Το Verismo (προφέρεται “vay-REE-zmoh”) είναι ένα ύφος όπερας του 19ου αιώνα που προσπάθησε να φέρει ρεαλισμό στην όπερα.
Με το όνομά του που προέρχεται από τη λέξη «vero» (ιταλικό για «αληθινό»), το ύφος verismo είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από την αποφυγή: απεικονίζει τους συνηθισμένους χαρακτήρες και τα καθημερινά συναισθήματα της εποχής του – ιδιαίτερα την πιο σκοτεινή πλευρά τους.
Για μεγάλο μέρος του 19ου αιώνα, οι πιο δημοφιλείς όπερες περιστρέφονταν γύρω από αριστοκρατικούς χαρακτήρες, παραμυθένιες καταστάσεις, μυθολογικές ρυθμίσεις και άλλο υλικό που απέχει πολύ από την εμπειρία του μέσου μέλους του ακροατηρίου. Εμπνευσμένοι από ρεαλιστές συγγραφείς όπως ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Εμίλ Ζολά, μερικοί Ιταλοί συνθέτες άρχισαν να φέρνουν ρεαλισμό στις όπερες τους τη δεκαετία του 1890, επινοώντας το στυλ που σήμερα είναι γνωστό ως verismo. Με πλούσια γραφή, κατώτερης τάξης χαρακτήρες και άφθονη βίαιη βία, οι όρχις όπερες μοιάζουν με επεισόδια νόμου και τάξης περισσότερο από τις ιστορίες των πριγκίπισσων και των θεών που είχαν χαρίσει την όπερα στο παρελθόν.
‘Cav & Pag’
Η πρώτη μεγάλη όπερα του Verismo ήταν η Cavalleria rusticana (Ρωστικός ιππικός), που γράφτηκε το 1890 από τον Ιταλό συνθέτη Pietro Mascagni (1863-1945). Αυτή η τραγική πράξη αφορά τα παθιασμένα συναισθήματα τεσσάρων αγροτών, που περιστρέφονται γύρω από το αστέρι-πέρασε υπόθεση μεταξύ Turridu και Lola. Αν και ο Turiddu και η Lola ερωτεύτηκαν πριν ο Turiddu εγκαταλειφθεί για να γίνει στρατιώτης, και οι δύο είναι ρομαντικά εμπλεγμένοι όταν ο Turiddu επιστρέφει και αναποφάσσει μοιραία το ρομαντισμό τους. Με τις εξωσυζυγικές υποθέσεις, την αποπλάνηση και την επαγρύπνηση της δικαιοσύνης, το οικόπεδο της Cavalleria rusicana θα ήταν στο σπίτι σε ταινία noir της δεκαετίας του ’40 καθώς και σε τηλεόραση.
Το επόμενο μεγάλο χτύπημα του Verismo ήταν ο Pagliacci (κλόουν), μια σκοτεινή ιστορία της σκασίλης καρδιάς ανάμεσα σε ένα ταξιτεχνικό θίασο. Αποτελείται από το 1892 από τον Ruggero Leoncavallo (1858-1919), ο Pagliacci έχει πολλά κοινά με την Cavalleria rusticana – και οι δύο βρίσκονται στην ύπαιθρο της Ιταλίας ανάμεσα στους τότε σύγχρονους αγρότες και οι δύο περιστρέφονται γύρω από την απιστία και τη βίαιη εκδίκηση. Στην πραγματικότητα, οι δύο αυτές όπερες συχνά εκτελούνται μαζί για να δημιουργήσουν μια πλήρη βραδιά ψυχαγωγίας, και οι οπαδοί της όπερας θέλουν να τους αναφέρουν ως «Cav & Pag». Μαζί, ενθυλακώνουν το παθιασμένο συναίσθημα, τους καθημερινούς χαρακτήρες και τα τραγικά οικόπεδα που είναι κεντρικά για το στυλ verismo.
Τζιάκομο Πουτσίνι
Μετά το Mascagni και το Leoncavallo, ο πιο διάσημος συνθέτης των ορχηστρίδων όπλων ήταν ο Ιταλός Giacomo Puccini (1858-1924). Ο Puccini ήταν ένα εξαιρετικά επιτυχημένος κατά τη διάρκεια της ζωής του, και οι όπερες του παραμένουν μερικές από τις πιο δημοφιλείς στις σύγχρονες όπερες. Στην Tosca (1899), ένας τραγουδιστής και ένας νεαρός επαναστατικός αντιμετωπίζουν έναν διεφθαρμένο αρχηγό της αστυνομίας ο οποίος είναι αποφασισμένος να ισοπεδώσει την πολιτική ανικανότητά τους και να τους απομακρύνει ο ένας από τον άλλο. Τα πιο φημισμένα έργα του Πουτσίνι είναι Μποέμ (1896), Τόσκα (1900), Madama Butterfly (1904), και Τουραντότ (1924), τα οποία είναι από τα σημαντικότερα και παίζονται σαν πρότυπα στην όπερα παγκοσμίως.
