Η Εύη Καραγιάννη εκτός από μια γοητευτική γυναίκα, μια στοργική μητέρα, μια ταλαντούχα ηθοποιός και ένας επαγγελματίας…Πάνω απ΄όλα είναι μια κυρία, ένας απλός άνθρωπος, με σεμνότητα, σοβαρότητα, με ήθη και αξίες που συναντάς σπάνια στις μέρες μας…
Πρόσφατα μας άνοιξε με πάρα πολύ χαρά το σπίτι της, μας υποδέχτηκε θερμά, αλλά το σημαντικότερο μας άνοιξε την καρδιά και την ψυχή της και παρακάτω θα διαβάσετε μια πάρα πολύ ανθρώπινη και ουσιαστική συνέντευξη βγαλμένη απ΄τα βάθη της ψυχής της…Όπως θα δείτε μας επέτρεψε να μιλάμε στον ενικό και ξεκίνησε μια πάρα πολύ όμορφη συνομιλία, που δεν θέλαμε με τίποτα να τελειώσει…Απολαύστε την μόνο στο Koita Magazine.
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας λέγοντάς μου τα νέα σας επαγγελματικά βήματα…
Πρόσφατα τελειώσαν με μεγάλη επιτυχία οι παραστάσεις «Οι κούκλες μου, οι φιόγκοι μου, τα τακούνια μου», το έργο ήταν βιωματικό αλλά είχε θεατρικό χαρακτήρα. Σε λίγο καιρό θα βγει και σε βιβλίο, επίσης το έργο θα περιοδεύσει και σε όλη την Ελλάδα. Αυτή την περίοδο ετοιμάζεται μια σπουδαία δουλειά που ελπίζω και εύχομαι να σας αρέσει…
Πες μας δύο λόγια για το βιβλίο…
Εγώ είχα γράψει ένα βιβλίο το οποίο όμως, είναι αυτή τη στιγμή στην άκρη. Είναι έτοιμο προς έκδοση αλλά το είχα καθυστερήσει για κάποιους λόγους, διότι είχε έρθει ο Άνθιμος από την Αμερική και ο Άνθιμος έχει προτεραιότητα για μένα στη ζωή μου, οπότε δεν ήθελα να βγώ με το βιβλίο. Άφησα να του δώσω τον χρόνο του, όμως έχει κάποια από τα κεφάλαια μέσα το θεατρικό έργο. Το θεατρικό δεν μπορεί να γεμίσει όπως γεμίζει ένα βιβλίο. Μόνο ο τίτλος παρέμεινε, όλο το υπόλοιπο ήταν τελείως ξεχωριστό.
Ποιες είναι οι δυσκολίες αυτών των πολλαπλών ρόλων που είχες στην παράσταση για εσένα;
Δεν είχα δυσκολίες γιατί είχα αλήθειες. Σίγουρα δεν είναι κάτι πάρα πολύ εύκολο αλλά από τη στιγμή που λες τα πράγματα όπως είναι δεν έχει δυσκολία. Απλώς μερικές φορές σε κάποιες δύσκολες φάσεις της ζωής που αναφέρεται αυτή η κυρία στο έργο, όσες φορές το κάναμε πρόβα και όσες φορές το έχουμε διαβάσει εγώ κλαίω. Το ξαναζώ. Στις πρόβες ο σκηνοθέτης και ο ηθοποιός με κοιτούσαν και περιμέναν να κάνω την παύση μου για να ξανασυνεχίσω και τους λέω τι θα γίνει, πώς θα πάει παρακάτω αυτό το πράγμα. Αυτό είναι πολύ αληθινό που σου λέω. Δεν ήταν παίξιμο, δεν χρησιμοποιώ τον εαυτό μου, απλώς επειδή όλα τα θεατρικά έργα εμπνέονται από την ίδια τη ζωή των ανθρώπων και επειδή είχα γράψει ένα βιβλίο το οποίο έμεινε στην άκρη και είναι να εκδοθεί μετά το θεατρικό…
Τόσα χρόνια είσαι στο χώρο με πολλές και σημαντικές δουλειές. Από πού αντλείς δύναμη για να συνεχίζεις με το ίδιο πάθος και την ίδια αγάπη αυτό το λειτούργημα που λέγεται υποκριτική, την συγγραφή και όλα αυτά που κάνεις όλα αυτά τα χρόνια…
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθόλου ταλαντούχο, ειδικά μέσα από τις δουλειές γιατί έχω δει δουλειές, θαυμάζω δουλειές ανθρώπων και ηθοποιών και νέων παιδιών, γιατί ομολογουμένως δεν έχω κάνει πάρα πολλές δουλειές στο θέατρο συνειδητοποιημένα. Ήμουν πάρα πολλά χρόνια στο χώρο του modeling, στη Βόρεια Ελλάδα, στο εξωτερικό. Στη συνέχεια έκανα κάποιες επιλεγμένες δουλειές και περισσότερο θέλησα να κρατηθώ στο κεφάλαιο που λέγεται παραγωγή, ώστε να μου κάνει καλό πρώτα απ’όλα στην ψυχή μου. Λειτουργώ πολύ με το θέμα της ψυχής μου. Δεν θέλω να κάνω πράγματα τα οποία ξεφεύγουν από τον εαυτό μου. Αντλώ δύναμη τελείως καθαρά μόνο από τον Θεό. Ο Θεός για εμένα είναι το παν. Πρώτα είναι ο Θεός και μετά είναι ο Άνθιμός μου. Πιστεύω πάρα πολύ στο Θεό και την πίστη μου, την ομολογώ.
Ποια είναι η πολυτιμότερη συμβουλή που έχεις ακούσει και την ακολουθείς πιστά μέχρι σήμερα;
Δεν μου έχουνε δώσει πολλές συμβουλές. Ο πατέρας μου μονάχα μου έλεγε μια πολύ γλυκιά συμβουλή, η οποία δεν είναι συμβουλή αποφασίζω και διατάζω, διότι εγώ είχα έναν πατέρα ο οποίος ήταν πάρα πολύ προχωρημένος, ο οποίος με τον τρόπο του μου καλλιέργησε την ψυχή μου. Ο πατέρας μου έδωσε αέρα στις κινήσεις μου, αλλά και πολύ αυτοπεποίθηση. Ήταν πολύ ανοιχτός από την παιδική μου ηλικία και μου έλεγε «να είσαι πάντα ερωτευμένη και όμορφη όπως είσαι». Αυτό το λέει και το έργο, το αναφέρω σαν αλήθεια πραγματική. Ήταν μια πολύ ωραία συμβουλή και πραγματικά την ακολούθησα σε όλη μου τη ζωή, γιατί ο έρωτας είναι πάρα πολύ μεγάλη ιστορία.
Θα μπορούσες να μου ξεχωρίσεις κάποιες ωραίες στιγμές, καλλιτεχνικές ή μη, οι οποίες σημαδέψαν την προσωπικότητά σου μέχρι σήμερα;
Καλλιτεχνικά ξεκίνησα από τα 13 μου χρόνια κάνοντας πασαρέλα. Ήμουν πάρα πολύ μικρή και στην πρώτη διαφήμιση που με κάλεσαν, είχαν έρθει κάτι ξένοι και έψαχναν να βρούνε ένα μανεκέν, μία νεαρά, να κάνουν μια διαφήμιση μιας πολύς μεγάλης εταιρείας αυτοκινήτων. Ρώτησαν τον πατέρα μου και έδωσε τη συγκατάθεσή του, εφόσον είδε φυσικά ότι υπήρχε όλη η σοβαρότητα και ότι αυτός θα ήταν κοντά και θα ήλεγχε την κατάσταση και έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Ήταν μεγάλο πράγμα για εμένα, γιατί ξαφνικά φιγουράριζε το πρόσωπό μου σε όλη την πόλη με γιγαντοαφίσες. Από τότε χρήστηκα φωτομοντέλο και έκανα μια δουλειά, η οποία ήταν στη Βόρεια Ελλάδα. Έκανα πολύ δυνατές παραγωγές σε όλη την επαρχία γιατί η Βόρειος Ελλάδα ήταν το κέντρο της μόδας. Δούλευα με 4500 βιοτεχνίες το χρόνο, που σημαίνει ότι έκανα ατελείωτες πασαρέλες, φωτογραφήσεις, δειγματισμούς, έβγαζα περιοδικά μόδας. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που έκανα, με τρέλαινε. Ήταν πολύ σκληρή δουλειά, αλλά παράλληλα μου άρεσε, γιατί ήμουν πάρα πολύ δημιουργική. Το σημαντικό για εμένα, (κάτι που έλεγα και στα κορίτσια μου μετά) είναι ότι κάθε ρούχο που φοράτε έχει την προσωπικότητά του και αναλόγως πρέπει να το στηρίξουμε…Και εκεί μέσα έχεις έναν ρόλο υποκριτικής έμμεσα, αν το δουλέψεις σωστά και δεν νιώσεις ότι είσαι ένα προιόν, το οποίο θα κρεμάσουν κάτι πάνω και πρέπει μόνο να το δείξεις. Θεωρώ ότι όλα στη ζωή για να βγούνε θέλουν ψυχή. Άμα δεν βγάλουμε την ψυχή μας και δεν κάνουμε κατάθεση είτε λέγεται έρωτας, είτε λέγεται φίλος, είτε λέγεται ζωή, είτε λέγεται καθημερινότητα δεν έχει καλό απότελεσμα.
Θεωρείς ότι σήμερα στο χώρο του modeling αλλά και στο χώρο της υποκριτικής λείπουν οι προσωπικότητες οι οποίες υπήρχαν παλαιότερα;
Είναι γεγονός ότι όλα τα πράγματα έχουν γίνει αρκετά απρόσωπα. Πιστεύω όμως ότι πάντοτε υπάρχουν άνθρωποι με ψυχές. Δεν φταίνε και τα νέα παιδιά. Καμιά φορά θέλουν να βγάλουν ψυχή αλλά οι ίδιες οι συνθήκες δεν ευνοούν γι αυτό. Καθηλώνονται τα πάντα, περιφρουρούνται από πολλά πράγματα, οπότε γίνονται οι άνθρωποι πολύ απρόσωποι χωρίς να το θέλουν. Η εποχή έχει γίνει πολύ απρόσωπη. Σημασία έχει να μπορούμε να κρατηθούμε. Έχουν γίνει τα πράγματα πολύ ψυχρά, είναι γεγονός, δηλαδή να κάνω τη δουλειά μου και να φύγω. Εμείς κάναμε μια κατάθεση ψυχής και ζωής. Εγώ δούλευα από το πρωί με τακούνια κουβαλώντας τσάντες, έχοντας αυτή τη στιγμή μια σπονδυλική στήλη και γόνατα τα οποία πονάνε πάρα πολύ, και πηγαίνοντας τουλάχιστον 10 φορές το μήνα σε διαφορετική πόλη, να ταξιδέψω με όλο το επιτελείο που είχαμε. Πηγαίναμε στις πόλεις να κάνουμε τις πασαρέλες, να γυρίσω στις 2 τη νύχτα και στις 7 το πρωί να είμαι ή στο στούντιο ή αν είναι χειμώνας να πάμε στη θάλασσα για να βγάλουμε τα καλοκαιρινά και να είμαι μέσα στη θάλασσα Φεβρουάριο, Μάρτιο, για να δείξουμε τη μόδα γιατί δουλεύαμε αντίστοιχα με τους δειγματισμούς. Αυτές είναι ακραίες καταστάσεις. Εγώ αυτή τη στιγμή έχω μια αυστηρότητα ως προς το να ακούω όταν πηγαίνει κάποιος σε μια συγκεκριμένη δουλειά, με συγκεκριμένο ωράριο όσο κουραστική και να είναι. Όλοι εμείς οι ηθοποιοί που δουλεύουμε είμαστε πολύ εκλεπτυσμένοι τσιγγάνοι που σημαίνει ότι σήμερα είναι εδώ, αύριο είναι εκεί. Δεν το λέω με την έννοια του ρατσισμού, το λέω με την έννοια της αγάπης γιατί και εμείς το ίδιο είμαστε. Ό,τι υπάρχει σε ελεύθερο επάγγελμα είναι ψυχοφθόρο, στο σώμα, στην ψυχή και στα οικονομικά διότι όλα διακυβεύονται.
Γίνεται πολύς ντόρος, θετικός, για την παράσταση που πραγματοποιήθηκε για 2η φορά σε έναν ρόλο που του ταιριάζει, κατά γενική ομολογία. Θα ήθελα να μου πεις ποια είναι τα στοιχεια που αγαπάς περισσότερο στον Άνθιμο Ανανιάδη…
Τον Άνθιμό μου τον λατρεύω, δεν είναι καθόλου πρωτότυπο αυτό. Η μαμά του είμαι, του έχω ιδιαίτερη αδυναμία, λατρεία, αγάπη. Τα στοιχεία που μου αρέσουν στον Άνθιμο, είναι η έντονη προσωπικότητά του. Προσωπικότητα που σε καίει. Ο Άνθιμος είναι ο εξής: Απαιτεί, διεκδικεί, κερδίζει. Σπάνια περίπτωση. Το λέει και το εννοεί. Από τη μία αυτό μας φέρνει σε σύγκρουση και όπου υπάρχει σύγκρουση υπάρχει και υγεία παράλληλα, όμως μου αρέσει πάρα πολύ όλο αυτό, γιατί βλέπω όλη αυτή τη δύναμη που με εκνευρίζει πολλές φορές, με την καλή έννοια πάντα. Άλλα στοιχεία που μου αρέσουν πάρα πολύ είναι ότι δεν κατακρίνει, δεν κατηγορεί, δεν κουτσομπολεύει ποτέ και κανέναν. Πραγματικά του βγάζω το καπέλο. Δεν θέλω να πω κάτι άλλο για το παιδί μου… Η παράσταση ήταν πάρα πολύ ωραία πέρσι που την είχα δει. Του ταιριάζει πολύ ο ρόλος αυτός. Εγώ είμαι η μαμά του αλλά σαν ηθοποιός και σαν άνθρωπος είμαι πολύ αυστηρή. Ξέρω ότι ο Άνθιμος είναι πολύ ταλαντούχος. Έχει να βγάλει πολλά από μέσα του. Έβγαλε έναν πάρα πολύ δύσκολο ρόλο. Έπαιζε και ήταν και σκηνοθετημένο με έναν διαφορετικό τρόπο και όχι αυτό το κλασσικό που έχουμε δει. Είναι ένα δύσκολο έργο, ένας ψυχεδελικός άνθρωπος τον οποίο έβγαλε πολύ ωραία.
Είσαι άνθρωπος που πιστεύει στους τίτλους;
Δεν πιστεύω καθόλου στους τίτλους. Πέρασα κι εγώ από τη διαδικασία όλης της ματαιοδοξίας αλλά δε μετάνιωσα για τίποτα, όλα ήταν πολύ χαριτωμένα… Και εγώ βγήκα Μις Βόρειος Ελλάδας, έχω πάρει στέμματα αλλά δεν λέει κάτι. Ίσως εκείνα τα χρόνια λέγανε αρκετά αλλά και πάλι όταν τα σκέφτομαι είναι σαν να ζω τις ίδιες στιγμές. Δεν τα έχω σβήσει. Δεν νομίζω όμως ότι έχουν να κάνουν τίποτα οι τίτλοι. Σημασία έχει η ψυχή του ανθρώπου, η καλλιέργεια, η καθημερινή δουλειά που κάνουμε με τον εαυτό μας, το πώς αποδεχόμαστε τη ζωή με υπομονή. Η υπομονή είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Είναι κάποια πράγματα που πρέπει να τα υπομείνουμε.
Εάν χρειαζόταν κάποια στιγμή στη ζωή σου να γράψεις ένα θεατρικό έργο ή ένα βιβλίο που να απεικονίζει τη μέχρι τώρα πορεία της ζωής σου γενικότερα ποιος θα ήταν ο τίτλος ο οποίος θα έβαζες;
Ήδη έχω βάλει έναν τίτλο τώρα «Οι κούκλες μου, οι φιόγκοι μου, τα τακούνια μου». Αυτό λέει πολλά γιατί μέσα από όλο αυτόν τον τίτλο βγαίνει όλο το έργο. Έχει κομμάτια παιδικής ηλικίας που σημαίνει ευαισθησία. Οι κούκλες δεν είναι μόνο οι κούκλες σαν κούκλες. Είναι ο ρομαντισμός, η παιδικότητα, τα ροζ σύννεφα, οι ελπίδες μας, τα όνειρά μας. Οι φιόγκοι μας είναι η μόδα, η λαμψη, τα φώτα, όλο αυτό το glamorous που υπήρχε σε αυτή τη δουλειά. Τα τακούνια είναι για μένα όλη η προσωπικότητα της γυναίκας που είναι το πιο σημαντικό και κυρίαρχο κομμάτι της ζωής μου και της δομής του έργου διότι τα τακούνια μας ανεβάζουν, μας κατεβάζουν, μας κάνουν πιο ψηλές, μας κάνουν κυρίαρχες, πέφτουμε κάτω, σπάνε τα τακούνια, παθαίνουμε διαστρέμματα, ξανασηκωνόμαστε. Έχει μια φοβερή αλληγορία το τακούνι όπως καταλαβαίνεις και μας εξυπηρετεί σε πολλά πράγματα, αλλά πάνω απ’όλα μας σταθεροποιεί μας κάνει να ονειρευόμαστε, να νιώθουμε πολύ ωραίες, να νιώθουμε γυναίκες αλλά και όταν πέφτουμε μας ξανασηκώνουν πάλι.
Ποιες είναι οι λέξεις ή φράσεις οι οποίες σε χαρακτηρίζουν σαν άνθρωπο;
Μ’αρέσει πάρα πολύ η έννοια της αγάπης. Εγώ μιλάω λίγο διαφορετικά σε σχέση με την εποχή που κυκλοφορείς. Δεν ξέρω αν με χαρακτηρίζει κάτι σημασία έχει ότι νιώθω ότι αγαπάω πάρα πολύ τους ανθρώπους. Μου αρέσουν πάρα πολλοί οι ευγενικοί και οι αληθινοί άνθρωποι. Δεν απαξιώνω αξίες ζωής. Λειτουργώ συνειδητοποιημένα με τις αξίες που έχω πάρει από το σπίτι μου. Σαφώς και έχω κάνει λάθη κι εγώ. Λάθη όμως που δεν είχαν να κάνουν με αξίες. Αυτά με χαρακτηρίζουν πάρα πολύ.
Έχεις ανεκπλήρωτα όνειρα που θα ήθελες να εκπληρώσεις στο άμεσο μέλλον;
Όχι δεν έχω. Είμαι πάρα πολύ γεμάτη από ζωή. Τουλάχιστον δεν ήταν μια ζωή βαρετή. Μια ζωή γεμάτη με πίκρες, χαρές, πόνους, ευτυχία, έρωτα, όλα. Δεν έχω ανεκπλήρωτα πράγματα. Έχω όνειρα μόνο για τον Άνθιμό μου. Όσο για μένα θέλω να πάνε καλά οι δουλειές μου, γιατί είναι πράγματα δημιουργικά για εμένα. Πρώτα απ’όλα λειτουργώ σαν δημιουργία. Θέλω να έχω καλούς ανθρώπους τριγύρω μου είναι κάτι που με γεμίζει πολύ γιατί δυστυχώς η ζωή είναι λίγο δύσκολη μερικές φορές και μας αφήνει λίγο μετέωρους.
Τι θα ήθελες να πεις κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη;
Επειδή είχε χει κεφάλαια της ζωής μου το έργο πραγματικά ήταν πάρα πολύ ωραίο και χάρηκα πολύ που άξιζε και αγαπήσε ο κόσμος, γιατί μέσα από αυτό θα μάθουν πράγματα και θα ήθελα πραγματικά να νιώσω ότι το αγαπήσανε το έργο. Το λέω με πολύ αγάπη όλο…Εύχομαι να αγαπήσει έτσι και την άλλη μου δουλειά…
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο της Εύης Καραγιάννη
