Σήμερα θα σας ταξιδέψω σ’ ένα αμφιλεγόμενο και ιδιαίτερο τόπο, στο Άγιον Όρος. Όχι για να σας κάνω κατήχηση, μη φοβάστε!
Ούτε για να σας μιλήσω για τα μοναστήρια ή τους μοναχούς ή κάτι τέτοιο. Θα σας παρουσιάσω κάτι από τον πλούσιο φυσικό κάλλος της αγιορείτικης χερσονήσου.
Πριν αρκετά χρόνια, μη έχοντας απολύτως καμία σχέση με εκκλησία και μοναστήρια, με τράβηξε στο Άγιον Όρος η παρθένα φύση του τόπου, τα γοητευτικά δάση και ο ουρανογείτονας Άθως. Το πανύψηλο βουνό που περήφανα και αγέρωχα υψώνεται από τα βάθη της θάλασσας και δεσπόζει στη μέση του πελάγου, μοιάζοντας πως αγγίζει τον ουρανό.
Οι δυο πρώτες φορές που διστακτικά πήγα ήταν, ας πούμε, αναγνωριστικές του ιδιαίτερου μοναστικού αυτού χώρου. Την τρίτη φορά, γοητευμένος πια από την διαφορετική κοινωνία που είχα συναντήσει εκεί, αποφάσισα να μείνω περισσότερο καιρό, συνδυάζοντας τη διαμονή μου με εργασία στα χωράφια των μοναστηριών (για να βγάλω κι ένα μεροκάματο) και τελικά, ως βοηθός στο ξυλουργείο μιας Μονής που είναι στους πρόποδες του Άθωνα. Τότε ήταν που αποφάσισα ν’ ανέβω στον Άθωνα για πρώτη φορά, ήμουν στα ριζά του βλέπετε κι ένοιωθα να με καλεί να τον συναντήσω από κοντά.
Διάλεξα μια μέρα που οι μοναχοί είχαν αργία λόγω γιορτής (οπότε το ξυλουργείο δεν δούλευε) και ξεκίνησα από τα 300 περίπου μέτρα υψόμετρο που ήταν η Μονή, με την ανατολή του ήλιου. Έφτασα με αρκετό κόπο στην κορυφή των 2.033 μέτρων το μεσημέρι. Η διαδρομή, δε ξέρω πως ακριβώς να το εκφράσω, μαγευτική, ονειρική, σα να έμπαινα σε άλλο κόσμο!
Πότε βραχώδης, πότε απότομη, πότε μέσα από πυκνά ή αραιά δέντρα, που και που κανένα μουλάρι ή μισοκρυμμένο ελαφάκι, ώσπου περίπου στα 1400 μέτρα αρχίζει σιγά σιγά ν’ αραιώνει η βλάστηση. Από δε τα 1500-1600 ξεκινάει η λεγόμενη αλπική ζώνη, δηλαδή το σημείο εκείνο του βουνού όπου δεν υπάρχουν πια δέντρα, παρά μόνο χαμηλοί θάμνοι κ άγρια αλπική βλάστηση.
Συνήθως σε άλλα βουνά η αλπική ζώνη ξεκινάει πιο ψηλά, στα 2000 περίπου μέτρα, όμως ο Άθως από τα 1500 μέτρα αλλάζει μορφολογία: αποκτά πολύ απότομη κλίση, με αποτέλεσμα οι αέρηδες να είναι ασυγκράτητοι εκεί και το κρύο περισσότερο, ώστε δεν μπορεί να επιβιώσει κανονικό δέντρο. Ακριβώς εδώ είναι και το στοιχείο που με μάγεψε ακόμα πιο πολύ και θα απολαύσετε στις αποκλειστικές φωτογραφίες μου.
Τα ελάχιστα κωνοφόρα δέντρα που συναντάς από τα 1500 μέτρα και μετά (κι εξαφανίζονται κι αυτά σταδιακά πριν την κορυφή-μαχαίρι), στέκονται σαν μοναχικοί ιππότες και απόμακρα φαντάσματα στις γυμνές, πετρώδεις πλαγιές του Άθωνα, σιωπηλά και ακλόνητα. Έχουν πάρει τις πιο περίεργες κλίσεις κι αυτά και τα κλαδιά τους πάνω στις απότομες πλαγιές, σχηματίζοντας έτσι αλλόκοτα σχήματα, που δεν συναντάς πουθενά αλλού! Συνήθως η πλευρά που βλέπει στην κορυφή είναι μικρή με κοντά κλαδιά, γιατί τα έχει «κάψει» ο αλύπητος, δυνατός άνεμος. Ενώ η άλλη πλευρά που βλέπει απ’ την αντίθετη πλευρά έχει πιο μεγάλα και πλούσια κλαδιά και φυλλώματα. Εδώ κι εκεί ξεραμένα κουφάρια δέντρων, άλλα όρθια ακόμα, άλλα ξαπλωμένα σα λαβωμένοι στρατιώτες, προφανώς χτυπημένα από αδυσώπητους κεραυνούς.
Έτσι μόνα τους στις φαλακρές πλαγιές, ή το πολύ 2-3 κοντά το ένα στο άλλο, ώστε να προφυλάσσουν άλληλα από τα παγωμένες ριπές του ανέμου: η φύση πάντα έχει τρόπους να μας εκπλήσσει! Μέσα στην απόλυτη ησυχία, επιβλητικά και μοναδικά. Πιο μόνα κι από τους Μοναχούς που κατοικούν μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω. Μοναδική τους παρέα τα διάφορα πετούμενα που τριγυρίζουν τη μέρα, πετροχελίδονα και άλλα, ενώ προς το βράδυ τα ξενυχτισμένα αγριογούρουνα, τα οποία το πρωί εξαφανίζονται στο δάσος που ξεκινάει ακριβώς κάτω από την αλπική ζώνη.
Στις 30 αποκλειστικές φωτογραφίες μου που συνοδεύουν το παρόν, θ’ απολαύσετε αυτή τη παράξενη γοητεία τους που με τη δύναμη των λόγων προσπαθώ εδώ να περιγράψω, καθώς και λίγες πιο γενικές λήψεις από τον Άθωνα και τις πλαγιές του, καθώς και πανοραμικές απόψεις όλης της χερσονήσου από την κορυφή. Οι φωτογραφίες δεν είναι από μια ανάβαση στον Άθωνα, αλλά από περίπου δέκα και σε διάφορες εποχές. Γι’ αυτόν τον λόγο αλλού θα δείτε ήλιο, αλλού σύννεφα, αλλού πυκνό χιόνι.
Ελπίζω να ταξιδέψετε μέσα από τις φωτογραφίες μου όπως κι εγώ, κάθε φορά που τις ξαναβλέπω. Όπως επίσης ελπίζω οι μοναχοί εκεί να προσέχουν, ν’ αγαπούν και να φροντίζουν πάντα, μεταξύ των άλλων πολλών καθηκόντων τους, τα υπέροχα αυτά τοπία και φυσικούς θησαυρούς που πλουτίζουν τον τόπο που διάλεξαν να κατοικήσουν.
Theo Lian.
