Αρχική ΘΕΑΜΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ Ο Ορέστης Τρίκας αλληγορεί πάνω στο θεατρικό σανίδι – Η τέχνη εξομολογείται...

Ο Ορέστης Τρίκας αλληγορεί πάνω στο θεατρικό σανίδι – Η τέχνη εξομολογείται κι εκείνος την ακούει

20369913_1457545504322083_4824663145823545920_o

Αποζητά το ολόγραμμα του στο θολωμένο νερό, δεν βρίσκει σημάδια μιας μορφής, που στην προηγούμενη πάλη της, ήταν ένας άνθρωπος δίχως φωνή, με μάτια που κοιτούσαν έναν λευκό χώρο, έναν στείρο χρόνο που ξεδιπλώνονταν μπροστά του. Τα βλέφαρα ωσάν την αυλαία ανοίγουν και θωρούν το κενό, το ουτοπικό τίποτα στον πλούτο των πάντων, στο διπολικό ον που ίσταται και τρυπώνει σε δέρματα ξένων οργανισμών, εισχωρεί ωσάν υποδόρια βελόνα στην φλέβα τους και σε μια μεταλλασσόμενη νάρκη κυριεύει και ενσαρκώνει μια ανίσχυρη φιγούρα.

Σιγή και ηχηρή πνοή πάλλεται και σαλεύει ανήσυχη στη σκηνή, σε μια αρένα που κάποιος, από κάπου, στον εξώστη φωνάζει και του λέει: “Πρόσεχε, θα πέσεις, η σκηνή γκρεμίζεται”…

… Μα όχι, εκείνος ξάφνου αισθάνεται πως τα πόδια του βρίσκονται καρφωμένα στο ξύλινο σανίδι, και τα τραβούν προς το θεμέλιο, θυμάται από πού ξεκίνησε και τώρα θωρεί με μιαν αγαλλίαση αυτή η θάλασσα που τον ξέβρασε στην θεατρική ευτυχία, που έμοιαζε με δόλο, κι όμως, ήταν το μοναδικό κύμα που του άνοιξε τον δρόμο της έκφρασης.

Ανήσυχος μιλά, κάτι σκέφτεται, όμως εκφράζει όλη του την αλήθεια, θυμάται και φέρει, θυμάται και τώρα το ζει

Φοβάμαι μήπως δεν μάθω όλα όσα θέλω, όμως από την άλλη, σε δέκα λεπτά από τώρα, ο Ορέστης Τρίκας θα βρίσκεται σε ένα δωμάτιο, όλοι θα τον κοιτούν, κι εκείνος, ως ένορκος, καθισμένος σε ένα τραπέζι με τους άλλους έντεκα, θα πάρει μια απόφαση που θα καθορίσει όλα όσα θα διαδραματιστούν επί σκηνής.

Σε μια από τις σκηνές του θεάτρου Αλκμήνη, ένα φερέφωνο της τέχνης, θα αφηγηθεί όλα όσα βιώνει, με το συναίσθημα, που αν και ανεξήγητο, έχει να του, να μας, διδάξει πολλά:

Η αφετηρία του ταξιδιού σε ένα πλοίο που σαλπάρει και έχει το όνομα «12 ένορκοι»

Φέτος είμαι ο ένορκος δώδεκα, όταν ξεκίνησα ήμουν ο ένορκος με τον αριθμό πέντε. Για εμένα το ταξίδι με τους 12 ενόρκους ξεκίνησε πέρυσι, μέσα από μια αντικατάσταση που έκανα στον Αυγουστίνο τον Κούμουλο. Η Κωνσταντίνα η Νικολαΐδη μου έκανε πρόταση, φέτος, αν θέλω να συνεχίσω, εννοείται και της είπα ναι, είναι ένα έργο εξαιρετικό, και είπαμε φέτος να δοκιμάσουμε έναν άλλο ήρωα, τον δώδεκα, οπότε είμαι ο δώδεκα.

Περνώντας από δύο ενόρκους, που όμως, σε μια παρόμοια κατάσταση, φέρουν τις διαφορετικές αρχές που υπηρετούν

Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, ο πέντε είναι ένα λαϊκό παιδί, το οποίο έχει ζήσει σε φτωχογειτονιές, έχει περάσει από παρέες περίεργες, είναι ένα παιδί της πιάτσας. Ο δώδεκα πάλι είναι ένας τελείως διαφορετικός χαρακτήρας, πιο εκλεπτυσμένος, πιο elegant που λέμε, είναι διαφημιστής, οπότε καταλαβαίνεις ότι είναι δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, και άνθρωποι. Αυτό είναι που μου αρέσει στο θέατρο, γιατί άλλωστε γίναμε ηθοποιοί; Μας δίνει την δυνατότητα να παίζουμε διαφορετικά πράγματα κάθε φορά.

Η αδύναμη κρίση του ενόρκου δώδεκα…

Πάει λίγο με την μάζα, ότι του πλασάρουνε θα το φάει, δηλαδή ότι του σερβίρουνε το τρώει αμάσητο, δεν κάθεται να σκεφτεί, δεν κάθεται να βάλει το μυαλό του σε μια σειρά, ακούει κάτι από τον τρία, από τον δέκα, και αρχίζει και το πιστεύει, και γίνεται αυτό το μπρός- πίσω: «όχι είναι ένοχος, όχι είναι αθώος», γιατί ακόμα δεν έχει πειστεί και ακούει και εμπιστεύεται τους άλλους, δεν αφήνει την κρίση του. Στο τέλος νομίζω καταλαβαίνει, αφού πλέον, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος μια πατάει από δω, μια πατάει από κει, όπως είναι και η κοινωνία αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, ό,τι μας πούνε το ακολουθούμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς κρίση, κι αυτό είναι το λάθος της κοινωνίας μας, έχουμε λίγο επαναπαυτεί, ζούμε λίγο την κατάσταση του «δεν βαριέσαι, εντάξει, δεν έχω πρόβλημα», έχεις πρόβλημα! Να προβληματίζεσαι σαν άνθρωπος…

Τι πραγματεύεται το έργο – Το ηθικό του δίδαγμα

Είναι ένα πολύπτυχο έργο, το βασικό που βλέπουμε είναι η καταδίκη ενός πιτσιρικά, και πως αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι δώδεκα, θα χειριστούνε τα πράγματα, τα γεγονότα, για να μπορέσουν να βγάλουν μια απόφαση, αλλά μέσα απ’ αυτό, βλέπουμε μια ολόκληρη κοινωνία, και πως η κοινωνία αντιμετωπίζει οτιδήποτε αυτή τη στιγμή βρίσκεται μπροστά της. Μέσα από αυτή την παράσταση νομίζω ότι υπάρχουν κομμάτια της Ελλάδας, δηλαδή θα δεις τους φίλους σου, μπορεί να δεις κάποιον συνεργάτη σου, έχει αντίκτυπο όλο αυτό το πράγμα, είναι άνθρωποι που τους συναντάμε δίπλα μας, στο ίδιο μας το σπίτι, πολλές φορές.

Η ευθύνη του ηθοποιού στο έργο και ο άθικτος χαρακτήρας εκτός της κρίσης του ηθοποιού

Καταρχήν δεν πρέπει να βάλεις την προσωπική σου άποψη και πίστη πάνω στον οποιοδήποτε ήρωα, ο ήρωας είναι αυτό, είναι ο δέκα, ο οποίος είναι λίγο φασιστόμουτρο ρε παιδί μου, δεν πρέπει εσύ να το δικαιολογήσεις, να το φτιάξεις, πρέπει να είναι αυτός, στο κοινό να αποδόσεις αυτό που απογραφείς έχει αποδοθεί, να μπορέσει να πάρει ο θεατής το οτιδήποτε από αυτό που είδε και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Πολλές φορές, όταν βγαίνουμε από την παράσταση, μας ρωτάνε κάποιοι, αν ο τρία ας πούμε, αν ο Κουρλαμπάς, μετά όταν θα έβγαινε από την αίθουσα και θα ξαναέμπαινε μέσα, θα ψήφιζε και μετά αθώος;  Ή θα το συνέχιζε στο ένοχος; Νομίζω πως αυτό δεν πρέπει να αφορά, πρέπει να δούμε εκείνη τη στιγμή τι γίνεται, δεν αλλάζουν τόσο πολύ οι άνθρωποι, δηλαδή ο τρία μετά από αυτό, δεν θα γίνει καλύτερος άνθρωπος, μετά που ψήφισε αθώος την πρώτη φορά.

« Γιατί;» τον ρωτάω,  «Αλήθεια το πιστεύεις αυτό;», μια απάντηση στην ερώτηση του…

Εγώ πιστεύω ότι σε αυτόν τον άνθρωπο απλώς έγινε η ρωγμή, η ρωγμή που γίνεται εκείνη τη στιγμή της παράστασης, τη συγκεκριμένη στιγμή, και είπε το αθώος, μετά από μία μέρα, δεν θα το ξαναέλεγε, αποκλείεται,  αφού τον είδες, είναι ένα «καθίκη» που έχει κόμπλεξ πολλά, αλλάζουν τόσο εύκολα οι άνθρωποι;

Άρα ούτε και ο νούμερο δέκα θα άλλαζε…

Ούτε καν! Δεν ψήφισε καν, ψήφισε μόνο και μόνο για να… «άντε να σηκωθώ να φύγω, δεν αντέχω, σας βαρέθηκα, να τελειώνουμε». Δεν νομίζω πως οι άνθρωποι αλλάζουν τόσο εύκολα, μπορεί να κάνουν κάποιες καλές ή κακές πράξεις, ανάλογα τον χαρακτήρα, επειδή τυγχάνει, έρχεται η κατάλληλη στιγμή που λέμε, είναι τα δεδομένα, εκείνη τη στιγμή, σωστά, έχει φυσήξει ο άνεμος περίεργα, τα αστέρια, δεν ξέρω, δεν νομίζω πως αυτοί οι άνθρωποι θα άλλαζαν. Τουλάχιστον όχι όλοι, κάποιοι θα ήταν μέσα τους πιο δυνατοί, πιο συγκροτημένοι, κριτικά σκεπτόμενοι.

Ένοχος ή αθώος ο κατηγορούμενος;

Με βάση το έργο, ως ένορκος δώδεκα, πιστεύω ότι τελικά το παιδί είναι ένοχο. Εγώ, όμως, νομίζω ότι είναι αθώος, ίσως επειδή κι εγώ να έμπλεξα με την δική μου κρίση. Εκείνη τη στιγμή που το διάβαζα, έλεγα πως το έκανε τελικά, μετά έλεγα: «Ω ρε γαμώτο, μήπως δεν;» Και τελικά πείστηκα, δεν το έχει κάνει. Απλώς έτυχε όλα να ταιριάξουν, η κακιά στιγμή, κοίτα να δεις πως τα έφερε ο διάβολος και έχουνε ταιριάξει όλα κατά του πιτσιρικά, εγώ θέλω να πιστεύω ότι είναι αθώος, θέλω να ζήσω στον ρομαντικό μου κόσμο.

Το έργο 12 ένορκοι δεν καταλήγει στο αν το παιδί το έκανε ή δεν το έκανε τελικά

Ναι, μα αυτό είναι το νόημα! Στο έργο, στην ψηφοφορία, οι ένορκοι γράφου guilty, not guilty, δεν λένε αθώος, λένε δεν είναι ένοχος, αυτό είναι το ζητούμενο, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν λένε αυτός δεν το έκανε, λένε πως έχουν μια δικαιολογημένη αμφιβολία, και σε αυτή τη δικαιολογημένη αμφιβολία οφείλεις να πεις, not guilty, αθώος,

 

Κάποια στιγμιότυπα των προβών, ένας θίασος δώδεκα ανδρών με τρεις γυναίκες να κινούν τα νήματα…

Γελάσαμε πάρα πολύ! Ακριβώς επειδή είμαστε δώδεκα άνδρες, και καταλαβαίνεις, ήταν σαν ποδοσφαιρική ομάδα, ο καθένας με τον δικό του χαρακτήρα, είχε πολύ τρέλα η πρόβα, παίζαμε πιο πολύ, σαν δώδεκα παιδιά που τους έχεις αφήσει σε έναν χώρο και παίζουνε. Παίζουμε, ανακαλύπτουμε, ψάχνουμε, κάνουμε, γελάμε, οι πρόβες ήταν πάρα πολύ ξεκούραστες, έχω να το λέω, θεωρώ πως ήταν από τις πιο ξεκούραστες πρόβες που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου, όχι με την έννοια του δε δουλέψαμε. Διασκεδάσαμε τόσο πολύ, και βγήκαν όλα αυτά μέσα από συζητήσεις, αλλά και μέσα από μία διάθεση, όχι, του τύπου «έλα να καθίσουμε τώρα σοβαροφάνεια». Και έχεις μια γυναίκα, μαζί με τις δύο βοηθούς, την Κατερίνα Κωνσταντέλλου και τη Μαγδαληνή Παλιούρα, νομίζω ότι πρέπει να την τρελάναμε την Κωνσταντίνα, πώς να διαχειριστεί δώδεκα άνδρες;(χαχα). Μια χαρά το διαχειρίστηκε, και η Κωνσταντίνα μας αγαπάει πάρα πολύ, και εμείς αγαπάμε πάρα πολύ την Κωνσταντίνα μας, νομίζω αυτό, η τρέλα και το παιχνίδι, έχει γέλιο, πολύ γέλιο.

Αυτή τη στιγμή παίζεις σε μια παιδική παράσταση..

Παίζω σε μια παράσταση για παιδιά, το «Χρυσό Αρισμαρί» της Κέλλη Σταμουλάκη, στο θέατρο Ήβη, με τον Τάσο τον Χαλκιά, την Ελευθερία τη Ρήγου, την Ευτυχία Φαναριώτη, τον Μαυρίκιο Μαυρικίου, την Έλενα Δελακούρα, τον Παύλο Εμμανουηλίδη, τον Νίκο Παρασκευόπουλο, την Έφη Κιούκη, τον Δημήτρη Δημητρόπουλο, την Έλενα Παπαδημητρίου, τον Γιώργο Σαμαρά, την Ευγενία Μανούσου και την Άννα Τσάφα, τη μουσική τη γραφεί ο Λαυρέντης ο Μαχαιρίτσας, και την ενορχήστρωση την έχει κάνει ο Μαυρίκιος Μαυρικίου. Είναι ο τρίτος χρόνος που κάνω παιδικό, ενώ είχα πει ότι δεν θα κάνω ποτέ. Με την Κέλλη Σταμουλάκη βρεθήκαμε πριν τρία-τέσσερα χρόνια στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, που κάναμε τους ακροβάτες της τύχης, και πραγματικά σου το λέω τώρα, πιστεύω πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να κάνω θέατρο για παιδιά, η ενέργεια που παίρνεις, η αγάπη, αυτό που γίνεται εκεί πάνω. Τα παιδιά πιστεύω ότι το χάρηκαν, γιατί αφουγκράζονται, πιστεύω  πως είναι οι καλύτεροι ακροατές, το καλύτερο κοινό, θέλει να το δει αυτό το πράγμα. Ξέρεις… πολλές φορές στο θέατρο, πηγαίνει ο κόσμος και δεν βλέπει θέατρο, έχουν τα κινητά τους, το ελληνικό κοινό έχει γίνει λίγο απαθές, έχει χάσει αυτό το πάω θέατρο να δω… δεν τους ενδιαφέρει, τους βλέπεις και είναι στα κινητά τους…

Και γιατί να πληρώσουν για να τη δουν;

Αυτό λέω και γω… γιατί πληρώνεις; Πες μου τον λόγο που πληρώνεις για να δεις μια παράσταση; Πήγαινε σπίτι σου, άνοιξε την τηλεόραση και παίξε με το κινητό σου, τα παιδιά λοιπόν δεν είναι έτσι, τα παιδιά θέλουν να μάθουν…

Μπορεί να θέλουν να σηκωθούν και να παίξουν…

Εννοείται! Και πολλές φορές εγώ τα σηκώνω και πάνω στη σκηνή και παίζουμε. Το θέατρο για παιδιά, θεωρώ πως παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για την ποιότητα και την εξέλιξη του ανθρώπου. Το θέατρο για παιδιά ετοιμάζει τους αυριανούς πολίτες της χώρας μας, οπότε αυτά τα παιδιά είναι καλό να βλέπουν θέατρο, καλό θέατρο. Είδες που είπες παιδικό θέατρο και σου λέω κάνω θέατρο για παιδιά; Είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που λέμε παιδικό θέατρο και οι χαζοθεατρικές παραστάσεις, που το μόνο που θέλουν είναι το κέρδος, και ανεβάζουν εκεί κάνα δύο πραγματάκια και κάνουν πέντε έξι χαζομάρες, και κάθονται τα παιδιά ίσα ίσα να περάσει η ώρα τους, όχι, η Κέλλη Σταμουλάκη, ευτυχώς, δεν κάνει κάτι τέτοιο, είναι μια παράσταση που αν τη δεις, είναι μια υπερπαραγωγή με νοήματα, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο στο παιδί, με τραγούδι… Όλοι οι ηθοποιοί τραγουδάμε, παίζουμε μουσικά όργανα, χορεύουμε, κάνουμε, ράνουμε, πιστεύω πως είναι ένα υπερθέαμα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις παραστάσεις για ενήλικες.

Οπότε το απολαμβάνεις…

Απόλυτα! Κάθε πρωί είμαι εκεί, δέκα και μισή, κάθε μέρα, εκτός από το Σάββατο. Μου δίνει ενέργεια, τέλος, το γουστάρω πολύ, γίνομαι παιδί πάλι.

Η τηλεόραση και η αρχή της σταδιοδρομίας του ηθοποιού

Εγώ ξεκίνησα από το θέατρο, η πρώτη μου παράσταση ήταν δεκαπεντέμιση χρονών, στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» στο θέατρο Καρέζη, με τον Καζάκο και τον Φιλιππίδη και μετά ερμήνευσα στον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου. Πριν παίξω στην τηλεόραση, είχα ήδη δέκα χρόνια στο θέατρο, την σνόμπαρα εγώ την τηλεόραση, δεν μου άρεσε, έλεγα: « άκου τηλεόραση και βλακείες» και πήγα όλως τυχαίως στην τηλεόραση, από μια οντισιόν που μου έλεγε ένας φίλος μου: «Πήγαινε μωρέ, τι χάνεις;», πήγα στον Μαρκίδη, με πήρε στο «Χωρίς όρια», τότε έπρεπε να φύγω γιατί είχα πρόβλημα στην σπονδυλική στήλη και έπρεπε να χειρουργηθώ, οπότε έκανα πέντε επεισόδια και έφυγα.

Το βίωμα πίσω από το γυάλινο κουτί…

Στην αρχή τρόμαξα, δεν μου άρεσε καθόλου, δεν μου άρεσα εγώ, δεν καταλάβαινα για ποιόν λόγο να κάνουμε κάτι τέτοιο, πάρα πολύ δύσκολο, είναι άλλος κώδικας υποκριτικής, καταρχήν, κάτι που στις δραματικές σχολές να σου πω την αλήθεια δεν μας το διδάσκουνε. Εμείς διδασκόμεθα υποκριτική για το θέατρο, καθαρά, πάμε στα σετ και πάμε να παίξουμε και δεν μπορούμε να παίξουμε με την κάμερα μπροστά, στην αρχή σου λέω με τρόμο και φόβο το αντιμετώπισα, σιγά σιγά την αγάπησα.

Μετά έφυγες…

Έτσι είναι αυτά, μια πάς, μια φεύγεις, και να κάνεις συνέχεια τηλεόραση, δεν έχει νόημα.

«Μια Νύχτα στην Αθήνα» – Μια κινηματογραφική προβολή

Έχω κάνει στο κινηματογράφο το «Μια νύχτα στην Αθήνα» και δύο μικρού μήκους ταινίες, βραβεύτηκαν και σε φεστιβάλ, το «No Parking» και το «Κάνε Παιδί να Δεις Καλό». Ο κινηματογράφος μου άρεσε πάρα πολύ, από την πρώτη στιγμή, είναι άλλο πράγμα αυτό, άλλο πράγμα από την τηλεόραση, άλλο πράγμα από το θέατρο, γενικά ο ηθοποιός πρέπει και οφείλει να μπορεί να παίζει τα πάντα, το πιστεύω αυτό.

Το καταφέρνει αυτό;

Στις μέρες μας; Δύσκολο! Αφού τα βλέπεις, δεν υπάρχουνε δουλειές, η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο στον κλάδο μας, και όχι μόνο στον δικό μας, για όλους, πόσο μάλλον στον δικό μας. Δύσκολα, αλλά εντάξει, επιμονή, θέληση, και αγάπη. Και να μην τρελαινόμαστε. Δύσκολο, αλλά γίνεται.

 Λίγα λόγια για την ταινία «Μια Νύχτα στην Αθήνα»

Ήταν μία κωμωδία, μια μαύρη κωμωδία, ερωτικονεανική. Ήταν τέσσερις σπονδυλωτές ιστορίες, που με έναν μαγικό τρόπο συνδέονταν. Ήταν μια εταιρία, υποτίθεται, που οργάνωνε εγκλήματα, fake εγκλήματα. Ερχόσουν εσύ και ήθελες να κάνεις πλάκα σε έναν φίλο σου και εμείς τον απαγάγαμε, τον κλειδώναμε, τον κάναμε, τον ράναμε… Είχε χαβαλέ, ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αρβανίτη και έργο της Ανδριανού.

Ο αγώνας δρόμου του ηθοποιού – που βρίσκεται το τέρμα;

Όταν ήμουν στη σχολή, ήμουνα φοιτητής τότε, μου έλεγε ο καθηγητής: « Πρέπει να έχεις γερό στομάχι», τώρα που έχω γίνει εγώ καθηγητής, τους λέω: «Παιδιά, να έχετε γερά στομάχια γι’αυτόν τον χώρο», γιατί έχει πάρα πολύ μεγάλη ανασφάλεια, και από την ανασφάλεια έρχονται τα υπόλοιπα. Η δική μας η ανασφάλεια και όλων των άλλων, όταν συγκρούονται, γίνεται το άστα να πάνε. Δουλειές δεν υπάρχουν, η προσφορά είναι τεράστια, η ζήτηση πάρα πολύ λίγη, γιατί είναι ένας αγώνας κάθε χρόνο, αν θα έχεις δουλειά τον χειμώνα, άμα θα έχεις δουλειά το καλοκαίρι, αν θα μπορέσεις να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου.

Είναι και λίγο ανισσόροπο, δεν ξέρεις αν θα έχεις να φας τον επόμενο μήνα…

Αυτό, αυτό! Κοίτα πως τα έχει φέρει η ζωή… Πες μου ποιος μπορεί τώρα να σου το πει αυτό στην Ελλάδα του 2018; Είναι δύσκολα τα πράγματα για όλους.

Από τη στιγμή που παίρνει στα χέρια του ένα κείμενο, το σενάριο, μέχρι το χειροκρότημα της πρεμιέρας, όλο αυτό είναι μια διαδρομή, ένα μεγάλο και μακρύ ταξίδι…

Ξεκινάς με λαχτάρα και με μια χαρά. Μετά αρχίζει το ταξίδι της πάλης, πολύ ξύλο, να ψάξεις, να ταλαιπωρηθείς, να χτυπηθείς, να βρεις τον ρόλο, να μπεις μέσα σε αυτόν, να τον ψυχαναλύσεις, δεν γίνεται αλλιώς, άμα δεν το κάνεις αυτό, δεν μπορείς να παίξεις αυτόν  τον ρόλο, και μαζί με τον σκηνοθέτη οδηγό να σε καθοδηγεί, έχει πολύ χτύπημα κάτω, με τον εαυτό σου, να λες: «αχ δεν βγαίνει γαμώτο, τι να θέλει; Μήπως είναι αυτό; Μήπως είναι εκείνο;». Οι πρόβες έχουν αυτή τη μαγεία, που ενώ είναι ψυχοφθόρες, ορισμένες φορές, όταν αρχίζεις και τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτό, και είναι το δώρο όλου αυτού του κόπου και της ταλαιπωρίας, του να βρεις τον ήρωα, και αρχίζεις σιγά σιγά να φωτίζεις τις πτυχές του χαρακτήρα, νομίζω είναι η μεγαλύτερη χαρά.

Το χειροκρότημα και η πτώση μόνον της αυλαίας

Η στιγμή της πρόβας, πολλές φορές, είναι πολύ πιο ωραία και από την παράσταση, δηλαδή πιο δημιουργική, γυμνάζεσαι, δημιουργείς, και βλέπεις τον εαυτό σου κάθε φορά να μην έχει όριο και να λες: «Που μπορώ να φτάσω;». Και αυτό είναι μαγικό, και μετά, βέβαια, όταν χτυπάει το τρίτο κουδούνι, και είναι η πρεμιέρα, το τράκ, το άγχος που λες: «Δεν θα τα καταφέρω, δεν θα μπορέσω»… Σε λούζει κρύος ιδρώτας, η καρδιά σου χτυπάει εκατόν εξήντα, εκατόν ογδόντα σφυγμούς, και με το που πατάς στη σκηνή, απλώς κολυμπάς και ταξιδεύεις, και μετά… το χειροκρότημα! Που είναι η απόλυτη χαρά, η απόλυτη ευτυχία.

12 ένορκοι

Συντελεστές

Κείμενο: Reginald Rose

Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος

Σκηνικά: David Negrin

Κοστούμια: Κική Μήλιου

Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού

Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα & Κατερίνα Κωνσταντέλλου

Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς

Γραφιστική επιμέλεια: Γιάννης Στιβανάκης

Promo video: Κώστας Γεραμπίνης

Παραγωγή: A PRIORI

Οι 12 ένορκοι είναι:

Μάνος Ζαχαράκος, Παντελής Παπαδόπουλος*, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Νίκος Ορφανός, Κωνσταντίνος Μπάζας, Αλέξανδρος Πέρρος, Ορέστης Τρίκας, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Τάσος Παπαδόπουλος

*Διπλή διανομή με τον Τρύφωνα Καρατζά

Συμμετέχει o Αλέξης Σταυριανός

Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή

Eισιτήρια:

 


Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο instagram



Προηγούμενο άρθροΠοιες τροφές προκαλούν φούσκωμα;
Επόμενο άρθροΣυγκλονιστικές οι εξελίξεις στο Τατουάζ: Ο Ορφέας εντοπίζει το επόμενο θύμα του και…
error: Content is protected !!