικρό δάκρυ στο σανίδι…
Αν κάποιος σας ρωτούσε: «Ποιο είσαι;»… τι θα απαντούσατε; Ποιος θεωρείτε πως είστε στο θέατρο, για το θέατρο; Τι είναι για εσάς η συγγραφή και η σκηνοθεσία; Είτε με μια ερμηνεία είτε με πολλές μαζί…
Το θέατρο για εμένα (συγγραφή ή σκηνοθεσία) είναι καθαρά ένα χόμπι. Είναι ένας λόγος για να βρίσκομαι μαζί με φίλους στις πρόβες ή στις παραστάσεις, και να κάνουμε κάτι που αγαπάμε από κοινού. Είναι επίσης κάτι που μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση δημιουργικά.
Ποια η αφετηρία αυτού του «ταξιδιού»; Ήταν ένα όνειρο; Μια συγκύρια ίσως ή μονόδρομος που έπρεπε να εξελιχθεί;
Η σχέση μου με τη συγγραφή ήταν τελείως τυχαία. Πριν από μερικά χρόνια, έπρεπε να παραδώσω σαν εργασία, για ένα σεμινάριο σκηνοθεσίας κινηματογράφου, ένα μικρό κείμενο, μια δική μου ιστορία. Λίγα χρόνια αργότερα αυτή η ιστορία εξελίχθηκε στο πρώτο έργο της ομάδας, την «Μπαλάντα ενός ευαίσθητου δήμιου», την οποία θα ανεβάσουμε τον Μάρτιο στο Vault.
Είναι η συγγραφή ένας δρόμος, ένα παράθυρο ανάσας και έκφρασης;
Δεν ξέρω αν υποσυνείδητα η συγγραφή λειτουργεί ως ένας τρόπος ψυχανάλυσης, αλλά σίγουρα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας το μυαλό μου είναι τόσο απασχολημένο, που άλλα, ίσως πιο σημαντικά και κυρίως δυσάρεστα θέματα της ζωής, περνάνε σε δεύτερη μοίρα.
Ο «Γιασίρου Γιαμαγκούσι» κάτι αναζητεί, κάποιον ψάχνει, θα το/τον βρει, λοιπόν, στη Λακκοσπηλιά; Θα θέλαμε να μας πείτε τι διακωμωδεί ή μάλλον τι διαδραματίζει τούτο το έργο.
Μπορεί το έργο να λέγεται “Γιοσίρου Γιαμαγκούσι” -το όνομα του κεντρικού ήρωα δηλαδή- όμως ο πρωταγωνιστής του έργου δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά το χωριό, η Λακκοσπηλιά. Όλοι οι χαρακτήρες, καλοί ή κακοί άνθρωποι δεν έχει σημασία, συνειδητοποιούν κατά τη διάρκεια της ιστορίας οτι αυτό το μέρος τους έχει προσδιορίσει τόσο πολύ, που ακόμα και αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις είναι αδύνατο να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. Στη συγκεκριμένη ιστορία αυτό το μέρος τυχαίνει να είναι ένα βρώμικο και σκοτεινό χωριό, θα μπορούσε όμως να είναι μια πόλη, μια χώρα ή μια οικογένεια.
Ποια η πηγή της έμπνευσης σας;
Για κάθε έργο η έμπνευση είναι διαφορετική. Μπορεί να είναι μια αληθινή ιστορία που άκουσα ή κάποιος άνθρωπος που γνώρισα. Συνήθως όμως η αφορμή είναι μια τυχαία ιδέα που μου ήρθε στο μυαλό.
Γιατί όμως μαύρη κωμωδία; Ποιο το ουσιώδες μήνυμα σε αυτή τη δραματοποιημένη μορφή παρωδίας; Ποια ήταν η κεντρική ιδέα;
Είναι μεγάλη πρόκληση να κάνεις έναν θεατή να γελάει με πολύ άσχημες καταστάσεις, με την τραγική ιστορία του ήρωα, με μια αρρώστια ή ακόμα και με έναν θάνατο.
Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για τους Lorem Ipsum; Ποιοι είναι και πως δημιουργήθηκε αυτή η θεατρική ομάδα; Απέδωσαν το ύφος και την ερμηνεία των προσδοκιών σας;
Η ομάδα Lorem Ipsum δημιουργήθηκε το 2011. Είμαστε μια παρέα φίλων που μας αρέσει πολύ το θέατρο και ανεβάζουμε παραστάσεις με δικό μας πρωτότυπο κείμενο. Το ‘Γιοσίρου Γιαμαγκούσι’ είναι η τέταρτη παράστασή μας. Οι ηθοποιοί για το συγκεκριμένο έργο έπρεπε να πετάξουν πολλές από τις ευκολίες τους, να αποφύγουν τις υπερβολές που μερικές φορές σε ωθεί η κωμωδία. Η επιτυχία της παράστασης είναι οτι παίζουν με σοβαρό τρόπο ένα υπερβολικό, σε μερικά σημεία, γελοίο κείμενο.
Ποιο το βίωμα στη συνεργασία σας με το Vault, οπού παρουσιάζεται τώρα την παράσταση του «Γιοσιουρου…» ;
Η συνεργασία με το θέατρο Vault είναι άψογη. Ο Δημήτρης, ο Μάνος και η Δήμητρα είναι συνεργάτες και φίλοι. Είναι ένα θέατρο που στηρίζει με κάθε τρόπο τις παραστάσεις που ανεβάζει, και οι σχετικά μικρές σε χωρητικότητα αίθουσες του είναι ιδανικές για ομάδες όπως τη δική μας.
Έχετε επίσης ανεβάσει το έργο «Ο τόρνος» στο θέατρο Αλκμήνη, που είναι επίσης μαύρη κωμωδία, τι πραγματεύεται αυτή η παράσταση;
“Ο τόρνος” ανέβηκε για δύο σεζόν στο θέατρο Αλκμήνη. Είναι ένα σπονδυλωτό έργο, με σκηνές από διάφορες φάσεις της ζωής ενός άντρα, από μικρό παιδί μέχρι μεσήλικας. Ίσως είναι πιο δραματικό από το «Γιοσίρου Γιαμαγκούσι», γιατί τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πρωταγωνιστής είναι πιο ρεαλιστικά, πιο κοινά από αυτά που απασχολούν τον Γιοσίρου.
Είναι άξια απορίας η τάση σας στη συγγραφή μαύρων κωμωδιών, θα θέλατε να μοιραστείτε τον λόγο που εμπνέεστε από αυτή τη πεποίθηση;
Οι πρώτες δύο παραστάσεις: «Η μπαλάντα ενός ευαίσθητου δήμιου» και το «Κόμη Sutra» είχαν σκοτεινά στοιχεία, αλλά ήταν σαφώς πιο ‘κωμωδίες’ με την ευρεία σημασία την λέξης. Μετά, μάλλον λόγω συγκυριών, άλλαξε η διάθεσή μου και πήρα και την υπόλοιπη ομάδα στον λαιμό μου… Πάντως, σοβαρά τώρα, όπως σας είπα και νωρίτερα, η πρόκληση να κάνεις κάποιον να γελάσει εξιστορώντας του τραγικές ιστορίες είναι μεγάλη.
Μια αιωρούμενη ερώτηση, θα μπορούσε η έμπνευση να χαθεί για πάντα; Να μην μπορείτε να γράψετε;
Πάντα όταν τελειώνω ένα κείμενο σκέφτομαι οτι αυτό ήταν, αποκλείεται να το ξανακάνω. Όμως έχω βρει κάποια τρικ, για παράδειγμα κλείνουμε θέατρο για τον χειμώνα χωρίς να έχουμε κάποια έτοιμη παράσταση και αναγκάζομαι και γράφω. Είμαι λίγο ψυχαναγκαστικός.
Ποιος θεατρικός συγγραφέας αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για εσάς;
Ο συγγραφέας που θαυμάζω, θεατρικός ή μη, και ο μόνος που έχω διαβάσει σχεδόν όλα του τα βιβλία είναι ο Τέρι Πράτσετ…
Θέτετε πάντα μια αρχή και ένα τέλος σε όσα γράφετε ή το προαίσθημα σας καθοδηγεί; Ή μήπως νέα ερεθίσματα μεταβάλλουν, κάπως, το τέλος;
Θέλω μια αρχή, μια συνθήκη. Και έτσι ξεκινάω να γράφω χωρίς να γνωρίζω τους χαρακτήρες, τη πλοκή ή το τέλος. Αυτά προκύπτουν στη πορεία.
Τέλος, είναι η ρεαλιστική ζωή μια μαύρη κωμωδία;
Η δική μου είναι.
“Γιοσίρου Γιαμαγκούσι”
ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο-σκηνοθεσία: Γιάννης Κεντρωτάς
Σκηνικά-Κουστούμια: Φανή Παλιούρα
Αφίσα: Γιάννης Κεντρωτάς
Trailer: Lorem Ipsum
Παίζουν: Αντώνης Αντωνίου, Φίλιππος Λούβαρης, Ειρήνη Κουτουρούσιου, Φανή Παλιούρα, Αναστασία Μητρούση
‘Γιοσίρου Γιαμαγκούσι’
ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 21:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές Εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10,00 ευρώ
Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) / Ατέλειες: 5,00 ευρώ
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889
