Σκαλίζει το ξύλο και κατασκευάζει με τα γυμνά του χέρια μια μικρή μαριονέτα, την σπρώχνει να σκοντάψει σε ένα μικρό δωμάτιο, σκοτεινό, σχεδόν αποπνικτικό, να μιλήσει, να βηματίσει κοιτώντας όσους τη κοιτούν, θωρώντας όσους δεν τη κοιτούν. Ύστερα την λυπάται, της κόβει τα σχοινιά, της δίνει μιλιά και μια ηχηρή χροιά, ικανή να σπάσει κάτι, να συνθλίψει, να εισχωρήσει στους απόμακρους λαβύρινθους των ανθρώπων.
Ο «κυρ Μαραγκός» πλάθει μιαν ιδέα, τη σκεπάζει να μην κρυώσει, να μην τη σύρει γυμνή και ανυπόδητη ο αέρας και ύστερα με το λείο και πολύχρωμο ξύλο του, την ενσαρκώνει με εικόνες, σε ολογράμματα και σώματα που μοιάζουν με κάποιους, με εκείνους που είδαμε αλλά δε θυμόμαστε καλά ποιοι είναι…
…Εκείνους που χαράξαμε για μια στιγμή στο είναι μας, στα διδάγματα και τα σοφά γνωστικά που κρυφοκλέψαμε και είναι εκείνοι, εκείνοι που μας μιλούν, που τραγουδούν στους δρόμους, που η μελωδία τους μοιάζει ή με γέλιο ή με κλάμα.
Ο Γιώργος Γιαννακόπουλος, στο νήμα της τέχνης που απλώνεται, χρωματίζει πάνω στα δικά του δρώμενα της σκηνοθεσίας, της γραφής των έργων που παίρνουν μορφή στη σκηνή και δεν θα μπορούσε να μην σταθεί στον κόμβο όπου δρα ο ήρωας, ο δικός του, πανομοιότυπος χαρακτήρας.
Ψυχογραφήματα σεργιανίζουν επί σκηνής, όπως ο ίδιος είπε, αποτυπώνει, σκιαγραφεί φιγούρες της πραγματικότητας, ανθρώπων που υπάρχουν και τους βλέπουμε, κι έτσι, μέσα από το δράμα, εκμαιεύει τη κωμωδία και τούμπαλιν, όπως μόνο ο ίδιος ξέρει.
Αυτός είναι ο δικός του κόσμος, ας περιπλανηθούμε για λίγο σε αυτόν…
Ο χώρος, ο χρόνος και η φαντασία σας! Μπορείτε να μας δώσετε μια εικόνα την ώρα της δημιουργίας του έργου, της υλοποίησης του στη σκηνή, αλλά και της ενσάρκωσης του ήρωα;
Η πιο συνήθης ώρα για να γράψω είναι αργά το βράδυ, όταν όλα ηρεμούν. Καθισμένος στο γραφείο μου με χαμηλό φωτισμό, έχοντας μπροστά μου τον υπολογιστή και πολλά λευκά φύλλα για να κρατώ σημειώσεις. Μαγική η στιγμή που εκτυπώνω το έργο και έρχεται η ώρα να πάρει σάρκα και οστά στη σκηνή. Οι ήρωες που μπορεί να ενσαρκώσω δε γεννιούνται στη σκηνή, αλλά με συντροφεύουν πριν ακόμα πληκτρολογήσω τα λόγια τους!
Πως θα ονομάζατε ή πως θα χαρακτηρίζατε τη “μοιραία” στιγμή που συνειδητοποιήσατε πως ο δρόμος της έκφρασης σας είναι η τέχνη;
Έχοντας σπουδάσει αρχικά ένα αμιγώς τεχνοκρατικό αντικείμενο όπως είναι η πληροφορική, συνειδητοποίησα ότι δε θα μπορούσα να σπαταλήσω τη ζωή μου για παράδειγμα μπροστά από έναν υπολογιστή για λογαριασμό μιας εταιρείας τηλεπικοινωνιών. Αποφάσισα λοιπόν να κρατήσω τη θέση μπροστά από τον υπολογιστή, αλλά γράφοντας έργα, σκηνοθετώντας τα και παίζοντας σε αυτά! Για μένα το μηχάνημα αυτό αποτέλεσε το χρηστικό αντικείμενο για να εκφράσω τις σκέψεις μου!
Πως φαντάζει μια μέρα του ανθρώπου που ασκεί τη σκηνοθεσία, την υποκριτική γενικότερα;
Αν μέσα στη μέρα είχα την πολυτέλεια να κάνω μόνο αυτό θα ήμουν ευτυχής. Δυστυχώς ο βιοπορισμός πια δεν προκύπτει μόνο μέσα από την τέχνη, πρέπει να εξασκήσω και την άλλη μου ιδιότητα μέσα από το κομμάτι της εκπαίδευσης για να συμπληρώσω τα εισοδήματα μου. Όταν ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, κάπου αργά το βράδυ μένω με τις σκέψεις μου και μένα για να μελετήσω με μαθηματική ακρίβεια τόσο τη δομή ενός έργου όσο και το στήσιμο του στη σκηνή, καθώς και τη διαδρομή των ηρώων!
Σαρκασμός, χιούμορ, κωμωδία και δράμα, όλα σε ένα πεδίο μάχης όπου στο τέλος συμφιλιώνονται, θα σας το έχουν ξαναρωτήσει, αλλά, ποια η προσδοκία της κωμωδίας που εκμαιεύει το δράμα;
Η κωμωδία έχει κατεξοχήν δραματική βάση! Γελάμε με τα εμπόδια του ήρωα, με τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει και με τη λύτρωση που μπορεί να επέλθει από τις επιλογές του. Μονοσήμαντο δεν είναι τίποτα, γι’ αυτό και σε κάθε έργο που γράφω θέλω να κάνω ορατή και τη δραματική πλευρά των ηρώων και της ζωής γενικότερα! Η κωμωδία και γενικώς το χιούμορ ίσως είναι η πιο σοφή επιλογή για να ξορκίσεις μια δραματική κατάσταση και να βρεις πιο ανώδυνα τη λύση της! Κωμωδία και δράμα ενώνονται με μια αόρατη κλωστή. Μπορείς να ξεχωρίσεις δύο συγκοινωνούντα δοχεία; Όχι!
“Τα ΄δα όλα”, “Ότι… τι;” και τώρα “Ότι…τιποτα!”, ποια η δική σας “ιδεολογία”; Και ποιος ο σκεπτικισμός των σύντομων και αινιγματικών αυτών τίτλων;
Η ουσία δε θέλει φλυαρία! Μπορείς πολύ σύντομα να δώσεις μια κατάσταση, έναν προβληματισμό, μια διαπίστωση! Μπροστά σε μια εικόνα στεκόμαστε σιωπηλοί και τα επιφωνήματα είναι το πολύ δισύλλαβα! Μπορεί λοιπόν να γίνει και το αντίστροφο.. Ένας σύντομος αινιγματικός τίτλος να δημιουργήσει μια εικόνα, για τον καθένα διαφορετική αλλά τη δημιουργεί! Η ιδεολογία μου είναι πες λίγα και πράξε στη σκηνή πολλά.. Έχε ως στόχο να διεγείρεις τη φαντασία του θεατή μ’ έναν σύντομο τίτλο και τα υπόλοιπα μοιράσου τα μαζί του από κοντά!
“Ότι…τίποτα”, λίγα λόγια για το έργο, πως αναδύθηκε αυτή η ιδέα του έργου, ποιο το ερέθισμα που ώθησε στη συγγραφή του και τι θα δούμε, για όσους έρθουμε, στο Θέατρο Πειραιώς 131;
Το «Ότι…Τίποτα!» είναι μια απάντηση στο περσινό μου έργο που λεγόταν «Ότι…Τι;». Ίσως μια γενικότερη απάντηση στην κατάσταση που ζούμε και στην εποχή που διανύουμε… Μια στιχομυθία που λίγο πολύ όλοι έχουμε κάνει, αλλά πήγε κάπου στα αζήτητα με τις υπόλοιπες πληροφορίες που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Η σάτιρα έχει να κάνει με το σήμερα και με τον καταιγισμό της πληροφορίας, το σήμερα έχει γίνει χθες πριν κοντοζυγώσει το αύριο! Έτσι λοιπόν στόχος μου ήταν ο θεατής να έρθει και να δει μια σάτιρα του τοπίου της εποχής, των σχέσεων, οικογενειακών, προσωπικών και φιλικών. Τις εκπτώσεις που έχουμε κάνει αρκετοί στο αξιακό μας σύστημα, τις «φορετές» ανάγκες που μας επέβαλλαν για να μην μπορούμε να αντιδρούμε. Όλα αυτά μέσα από το πρίσμα της κωμωδίας. Το «Ότι…Τίποτα!», λοιπόν, είναι μια νεανική σατιρική κωμωδία με Live μουσική επί σκηνής! Τέσσερις νέοι άνθρωποι βρίσκονται σ’ ένα «ιδιαίτερο» σπίτι και μέσα από προσωπικές ιστορίες, σατιρίζουν όλο το κοινωνικό, οικογενειακό και τηλεοπτικό τοπίο της σύγχρονης Ελλάδας, υποδυόμενοι ανθρώπους της διπλανής πόρτας, και όχι μόνο, προκειμένου να ξεφύγουν από την πληκτική καθημερινότητα τους…
Σκηνοθέτης, συγγραφέας και ηθοποιός, ποια σας εκφράζει ή ποια σας ελκύει περισσότερο από αυτές τις αρμοδιότητές;
Καλώς ή κακώς, ο «μπαμπάς» μιας ιδέας έχει πιο αντικειμενική ματιά σε αυτό που πρόκειται να δημιουργήσει. Οπότε, όταν γράφεις ένα έργο έχεις ήδη μια σκηνοθετική ματιά γι’ αυτό που χεις φτιάξει. Όσο για την ηθοποιία, είναι ευλογία για μένα να παίζω αυτά που γράφω! Για μένα το να γράφω, να παίζω και να σκηνοθετώ είναι μια διαδικασία που ο ένας ρόλος βοηθάει τον άλλο και δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω ή να τους δω μεμονωμένα.
Πως επιλέγετε τους ήρωες και ύστερα πως επιλέγετε τα άτομα που ταιριάζουν ιδανικά στο έργο;
Οι ήρωες είναι συνήθως άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Θέλω να πλάθω οικείες προσωπικότητες για να ταυτίζεται μεγαλύτερη μερίδα κόσμου σε αυτές και να βλέπουν κάπου οι θεατές τον εαυτό τους ή κάποιο δικό τους πρόσωπο. Μόνο μέσα από την προσιτή οικειότητα μπορείς να διακωμωδήσεις μια κατάσταση, να θέσεις τον προβληματισμό σου και να περάσεις τα μηνύματα που θες, υπογραμμίζοντας αυτά που απασχολούν την εποχή. Μέσα από την έντονη παρατήρηση, βλέπω ποιοι «χαρακτήρες» απασχολούν την εποχή! Μετά σκέφτομαι ηθοποιούς εύπλαστους και με πολύπλευρη προσωπικότητα, που μπορούν να μεταμορφωθούν, όχι μόνο σ έναν ήρωα, αλλά ίσως και σε περισσότερες διαφορετικές προσωπικότητες!
Στο “Ότι… τίποτα” παίζουν οι: Ευθύμης Ζησάκης, η Σοφία Κουρτίδου και η Ειρήνη Κυριάκου και εσείς, πως έχετε δει την έως τώρα απόδοση τους;
Για να επιλέξω κάποιον συνεργάτη πρέπει πρώτα να τον θαυμάζω τόσο ως καλλιτέχνη όσο και σαν άνθρωπο αφού τον γνωρίσω. Πρέπει να χουμε κοινές συντεταγμένες ως προς τη ζωή και κοινό κώδικα επικοινωνίας για να συμπλεύσουμε.
Ο Ευθύμης Ζησάκης για μένα είναι ένας μαγικός ηθοποιός, ένα πολύπλευρο ταλέντο που έχει πολλά να δώσει στην τέχνη και που διακρίνω ότι θα έχει τεράστια διαδρομή στον χώρο λόγω του μεγάλου του σκηνικού εκτοπίσματος!
Η Σοφία Κουρτίδου είναι μια πολύπλευρη προσωπικότητα που το ταλέντο της δεν εξαντλείται στην υπέροχη φωνή της. Αυτό που κάνει με τη φωνή της σε συνδυασμό με τα μηχανήματα που χρησιμοποιεί είναι κάτι που λίγοι κάνουν παγκοσμίως! Αν είχε ολυμπιακούς αγώνες το “beatbox” θα ήταν σίγουρα ολυμπιονίκης! Αποκαλυπτική και η υποκριτική της ικανότητα.
Η Ειρήνη Κυριάκου είναι μια φίλη και συνεργάτης που είμαστε μαζί χρόνια, ακριβώς γιατί το ταλέντο της και το ήθος της που μ’ έχουν καθηλώσει και με κάνουν να θέλω να γράφω συνεχώς πράγματα για εκείνη, για να τα αποδώσει με το μοναδικό της τρόπο! Συνέπεια και παρόρμηση σε μια υπέροχη αναλογία.
Μαζί μας είναι και τρεις υπέροχοι μουσικοί, ο Σπύρος Δαριβάκης, ο Γιάννης Δήμας, και ο Σάκης Παπαδόπουλος, που οι μουσικές τους γνώσεις και η ικανότητα τους στην ετοιμότητα και στον αυτοσχεδιασμό πυροδοτούν κάθε βράδυ τη σκηνή του Πειραιώς 131 μετατρέποντας το στον απόλυτο προορισμό διασκέδασης!
Ποιον χαρακτηρισμό και ποια μορφή δίνετε εσείς σε αυτή την τέχνη της υποκριτικής; Ποια η εικόνα του συναισθήματος σας;
Είναι μια ανάστατη και αντιφατική μορφή τέχνης. Τόσο συνεπής όσο και αμετροεπής! Θέλει μαθηματική ακρίβεια όσο και επιλεγμένη αναρχία όταν χρειάζεται. Ευρηματικότητα, ευστροφία και πειθαρχία είναι τρεις λέξεις αναπόσπαστες από την υποκριτική. Η ενασχόληση με την τέχνη πυροδοτεί οξύμωρα συναισθήματα, αλλά και άκρως γοητευτικά. Πρέπει να είναι ιδιαίτερα ισορροπημένος μέσα του αυτός που θα επιλέξει να κάνει σωστά αυτό το επάγγελμα.
Ποια από τις παραστάσεις που έχετε ανεβάσει σας έχει αγχώσει περισσότερο;
Η 1η μου συγγραφική απόπειρα! Το «Τα ‘δα όλα!» Όσο με άγχωσε όμως άλλο τόσο με διασκέδασε. Όταν δεν έχεις ξαναγράψει ένα θεατρικό έργο δεν ξέρεις τι απήχηση έχει, πως θα αντιληφθεί ο κόσμος τη σκέψη σου, αν θα γελάσει με τα αστεία σου και ποιος θα είναι ο τελικός αντίκτυπος. Όταν συνειδητοποιείς ότι η δική σου ματιά στην τέχνη αφορά κι άλλο κόσμο, εκεί φλερτάρεις με την απόλυτη ευτυχία. Αυτή είναι η επιβράβευση!
Τι προσφέρετε εσείς στο Θέατρο και τι αφομοιώνετε από την τέχνη γενικότερα; Τι είναι αυτό που σας χορηγεί που δεν σας το καλύπτει κάτι άλλο;
Αυτό που προσφέρω είναι αγνότητα στο χιούμορ και στον τρόπο που θέλω να διασκεδάσει ο θεατής. Δε γίνεται τίποτα επιτηδευμένο και δεν υπάρχει καμία σκοπιμότητα. Γράφω αυθόρμητα για να περάσουμε όλοι καλά! Μου αρέσει να μετατρέπεται η αίθουσα σε μια μεγάλη παρέα, που ήρθαμε όλοι να ψυχαγωγηθούμε και να ανταλλάξουμε συναισθήματα. Χορηγός μου είναι η ανάγκη μου να σατιρίσω κάθε φορά ολοένα και περισσότερα δρώμενα, να γίνω καλύτερος μέσα από σκηνικά μου παθήματα και να αναζητήσω το έξυπνο χιούμορ χωρίς εκπτώσεις και μεροληψίες! Αντλώ κέφι μέσα από το δράμα που θέλουν ντε και καλά συγκίνηση από τα ανεξάντλητα κουράγια μας!
“Ότι… τίποτα”
Συντελεστές
Διάρκεια: 100′ (χωρίς διάλειμμα)
Κείμενο: Γιώργος Γιαννακόπουλος
Σκηνοθέτης: Γιώργος Γιαννακόπουλος
Ερμηνεύουν: Γιώργος Γιαννακόπουλος, Ευθύμης Ζησάκης, Σοφία Κουρτίδου, Ειρήνη Κυριάκου
Τραγουδούν: Σοφία Κουρτίδου
Παίζουν μουσική: Σπύρος Δαριβάκης (Κιθάρα), Γιάννης Δήμας (Πλήκτρα), Σακης Παπαδόπουλος (Drums)
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 20:15
Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 14 ευρώ
Μειωμένο: 12 ευρώ
Πειραιώς 131, Γκάζι
Τηλ: 210 3426802
