Είναι ακανθώδες, μα πως μπορείς «άπιστε», απάνθρωπε κυνηγέ του απαράδεκτου συναισθήματος, να ελεημονείς; Να ικετεύεις, να καταριέσαι, όμως, να μακαρίζεις έναν έρωτα να πλαγιάσει στο λευκό κουτί της πανδαισίας(;)
Σε μιαν αίγλη πλασμένη στη δική σου χίμαιρα, σε μια ουτοπία που καίγεσαι, η σάρκα σου λιώνει, και στάζει το καμένο δέρμα, εξασθενεί στο σκληρό, στο παγωμένο δάπεδο της κρεβατοκάμαρας…
…σε ένα κλουβί ή μια φωλιά, όπου δύο άνθρωποι απλώνουν τα φτερά τους, δένουν ο ένας τα πλευρά του άλλου και πετούν μαζί, ή βράζουν και λιγοθυμούν από τις αναθυμιάσεις της ντροπής, της ηδονής, που επαφίενται στη δικαιολογημένη άλογη παράνοια του νου, στην τρέλα, στο μουσκεμένο κατάλυμα της παραφροσύνης, σε κάτι δικό τους, κάτι που κανείς δεν θα δει, διότι, διότι οι φωτογραφίες, όλες στη στάχτη θα αποκοιμηθούν, με μία φωνή να χάνεται στο θανάσιμο κύμα του αιθέρα και μία μορφή, με τη ψυχή του να σιγοσβήνει, να κείτεται στο υγρό, άοσμο, άχρωμο πλακάκι του κατεψυγμένου δωματίου.
Εκείνος… αποδεσμευμένος από τη ζωή, παρεδόθη για τον άνθρωπο του, πούλησε τόσο ακριβά το πάθος του, τον ακατάλυτο έρωτα του, σε μία αγνή θυσία, στο κολαστήριο που πεθαίνει όποιος ακούει φωνές.
«Ναι; Ναι; Εσύ είσαι; Δεν σε ακούω καλά. Είσαι πολύ μακριά. Πολύ μα-κρι-ά. Αχ, είναι φοβερό… Μιλάνε κι άλλοι πολλοί στη γραμμή. Ξαναπάρε με! Εμπρός; Λέω, ξα-να-πά-ρε με! Ναι! (κουδούνισμα τηλεφώνου) Ναι; Επιτέλους! Όχι! Ήταν σωστό μαρτύριο να σε ακούω μέσα απ’ όλες αυτές τις φωνές!». Ο Ζαν Κοκτώ λεηλατούσε τη γραφή, είχε υποχείριο το μολύβι και βίαζε με αγριότητα, με βάναυση ορμή το λευκό χαρτί, που σιγά σιγά έφερνε το αίμα στην επιφάνεια του, ξάφριζε το κόκκινο χρώμα. Μια «Ανθρώπινη φωνή», να σε ωθεί σε μια διάσταση αποτυπωμένη σε κάθε μη διανοητική μετάπτωση του ρεαλισμού, σε βάθος κύματος φωνών, απομακρυσμένων, σε μια χλαλοή, σε ένα βουητό, παράσιτα που δεν γνωρίζουν, ακολουθούν τη δική τους πειστήρια φωνή, εκείνο που θέλουν να ακούσουν, όμως, μπλέκονται με άλλες, ανόητες, αλλόκοτες φωνές, σε ένα καλώδιο που δύο πνεύματα, δύο ελκυόμενα πνεύματα δεν ξεπέφτουν στην απάθεια, αλλά σείονται στον έντονο πόθο, που θα είναι και η καταδίκη τους…
Ώστε να λογικέψει ή μάλλον, συγγνώμη, για τούτο να μετουσιώσει την παράνοια, το ψυχικό, οδυνηρό, σπαρακτικό δράμα, ο Σαίξπηρ, από το μικρό του δοχειάκι, θα σταλάξει το δικό του δηλητήριο, δίνοντας μορφή και πρόσωπο στον Αντόνιο και τον Μπασάνιο, πέραν της φωνής, θα τους δώσει έναν χαρακτήρα, μία ζωή, με τον Αντόνιο να αλληγορεί στον πρόποδα του ρομαντικού άνδρα, θηλυπρεπή μάλλον, σε μια απεγνωσμένη ανιαρή ζωή, με τη μόνη ελπίδα να ονειροπολήσει στον άπλετο ωκεανό, στην ήμερη θάλασσα του έρωτα, του εραστή Μπασάνιο, ο οποίος ετοιμάζεται, ναι, βέβαια, ετοιμάζεται να βολευ… να παντρευτεί, είναι λίγο πιο εγωιστής, υλιστής και κυνηγά το όφελος, κανείς όμως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει πως δεν αγαπά, πως δεν νιώθει, όμως, μπορεί να του δώσει μία γροθιά για τον μη «ανδρισμό» του, για τον άτολμο εαυτό του, που δεν κοτάει να παραδεχτεί την αλήθεια, που φοβάται θρασύδειλα να αντιμετωπίσει το αίτιο του στεναγμού του, κατονομάζει τον άνδρα που ερωτεύτηκε ή που «συνευρέθηκε», «θηλυκό», ο απόλυτος εξευτελισμός του ψεύδους.
Οι αέναοι στο έργο συγγραφείς, ο Κοκτώ κι ο Σαίξπηρ, κάπου στα αψηλά του σαρκικού μοναχά θανάτου τους, θα ενώσουν τα πνεύματα τους, τα έργα τους, σε μια ομοιόμορφη, άρτια κατάθεση επί σκηνής.
Ο Γιώργος Ξενίας χειρούργησε δύο έργα, έσυρε την πένα του και χάραξε μία τομή, αποτράβηξε τις καρδιές από το υπόλοιπο σώμα και της τοποθέτησε στο κέντρο του σανιδιού, εκεί, όπου δ6ο άνδρες, δύο ομοφυλόφιλοι, διαδραματίζουν ό,τι συνεπάγεται στο ασυναρμολόγητο αίσθημα του έρωτα, του χωρισμού, της απώλειας, της μοναξιάς, του κέρδους, της φιλίας, των ψυχωτικών παθήσεων, της θυσίας, της αγνότητας, των προκαταλήψεων και της ντροπής.
Σε μια εκτέλεση ηθοποιών, με το νυστέρι και την σύριγγα, όλα κόπηκαν, όλα ράφτηκαν και όλα διαπέρασαν τη φλέβα με δέος, με μια ουσία που κωλύεται παντού, και αυτό, σε λέξεις που είχαν πει οι τρανοί συγγραφείς των μελανών αιώνων, σε λέξεις δικές τους, ήταν η απόλυτη ενοποίηση, η ολοκληρωτική εναρμόνιση. Το πάζλ επικολλήθηκε από το πνιγμένο στο βάθρο αίσθημα και από τα δεσμά απ’ όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν, ο ασθενής εσώθη, χάρης τον «δόκτορα» Γιώργο Ξενία.
Ήρθαν όλα να διαταραχθούν, ατίθασα να διασκορπιστούν στην εμβολή του Βασίλη Νικολαΐδη, με την μαεστρία, με το οξυδερκές όπλο του νου, με τους κόμπους που λύνει και δένει σε μια στενόχωρη και στενάχωρη, σχεδόν καταθλιπτική, κρεβατοκάμαρα, φυγαδεύει το έργο στην ύλη, τις λέξεις στο σώμα, σε δύο σώματα, που τον φραγμό κτίζει το θηλυκό, που πάντα επιβάλλεται, ακόμη κι εκεί όπου δεν ανήκει, δεν έχει καμία θέση εκείνο, μόνο και μόνο για να εδραιώσει, για να εμπλουτίσει το σκηνικό, όμως, σίγουρα θα παρέμβει.
Ο Βασίλης Νικολαΐδης οδήγησε τον όχλο του σε μιαν γέφυρα που ενώνει το χάσμα της φωνής και της επαφής, και ενώ κατόρθωνε το ορθόν, φοβούμενος τη γέφυρα που λύεται, κάρφωνε κι άλλα δοκάρια, κατάλαβε πως με το πείσμα και την επιμονή, οι κόμβοι του μπορούν και να φτερουγήσουν, να αιωρηθούν, σε ένα πετάρισμα στα αψηλά που, και ο ίδιος, δοκίμασε τη θέα του, έχοντας την απολαβή του τρανού αποτελέσματος.
Ο Θανάσης Κουρλαμπάς(Αντόνιο), ο Κωνσταντίνος Αρνόκουρος (Μπασάνιο) και η Κική Σταυριανίδη ενσάρκωσαν το τοπίο, το ζωντανό ιδεώδες της σκηνής, με σθένος, με επιείκεια αλλά και σκληρότητα στον ρόλο, αφέθηκαν, μάλιστα, αφέθηκαν στα άπαντα, σε όλα, μίλησαν όμως οι πολύχρωμες χροιές τους, όχι, δεν μίλησαν, ψιθύρισαν στα ενδότερα σημεία μας, στα κοιμώμενα, δεν είπαν το ψέμα, δεν το αντάλλαξαν με πλάνη, αλλά διαβήκανε στα σοκάκια των ψυχών μας, και με ένα ραβδί χρωμάτισαν, ίσως να “τρύπησαν” κάπου που πονάει, να πίκραναν, όμως η συνειδητοποίηση ήταν αιφνίδια και καθοριστική, αφυπνιστική, ήταν τόσο αήττητο πια το ερέθισμα…
Ο θίασος αυτός, η παράδοση τούτη, ήταν ένας φόβος, εκείνο που με άρνηση, στην λύτρωση της άγνοιας, δεν κοιτούμε. Μας έδωσαν, εν μέσω της συναίσθησης, μιαν ελευθερία, ένα μήνυμα και ένα μυστικό, που ο θεατής θα διερωτηθεί, κάποια μέρα, μονάχα από τον εαυτό του.
Σταλαγματιές που δεν στεγνώνουν, ταχυπαλμία, κι ένας βαθύς, οξύς πόνος, κλαίει η ψυχή του, βουλιάζουν τα μάτια του, και στο κολαστήριο του άψυχου σώματος του, του κορμιού που λυσσομανάει στην μοναξιά, που όποιος άνθρωπος μόνιασε σιμά της δεν αγαπήθη, μονάχος άφησε τα βογγητά του να τρυπήσουν το παγωμένο πάτωμα, την αρένα να σπαράζει μοναχή της, και να κατρακυλά, να λιγοψυχεί, και να πνίγεται στην οικεία φωνή, στο ηδονικό, καταπραϋντικό φάρμακο της άδοξης τέλεσης του, ο Θανάσης Κουρλαμπάς σκάλισε και εχώθη σε πληγές που δεν επουλώνουν, φώλιασε στα έγκατα του θεατή και στάθηκε εκεί, να βλέπει, να μην ακούει, να βλέπει τι είδαν, πόσοι, απ΄οσους ήταν εκεί τον ένιωσαν, εσωτερίκευσαν και καθηλώθηκαν με τα πόδια όντας ακόμη στεριωμένα στο έδαφος. Συλλογίστηκε! Κι όταν μας είδε, όταν τους είδε, έφυγε σιωπηλός, με ένα “λυτρωτικό” αίσθημα. Το δάκρυ του να σε πνίγει και να σε ωθεί στο κολύμπι, στην μάχη, “κι άλλο, κολύμπα κι άλλο”, ήταν παράδοξη η ερμηνεία του, αδόκητη, θαρρώ πως σφηνώθηκε το τάδε αυτό ερέθισμα στην άφθαρτη συλλογή των διδαχών μας.
Σωστή, σοφή η τοποθέτηση των ηθοποιών, οι πράξεις στο κατάλληλο ετεροχρονικό ερμήνευμα, αλλά και στη ροή οπού δικαιωματικά άρμοζε, δεν παρέκλινε, δεν μεταποιήθηκε σε κάτι άλλο, ήταν μια κατάθεση, μια ιδιαίτερη και φιλεύσπλαχνη σε όλους τους φόβους και τα παρεμποδίσματα, κατάθεση.Α
Ανάβοντας τα τσιγάρα και τα αποτσίγαρα του με μανία, το ένα μετά το άλλο, έκλεισε τα μάτια του, κι από τους καπνούς του στόματος του απελευθερώθηκαν:
«Ονειρεύτηκα την πραγματικότητα, δεν ήσουν εκεί, ήμουν μόνος, και εσύ δεν θα ξανάρθεις»
“Μια φωνή κι ένα ψέμα“
Σύλληψη, σκηνοθεσία: Βασίλης Νικολαίδης
Πρωτότυπη συγγραφή, διασκευή, μετάφραση: Γιώργος Ξενίας
Σκηνικός χώρος, κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Παίζουν: Θανάσης Κουρλαμπάς, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος. Μαζί τους η Κική Σταυριανίδη.
οδός Αλκμήνης 12, Πετράλωνα, 2103428650,
Κάθε Σάββατο18:30 & Κυριακή 21:30
Τιμές :12€ κανονικό , 10€ μειωμένο
Διάρκεια: 65’ (χωρίς διάλειμμα)
