”Λιγόστεμα πια οι ψυχές”
Όσο να αγιάσεις και να θες
Σαν σε κυκλώνουν οι ενοχές
Για όσα άφησες στο χθες
Να ανδρώσουν στην ασχήμια
Που ξέπεσαν, από την πένα σου
Και ζούνε σαν αγρίμια
Το βλέμμα η θλίψη συναντά
Παραθυρόφυλλα μισάνοιχτα βαριά
Κι απ’τής ματιάς τη γρίλια
Φτάνει ο νους στο αύριο
Στο μέλλον το ανάπηρο
Και γραφείς με βλαστήμια
Τότε σε κρίνουν τα γυρτά
Κι απαίδευτα μικρά μυαλά
Και στη πυρά σε πάνε
Άρρωστο μπόλι σε θωρούν
Ρουφάνε το μεδούλι σου
Και το αίμα σου ζητάνε
Που μπήκες στον μικρόκοσμο
Που μαθαν να αγαπάνε
Και σκόρπισες ψυχάνθαιμα
Που τη γιορτή χαλάνε
Στο βόλεμα τους χαλασμό Έσπειρες,
…μα ακόμα δεν νογάνε.
Να ανθίσει ο νους τους δεν μπορεί
Να αστράψει τη ματιά τους
Αφού τα αγριολούλουδα
Φορέσαν στη καρδία τους
Λιπόψυχα τα θέλω τους
Κι ανήθικα κλαδεύουνε τη δόλια τη σπορά τους
Monique Unique
Αυτό Τζιμακο… Είπαμε αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ… Δεν ήσουν στα μέρη μας για τις μάζες… Το ήξερες κι εσύ άλλωστε πως ελάχιστοι σε νόησαν… Και σίγουρα οι πιο πολλοί από αυτούς δεν ήταν από κάτω στις παραστάσεις σου!!!
