Το Κoita Μagazine, σε μια προσπάθεια προώθησης καλλιτεχνών και φιλανθρωπικής δράσης, δημιούργησε το ημερολόγιο Koita 2018.
Όσοι καλλιτέχνες φωτογραφήθηκαν και βοήθησαν με την κίνησή τους αυτή, τον σύλλογο Δεν Υπάρχουν Άνθρωποι Με Ειδικές Ανάγκες Μόνο Άνθρωποι θα συμμετέχουν και σε ένα αγώνα προώθησής τους σε ραδιόφωνα της επαρχίας, και άλλα μέσα ενημέρωσης.
Ένα ημερολόγιο, φτιαγμένο για τον πιο γλυκό σκοπό! Συμμετείχες και συ, ποια η σχέση σου με τις φιλανθρωπίες;
Αγαπώ να συμμετέχω όπου μπορώ να βοηθήσω. Είτε ως ηθοποιός είτε ως εμψυχώτρια / ανιματέρ είτε ως παιδαγωγός υπήρξαν και θα υπάρξουν ευκαιρίες όπου θα μπορώ να προσφέρω έστω και το ελάχιστο… ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με παιδιά…εύχομαι να μπορώ πάντα να είμαι εκεί!
Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι κατά πόσον φιλάνθρωποι είμαστε στην κάθε μέρα μας… εκεί όπου τα τραύματα και οι “ελλείψεις” των συνανθρώπων μας είναι καλά κρυμμένα πίσω από μάσκες…
Πως αισθάνεσαι που βάζεις και συ ένα λιθαράκι στο να βοηθηθούν παιδιά με σύνδρομο down;
Μα, δεν έκανα τίποτα σπουδαίο! Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα είναι προς ικανοποίηση του “εγώ”.
Θέατρο.. και τώρα είναι μια ευκαιρία να μιλήσεις για σένα, για τις δουλειές σου, και για το τι θέλεις να βγει προς τα έξω!
Όλες τις δουλειές που έχω κάνει στο θέατρο τις έχω πραγματικά αγαπήσει… και για κάποιο λόγο τελευταία κάτι με θέλει κοντά σε ευπαθής ομάδες.
Πέρυσι με τις δράσεις αλληλεγγύης του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και σε σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου ετοιμάσαμε μία παράσταση που την παίξαμε σε ιδρύματα, στις φυλακές Κορυδαλλού και σε πολλά σχολεία με παιδιά με σύνδρομο Down. Εύχομαι τέτοιες δράσεις να συνεχίσουν να στηρίζονται για να μπορούν να υπάρχουν! Ύστερα ήρθε η “Ψὐχωση 4.49” σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Μία επτάωρη περφόρμανς/παράσταση που αφορούσε όλους μας γιατί με τον τρόπο που σκηνοθετήθηκε ήρθαν κομμάτια που όλοι έχουμε μέσα μας να συναντήσουν αντίστοιχα της Κέιν. Νομίζω ότι ήταν μία λυτρωτική εμπειρία για κοινό και ηθοποιούς. Τέλος δεν μπορώ να μην αναφέρω τις “Ικέτιδες” σε σκηνοθεσία Λάμπρου Γιώτη, όπου η περιοδεία εστιάστηκε κυρίως σε μέρη όπου το προσφυγικό ήταν το φλέγον ζήτημα (π.χ. Λέρος, Μυτιλήνη). Στη Μυτιλήνη ήρθαν και πρόσφυγες από τα εκεί hot spot να δουν την παράσταση. Ήταν συγκλονιστικό ο ρόλος που υποδύεσαι να είναι άνθρωποι από το κοινό.
Όταν δεν υπάρχει κάποια παράσταση στα σκαριά ασχολούμαι με τη στιχουργική. Γράφω, γράφω, γράφω.
Εκτός από τις μέχρι τώρα “στιχουργικές” συνεργασίες, εύχομαι να έρθουν κι άλλες γιατί η “γέννηση” ενός τραγουδιού είναι μία διαδικασία που λατρεύω!
Τώρα κάνω ένα εξαιρετικό σεμινάριο “στιχοποίησης” με τον Κώστα Φασουλά στο μικρό πολυτεχνείο και είμαι πανευτυχής!
Πόσο δύσκολο είναι να προωθηθεί ένας καλλιτέχνης στην εποχή που διανύουμε;
Όλοι θέλουν να προωθηθούν, να διαφημιστούν και πώς αλλιώς θα μου πεις;;! Δεν ξέρω αλλά σε αυτή τη χώρα ο καλλιτέχνης έχει τόσα στο κεφάλι του που πόσο δύσκολο είναι να εστιάσει στο έργο του… έχει να τρέξει και για την προώθηση τη δική του και του έργου του!!! … Για να είμαι ειλικρινής, προσωπικά το βρίσκω εξουθενωτικό..ακριβώς για αυτόν τον λόγο κάθομαι ακίνητη, σε σχέση με αυτό, για να έρθει να με βρει αυτό που “ψάχνω”…
Χαίρομαι πάρα πολύ που βρεθήκαμε λοιπόν!!!
Τι είναι για σένα τέχνες και πολιτισμός;
Οι τέχνες είναι φάρμακο για την ψυχή μέσα στα τόσα φαρμάκια του Δυτικού Μοντέλου Ζωής…
Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει τόσα πολλά φωτισμένα πνεύματα για πυλώνες όμως νομίζω ότι δεν ασχολούμαστε όσο θα έπρεπε μαζί τους.. σαν να έχουμε υπνωτιστεί.. και κλυδωνιζόμαστε όλοι παρέα!
Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το θέατρο;
Ξεκίνησα ερασιτεχνικά στην ομάδα του Γ. Περογαυράκη στο Ρέθυμνο, όσο ήμουν φοιτήτρια στο Παιδαγωγικό. Ύστερα όταν επέστρεψα στην Αθήνα ξεκίνησα σεμινάρια στο Θέατρο Των Αλλαγών και όντως άλλαξε η ρώτα μου! Χάρη στον πρώτο μου δάσκαλο, τον Κ. Κωνσταντόπουλου, άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά μου. Έπειτα λοιπόν από τρία χρόνια και αφού ολοκλήρωσα τον κύκλο των μαθημάτων του στο Θέατρο των Αλλαγών, αποφάσισα να παραιτηθώ από τη μόνιμή μου θέση σε σχολείο του Δήμου Αθηνών, όπου εν τω μεταξύ είχα διοριστεί και να δώσω εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Αυτό ήταν!
Ο έρωτας, η αγάπη το μίσος, μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο ερμηνείας;
Έχω πολλές φορές να θυμάμαι που αυτά τα συναισθήματα επηρέασαν τον τρόπο ερμηνείας μου… κυρίως όμως ο θυμός. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά όταν είχα συσσωρεύσει θυμό η απόδοση στ΄αλήθεια εκτινάχτηκε.
Ωστόσο όταν κατάφερα, αυτές τις απειροελάχιστες φορές, να ανέβω στη σκηνή “άδεια”, αυτό το υπέροχο κενό…
Ήταν θεϊκά!
Νέο έτος, νέες ελπίδες, δώσε μας ευχές, ευχές καρδιάς
Για τη νέα χρονιά εύχομαι να έρθουμε όλοι λίγο πιο κοντά στο κέντρο μας,να δούμε λίγο περισσότερο μέσα μας, υγεία, άφθονη αγάπη και αποδοχή!
Η Λυσάνδρα Αναστασοπούλου είναι ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης “Κάρολος Κουν”. Το 2016 ήταν Ιέρια στην Παράδοση της Ολυμπιακής Φλὀγας. Έχει κάνει σπουδαίες συνεργασίες όπως με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου με συμμετοχή στον δίσκο Βατόμουρα. Συνεργασία με τον Μάνο Παπαδάκη και τον Φίλιππο Πλιάτσικα με στίχους σε τραγούδια.
Συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις και…
είναι ο Μήνας Ιούνιος!
