Ο Χρίστος Αντωνιάδης ήταν, είναι και θα είναι ένας απ΄τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες, μετρώντας πολλές επιτυχίες, πολύ σημαντικές συνεργασίες και φυσικά ένας ανεπανάληπτος και λατρεμένος άνθρωπος, από τον καλλιτεχνικό χώρο και όχι μόνο.
Πρόσφατα με υποδέχτηκε με χαρά στο σπίτι του, άνετος, σεμνός, ταπεινός, συνειδητοποιημένος, αναλήωτος και καλύτερος από ποτέ, (μιας και τον ακούσαμε και στο κέντρο που τραγουδάει σε ένα υπέροχο πρόγραμμα) μου παραχώρησε μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, εφ΄όλης της ύλης, για λογαριασμό του Koita Magazine που σίγουρα θα συζητηθεί. Απολαύστε τον.
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε λέγοντας μου τα νέα σας επαγγελματικά βήματα…
Ξεκινήσαμε σε έναν μικρό και χαριτωμένο χώρο στην Τρούμπα στον Πειραιά μαζί με άλλα παιδιά νέα κάθε Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο σε ένα πρόγραμμα το οποίο ευελπιστούμε ότι θα σας χαρίσει πολύ ωραίες στιγμές διασκέδασης. Το μαγαζί λέγεται «Figoures Stage».
Eτοιμάζετε καινούργια δισκογραφική δουλειά;
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το «Μου ΄χει κάνει μάγια» 20 χρόνια μετά σε μια νέα εκτέλεση ξανατραγουδισμένο, ξαναπαιγμένο με φρέσκο ήχο, σημερινό και μετά από λίγο καιρό θα βγάλουμε και άλλο ένα νέο τραγούδι. Είναι μια πρόκληση το «Μάγια». Ψάχνοντας να βρούμε το καινούριο κομμάτι κάποιος συνεργάτης πέταξε την ιδέα και λέω τι ΄΄ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένα τραγούδι 20 χρόνων;΄΄ . Μου λέει δε θα το ξαναπείς όπως το είπες τότε, θα το πεις σε μια εκτέλεση που θα είναι με σημερινό ήχο και θα έχει ένα άλλο αισθητικό αποτέλεσμα και για εμένα είχε δίκιο, απ΄ότι βλέπω και ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα που έχει κυκλοφορήσει.
Όταν πεις ότι τα κατάφερες και χαλαρώσεις τότε το έχασες το παιχνίδι όπως έγινε μ’εμένα.
Ζούμε σε μία εποχή που εκτός ότι υπάρχει πληθώρα προγραμμάτων γίνεται και ένας γενικότερος αχταρμάς και πολλές φορές όχι με ουσία. Εσείς τώρα πως πήρατε την απόφαση να ξαναβγείτε σε σταθερό πρόγραμμα;
Τα είχα ψιλοπαρατήσει δεν είναι κρυφό μυστικό. Η αλήθεια είναι ότι την τελευταία δεκαετία τραγούδαγα που και που αλλά ουσιαστικά τα είχα παρατήσει. Κατόπιν παροτρύνσεως του κύκλου μου, της γυναίκας μου, ανθρώπων της δουλειάς με πείσανε καταρχάς να κάνω το κέφι μου. Δεν έχει και τόση τεράστια σημασία πλέον για τη ζωή μου εάν θα γίνει ο κακός χαμός. Σημασία έχει να περάσουμε καλά και αυτό προσπαθώ να κάνω. Κάναμε ένα σχήμα στον Πειραιά στο οποίο κατά βάση θέλουμε να περάσουμε καλά.
Βεβαίως και θέλουμε να πετύχουμε, βεβαίως και θέλουμε να έρθει ο κόσμος αλλά κατά βάση θέλουμε να περάσουμε καλά. Ένα παιχνίδι είναι και ελπίζω να το κερδίσουμε. Νομίζω ότι έχουμε αρχίσει να το κερδίζουμε… Λες ότι υπάρχει πληθώρα. Παλιά υπήρχαν πολύ περισσότερα προ κρίσης. Πρώτα απ’όλα υπήρχαν χρήματα και γέμιζαν τα μαγαζία, και την Τετάρτη, και την Πέμπτη. Τώρα την Πέμπτη που ανοίγουμε είναι ένας αγώνας για εμάς για να μπει λίγος κόσμος μέσα στο μαγαζί γιατί δεν υπάρχει κόσμος. Κυκλοφορώ την Πέμπτη στις 12 το βράδυ για να πάω στο μαγαζί και δεν υπάρχει αυτοκίνητο έξω. Βγαίνουν πάρα πολλοί λίγοι που προφανώς μπορούν και είναι πολύ περιορισμένο το κοινό. Απ΄την άλλη μεριά όμως έχει πέσει πάρα πολύ το επίπεδο. Δεν εννοώ ότι δεν υπάρχουν καλοί τραγουδιστές, δεν εννοώ ότι δεν υπάρχουν καλά προγράμματα αλλά έχει γίνει λίγο ακραίο το θέμα. Ή θα βρεις ένα πρόγραμμα που θα είναι ακραία ποιοτικό-κατά τη γνώμη μου βαρετό- ή θα είναι ακραία να το πω ευγενικά διασκεδαστικό-σκυλάδικο το οποίο με κάνει επίσης και βαριέμαι.
Εγώ πάντα ήμουν υπέρμαχος της μέσης οδού σε όλα τα σχήματα που δούλεψα από πολύ παλιά μέχρι και σήμερα. Δηλαδή μπορούμε να έχουμε, διασκέδαση και να χορεύει ο κόσμος και να λέμε τραγούδια της χαράς αλλά μπορούμε να έχουμε στιγμές λίγο πιο ποιοτικές, μουσικούς που να παίζουν όμορφα τα κομμάτια, να ακούσεις και λίγο μουσική, να γεμίσει και το κεφάλι σου λίγο νότες και να ΄ρθει και η ώρα να σηκωθείς από το τραπέζι να χορέψεις. Νομίζω ότι μπορούμε να τα χουμε και τα 2. Γιατί πρέπει να κάνουμε μόνο το ένα ή μόνο το άλλο;…
Παρ’ολο που μου είπατε ότι τα χατε ψιλοπαρατήσει τα τραγούδια σας όλα είναι διαχρονικά. Ακόμα παίζονται σε σχήματα. Ποιο είναι το μυστικό αυτής της διαχρονικότητας;
Τίποτα απλά έτυχε. Είχα την τύχη να κάνω επιτυχίες κομμάτια διασκεδαστικά πρώτα απ’όλα, ρούμπες όπως το «Μάγια» το «Ποιος μπορεί» το «Που να δεις» «Τα καλύτερα παιδιά». Αυτά είναι κομμάτια διασκεδαστικά. Παράλληλα έκανα και τη μεγαλύτερή μου επιτυχία το «Δεν είσαι εσύ σαν τις άλλες αγάπες» το οποίο είναι ζειμπέκικο. Αυτά όλα είναι κομμάτια που έχουν μείνει γιατί παίξανε και στους «Δύο ξένους», έρχονται και ξαναέρχονται στην επικαιρότητα εξαιτίας των δεκάδων επαναλήψεων που έχει παίξει αυτή η σειρά από τότε μέχρι σήμερα.
Έχουν περάσει 20 χρόνια και νομίζω ότι πρέπει να έχει παίξει και 20 φορές. Έχω παίξει και στο «Εμείς κι Εμείς» , έχω παίξει και σε ένα σίριαλ της ΕΡΤ το «Έξι ψέμματα και μια αλήθεια» που κι αυτό παίχτηκε πάλι πρόσφατα. Όλα αυτά βοηθάνε. Βλέπω τον εαυτό μου στους «Δύο ξένους» και λειτουργεί κάπως, όπως όταν βλέπω τους ηθοποιούς στις παλιές ελληνικές ταινίες που τους βλέπουμε και τους ξαναβλέπουμε και τους ξαναβλέπουμε. Είμαι τυχερός σε αυτό. Δε νομίζω ότι ήταν κάτι άλλο εξαιρετικά διαφορετικό. Μάλλον κάτι καλό κάναμε τότε. Είχε κάποια αξία και δεν εννοώ μόνο εμένα, εννοώ όλους τους δημιουργούς των τραγουδιών.
Κάπου στο 2000 είπα ότι τώρα είμαι μια χαρά, ό,τι και να κάνω θα κάνει επιτυχία. Δεν είναι έτσι την πάτησα. Ποτέ δεν πρέπει να εφησυχάζεσαι. Πρέπει να έχεις πάντα τις μπαταρίες σου φορτισμένες και να προχωράς.
Εσείς όταν ακούτε τις λέξεις μουσική και τραγούδι τι εικόνες σας έρχονται στο μυαλό;
Από μικρός από τότε που σκεφτόμουν τι θα κάνω στη ζωή μου δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς μουσική. Αρχικά ήταν ένα ένστικτο σιγά σιγά όμως έγινε συνειδητότητα. Ήθελα οπωσδήποτε να είμαι μέρος της μουσικής αυτού του τόπου, της παρέας μου, οπουδήποτε, παντού. Αυτό κατάφερα και το έκανα και επάγγελμα. Έκανα το χόμπι μου δουλειά. Στην αρχή πέρασα από μία φάση που σκεφτόμουν αυτό ακριβώς που άκουγα να λέγεται κατά καιρούς ότι «κάνω αυτό που γουστάρω και με πληρώνουν κιόλας».
Βέβαια μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που έχεις στο μυαλό σου η δουλειά. Έχει ένα μέρος που είναι αυτό αλλά έχει και ένα μέρος πολύ μεγάλο το οποίο είναι κάτι άλλο το οποίο δεν είναι απαραίτητα καλό, δεν είναι απαραίτητα χαρούμενο αλλά είναι μια δουλειά. Όπως όλες οι δουλειές δεν έχει μόνο θετικά πράγματα έχει και κούραση, έχει και ταλαιπωρία, έχει και απογοητεύσεις.
Η ωριμότητα που μπορείς να έχεις σε κάποιες πιο προχωρημένες ηλικίες δυστυχώς δεν μπορείς να την αποκτήσεις έτσι επειδή στο είπε κάποιος.
Αντιμετωπίσατε ποτέ κάποιες δυσκολίες ιδίως στο ξεκίνημά σας;
Συνέχεια αντιμετωπίζεις δυσκολίες σε αυτή τη δουλειά. Δεν υπάρχει μέρα που να μην αντιμετωπίζεις δυσκολίες. Είναι μια δουλειά στην οποία απ’ο,τι έχω καταλάβει μετά από τόσα χρόνια, κάθε μέρα πρέπει να αποδεικνύεις την αξία του εαυτού σου στον περίγυρο, στη δουλειά, στο μαγαζί, στη δισκογραφία. Θέλει έναν καθημερινό αγώνα. Όταν πεις ότι τα κατάφερες και χαλαρώσεις τότε το έχασες το παιχνίδι όπως έγινε μ’εμένα. Κάποια στιγμή το είπα αυτό. Κάπου στο 2000 είπα ότι τώρα είμαι μια χαρά, ό,τι και να κάνω θα κάνει επιτυχία. Δεν είναι έτσι την πάτησα. Ποτέ δεν πρέπει να εφησυχάζεσαι. Πρέπει να έχεις πάντα τις μπαταρίες σου φορτισμένες και να προχωράς.
Αυτή είναι η σημαντικότερη συμβουλή που έχετε ακούσει από κάποιον του περιβάλλοντός σας και την κρατάτε μέχρι σήμερα ή είναι κάτι άλλο;
Έχω κατά καιρούς ακούσει διάφορες συμβουλές όχι απαραίτητα σωστές. Αυτό είναι ένα θέμα. Έρχεται κάποιος καλοπροαίρετα να σε συμβουλέψει κάτι αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι είναι και το σωστό, πρέπει να ξεδιαλύνεις μέσα σου απ’όλα αυτά που σου λένε ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι αυτό που το προσπερνάς. Η αλήθεια είναι ότι στην ηλικία των 20-25-30 δεν είσαι και τόσο σίγουρος ποιο είναι το σωστό και μπορεί να κάνεις και βλακείες. Εν κατακλείδι αν δεν την πατήσεις δε μαθαίνεις όπως σε τόσα άλλα πράγματα στη ζωή. Η ωριμότητα που μπορείς να έχεις σε κάποιες πιο προχωρημένες ηλικίες δυστυχώς δεν μπορείς να την αποκτήσεις έτσι επειδή στο είπε κάποιος.
Αν ξεκίναγα τώρα φυσικά και θα πήγαινα. Δεν ξέρω αν θα ανακάλυπταν το ταλέντο μου από την πρώτη εκπομπή πάντως εγώ θα τα έκανα όλα, αλλά συνειδητοποιημένα ότι πάω εκεί και είναι αυτό. Όχι πάω εκεί και τελειώνοντας θα είμαι ο νέος Σάκης Ρουβάς.
Ζήσατε τις καλές εποχές του Ελληνικού Τραγουδιού.
Ζήσαμε το πάρτυ των 90’s… Ο πρώτος μου δίσκος κυκλοφόρησε και σε κασέτα και σε LP. Είναι ο τελευταίος δίσκος που εκτυπώθηκε σε εργοστάσιο στην Ελλάδα LP. Τότε μου είπαν κιόλας ότι ήταν ακόμα φρέσκο το πράγμα υπήρχε πολύ μεγάλη μερίδα DJ της εποχής εκείνης που παίζανε ακόμα με δίσκους και όχι με cd.
Τι έγινε και δεν υπάρχει σήμερα αυτό το πάρτυ;
No money, no honey. Αν ο άλλος δεν έχει να περάσει τη εβδομάδα του, να πάρει κάτι στο παιδί του, να φάει, να ντυθεί, να βάλει βενζίνη που είναι πανάκριβη πια θα κάτσει τώρα να δώσει 50άρικο για να πάει στα μπουζούκια ν’ακούσει τραγούδια;… Επειδή υπάρχει ανάγκη θα το κάνει αλλά θα το κάνει πιο σπάνια. Πάντα υπάρχει ανάγκη για διασκέδαση αλλά δε θα το κάνει με τον τρόπο που το έκανε. Στα 90’s δεν υπήρχε λόγος να σχεδιάσουμε τίποτα. Μπορεί στις 9 το βράδυ της τρίτης να έλεγε ο ένας στην κοπέλα του «πάμε το βράδυ μπουζούκια» και έλεγα η άλλη «μα έχω δουλειά το πρωί» «εντάξει τι ώρα πρέπει να είσαι αύριο στη δουλειά» «Στις 8» «Εντάξει στις 5 θα έχουμε φύγει». (Γέλια)
Η διαμόρφωση του χώρου με τα talent shows και όλα αυτά χάλασαν τον χώρο ή όχι;
Είχα πάει κι εγώ στο «Να η Ευκαιρία» αλλά δεν ήταν το ίδιο, καμία σχέση. Δεν είχε κανένα αποτέλεσμα γιατί δεν βρήκα δουλειά δεν βρήκα τίποτα. Απλά κέρδισα το διαγωνισμό και έμαθα πως είναι να πηγαίνεις στο στούντιο, πως είναι να γράφεις τραγούδια. Ήταν μια εμπειρία για μένα. Μετά το 2000 όταν πρωτοβγήκαν αυτές οι εκπομπές ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Όσα παιδιά κερδίσανε ή βγήκαν στις πρώτες θέσεις αμέσως ήταν πάρα πολύ γνωστά και διάσημα και είχανε πολύ μεγάλη ευκαιρία να κάνουν καριέρα.
Το αν θα κάνεις καριέρα όμως εξαρτάται και με το τι κάνεις, με το τι λες, αν είσαι καλός. Οπότε αυτό είχε μικρότερη ή μεγαλύτερη διάρκεια αναλόγως με το τι είσαι εσύ. Μπορεί να σου δώσει την προβολή το κανάλι αλλά αν εσύ δεν μπορείς να πεις ένα τραγούδι δεν πρόκειται να κάνεις επιτυχία. Στην πορεία ήρθαν τα πράγματα και ισορρόπησαν. Μετά την 4η, 5η, 6η εκπομπή έπαψε να βγάζει αστέρια. Μπορεί να ήταν καλά τα παιδιά που κέρδιζαν αλλά ο κόσμος πλέον είχε κορεστεί.
Το κανάλι εκμεταλλευόταν για μερικούς μήνες τους καλλιτέχνες, έκανε μερικές συναυλίες και μετά τελείωσε. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Αυτός που κέρδισε πέρσι στο Voice που είναι; Μια χαρά τραγουδιστής ήταν αλλά δε γίνεται πλέον αυτός ο χαμός που γινόταν. Αυτός που κέρδισε το XFactor; Είδα τις προάλλες μια συνέντευξη της Πέγκυς Ζήνα που έλεγε κάτι πολύ λογικό. «Μια χαρά περάσαμε, πολύ ωραία εκπομπή, πολύ ωραία παραγωγή, δεν έχω κανένα παράπονο από κανέναν αλλά μόλις τελείωσε αυτό το σόου μετά αυτός που κέρδισε δεν έκανε τίποτα». Είχε αυτό το παράπονο η Πέγκυ ότι δεν ασχολήθηκε κανένας με αυτόν τον άνθρωπο να τον βοηθήσει να κάνει κάτι.
Εγώ από την άλλη μεριά λέω ότι το θεωρώ δεδομένο ότι είναι έτσι. Η Πέγκυ περίμενε κάτι άλλο. Είναι μια εκπομπή. Πρέπει και αυτός που πάει και διαγωνίζεται να ξέρει ότι είναι ένα τηλεοπτικό σόου. Μην περιμένει ότι θα λυθεί το πρόβλημα της ζωής του. Να περιμένει ότι μπορεί να κερδίσει ένα αυτοκίνητο; Σωστό. Έχεις κερδίσει και μια προβολή, έχουν ανοίξει και 5 πόρτες που σε ξέρουν κάποιοι άνθρωποι ποιος είσαι πλέον, εκμεταλλεύσου το και κάνε κάτι παρακάτω. Μην περιμένεις ότι το κανάλι θα κάτσει να κάνει κάτι, πλέον, δεν υπάρχει αυτό. Δεν παύει όμως να είναι μια πολύ μεγάλη προβολή. Αν ξεκίναγα τώρα φυσικά και θα πήγαινα. Δεν ξέρω αν θα ανακάλυπταν το ταλέντο μου από την πρώτη εκπομπή πάντως εγώ θα τα έκανα όλα, αλλά συνειδητοποιημένα ότι πάω εκεί και είναι αυτό. Όχι πάω εκεί και τελειώνοντας θα είμαι ο νέος Σάκης Ρουβάς.
Κάποιος/α που θα μας διαβάσει και σκέφτεται να ασχοληθεί με το χώρο του τραγουδιού και της μουσικής γενικότερα τι θα ήταν αυτό από την εμπειρία σας που θα τον/η συμβουλεύατε να κάνει;
Πρώτα απ’όλα να κάνει μουσικές σπουδές. Μπορώ να δεχτώ τραγουδιστές παλιούς που δεν είχαν μουσική παιδεία αλλά τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ να δεχτώ έναν νέο άνθρωπο που είναι 20-30 χρονών θέλει να λέγεται τραγουδιστής/τραγουδίστρια και δεν ξέρει τι είναι το Ντο, τι είναι το Ρε, τι είναι το Μι, πως συνδυάζονται, πως στέκονται πάνω σε μία πίστα, πως τραγουδάνε. Απαράδεκτο. Συναντώ τέτοια άτομα. Βεβαίως δεν μπορώ να τσακώνομαι με όλο τον κόσμο αλλά δεν το θεωρώ και σωστό. Του λέω «Σε παρακαλώ δεν είναι δυνατόν ήρθες να τραγουδήσεις και δεν έχεις ιδέα τι σου παίζουν οι μουσικοί;». Περιμένεις να σε σεβαστούν; Δε θα σε σεβαστούν. Μπορεί να κάνω τα στραβά μάτια αν δω το ταλέντο του αιώνα και πάλι όμως αυτό θα τον συμβουλέψω.
Αν υπάρχει και κάποιο εισόδημα ή κάποιο πτυχίο ή κάποια σχολή να μην την παρατήσει. Τα λεφτά είναι πολύ λίγα πλέον. Παλιά δουλεύανε 5 μέρες την εβδομάδα, 6 μέρες, το καλοκαίρι δουλεύαμε 7 χωρίς κανένα ρεπό που σημαίνει ότι ό,τι μεροκάματο και να έπαιρνες βγαίνανε λεφτά. Είχες περιθώριο να βγάλεις χρήματα. Τώρα παίρνουν κάτι πενιχρά νυχτοκάματα και τα παίρνουν μια φορά τη βδομάδα, 2 και 3 μήνες συνολικά το χρόνο. Κάνουν 50-60 μεροκάματα το χρόνο, 80 αυτό. Αυτοί που κάνουν 80 είναι σούπερ τυχεροί. Οι περισσότεροι κάνουν 30-40 μεροκάματα όλο το χρόνο. Δεν συντηρείται οικογένεια και σπίτι με αυτά τα λεφτά.
Για να ξεκινήσεις ένα χαρτζιλίκι, να γνωρίσεις λίγο τα πράγματα αλλά πραγματικά χρήματα πολύ δύσκολα βγαίνουν και μετά από πολλά χρόνια, πολύ κόπο και πολύ αγώνα. Πάντα όμως υπήρχε αυτό στη δουλειά μας. Υπήρχαν 20 καλλιτέχνες που μοχθούσαν, κοπιάζανε για να βγει το μεροκάματο και ένας που άματι εμφανίσει κατευθείαν όλοι του τα χώνανε και έβγαζε και καλά λεφτά και έκανε αμέσως επιτυχία. Συμβαίνουν αυτά. Το σύνηθες όμως είναι ότι είναι δύσκολα τα πράγματα και πρέπει να έχεις ένα έξτρα εισόδημα, να μένεις στη μαμά σου και διάφορα τέτοια.
Αχάριστος δεν είμαι, το προσπαθώ και προσπαθώ να χαίρομαι με ό,τι έχω πετύχει στη ζωή μου. Εάν δεν έχεις όνειρα δεν πας παρακάτω.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να διδάξετε ή ήταν κάτι που δε σας ενδιέφερε;
Εγώ τελείωσα το Εθνικό Ωδείο και στην τελευταία χρονιά φωνητικής έπρεπε να πάω να δώσω εξετάσεις για να πάρω αυτό το χαρτί και δεν πήγα ποτέ. Είχα ήδη ξεκινήσει, είχα κάνει χρυσό δίσκο τότε, είχα ασχοληθεί με τη νύχτα και δεν πήγα ποτέ. Κάποια στιγμή πέρασε απ’το μυαλό μου να σου πω την αλήθεια η ιδέα ότι εάν δεν πετύχει και τόσο καλά η καριέρα μου σαν σελέμπριτι από το να πάω να κάνω μια άλλη δουλειά μπορώ να πάω να διδάξω σε κάποιο ωδείο φωνητική. Ήταν πολύ φευγαλέο. Ουσιαστικά ποτέ δεν το σκέφτηκα σοβαρά ότι θα έκανα κάτι τέτοιο. Το κράταγα ως ενδεχόμενο πάντα στο μυαλό μου αλλά μέχρι εκεί.
Έχετε κάνει επίσης πάρα πολύ καλές συνεργασίες. Μπορείτε να ξεχωρίσετε κάποιον απ’ολους αυτούς τους καλλιτέχνες που συνεργαστήκατε;
Πάντα το λέω. Στην καρδιά μου και στο μυαλό μου και σαν εμπειρία ήταν οι 2 φορές που δούλεψα με τον Τόλη Βοσκόπουλο. Ήταν από τις πιο ευτυχείς συγκυρίες να δουλέψεις με αυτό το μύθο γιατί δεν ήταν ότι απλώς δούλευα μαζί του. Μιλούσαμε, είχαμε επικοινωνία, δεν ήταν κάπου αυτός και κάπου εγώ. Ήταν πραγματική συνεργασία και γι ΄αυτό το χάρηκα. Ήταν πραγματικό μάθημα οι 2 χρόνιες που δούλεψα τότε μαζί του.
Αν χρειαζόταν να γράψετε ή να ερμηνεύσετε ένα τραγούδι που να απεικόνιζε τη μέχρι τώρα πορεία της ζωής σας ποιος θα ήταν ο τίτλος;
Ωραία και δύσκολη ερώτηση… «Πότε πάνω πότε κάτω». Ποτέ δεν είναι ευθεία τα πράγματα. Ποτέ δεν είναι μόνο προς το θετικό. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι σε όλο τον κόσμο. Αυτό που θα θελα να πω είναι να σκέφτεται ο κάθε ένας από αυτούς που διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη ότι αυτά που συμβαίνουν στο δικό του σπίτι, συμβαίνουν και στο δικό μου σπίτι και στου απέναντι το σπίτι. Είμαστε όλοι σε μια κατάσταση ίδια. Όπως έχουν ταλαιπωρηθεί αυτοί έχω ταλαιπωρηθεί κι εγώ. Σε άλλον λείπουν 100 ευρώ, σε άλλον 500 πάντως σε όλους μας κάτι λείπει. Πρέπει να βρούμε μόνοι μας εσωτερικά τη δύναμη, να πεισμώσουμε για να σηκώσουμε κεφάλι. Να μάθουμε να ζούμε με δικά μας χρήματα και όχι με δανεικά και μιλάω συνολικά σα χώρα. Όλο αυτό να μας πεισμώσει για να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.
Στον Χρίστο Αντωνιάδη τι είναι αυτό που λείπει σήμερα;
Μου λείπει αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο. Γι αυτό και το έκανα. Μου λείπει που το βράδυ θα τραγουδήσω, θα χορέψουν και θα τους μιλήσω και θα κάνουμε πλάκα. Στην προσωπική μου ζωή δεν μπορώ να πω ότι έχω βρει την ουτοπία αλλά είμαι στο δρόμο για την ουτοπία.
Θα θελα να μου πείτε πως νιώσατε την πρώτη φορά που ανεβήκατε πάνω στην πίστα, την πρώτη φορά που ακούσατε το πρώτο σουξέ στο ραδιόφωνο…
Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το «Ποιος μπορεί» στο ραδιόφωνο γιατί ήταν χαρακτηριστικό. Είναι 1996, έχει μόλις κυκλοφορήσει ο πρώτος μου δίσκος με γενικό τίτλο «Κάθε νύχτα» και το πρώτο τραγούδι που ξεχωρίζει και έχουνε δώσει από την εταιρεία στα ραδιόφωνα ήταν το «Ποιος μπορεί να μου πει η αγάπη πως είναι ένοχη». Ξέρω ότι το παίζει στο Λάμψη κι εγώ όλη μέρα κολλημένος στο αυτοκίνητο στο Λάμψη πότε θα παίξει το τραγούδι μου. Είμαι σε ένα σημείο στην Κηφισίας, σε ένα φανάρι περιμένοντας για να μπω Κατεχάκη. Όπως είμαι εκεί και είναι μπλοκαρισμένα τα αυτοκίνητα ξαφνικά ακούω στο Λάμψη και ξεκινάει το τραγούδι. Με το που ξεκινάει το τραγούδι, το βάζω τέρμα, ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου, βγαίνω έξω και αρχίζω να χορεύω. Με έβλεπε ο κόσμος και χάζευε. Άλλοι γελάγανε άλλοι με καταλάβανε. Έτσι έζησα την πρώτη εμπειρία και δεν την ξεχνάω ποτέ.
Ανεκπλήρωτα όνειρα έχει ο Χρίστος Αντωνιάδης που θέλει να εκπληρώσει στο άμεσο μέλλον;
Βεβαίως. Αχάριστος δεν είμαι, το προσπαθώ και προσπαθώ να χαίρομαι με ό,τι έχω πετύχει στη ζωή μου. Εάν δεν έχεις όνειρα δεν πας παρακάτω. Αν πεις ότι τώρα τα έχω κάνει όλα και είμαι πολύ ευχαριστημένος τότε μένεις στάσιμος. Δε θέλω να σκέφτομαι ότι θα είναι έτσι η ζωή μου από εδώ και πέρα. Βεβαίως και έχω όνειρα πολύ μεγάλα αλλά για να μην τα ματιάσω δε θα σας τα πω. (Γέλια).
Τι θα θέλατε να πείτε κλείνοντας;
Σας περιμένω όλους στο στον Πειραιά στο «Figoures Stage», για ατελείωτες νύχτες διασκέδασης.
Φωτογραφίες-Γιάννης Βλασερός & Διαδίκτυο
