Ο ταλαντούχος ηθοποιός Γιώργος Ηλιόπουλος σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο Koita-magazine!
Δοτικός, χαρισματικός με πηγαίο ταλέντο κι ευθύτητα, ο Γιώργος Ηλιόπουλος ξεχωρίζει μέσα από τη δουλειά του. Αν και τον έχουμε συνηθίσει κατά βάση σε κωμικούς ρόλους, ερμηνεύει κατά καιρούς και δραματικούς, ενώ φαίνεται πως σημασία για τον ίδιο έχει ο ίδιος ο ρόλος και όχι τόσο το είδος.
Είναι αγαπητός στο ευρύ κοινό για την αλήθεια του αλλά και την απεριόριστη αγάπη που τρέφει για την τέχνη της υποκριτικής. Για 2η συνεχή χρονιά ανεβαίνει στη Θεατρική Σκηνή Ζωή Λάσκαρη και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Βασιλικής Ανδρίτσου μας απάντα στο «Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας»…
2ος χρόνος επιτυχίας για την παράσταση ‘’Πως τα καταστρέψετε τη ζωή σας’’. Ποια τα συναισθήματα σας και που εναποθέτετε αυτή την επιτυχία;
Σαφώς και είναι μια ευτυχισμένη και σημαντική στιγμή. Κακά τα ψέματα είναι δύσκολο να κάνεις κάτι τόσο απλό χωρίς τεράστιο – για να μην πω με μηδαμινό μπάτζετ, να κάνεις τον κόσμο να νιώθει καλά. Είναι μια εξαντλητική παράσταση –ένας αγώνας δρόμου αλλά η αποδοχή και η αγάπη του κοινού είναι τέτοια που το κάνει να μοιάζει βόλτα. Πραγματικά ίσως η πιο σημαντική στιγμή που έχω ζήσει στο θέατρο. Έχουμε βέβαια την τύχη το κοινό να αγκαλιάζει όλη αυτή την προσπάθεια. Το λέω αυτό γιατί πάντα ξεκινάς να κάνεις κάτι καλό και κάτι που θα αγαπήσει το κοινό. Δεν σημαίνει πως το πετυχαίνεις πάντα. Αυτή τη φορά όλα πήγαν καλά. Δεν ξέρω τι έπαιξε ρόλο- δεν υπάρχει συνταγή. Τουλάχιστον κάποια που να γνωρίζω. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα απλό θέμα. Με μια ιστορία που όλοι την έχουν λίγο πολύ ακούσει. Ίσως αυτό να είναι ένα στοιχείο. Αυτό και η όλη διαδικασία που ακολουθήσαμε για να πούμε αυτή την ιστορία: όσο πιο άπλα, όσο πιο γενναία , όσο πιο σε βάθος και με χιούμορ μπορούμε. Το αποτέλεσμα μια δουλειά που δεν αποτελεί απλά μια γραμμή στα βιογραφικά μας άλλα μια ουσιαστική κατάθεση και μια απολαυστική διαδρομή.
Ποιο ήταν το έναυσμα του να δημιουργήσετε αυτή την παράσταση;
Η ανάγκη μου να βρω μια απάντηση στο ερώτημα: γιατί ενώ είναι ξεκάθαρο πως πάμε για καταστροφή-όλοι το λένε , όλα τα σημάδια το δείχνουν -εμείς όχι άπλα συνεχίζουμε ακάθεκτοι αλλά πατάμε και γκάζι; Έχει να κάνει με την ανάγκη μου να δω τι είναι αυτό που κάνει ακόμα και τους έξυπνους ανθρώπους να κάνουν τόσο γελοία λάθη! Ίσως είναι στη φύση μας η αυτοκαταστροφή. Ίσως να μην θέλουμε να αποδεχτούμε πως κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας είναι ένα πολύτιμο δώρο και πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά για να το κρατήσουμε.
Πως προέκυψε η συνεργασία με τη Βασιλική Ανδρίτσου που υπογράφει τη σκηνοθεσία του έργου;
Η Βασιλική δεν είναι άπλα η σκηνοθέτης της παράστασης αλλά άνθρωπος ζωής για εμένα. Οικογένεια μου. Την ξέρω από παλιά , έχουμε συνεργαστεί και άλλες φόρες. Πάντα υπήρχε αγάπη και εκτίμηση ανάμεσα μας. Η δουλειά που έχει κάνει σε αυτή την παράσταση είναι μοναδική. Χωρίς αυτήν εγώ δε θα μπορούσα να υποστηρίξω ένα τόσο φιλόδοξο και δύσκολο εγχείρημα. Η πίστη της στο έργο και σε εμένα, έκαναν αυτό το όνειρο πραγματικότητα.
Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν την παράσταση επίκαιρη και το κοινό είναι πιο εύκολο να ταυτιστεί με αυτά;
Είναι μια απλή –γνώστη σε όλους ιστορία. Όλοι θα αναγνωρίσουν κομμάτια του εαυτού τους, θα ακούσουν λόγια που έχουν πει ή που κάπου στο περιβάλλον τους κάποιος έχει πει. Εδώ είναι η μαγεία και η δυσκολία. Το να πεις μια ιστορία που όλοι λίγο πολύ την ξέρουν είναι δίκοπο μαχαίρι. Απαιτεί από εσένα απόλυτη ειλικρίνεια και απίστευτο θάρρος. Πόσο μάλλον όταν αποφασίζεις πως το όχημα που θα χρησιμοποιήσεις είναι αυτό της κωμωδίας!
Πως θα χαρακτηρίζατε το είδος της κωμωδίας και τι είναι αυτό που σας τιγκάρει περισσότερο ώστε να καταπιάνεστε πολύ τα τελευταία χρόνια με αυτήν;
Ζούσα ένα παράδοξο τα τελευταία χρόνια που σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν και στις επιλογές μου. Ενώ στην τηλεόραση έπαιζα κωμωδία και αυτή ήταν το είδος που με είχε μάθει και με είχε αγαπήσει- αν θες το ευρύ κοινό – στο θέατρο έπαιζα βαριά δράματα. Είχε να κάνει με την ανάγκη μου να παίξω διαφορετικούς ρόλους και από την χαζή φοβία μου μήπως τυποποιηθώ. Όταν λοιπόν ήρθε η επιτυχία με τα Σφηνάκια και μαζί και οι προτάσεις για εμπορικές κωμωδίες που και λεφτά θα μου εξασφάλιζαν αλλά και καριέρα εγώ έλεγα όχι. Αυτό δεν ήταν ηρωισμός –ήταν άγνοια κίνδυνου αλλά και ανωριμότητα. Μη ορθή κρίση και ανάγνωση της πραγματικότητας. Παρόλα αυτά επειδή είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά συνειδητά το θέατρο, πάλεψα να υπάρξω όσο μπορούσα μέσα σε αυτό. Στην πορεία και μετά από πολλές προσπάθειες, κατάλαβα πως δεν έχει να κάνει με την κωμωδία η το δράμα. Έχει να κάνει με την δύναμη που έχεις να υποστηρίξεις τον ήρωα σου. Με την γενναιότητα σου να ακολουθήσεις το δρόμο του, με την δύναμη σου να εκθέσεις τον εαυτό σου μέσα από αυτόν. Αυτό λοιπόν που με ιντριγκάρει είναι η δύναμη και η διαδρομή που σου υπόσχεται ένας ρόλος. Η κωμωδία και το δράμα έρχονται μετά…
Αν η δική σας ζωή ήταν ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Θα σου πω χωρίς πολύ σκέψη το Τζερυ Μακ Γκουαιαρ που είναι και μια από τις αγαπημένες μου ταινίες.
Η κωμωδία και σάτιρα έχουν όρια;
Πότε δε με απασχόλησε αυτό. Είναι ένα θέμα κι ένα πρόβλημα που βασανίζει Αρχές και Υπηρεσίες που θέτουν σταθμά και μετρά. Δεν έχουν να κάνουν με τη δημιουργική διαδικασία. Τα τελευταία χρόνια έγινε κουβέντα μεγάλη γι’ αυτό ίσως. Γιατί μάθαμε να γελάμε με τη μικρότητα, αποθεώσαμε τον κανιβαλισμό και ψάξαμε με λύσσα να διαβάσουμε και να ακούσουμε κάθε μικρόψυχο σχόλιο που πλασαρίστηκε ως χιούμορ. Είναι σημάδι των καιρών. Όλοι το λένε: το κακό πουλάει- το κάλο σε νυστάζει.
Επιστρέφω λοιπόν στον ήρωα και μέσα από την διαδρομή του, μέσα απ’ αυτά που του συμβαίνουν και αυτά που επιλεγεί να πει είτε προβληματίζουν είτε διασκεδάζουν. Ένα καλό δείγμα χιούμορ είναι αυτό που βλέπεις στις παλιές ελληνικές ταινίες. Δεν είναι τόσο αυτά που λένε αλλά ποιος ρόλος και ποιος ηθοποιός και σε πια στιγμή το λέει. Γι’ αυτό όλοι, ακόμα και τώρα τις βλέπουμε και γελάμε με αυτές. Γιατί γελάς και νιώθεις καλύτερος άνθρωπος όχι ύαινα που χόρτασε η κοιλία της με σάρκες.
Μέσα από την έως τώρα επιτυχημένη σας πορεία στο χώρο του θεάτρου αλλά και της τηλεόρασης, έχετε αποδείξει το κωμικό σας κυρίως ταλέντο. Τι θα απαντούσατε σε μία πρόταση για δραματικό ρόλο;
Το έργο και οι συνεργάτες είναι αυτό που μετρά –όχι το είδος. Δε λέω, όταν παίζω δράμα μου λείπει η κωμωδία και όταν παίζω κωμωδία μου λείπει το δράμα.
Πάντως εγώ είμαι ένας ηθοποιός που έχω όνειρα για κάποιους ρόλους – κάποια χάθηκαν πλέον γιατί μεγαλώνω αλλά πάντα μέσα μου έρχομαι σε επαφή με αυτούς τους ήρωες.
Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος της τέχνης στην Ελλάδα του 2018 και ποια τα περιθώρια εξέλιξης της;
Η Τέχνη οφείλει να κάνει και κάνει αυτό που έκανε πάντα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο: Δείχνει ένα μονοπάτι. Ένα δρόμο. Στο χέρι μας είναι αν θα το ακολουθήσουμε ή αν θα κάνουμε πως δεν το είδαμε. Τα τελευταία χρόνια, κατάλαβα κάτι που μπορεί όλοι να ήξεραν αλλά εγώ τώρα τελευταία το ανακάλυψα: Καθένας αντιλαμβάνεται μέρος της Αλήθειας ανάλογα με τη δύναμη που έχει να διαχειριστεί τις επιπτώσεις που επιφέρει αυτή η συνειδητοποίηση.
Άρα αν θες τη γνώμη μου τα πράγματα έχουν ειπωθεί στα μεγάλα έργα και στο χέρι μας είναι να τα αναζητήσουμε.
Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα που μπορεί να είναι φτωχή άλλα ο καλλιτεχνικός της πλούτος είναι τεράστιος. Αυτό δεν είναι άλλη μια γενίκευση από αυτές που συνηθίζουμε για να αποφεύγουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Όχι. Είναι απλά βαθιά μου πίστη και πηγή ελπίδας. Αρκεί κάποιος να δει τους νέους καλλιτέχνες. Τόσο ταλέντο σε αυτή τη χώρα που δεν γίνεται να χάνεις το θάρρος σου. Χορευτές, ηθοποιοί, ποιητές , λογοτέχνες , μουσικοί …Ένα πραγματικό φυτώριο. Το μόνο που χρειάζονται είναι Πίστη.
*«Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ
Πολυχώρος Αθηναΐς
Καστοριάς 34-36 & Ιερά Οδός
Βοτανικός – τηλ: 2103477878
https://zoelaskari-theatre.gr
