Τι δεν γδέρνει ο χρόνος; Μπορούν ο βοριάς και ο ζέφυρος, με έναν ερεθιστικό τους ρίγο, να ματαιώσουν την ύπαρξη; Μπορεί ο δείκτης του ρολογιού να ξεκολλήσει από τον προορισμό του και να αφήσει τον ήχο του, ωσάν αλλόκοτος παλμός, να τραβήξει προς το αέναο, προς μιαν έλξη κάποιου συμβατικού και κάποιου ασύμβατου πόλου;
Μια ενέργεια και μια ραδιενέργεια, δυο βάτες που ακολουθούν, ο ένας ζερβά, το παρακλάδι του δρόμου και ο άλλος δεξιά.
Δύο πνοές, ένα ορμητικό φύσημα γυναίκας που αποζητά το ανώτερο ερωτικό αγαθό, δίχως φραγμούς, δίχως ένδειες, και μια ενδοιαστική εκπνοή, σεμνότυφη γυναίκα, στην απέναντι όχθη, ένας άνθρωπος δίχως στόχο, ένα ανθρωπάκι που αποξενώνει το κακό. Στην αφέλεια της άφησε τη ζωή να την παρασύρει στο κύμα που καλπάζει από την βούληση άλλων ή από την επιβολή μιας τυχαιότητας πραγμάτων, την οποία δεν υποκίνησε η ίδια, την στράτευσαν τα πάθη και τα λάθη των άλλων.
Αν μπορούσε μιαν εικόνα να καθίσει οκλαδόν στον κόμβο του κενού, αν μπορούσαν δυο παιδιά να παίζουν αιώνια, να τρέχουν, να γλιστρούν, να κυλιούνται στο λασπόχωμα από άγνοια, με μιαν φιγούρα, με δυο φιγούρες, να γελούν εν βρασμό ψυχής, να ξερνούν αθυρόστομα έναν κόσμο πλασμένο σε μιαν αγέλη που τραβά προς τον ουτοπικό παράδεισο, σε μια χίμαιρα τρέλας, αστείου, να πλέκουν οι κοπελούδες τα χέρια τους και να γυρνούν, να γυρνούν, να στρίβουν μέχρι να ζαλιστούν, μέχρι να πλαντάξουν, να παλλούν και να σπαρταρήσουν στο έδαφος και ύστερα, ύστερα…
Σςς, η νιότη ζωντανεύει, λευκός-κατάμαυρος, στο διακύβευμα, ακροβατισμός, στο παράθυρο και στον τοίχο, σε δυο πόρτες που οδηγούν στην άκρη του χείλους για κάθε ζωή. Το άσπρο του γιν, του κακού, και το φωτεινό του γιανγκ, του αγαθού, δεν σημαίνουν τίποτα, σημαίνουν πολλά. Ποια η διαδρομή των δύο χρωμάτων; Μια μπογιά βάδισμα, πιτσιλιές μισής καρδιάς, δύο πόρτες; Λευκές; Ή το σκοτάδι το ζοφερό πλαταίνει, απλώνεται και πνίγει μοίρες αδόξαστες; Εκείνες βαδίζουν έχοντας η μια το ανώτερο προνόμιο έναντι της άλλης, την ευτυχία.
Ήρθαν, κοιτούν στην κόρη του ματιού μας και την διαστέλλουν δια της μεθόδου, της σχεδόν ακατόρθωτης μεθόδου της τηλεπάθειας, ή της παθητικότητας, που διαβιβάζει όλο τούτο το τεχνούργημα της σκηνής, επί σκ… ζωής.
Η Λίζα και η Καίτη, αν ήταν η Καίτη, η Λίζα, και η Λίζα, η Καίτη, πόσες ζωές ποινή θα βαστούσε η κάθε μια της στο σβέρκο; Τις ίδιες. Δυο φλέβες, ναι, δύο παιδιά, δύο έφηβες, δύο γυναίκες, δύο θηλυκά, δύο ηλικιωμένες, και στο κάποτε άδοξο ή στον παράλληλο, ένδοξο καταλύτη, δύο νεκρές, οι οποίες από τα γεννοφάσκια ακολουθούν τον ίδια προορισμό, όμως, η κάθε μια τους αποβιβάζεται σε έναν εναλλακτικό, διαφορετικό σταθμό.
Το αρσενικό θα θάψει μιαν ζωντανή οργή στα ενδότερα του σώματος των γυναικών. Δύο αντίζηλες, η μια μοχθεί να καταστρέψει τη ζωή της άλλης, εκ του μίσους θηλάζεται μιαν αγάπη, όμως τα δύο ετερώνυμα, από την αγνή τους ηλικία, έχουν ποτίσει πολύμορφα, πολύχρωμα συναισθήματα, το μίσος, τον φθόνο, την εμπάθεια, και πέφτουν, αλαφρώνουν οι ψυχές τους στην τρυφερότητα, στην αγάπη, στη φιλία, στη μοναξιά, όμως τούτες οι γυναίκες δεν είδαν έρημη μοναξιά, διότι στο χτυποκάρδι, στον ατίθασο παλμό τους, δόξαζε και ποιούσε την ανάσα, τον αέρα, την ζωή, η άλλη.
Τα βλέφαρα ανοίγουν, αμφιταλαντεύονται στον όαση, στο θεατό του σανιδιού που ζωντάνεψε από τη φαντασία και τα εικαστικά χέρια της Εμμανουέλα Αλφιέρη, σε ξυπνούν σε ένα συμπαντικό κενό, με αδιόρατες πόρτες να αιωρούνται, και πίσω τους άνθρωποι που υπήρξαν, σημάδεψαν τον «πάπυρο» και χάθηκαν πίσω από το διάφανο πανί. Παπούτσια στο έδαφος να συμβολίζουν την αντίθεση, χείλη και κραγιόν, έρωτας και ηδονή, και μάτια που συμβολίζουν το βαθύ, το νοητικό, το πιστευτό του παραμυθένιου κόσμου μιας νέας που ονειροπολεί, ναι, το μάτι της ονειροπαρμένης. Μια εικόνα γυναίκας, στο βάθος, σκιερή, δύστυχη, προκαλεί ένα σκίρτημα που πονάει, που δεινοπαθεί, αλλά το συνηθίζει.
Σε καταβροχθίζει ένα κάδρο από συμβολισμούς, από νοήματα, αινίγματα και ευφυείς έννοιες, θωρώ τις πόρτες, να τρίζουν αναστενάζοντας σε έναν βουβό χρόνο δεκαετιών, χαμένων ρολογιών, με δύο γυναίκες που δεν αποκολλούνται από το κέντρο του κάδρου, στις 180 μοίρες, βρίσκονται στην μαύρη τελεία της σκηνής, διακωμωδώντας τα ύφη. Σαρκαστικές οι δύο θυγατέρες του θεάτρου, η Μαρίνα Σαμάρκου και η Εβίτα Συρίγου, μια διαμάχη και μια συμμαχία στο οδοιπορικό της ζωής, που τραβά, που ωσάν πλανόδια δεν ρωτά τις διευθύνσεις. Θα μπορούσες να βουτήξεις το χέρι σου στην παρωδία και να ξεσκίσεις το σωθικό, απ’ οπου θα αναδύει το δράμα πολλών διαστάσεων και πλευρών;
Ένα κοινωνικό έργο της Χρύσας Σπηλιώτη, ευρηματικό, δοτικό και τόσο ελεύθερο, ελεύθερο στο στέναγμα, ελεύθερο στην εκπνοή. Στην εισπνοή δε, καταβρόχθιζε συνεσταλμένα μια ροή, κατάπινε μια κάψουλα, με ένα διατάραγμα στα εσωτερικά μας όργανα. Πως το σκέφτηκε, ποια βελόνα διαπέρασε το πνεύμα της, τη φανταστική της πλεκτάνη -για να βάλει σε μια μηχανή του χρόνου δυο θηλυκά και να τα ξεχάσει εκεί, να λογομαχούν, να ψυχομαχούν και να παραδίδουν ένα σακούλι με όλη την αλήθεια τους, ή και το ψέμα τους, με την σοβαρότητα, αλλά και το παραπαίον χιούμορ, που άμα λάχει θα ξεμπαρκάρει απ’ όλο αυτό- κανείς δεν θα το μάθει, και ίσως να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της δημιουργού, ένας πονηρός μορφασμός, επειδή κανείς δεν θα το υποψιαστεί.
Στο τιμόνι βρέθηκε ο Στράτος Λύκος, σε έναν δικό του χάρτη, με έναν ανεξίτηλο μαρκαδόρο, ένωσε τους προορισμούς του σεναρίου, σπρώχνοντας ή απλόχερα ωθώντας τη κίνηση, την αντίδραση, τον χρωματισμό, σε ένα ιδεώδες φωνών, με την υπερβολική σχολαστικότητα στη λεπτομέρεια, αλλά και την επιείκεια του στην εκφραστικότητα και τον ανοιχτό δρόμο, σε εκείνον που αφήνει για να ισορροπήσει ο καλλιτέχνης την δική του ψυχοσύνθεση με εκείνη του ρόλου. Ξεψάχνισε τους ρόλους, και σαν ένα αόρατο χέρι, τιθάσευσε όλα τα μικρά, δεδομένα βήματα, τους ήχους, τους μορφασμούς. Με τον έναν ή και τον άλλο τρόπο, με μια κιμωλία, χάραξε το καθοδηγούμενο νήμα της απόδοσης, της εκπλήρωσης του σκοπού, της δικαίωσης του έργου, αλλά και της περηφάνιας, που σκιαγραφήθηκε στο πρόσωπο του από την ορθή εκτέλεση των ηθοποιών.
Έτσι όπως περιπλανήθηκαν στους ρόλους και όπως τοποθετήθηκαν στην αρένα, η Μαρίνα και η Εβίτα αγκάλισαν την κερκίδα με κάτι που ευαισθητοποίησε. Το τέλος, μάλλον προϊδέαζε το αίνιγμα μιας αρχής, της γαλούχησης του νεογνού, του φόβου, που σαν ερινύα δεν παύει να κυνηγά τον πληγωμένο άνθρωπο. Λοιπόν… «Καίτη, σε παρακαλώ, μην το χάσεις τώρα, όχι τώρα, Καίτη… » λέει η Λίζα, όχι, όχι, δεν είναι εκείνη, είναι μια φωνή που κάποιον μαλώνει, «Καίτη, πες μου, ποιος ανακάλυψε την Αμερική;»
Ο θίασος των δύο κοριτσιών ακολούθησε πιστά την ορθοφωνία που άρμοζε, δίχως υπερβολική ένταση φωνής. Η κίνησή τους παρέπεμπε επακριβώς στις ηλικίες και τα πρόσωπα τα οποία ερμήνευαν. Αναλαμβάνοντας, πίσω από το πανί της πόρτας ήρωες της ιστορίας, άνδρες-γυναίκες, αυτό μαρτυρούσε τον επαγγελματισμό και τη δουλειά που είχε προηγηθεί τόσο κινησιολογικά όσο και στην εξάσκηση της χροιάς. Το αξιοθαύμαστο στις δύο κοπέλες ήταν η εναλλαγή των προσώπων, η υποστήριξη ολόκληρου του έργου, δίχως να τραβήξουν ούτε λεπτό προς τα παρασκήνια. Η ανιδιοτέλεια, δίχως αμφιβολία, έγινε απ’όλους αντιληπτή.
Ένα λάφυρο στο χέρι της Μαρίνας Σαμάρκου και ένα στην παλάμη της Εβίτα Συρίγου, γιατί ένας παλμός και μια πνοή, μια ρευματώδης και δραστική ερμηνευτική βολή, εισχώρησε στον νου, ενώ πρωτίστως πέρασε στον κρυφό διάδρομο της ψυχής, η οποία, στο Θέατρο Άβατον , κάτι αναγνώρισε, κάτι μικρό, ένα παιχνίδι. Και στο τέλος… έναν φόβο, απολησμόνησε…
«Ποιός Ανακάλυψε την Αμερική»
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15
Συντελεστές
Κείμενο: Χρύσα Σπηλιώτη
Παίζουν: Μαρίνα Σαμάρκου, Εβίτα Συρίγου
Σκηνοθεσία: Στράτος Λύκος
Πρωτότυπη Mουσική: Jerome Kaluta
Σκηνικά-Κοστούμια: Εμμανουέλα Αλφιέρη
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες-Artwork: Νίκος Καρανικόλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Διονύσης Μπάστας
Βοηθός σκηνοθέτη: Διονύσης Μπάστας
Βοηθός Παραγωγής: Ντέπη Κουρή
Διεύθυνση παραγωγής-Επικοινωνίας: Βικτώρια Παπαδοπούλου
Παραγωγή: Στράτος Λύκος-Αντώνης Κρόμπας
Τιμές Εισιτηρίων:
10€ Kανονικό
8€ Φοιτητικό, ανέργων, πολυτέκνων
Προπώληση: viva.gr
Ευπατρίδων 3, Μετρό Κεραμεικός
T. 2103412689
