Κάποτε, κάπου, σε κάποιον χωρόχρονο, που η γη χανόταν από τα πέλματα των ποδιών του, σε μια αιωρούμενη σφαίρα, έμοιαζε η ζωή να διακωμωδείτε σε ένα κινούμενο δράμα, που ίσως, τάχα, να ήταν αποκρυπτόμενο στα έγκατα κάποιου υποσυνείδητου, όπου αναλάμπει μια μικρή πυγολαμπίδα τέχνης, μια ανάσα πίσω από μια τρυπημένη οπή θεάτρου, να βλέπει τη ζωή του να διαφεύγει από μια πόρτα εξόδου, πίσω, στα παρασκήνια.
Εκείνος, σε μια στάθμη αέρα που βουλιάζει πέρα από τα διασυρόμενα, στον ουρανό, σύννεφα, αντίκρισε για μια στιγμή καθρέπτες του εαυτού του: πως ομοιάζει η δυστυχία, δαύτη την ώρα, και πως θα ομοιάζει η ευτυχία την ύστατη στιγμή της αλληγόρησης επί σκηνής.
Εκείνο το αεροπλάνο ήταν το επιβατικό μιας μονάχα αρχής για το ταξίδι της, έως τότε, ανέκφραστης πνοής που παλλόταν στην ψυχή του.
Ο Πάνος Τσαλιγόπουλος έκλεξε να απογειώσει το δικό του σκάφος πέρα από τον προορισμό που των έσερνε στην πλήξη. Η δική του τέχνη μοιάζει σαν μπογιά που έρχεται να σταλάξει στο μαύρο πανί της πραγματικότητας, της σκληρής, της παθούσας. Διακωμωδεί ό,τι είναι κατασταλαγμένο στο δράμα, όμως, είναι εύκολο σε ένα δρώμενο που ωθείται στον δρόμο του σκότους και του εφιάλτη να ξεχαστεί για λίγο και να χασκογελάσει; Να δακρύσει, για λίγο, σε μια παραλλαγή δακρύων από τη θλίψη στη χαρά, όσο κι αν αυτή είναι η αλήθεια… Ο Πάνος Τσαλιγόπουλος ίσως αυτόν τον χαμογελαστό σουρεαλισμό να επιδιώκει ως Θάνος Πάλλης στο έργο «Έγκλημα στο Ντράφι», αλλά κι ως Πάνος… Θα μας το ομολογήσει!
Ποιο ήταν το αίτιο της μετάθεσης από τους «αριθμούς» στις λέξεις και τις ξεκλείδωτες πόρτες έκφρασης της τέχνης; Ποια ήταν η στιγμή της αναλαμπής;
Η μετάθεση από τους “αριθμούς” που αναφέρετε, έχει να κάνει με την προηγούμενη ζωή μου, ως στέλεχος marketing (αν κι εκεί, πάλι με τις λέξεις έπαιζα). Θυμάμαι να γυρίζω με το αεροπλάνο από ένα επαγγελματικό ταξίδι, να πέφτουμε σε σοβαρές αναταράξεις, και ο κόσμος να έχει πανικοβληθεί. Ξαφνικά, λες και την ξεστόμισε κάποιος άλλος, περνάει από το μυαλό μου η σκέψη “ε, άντε, ας πέσουμε, να τελειώνουμε…”. Σοκαρίστηκα μόλις το συνειδητοποίησα, μου ήταν όμως πια ξεκάθαρο ότι δεν ήταν για μένα αυτή η καριέρα, ήμουν δυστυχής. Οι πόρτες έκφρασης της τέχνης δεν ήταν ακριβώς ξεκλείδωτες, γιατί δεν είχα καμιά επαφή με τον χώρο, όμως ξεκίνησα μαθήματα με τον Ηλία Ασπρούδη -ερασιτεχνικά στην αρχή- και πολύ σύντομα το θέατρο με κατέκτησε.
Ήταν ένα «Έγκλημα στο Ντράφι»: τι σκοτεινό αλληγορείται στο σπίτι του Θάνου Πάλλη και ποια η δική σας προσωπικότητα σε αυτό το θεατρικό θρίλερ;
Στο “Έγκλημα στο Ντράφι” παίζω τον Θάνο Πάλλη, έναν άνθρωπο που έχει παγιδευτεί επιδιώκοντας να δίνει την εικόνα που η κοινωνία έχει για τους επιτυχημένους: αναγνωρισμένη καριέρα, ωραία σύζυγο, πολλά λεφτά, ένα μεγάλο σπίτι στα προάστια. Τον βρίσκουμε πλέον μεσήλικα, να χάνει τα λεφτά του, με την καριέρα του να καταρρέει, και το σπίτι να γίνεται μια ακόμα πηγή εξόδων (μια λέξη: ΕΝΦΙΑ). Βρίσκεται σε πανικό – κι ούτε η αγάπη μπορεί να τον σώσει: τη γυναίκα του την παντρεύτηκε για λόγους “εικόνας”. Θα αρπαχτεί από τον πρώτο άνθρωπο που θα βρεθεί στο δρόμο του (τρόπος του λέγειν) και θα εμπλακούν σε ένα πολύ περίεργο παιχνίδι – εκεί όμως που νομίζει ότι είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού έρχονται οι ανατροπές, η μια μετά την άλλη.
Οι Let’s Act, οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του έργου, ποια η πηγή έμπνευσής τους; Ο κάθε χαρακτήρας είναι ένα ταιριαστό ψυχογράφημα που πατά στο έργο;
Με αφορμή τα παραδοσιακά θεατρικά θρίλερ, φτιάξαμε μια παράσταση που δίνει έμφαση στο κωμικό στοιχείο (μαύρο βέβαια) αυτών των καταστάσεων και των ανατροπών, που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα της κρίσης. Οι χαρακτήρες είναι τραβηγμένοι, ωστόσο στον πυρήνα τους είναι πραγματικοί άνθρωποι που συναντάμε γύρω μας. Σίγουρα, η απληστία είναι εκ πρώτης όψης η κινητήριος δύναμη όλων σχεδόν των προσώπων του έργου. Όμως, νομίζω ότι πηγάζει από μια βαθιά αίσθηση ανικανοποίητου σε όλους τους τομείς. Πρόκειται για ανθρώπους που στέκονται στην επιφάνεια και τα κοινωνικά «πρέπει» και «όχι», χωρίς να αφουγκράζονται ειλικρινά τις δικές τους, ουσιαστικές, επιθυμίες. Νιώθουν όλοι ένα μεγάλο κενό, και προσπαθούν να το γεμίσουν με έρωτες, επιτυχίες, λεφτά, αναγνώριση. Όμως , όλο αυτό το κυνήγι τελικά αποδεικνύεται μάταιο. Αυτό ισχύει και ευρύτερα, σε κάποιο βαθμό, στην κοινωνία μας. Αυτό ίσως είναι και το πιο τρομακτικό, τελικά, μήπως αυτά τα κτήνη -με τα οποία γελάμε βλέποντάς τα να παλεύουν πάνω στη σκηνή του Παραμυθίας- είναι τελικά μέσα μας; Εύχομαι η κρίση που περνάμε τόσα χρόνια να μας οδηγήσει πιο κοντά στην συνειδητοποίηση ότι η πραγματική ικανοποίηση βρίσκεται κυρίως μέσα μας.
Τι θεωρείτε αξίζει πιότερο για να παρακολουθήσει κάποιος αυτό το έργο;
Νομίζω υπάρχει κάτι για τον καθένα: η πλοκή και οι συνεχείς ανατροπές, οι κωμικές ατάκες, η αλληλεπίδραση των χαρακτήρων μεταξύ τους κάτω από ένα πρίσμα κινήτρων που συνεχώς μεταβάλλεται… Σε πρώτο επίπεδο, είναι το γέλιο και το ξάφνιασμα με τις ανατροπές, ωστόσο αξίζει κάποιος να σκεφτεί το κατά πόσο απέχουμε από αυτό που απεικονίζεται επί σκηνής. Εμείς άραγε, πώς θα διαχειριζόμασταν αντίστοιχες καταστάσεις; Θα παραμέναμε αθώοι, ή θα παίζαμε με τη σκοτεινή μας πλευρά;
Ποια η αφετηρία της ομάδας Let’s Act; Από πού ξεκίνησε; Η σκηνοθέτις Πηγή Μπουκουβάλα πως επωμίστηκε την αποτελεσματικότητα του έργου;
Η Let’s Act ξεκίνησε πριν από 4 χρόνια με τις «Μάσκες». Εγώ τους συνάντησα πέρυσι με το «Έλα Κοντά» που παίχτηκε στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα, και συνέχισα και φέτος μαζί τους με το «Έγκλημα στο Ντράφι» στο Θέατρο Παραμυθίας. Είναι μια ομάδα νέων καλλιτεχνών που ένωσαν τις δυνάμεις και τις ικανότητές τους για να κάνουν πραγματικότητα τα καλλιτεχνικά τους “θέλω”. Εγώ προσωπικά γνώριζα την Πηγή Μπουκουβάλα και την Άντα Δασκαλάκη από τη Δραματική Σχολή μου, τον Ίασμο, ενώ με το Φάνη Στάμου γνωριστήκαμε με το “Έλα Κοντά”. Η Πηγή έχει σπουδάσει δημοσιογραφία και υποκριτική – θεωρεί τον εαυτό της κυρίως ηθοποιό. Έχοντας δώσει κάποια επιτυχημένα δείγματα σκηνοθεσίας στη δραματική σχολή και κάποιες ιδέες που χρησιμοποίησαν στη δική τους σκηνοθεσία δάσκαλοί της, πολύ πιο έμπειροι, της έδωσαν την αυτοπεποίθηση να δοκιμαστεί και σε αυτό το κομμάτι, το οποίο έχει αναλάβει για την ομάδα από το ξεκίνημά της.
Η τετριμμένη ερώτηση: «Τι είναι για εσάς το θέατρο;» θα παραλλάξει λιγάκι, δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι εύκολο το απάντημα, όμως, θα ήσασταν ο ίδιος άνθρωπος χωρίς το θέατρο;
Ευτυχώς που παραλλάξατε την ερώτηση, κι έτσι είναι εύκολο να απαντηθεί: Όχι, δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος χωρίς το θέατρο. Πρώτον γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να “ζήσω” μέσα σε διαφορετικά “σώματα”, χαρακτήρες, και συνθήκες ζωής, να τους αγαπήσω, να τους κατανοήσω και να δικαιολογήσω τις πράξεις και τους στόχους τους. Αλλά και γιατί μέσα από τη στενή συνεργασία σε πολλές ομάδες και με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους ανακάλυψα πλευρές του εαυτού μου που δεν γνώριζα (δυστυχώς για μένα, οι περισσότερες μάλλον δυσάρεστες…)
Την Κυριακή των Βαΐων, που τελειώνει η χειμερινή θεατρική περίοδος, ολοκληρώνεται και ο κύκλος παραστάσεων για το έργο «Ο Τρομάρας» στο θέατρο Μπρόντγαιη. Ποιο το βίωμά σας από αυτή την παράσταση για παιδιά;
Στον Τρομάρα παίζω τον Κωστή, τον σιδηρουργό. Με πρότεινε στο σκηνοθέτη και συγγραφέα της παράστασης Γιώργο Παπαευσταθίου (που επίσης υποδύεται τον τρομερό ληστή της Β’ πράξης) η φίλη μου ηθοποιός Καλλιόπη Καραμάνη (εκτός από το Γιώργο και την Καλλιόπη παίζουν επίσης οι: Τζένη Παπαδημάτου, Νίκος Καραστέργιος, Μύριαμ Χρονοπούλου, Θαλής Πολίτης). Είμαι ευτυχής για αυτήν τη συνεργασία γιατί βρίσκομαι σε μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών και λοιπών συντελεστών, στο Θίασο Αδράχτι που ήδη έχει γράψει την ιστορία του στο χώρο των παιδικών παραστάσεων, στο ιστορικό και ανακαινισμένο θέατρο Broadway, με μια παράσταση εξαιρετική που απολαμβάνουν παιδιά και μεγάλοι (και πιστέψτε με, όταν τα παιδιά περνάνε καλά φαίνεται καθαρά) και ένα εμπνευσμένο κείμενο βασισμένο σε διήγημα του Γ. Βιζυηνού. Το να παίζω για παιδιά είναι μεγάλη απόλαυση για μένα – και μόνο που τα ακούω να φωνάζουν και να γελάνε λίγο πριν το τρίτο κουδούνι μου φτιάχνει τη μέρα!
Νιώθετε ευγνωμοσύνη απέναντι στο Θέατρο;
Όχι, ευγνωμοσύνη νιώθω απέναντι σε ανθρώπους του θεάτρου που με δίδαξαν υποκριτική, χορό και τραγούδι, με εμπιστεύτηκαν να παίξω μαζί τους ή κάτω από την καθοδήγησή τους (οφείλω εδώ να αναφέρω το Γιώργο Ηλιόπουλο με τον οποίο έκανα το πρώτο μου βήμα στο επαγγελματικό θέατρο – και σταματάω γιατί πραγματικά είναι πάρα πολλά τα ονόματα). Επίσης νιώθω ευγνωμοσύνη που μου δόθηκε η δυνατότητα να κάνω θέατρο, έστω και κάπως καθυστερημένα.
Περάσατε και από τον διάβα του κινηματογράφου με την ταινία «Eveline», πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό το έργο…
Το Eveline είναι μια αγγλόφωνη ταινία, μιας ώρας περίπου, σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Παπαδάκη. Στο κοντινό μέλλον, ένας ιός εξολοθρεύει το 97% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι επιζώντες καταφεύγουν σε υποβρύχιες ή υπόγειες βάσεις. Ο δικός μου ρόλος μου είναι ο Dr. Rupert, ένας επιστήμονας που ανακαλύπτει και προσπαθεί να εμποδίσει τα ολέθρια σχέδια ενός εχθρού της βάσης του, ξεπερνώντας την προσωπική του δειλία και συστολή. Για το αν θα τα καταφέρει θα πρέπει να δείτε την ταινία…
Ποιος θα μπορούσε να θεωρηθεί ο υψηλότερος στόχος σας στον κόσμο της υποκριτικής, το πιο μακρύ μονοπάτι που θα θέλατε να σεργιανίσετε, έστω και για λίγο;
Ίσως λόγω του παρελθόντος μου, αυτό που με απασχολεί κυρίως είναι να εξελίσσομαι προσωπικά, να είμαι όλο και καλύτερος σε κάθε ρόλο μου, κι όχι ο “πρωταθλητισμός” της καριέρας. Από την άλλη πλευρά, τρώγοντας έρχεται η όρεξη… Θα δείξει, άλλωστε η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές.
“Έγκλημα στο Ντράφι”
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Πηγή Μπουκουβάλα
Επιμέλεια κειμένου: Let’s Act
Σκηνικά: Ειρήνη Μπάλα
Styling: Χαρά Κυρίτση
Επιμέλεια μακιγιάζ: Δώρα Πάτσο
Κομμώσεις: Σήλια Κορύζη
Μουσική Επιμέλεια: Πάνος Τσαλιγόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριλένα Κεκάτου
Φωτογραφίες: Κυριάκος Ιορδάνης
Επιμέλεια αφίσας: Σπύρος Βώσσος
Δημόσιες σχέσεις – επικοινωνία – διεύθυνση παραγωγής: Νάντια Κιμουλάκη
Παίζουν οι:
Πάνος Τσαλιγόπουλος, Πηγή Μπουκουβάλα, Φάνης Στάμου, Άντα Δασκαλάκη
Συμμετέχει η Μαριλένα Κεκάτου
Διάρκεια: 90 λεπτά
Κάθε Κυριακή στις 18:30
12€ και 8€ (μειωμένο για φοιτητές και ανέργους)
Ειδικές τιμές εισιτηρίων για συλλόγους και γκρουπ.
Κρατήσεις: 6944677384
