Νίκος Ψαρράς: «Το θέατρο είναι μια συμπυκνωμένη εμπειρία ζωής». Ο σπουδαίος ηθοποιός Νίκος Ψαρράς, φιλοξενείται στο Koitamagazine.gr
Ήθος, συνέπεια, πηγαίο ταλέντο, σπουδαίες συνεργασίες, ρόλοι προκλήσεις, μα πάνω απ’όλα αγάπη για την τέχνη.
Ο Νίκος Ψαρράς είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της χώρας μας μετρώντας εξαιρετικές κι επιτυχημένες ερμηνείες στο θέατρο αλλά και την τηλεόραση. Αναζητώντας την ποιότητα μέσα από τις διάφορες δουλειές του, έχει κατακτήσει εδώ και χρόνια τις καρδιές του κόσμου.
Το φετινό καλοκαίρι, υποδύεται το Δαρείο στην εμβληματική τραγωδία ”Πέρσες” του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη και σε παραγωγή του ΘΟΚ.
Ο ίδιος, λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει η περιοδεία του έργου στην Ελλάδα, μου μιλάει για τον ρόλο που υποδύεται, τη σημασία του αρχαίου δράματος και την επίδραση που αυτό έχει στο κοινό, αλλά και τον ρόλο του θεάτρου στην εποχή μας.
Ποιος ο ρόλος σας στην παράσταση;
Υποδύομαι τον Δαρειο, ο οποίος εμφανίζεται ως είδωλο μετά από την επίκληση του χορού και της Ατοσσας. Η παρουσία του κρίνεται απαραίτητη μιας και το μέγεθος της καταστροφής ειναι ανυπολόγιστο, ασύλληπτο. Η λύση δίνεται απ’ τον νεκρό βασιλιά που έχει τη γνώση, τη διαύγεια και την αναγκαία απόσταση.
Πόσο δύσκολο είναι να προσεγγίσουν οι ηθοποιοί το αρχαίο ελληνικό δράμα, μεταφέροντας το στο σήμερα;
Η πρώτη σκέψη όλων μας είναι πως αυτά τα σπουδαία κείμενα θα πουν κάτι καταρχάς σε μας τους ίδιους και κατ επέκταση στους θεατές. Η αγωνία μας στηρίζεται στο να είναι σε πρώτο πλάνο το έργο χωρίς αυθαιρεσίες.
Ταυτόχρονα καλούμαστε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο με συνέπεια μέσα από τον οποίο θα αφηγηθούμε την ιστορία.
Ποιο θεωρείτε πως είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει το έργο;
Η θεματολογία του αρχαίου δράματος είναι η αγωνία του ανθρώπου να υπερβεί την ανθρώπινη φύση του, να έρθει αντιμέτωπος με το θείο. Έτσι προκαλείται η ύβρις και ο άνθρωπος πρέπει να τιμωρηθεί.
Ο Ξέρξης νόμιζε ότι μπορούσε να νικήσει όλους τους θεούς και τον Ποσειδώνα ακόμα. Αυτά είναι αρρώστια του μυαλού σύμφωνα με τον Αισχύλο.
Η ήττα λοιπόν του Ξέρξη, η ήττα του ανθρώπου και οι συνέπειες της είναι το θέμα του έργου σε αυτό το βασίλειο της αλαζονείας.
Ποια είναι τα στοιχεία που καθιστούν το έργο επίκαιρο στο φιλοθεάμον κοινό;
Κυρίως γιατί είναι επίκαιρη η ήττα. Γιατί τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ακραίες αντιλήψεις, μετακινήσεις πληθυσμών, επεκτατική πολιτική, ακραίες αντιδράσεις, αλαζονικές συμπεριφορές ηγετών σε όλο τον πλανήτη. Σαν ήττα της ανθρώπινης φύσης μου μοιάζει όλο αυτό.
Πως συντελεί το θέατρο στη ζωή των ανθρώπων και ποια είναι τα περιθώρια εξέλιξης του;
Εκτός από ψυχαγωγία το θέατρο είναι μια συμπυκνωμένη εμπειρία ζωής. Προβληματίζει, ευαισθητοποιεί και επαναδιαπραγματεύεται τα βασικά. Επίσης θυμίζει οτι ένας λαός δεν πρέπει να ξεχνά την ιστορία του.
Στη δική σας ζωή πως εισέβαλλε το θέατρο και η υποκριτική ευρύτερα; Όνειρο ζωής ή απωθημένο;
Ήταν όνειρο ζωής που μου χάρισε την πολυτέλεια να κάνω αυτό που αγαπώ.
Σαν ηθοποιός έχετε κατά νου, ρόλους ή έργα στα οποία θα θέλατε να παίξετε και δε συνέβη αυτό ακόμη;
Σαφέστατα. Το πιο σημαντικό όμως για μένα είναι με ποιους θα τα κάνω. Πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλοι συνοδοιπόροι που θα έχουν το ίδιο όραμα και την ίδια αγάπη με σένα. Οι ρόλοι έρχονται και φεύγουν, οι συνεργασίες μένουν.
Η τηλεόραση τι γεύση σας έχει αφήσει, μέσα από όλα αυτά τα χρόνια επιτυχίας και προβολής;
Έχω κάνει ελάχιστη τηλεόραση σε σύγκριση με το θέατρο. Έχω υπάρξει σε πολύ ωραίες συνεργασίες. Εφόσον υπάρξουν στο μέλλον οι συνθήκες για κάτι ανάλογο, ναι θα το σκεφτόμουν.
Έχει αντοχές σαν μέσο (η τηλεόραση) πλέον;
Η τηλεόραση έχει δυνατότητες αρκεί αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις να μην σκέφτονται μόνο τα ριάλιτι που γεμίζουν τα ταμεία τους. Το τηλεοπτικό κοινό έχει ανάγκη και απο αξιόλογες σειρές. Η στροφή στην ελληνική λογοτεχνία, η οποία ειναι πολύ πλούσια, θα ήταν μια σιγουρη λύση.
Κλείνοντας κι αφού σας ευχαριστήσω θερμά, θα ήθελα να μου πείτε δυο λόγια για τα επαγγελματικά σας σχέδια το χειμώνα.
Θα έχω τη χαρά να συνεργαστώ με φίλους συναδέλφους στο έργο ”ο Φάρος” του Ιρλανδού Κόνορ Μακφέρσον που θα ξεκινήσει αρχές Οκτώβρη στο θέατρο Αθηνών σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Εκτός απ’ τον Κωνσταντίνο κι εμένα, παίζουν ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος.
