Η Βέρα Κρούσκα αναμφισβήτητα είναι μια πολύ σπουδαία ηθοποιός, με τεράστια καριέρα, στο θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά, καθώς μετράει πολλές και σπουδαίες συνεργασίες. Όλοι την θαυμάζουν και την σέβονται, καθώς εκτός από μια σπουδαία ηθοποιός, είναι και ένας εξαιρετικός άνθρωπος, που ξέρει να αγαπά, να σέβεται και να εκτιμά. Πρόκειται για μια πραγματική κύρια με κάπα κεφαλαίο. Πάνω απ΄όλα είναι ένας σεμνός και ταπεινός άνθρωπος που υπηρετεί με σοβαρότητα και ήθος, την λέξη, το λειτούργημα, την δουλειά του ηθοποιού, κάτι που κάνει και στην προσωπική της ζωή, στις προσωπικές της σχέσεις…Δηλαδή αγαπάει την ζωή…Όλα αυτά είναι πράγματα προς μίμηση, καθώς δεν υπάρχουν εύκολα σήμερα τέτοιοι άνθρωποι, με αδαμάντινο χαρακτήρα, με ήθη και αξίες, βγαλμένα από μια άλλη εποχή, έναν άλλο κόσμο…
Μετά το τέλος της επιτυχημένης παράστασης ΄΄Που είναι η μάνα σου μωρή΄΄που παιζόταν με μεγάλη επιτυχία επί 3 χρόνια, στο θέατρο Vault είχα την τιμή να μου παραχωρήσει μια σπάνια και άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη, βγαλμένη μέσα απ΄την ψυχή της, με ειλικρίνεια και δίχως δεύτερη σκέψη μου απάντησε σε ότι και εάν την ρώτησα…Μια συνέντευξη που δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει…Διαβάστε παρακάτω μια πολύ όμορφη συνέντευξη, που δώθηκε για λογαριασμό του KoitaΜagazine.
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με την παράσταση που επι 3 χρόνια την έχει αγαπήσει το κοινό και όχι μόνο. Θα ήθελα να μου πείτε 2 λόγια γι αυτή την παράσταση και τι σημαίνει για εσάς…
Αυτή η παράσταση για εμένα σημαίνει πάρα πολλά. Πρώτον γιατί με έφερε πολύ κοντά στην οικογένεια Πέτρουλα, αυτή την ιστορική οικογένεια, γιατί όλοι γνωρίζουμε τι αγώνα έχει κάνει για την πατρίδα…Στον εμφύλιο μέτρησε 42 νεκρούς η οικογένεια αυτή… Γνώρισα κυρίως αυτό το κορίτσι που έζησε τη σφαγή των δικών της, μπροστά στα μάτια της σε ηλικία 3,5 χρονών. Η Δήμητρα, ήταν η μόνη από την οικογένεια που έζησε, από εκείνο το πρωινό της Κυριακής του 1946. Μια φοβερή γυναίκα, μια πολύ έντονη προσωπικότητα και πολύ σημαντικός άνθρωπος, όχι μόνο γιατί ανήκει σ’αυτήν την οικογένεια. Το γεγονός ότι ερχόμαστε κοντά σε μια άλλη ηλικία, κοντά σε κάποιους ανθρώπους τόσο σημαντικούς είναι μεγάλη ιστορία. Για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικό να συναντώ ανθρώπους που έχουν ενδιαφέρον, είναι ξεχωριστοί. Δεύτερον ήταν πάρα πολύ δύσκολο εγχείρημα, διότι δεν είναι παράσταση με την έννοια αυτή, ούτε αναπαράσταση με την την απλή έννοια… Αυτό είναι μία κατάθεση μέσα από το βιβλίο έτσι όπως το έχει γράψει η ίδια η Δήμητρα Πέτρουλα και όπως και εγώ το εκφέρω πάνω στην ίδια τη σκηνή. Για εμένα δεν είναι ρόλος, δεν είναι κάτι που μπορώ να πω ότι χειρίζομαι με τις θεατρικές μου γνώσεις…
Χειρίζομαι το μυαλό της καρδιάς μου. Είναι ένα πράγμα που με ακουμπάει πολύ και δεν μπορώ να το κοινωνήσω διαφορετικά, παρά μόνο μ’αυτόν τον τρόπο. Είχα την μεγάλη τιμή, που δούλεψα μαζί με τον Ένκε Φεζολάρι, ο οποίος έχει φοβερό ταλέντο και γνώση, με θέση πάνω στα πράγματα. Δεν είναι ένας απλός σκηνοθέτης, έχει κοινωνική και πολιτική σκέψη… Παρ’ότι δεν είναι Έλληνας είναι γνώστης της ιστορίας μας… Μαζί με τα κορίτσια μας, τα οποία είναι καταπληκτικοί συνάδελφοι… Τις έχει χειριστεί, τις έχει χρησιμοποιήσει, τόσο σημαντικά αλλάζοντας διάφορους ρόλους και βοηθώντας στην εξέλιξη των εικόνων και της αφήγησης. Θεωρώ ότι είμαι πάρα πολύ τυχερή με την έννοια, ότι μου δόθηκαν ευκαιρίες, ίσως όχι τόσες πολλές που θα μπορούσα να διεκδικήσω, αλλά με τον τρόπο που εγώ προχωρώ χωρίς γνωριμίες…
Έχω παίξει σε πολύ σημαντικές παραστάσεις. Δεν πετάω τίποτα. Αγαπώ τις αποτυχίες μου αλλά και τις επιτυχίες μου, γιατί ήταν επιλογή μου. Ενώ δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια να επιλέγω, κατάφερα να φτάσω τα θέλω μου σε τέτοιο σημείο για να μπορώ, να είμαι ο σιωπηλός ελεύθερος σκοπευτής και παράλληλα να μην γκρινιάζω γι΄ αυτό και να μη ζητά τόσα πολλά…
Υλικά έχασα πολλά πράγματα. Θα μπορούσα να έχω πολύ περισσότερα, αλλά είμαι πάρα πολύ ήσυχη και πάρα πολύ περήφανη, για ότι κατάφερα μέχρι τώρα. Δεν μπήκα σε κλίκα, δεν με στήριξε κανείς, παρά μόνο τα ίδια μου τα πόδια. Θέλω να πω ότι αυτή η παράσταση, ακουμπάει το μεγάλο στίγμα της καριέρας μου. Εμένα έτσι και αλλιώς με έχει σημαδέψει σαν άνθρωπο, αλλά και την καρδιά μου, έχω την αίσθηση ότι δεν θα την εγκαταλείψω ποτέ είτε την ξαναπαίξω. Θα την έχω πάντα μέσα στην ψυχή μου…
Από πού αντλείτε δύναμη, το ίδιο πάθος, την ίδια αγάπη και συνεχίζετε όλα αυτά τα χρόνια να κάνετε όλα αυτά τα πράγματα;
Αυτή η τέχνη με έχει καλύψει ψυχικά. Νομίζω αν δεν γινόμουν ηθοποιός, θα γινόμουν ψυχολόγος. Μόνο με την ψυχή του ανθρώπου μπορώ να ασχοληθώ, είναι κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Με ενδιαφέρει πολύ ο συνάνθρωπος, τι επιλέγει, γιατί το επιλέγει, γιατί προχωράει έτσι, πως είναι αυτός.
Πρώτα απ’όλα δεν έπαψα ποτέ να κρατάω τη φρεσκάδα της νεανικής μου αγάπης μέχρι τώρα που έχω μεγαλώσει. Είναι φρέσκο μέσα μου. Με τον ίδιο τρόπο δουλεύω, με το ίδιο πάθος. Δε βαρέθηκα ποτέ. Το μόνο που βαριέμαι είναι το κακό θέατρο. Μπορώ να δω μια κακή ταινία, θα παραμείνω μέσα στην αίθουσα. Σε ένα κακό θέατρο δεν θα παραμείνω.
Η ίδια η δουλειά, μου έχει δώσει πολύ κουράγιο και η όποια σιωπηλή επαφή που έχω με τον κόσμο. Φαίνεται ότι είναι ένα εγωκεντρικό επάγγελμα, ότι ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή και αποζητάς την προσοχή. Έχει μία τέτοια δόση, αλλά δεν είναι το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει. Αυτό που είμαστε συνήθως στη ζωή μας είμαστε και στο θέατρο. Τα ίδια συναισθήματα μπορούμε να βγάλουμε. Δεν μπορεί να είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος κυκλοφορεί τόσο σιωπηλά και προσπαθεί να μη δημιουργήσει τίποτα γύρω του και να είμαι ένα άτομο εγωκεντρικό πάνω στη σκηνή. Προσπαθώ με τη δουλειά μου να είμαι καλή ηθοποιός. Δε σταματάει αυτό ποτέ. Αν σταματήσει αυτή η αναζήτηση έχει τελειώσει.
Έχει μοναξιά αυτό το επάγγελμα;
Έχει γιατί σου ζητάει πάρα πολλές ώρες να ψάχνεις και δεν μπορείς να ψάξεις μαζί με κάποιον άλλον. Πρέπει να ψάξεις μόνος σου. Έχει μοναξιά, αλλά έχει και μια δύναμη. Νιώθεις ότι είσαι μέρος του κόσμου. Έχεις ανοιχτά τα μάτια σου, τις σκέψεις σου, τον τρόπο που ψάχνεις, αυτό που ψάχνεις για να μάθεις, τι συμβαίνει στην ψυχή του άλλου. Θα έλεγα ότι παιδεύεσαι εφ’ορου ζωής για να φτάσεις σε ένα τέλος, που σιωπηλά θα τα βλέπεις όλα αυτά να περνάνε από μπροστά σου.
Ακούγοντας τις λέξεις υποκριτική, ηθοποιός, κείμενο, σανίδι, κάμερα τι εικόνες και συναισθήματα σας δημιουργούνται μέσα σας;
Το σανίδι, είναι ένας χώρος που πρέπει να είσαι έτοιμος να ξεγυμνωθείς, αυτό σημαίνει ότι είσαι έτοιμος να γίνεις αυτός που πρέπει να γίνεις, να κάνεις πράγματα τα οποία δεν θα τα έκανες ποτέ στη ζωή σου. Είναι μια τεράστια ελευθερία. Είναι ένας χώρος πολυτεχνικός. Είναι σαν την ρόδα του λούνα πάρκ που γυρίζει. Είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι, γι ΄αυτό πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις αυτό που σου ζητάνε. Δεν έχεις τίποτα να φτιάξεις σε σχέση μ’εσένα, παρά μόνο αυτό που σου ζητάει ο ρόλος… Όσον αφορά την υποκριτική σε ένα ρόλο που είχα παίξει στον Πιραντέλο, είχε έναν μονόλογο ο καθηγητής που έλεγε στα παιδιά τι θα πει υποκρισία. Η υποκρισία λέει «Κατηγορούμε τους ηθοποιούς ότι είναι υποκριτές. Αυτοί αν υποκρίνονται προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους για να ζήσουν. Οι υποκριτές βρίσκονται στη ζωή».
Θα έλεγα ότι αυτό που με «γοητεύει» εμένα σε αυτό το θέμα, την υποκριτική, είναι η ενσάρκωση. Στο ρόλο που ενσαρκώνεις υπάρχει ο ήχος, η κίνηση. Η υποκριτική είναι μια λέξη που ταιριάζει κυρίως στους πολιτικούς. Το κείμενο είναι πολύ αγαπημένο πράγμα. Καταρχήν οι λέξεις. Έχουμε μια καταπληκτική γλώσσα και αν πέσεις πάνω σε ένα κείμενο που είναι πολύ καλά μεταφρασμένο σε μια πολύ καλή γλώσσα με μία λέξη λες τα πάντα.
Το κείμενο είναι το Α και το Ω. Δεν μπορώ να δουλέψω χωρίς κείμενο όπως και το κείμενο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εμένα. Εγώ είμαι ο μεσάζοντας της υπόθεσης. Για να ακουστεί αυτό το κείμενο με χρειάζεται και μάλιστα πολύ και εγώ χωρίς ένα κείμενο σημαντικό μπορεί να γίνω ασήμαντη. Την κάμερα ενώ την έχω θαυμάσει σε μεγάλους σκηνοθέτες, τα τελευταία χρόνια με την κάμερα δεν έχω καθόλου καλή σχέση, διότι βλέπω ο καθένας έχει μια κάμερα στο χέρι και τρέχει από πίσω να σε πάρει. Αυτό δεν μ’αρέσει. Μόνο αν κάνεις κινηματογράφο και αν έχεις την ευκαιρία να κάνεις σημαντικά πράγματα σε αυτόν. Τότε την αγαπώ. Διαφορετικά δεν την αγαπώ καθόλου.
Εσείς ζήσατε τον ελληνικό κινηματογράφο στις δόξες του…
Όχι στο τέλος του τον έζησα. Δε γίνονταν σημαντικά πράγματα τότε. Έκανα κάποιες σημαντικές ταινίες όπως τη «Χρυσομαλλούσα», το «Αίμα των αγαλμάτων». Δυο τρεις ταινίες έκανα. Οι άλλες ταινίες ήταν ταινίες πολύ καλογυρισμένες αλλά δεν ήταν σημαντικές ταινίες. Το «Όχι», το «28η Οκτωβρίου ώρα 5:30». Καλά γυρισμένες ταινίες αλλά ήταν στο τέλος του ελληνικού κινηματογράφου. Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος ήταν δεκαετία ΄60 ενώ αυτές ήταν του ΄70 ταινίες. Πολλοί μου λένε ότι είμαι άδικη. Μπορεί αλλά εμένα δεν μου έλεγαν τίποτα. Πολύ πιο σημαντική θεωρούσα τη «Μεθυσμένη Πολιτεία»…
Παρακολουθείτε καθόλου τον εαυτό σας στο σίριαλ που μου είπατε, στις ταινίες ή είναι κάτι που δεν μένετε εκεί;
Όχι δεν τις βλέπω αυτές τις ταινίες. Με παίρνουν τηλέφωνο όταν παίζονται αλλά δεν τις βλέπω…
Ποιες είναι οι πολυτιμότερες συμβουλές που έχετε ακούσει και τις κρατάτε μέχρι σήμερα;
Το να ακούω πριν μιλήσω. Αυτό ισχύει για τη ζωή μου αλλά και στο θέατρο. Δεν μου έδωσαν ποτέ μια συμβουλή με την έννοια «θα σου δώσω μια συμβουλή» αλλά έζησα πράγματα, είδα και πήρα πράγματα σημαντικά από άλλους ανθρώπους. Αυτό μπορώ να το πω γιατί είχα τη μεγάλη χαρά και τύχη κυρίως, αλλά και ευκαιρία να ζήσω δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους, κυρίως της δουλειάς μας. Είναι και θέμα χαρακτήρα, αλλά ο χαρακτήρας επιλέγει από αυτά που βλέπει και έτσι διαμορφώνεται. Μπήκα πολύ μικρή και το χώμα ήταν ακόμα απάτητο. Μετά άρχισα να το πατάω για να δούμε τι θα φτιάξουμε…
Ποιες συνεργασίες μέχρι σήμερα είναι αυτές που έχετε ξεχωρίσει λίγο περισσότερο;
Υπάρχουν συνεργασίες που είναι λίγο παραπάνω ξεχωριστές, γιατί είναι ξεχωριστοί οι άνθρωποι. Οι 2 συνεργασίες που είχα με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο για εμένα ήταν πάρα πολύ σημαντικές και κάναμε 2 σημαντικές παραστάσεις. Μάλιστα έχω την χαρά να είναι και φίλος μου. Έχω σημαντικούς ανθρώπους και συναδέλφους που έχω αγαπήσει και μου το έχουν δείξει, τον Άγγελο Παπαδημητρίου, τον Σταμάτη Φασουλή. Έχουμε κάνει μια εξαιρετική παράσταση το «Βίρα τις άγκυρες» στο Εθνικό Θέατρο, η οποία ήταν ιστορική παράσταση, δεν μπορεί να αμφιβάλει κανένας γι αυτό. «Η όπερα της πεντάρας» που έκανα με τον Νίκο Κούνδουρο στη Θεσσαλονίκη… Είναι αρκετές παραστάσεις και κυριως η χαρά που είχα να δουλεύω με τον Αλέξη Σολομό…Επίση ένας σημαντικός άνθρωπος, που έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στην ζωή μου, ήταν η Έλλη Λαμπέτη…Είναι αρκετές στιγμές και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι παραστάσεις που με έχουν στενοχωρήσει.
Θα ήθελα να μου πείτε τις δύσκολες μέρες που διανύουμε ποια είναι τα σημεία που έχει επηρεαστεί αυτή η τέχνη;
Πάντα στις δύσκολες στιγμές το θέατρο ανθίζει. Υπάρχουν συνάδελφοι που δουλεύουν σε 3 δουλειές για να μπορούν να καλύψουν τα έξοδά τους, γιατί έχει ξεφτιλιστεί τελείως το μεροκάματο του ηθοποιού, όμως το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι πολύ υψηλό. Μέσα από εκεί σώζεται ο άνθρωπος, μέσα από την τέχνη. Ό,τι γνωρίζουμε για την τέχνη είναι μέσα από το θέατρο.
Θα ήθελα να μου πείτε γι αυτούς τους συναδέλφους σας που προκαλούν όχι μόνο μέσα από τη δουλειά τους…
Θα φανώ λίγο αγενής, αλλά δεν είναι συνάδελφοί μου. Φαίνεται σκληρό, φαίνεται εγωιστικό, αλλά σας βεβαιώνω ότι δεν κάνουμε το ίδιο επάγγελμα. Ένας ηθοποιός δεν έχει ανάγκη από αυτά τα πράγματα. Μόνο οι Kardashians έχουν ανάγκη από αυτά τα πράγματα. Άμα είσαι Kardashian είσαι Kardashian, δεν είσαι ηθοποιός.
Ποιες είναι οι συμβουλές που θα δίνατε σε κάποιον ή κάποια, νέο ή νέα που θέλει να ασχοληθεί με αυτή την τέχνη;
Το πρώτο πράγμα είναι ότι να τριφτεί πάνω σε αυτή τη δουλειά. Καταρχήν για ποιο λόγο επιλέγει αυτή τη δουλειά. Αν συνέβαινε αυτό πριν από 10 χρόνια θα σας έλεγα ότι το διαλέγουν για να βγάλουν λεφτά. Τώρα δεν πρόκειται να βγάλουν λεφτά. Παρ’όλα αυτά πρέπει να ξέρει κάποιος γιατί επιλέγει να γίνει ηθοποιός. Μπορεί να πιστεύω ότι είμαι κάτι σπουδαίο και αυτό να μην ισχύει, είναι κάτι υποκειμενικό.
Τα ζόρια θα τα δει μέσα σε μια καλή σχολή, διότι υπάρχουν πολλές σχολές που είναι για πέταμα. Αν δεν βρει το λόγο που θέλει να κάνει αυτό το επάγγελμα, καλύτερα να μην το κάνει, γιατί δεν είναι εύκολο επάγγελμα. Είναι το πιο δύσκολο επάγγελμα. Αυτοαναιρείσαι, για να μπορέσεις να προχωρήσεις… Και οι άλλοι σε αφήνουν… Πρέπει να είσαι τόσο καλός όσο στην τελευταία σου δουλειά. Δεν είναι εύκολο… Δεν σου γεμίζει την ψυχή το να είσαι χαζοχαρούμενος και να νομίζεις ότι έχεις πετύχει. Άλλα πράγματα σου γεμίζουν την ψυχή. Να είσαι καλός άνθρωπος, καλός φίλος και καλός σύντροφος.
Ανεκπλήρωτα όνειρα έχετε που θα θέλατε να εκπληρώσετε στο μέλλον;
Εγώ ονειρεύομαι κάθε μέρα. Προσπαθώ να ζήσω το σήμερα. Κάνω όνειρα, αλλά δεν είναι ανεκπλήρωτα. Δεν είναι κάτι που εμμένω γι αυτό και δεν απογοητεύομαι. Ζω την κάθε μέρα.
Τι θα θέλατε να πείτε κλείνοντας τη συνέντευξη;
Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και το εννοώ.
Οι φωτογραφίες είναι απ΄το προσωπικό αρχείο της Βέρας Κρούσκα & το διαδίκτυο
