Σε μια απομονωμένη μονοκατοικία έξω από την Αθήνα ζει μια πενταμελής οικογένεια. Τα τρία παιδιά δεν έχουν βγει ποτέ από το σπίτι και μεγαλώνουν χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Ο μόνος άνθρωπος που τους επισκέπτεται είναι η Χριστίνα, υπάλληλος στο εργοστάσιο του πατέρα, με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του μεγάλου γιου.
Ο Κυνόδοντας από την πρώτη σκηνή του προειδοποιεί ότι ίσως εξαντλήσει κάθε περιθώριο πνευματικών αντοχών. Θέλει συζήτηση και σκέψη. Ο Λάνθιμος για μια ακόμη φορά ξεδιπλώνει με μαεστρία την αλληγορική του δυναμική παρουσιάζοντας ένα αυστηρό δοκίμιο στο μεγάλο πανί. Μέσα από τον ανεξιχνίαστο φακό του Κυνόδοντα παρατηρεί κανείς ύστερα από λεπτομερή ανάλυση τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία οργανώνει αθόρυβα την εκπαίδευση αλλά και δομεί μια συγκεκριμένη γλώσσα με σκοπό να εξυπηρετεί τις ανάγκες της, όπως κάθε φορά αυτή θέλει. Μεταλλάσσεται σαν χαμαιλέων ανάλογα με τα θέλω της, ύπουλα και μυστικά. Σε δεύτερο στάδιο, ο Λάνθιμος παραθέτει καταγγελτικά μια ζωή δίχως έρωτα, όχι τόσο με την έννοια της συνουσίας, αλλά όσο με αυτήν της πνευματικής καλλιέργειας και συνδιαλλαγής.
Τα αεροπλάνα είναι ιπτάμενα μικρά παιχνίδια, τα ζόμπι κίτρινα λουλουδάκια, η γάτα ένα κακό θηρίο και η έξοδος από το σπίτι μπορεί να γίνει όταν πέσει ένας κυνόδοντας σου.
Από την άλλη και σε επίπεδο ερμηνειών η ταινία δεν ξεφεύγει από το σενάριο. Ένας πατέρας-αφέντης με ”φασιστική” συμπεριφορά, σκληρός αλλά στοργικός, σχεδόν πνευματικά άρρωστος (αλληγορία με την κοινωνία απέναντι στον πολίτη), μια μητέρα συγκαταβατική, αλλά και κατευθυντήρια, και τα τρία παιδιά, ένας γιος και δύο κόρες συμπληρώνουν το πάζλ. Εντύπωση προκαλεί η ερμηνεία των παιδιών, ειδικά των δύο κοριτσιών. Σε όλη την διάρκεια της ταινίας μιλάνε αργά κομμένα και σχεδόν μουδιασμένα.
Τα παιδιά ΔΕΝ Έχουν όνομα, μόνο ρόλους.
Με κάμερα ως επί το πλείστον στιβαρή και στατική αποτυπώνεται άψογα το σπίτι-φρούριο. Μέσα από αυτόν τον τρόπο βλέπουμε τα ένστικτα των ηρώων και οι πράξεις τους βρίσκουν έτσι το ιδανικό μονοπάτι για να αποκτήσουν το νόημα που ψάχνουν, στο πλαίσιο μίας δραματουργίας που απογειώνεται κλιμακωτά. Και είναι αυτός ακριβώς ο λόγος όπου οι ερωτικές και οι βίαιες σκηνές δεν αποτελούν το σκληρότερο μέρος της ταινίας, αντιπαραβάλλοντάς τες με την ουσία που αυτές καταδεικνύουν.
Ξεχωριστό σημείο, το τέλος της ταινίας. Μετά από κάθε υποδούλωση έρχεται και η επανάσταση. Ο κυνόδοντας ως είδος δοντιού σε θηλαστικά αντιπροσωπεύει πλήρως τα δεσμά της χειραγώγησης, ίσως και τα δεσμά της αστικής κοινωνίας.
Και μην ξεχνάτε κάντεlikeστη σελίδα μας στοfacebookγια να μαθαίνετε όλα τα νέα.
Ελληνική ταινία
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Με τους: Αγγελική Παπούλια, Μαίρη Τσώνη, Χρήστο Στέργιογλου, Χρήστο Πασσαλή.
Διάρκεια: 96’
