Η πρώτη σκηνή, ο γάμος του κουρδικής καταγωγής Νούρι και της Γερμανίδας Κάτια, μας βάζει με διάθεση άμεση και οικεία στη ζωή των πρωταγωνιστών. Ο Νούρι, με παρελθόν εμπορίας ναρκωτικών, στρέφεται σε μια καινούρια αρχή ανοίγοντας γραφείο και δημιουργώντας οικογένεια.
Όλα αυτά μέχρι την ανύποπτη στιγμή που μια συνηθισμένη ημέρα η έκρηξη βομβιστικού μηχανισμού μπροστά από το κτήριο που εργάζεται θα στείλει στον θάνατο τον ίδιο και τον γιο του αφήνοντας την Κάτια να παλέψει με την απώλεια, συγγενείς με ελάχιστη συμπαράσταση, τον παραλογισμό της δικαστικής ετυμηγορίας που προσπαθεί με το ζόρι να βρει ενόχους πίσω από πράξεις αντεκδίκησης της τούρκικης ή αλβανικής μαφίας και ένα τεράστιο «γιατί» σε κάθε της βλέμμα.
Όπως και στον περσινό «Εμποράκο» του Ασγκάρ Φαραντί, εκείνο που προβληματίζει και θέτει βαρύ ηθικό δίλημμα στον θεατή είναι το ζήτημα της δικαιοσύνης – αυτοδικίας. Έτσι και στο ΜΑΖΙ Ή ΤΙΠΟΤΑ, ο σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν το χειρίζεται με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο, που πιάνεις τον εαυτό σου σχεδόν να παραπατά ηθικά από το ένα στρατόπεδο στο άλλο.
Ο Ακίν φτιάχνει μια τολμηρή ταινία μέσα από την οποία αφήνει, χωρίς να επιδιώκει τίποτα κραυγαλέο, ένα ηχηρό και πολιτικά επίκαιρο μήνυμα για τα εγκλήματα φυλετικής και προσωπικής φύσης. Δεν μασά τα λόγια του ούτε κρύβεται πίσω από υπονοούμενα. Η ανακοίνωση του θανάτου και η περιγραφή των τραυμάτων είναι εικόνες ωμής οδύνης και απογυμνωμένου ρεαλισμού, ενώ οι λέξεις του ακούγονται καθαρά: Νεοναζί, Χρυσή Αυγή, σβάστικα, «Ο γιος μου θαυμάζει τον Αδόλφο Χίτλερ». Μετά το συμβάν, μόνιμος συμπάσχων η βροχή. Σε μια σκηνοθετική λεπτομέρεια, η σκιά των σταγόνων πάνω στο παράθυρο πέφτει στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας και το σκούρο της χρώμα θυμίζει αίμα που κυλά.
Δεν στέκεται όμως μόνο σε αυτό. Τον αφορά ιδιαίτερα και το ανθρώπινο ψυχικό θεμέλιο που ραγίζει. Έτσι, περνά την ηρωίδα του από όλα τα στάδια της θλίψης: η Κάτια θυμώνει, απελπίζεται, μουδιάζει την οδύνη της στα ναρκωτικά, φτάνει ακόμα μέχρι τη μπανιέρα του σπιτιού της επιχειρώντας να γίνει αυτόχειρας.
Η Νταϊάν Κρούγκερ είναι ένα εξαιρετικό κράμα οργής και υπόγειου πόνου που άλλοτε εξωτερικεύεται βίαια και άλλοτε σιγόκαιει επικίνδυνα. Κι όμως, ύστερα από την προκλητικά αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου υπέρ των ενόχων λόγω (κατασκευασμένων) αμφιβολιών, το τατουάζ Σαμουράι που έχει στον κορμό της μοιάζει να την ξυπνάει ξαφνικά και να της δίνει δύναμη ώστε να πάρει την κατάσταση στα δικά της χέρια. Το ταξίδι στην Ελλάδα τη φέρνει αντιμέτωπη με μια εσωτερική πάλη και στην επιλογή του τέλους που εξηγεί ξεκάθαρα και τον τίτλο της ταινίας: ΜΑΖΙ ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Πληροφορίες
(IN THE FADE)
Σκηνοθεσία: Fatih Akin
Σενάριο: Fatih Akin, Hark Bohm
Φωτογραφία: Rainer Klausmann
Μοντάζ: Andrew Bird
Μουσική: Josh Homme
Παίζουν: Diane Kruger (Κάτια), Denis Moschitto (Ντανίλο), Numan Acar (Νουρί), Samia Muriel Chancrin (Μπίργκιτ), Johannes Krisch (δικηγόρος), Ulrich Tukur (Γιούργκεν), Ulrich Brandhoff (Αντρέ), Hanna Hilsdorf (Έντα), Γιούλα Μπουντάλι (ρεσεψιονιστ), Αδάμ Μπουσδούκος (Κνάκι), Γιάννης Οικονομίδης (Νικόλας)
Χώρα παραγωγής: Γερμανία, Γαλλία
Έτος παραγωγής: 2017
Γλώσσα: αγγλικά, γερμανικά, ελληνικά
Διάρκεια: 106
