Φινετσάτος, γοητευτικός, με χαρισματικό ταλέντο, πλούσια παιδεία και μόρφωση, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ήταν από τους καλύτερους και πιο καταριτσμένους Έλληνες ηθοποιούς, αποτελώντας από μόνος του ένα λαμπρό κομμάτι της εγχώριας υποκριτικής τέχνης.
Γεννήθηκε στην Αθήνα σε καλή αστική και φιλότεχνη οικογένεια, φοίτησε σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της εποχής και από την εφηβεία του διακρίθηκε στην ξιφασκία ως μέλος της Εθνικής Ομάδας.
Πέρασε στις εξετάσεις για τη Σχολή Δοκίμων, αλλά επηρεασμένος κυρίως από κάποια παράσταση του Κάρολου Κουν, αποφάσισε να αφιερωθεί αποκλειστικά στην υποκριτική τέχνη.
Έδωσε τότε εξετάσεις στη σχολή του Βασιλικού Θεάτρου και αφού πέρασε πρώτος, άρχισε να γράφει μια εξαιρετική καλλιτεχνική πορεία. Το θεατρικό ντεμπούτο του έγινε το 1949 στην παράσταση της Κατερίνας Ανδρεάδη «Φθινοπωρινή Παλλίρεια», και οι εντυπώσεις που άφησε σε κοινό και κριτικούς ήταν από τις πλέον κολακευτικές και εντυπωσιακές. Την ίδια εξαιρετική εντύπωση έκανε και στον Φιλοποίμενα Φίνο, ο οποίος τον παρακίνησε να παίξει και στον κινηματογράφο.
Την ίδια χρονιά, έκανε την παρθενική του εμφάνιση στο πανί, με την ταινία «Δύο Κόσμοι» του Γρ. Γρηγορίου. Πολύ γρήγορα κατάφερε να καθιερωθεί και να θεωρηθεί ένας από τους μεγάλους ηθοποιούς της εποχής και ο μεγαλύτερος γόης του ελληνικού κινηματογράφου. Το 1951 έπαιξε για πρώτη φορά στην ταινία της Φίνος Φιλμ: «Εκείνες που δεν πρέπει να Aγαπούν» του Σακελλάριου. Την επόμενη χρονιά προκαλεί αίσθηση με την ερμηνεία του στην «Αγνή του Λιμανιού» του Τζαβέλλα
Η συνεργασία του με τον Φίνο ήταν από τις πιο γόνιμες που έχει κάνει ο παραγωγός, τόσο σε επίπεδο αποδοτικότητας (23 ταινίες πρώτης διαλογής), όσο και σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων, σε βαθμό μάλιστα που το ζεύγος Φίνου επιθυμούσε να τον υιοθετήσει. Οι ταινίες της εταιρείας με τις πιο διάσημες ερμηνείες του ήταν «Η Άγνωστος», «Χωρίς Ταυτότητα», «Οι Εχθροί», «Το Κλωτσοσκούφι», «Δις Διευθυντής», «Το Δόλωμα», «Μια Τρελλή… Τρελλή Οικογένεια», «Οι Κυρίες της Αυλής», «Ξύπνα Βασίλη», «Η Μαρία της Σιωπής», χωρίς να υστερούν οι υπόλοιπες. Συνολικά έχει γυρίσει περίπου 70 ταινίες, παίζοντας με την ίδια δεινή υποκριτική ικανότητα σε δράματα και κωμωδίες. Εκτός Φίνος Φιλμ, ξεχωρίζουν οι ταινίες «Στέλλα», «Το Αγοροκόριτσο», «Η Δίκη ενός Αθώου», «Η Σωφερίνα» και πολλές ακόμα.
Η πενταετία ΄54-΄59 ήταν η περίοδος καταξίωσης του στο θέατρο, αφού συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό, ερμήνευσε έξοχα ρόλους με ιδιαίτερες απαιτήσεις, σε παραστάσεις αρχαίου δράματος αλλά και σε έργα ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου. Στην εξαιρετική θεατρική του πορεία, συνεργάστηκε με γνωστούς θιάσους, ενώ το 1971 έγινε συνθιασάρχης με τη σύντροφό του Νόνικα Γαληνέα, με την οποία συνεργάστηκε για είκοσι χρόνια, ανεβάζοντας κυρίως έργα του ξένου δραματολογίου.
Στην καλλιτεχνική του σταδιοδρομία υπάρχουν και δύο θαυμάσιες σκηνοθετικές δουλειές: Οι ταινίες «Θρίαμβος» και «Συνοικία το Όνειρο». Στη δεύτερη, είχε αναλάβει με την τότε σύζυγό του, ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη, και το μεγάλο οικονομικό κόστος της παραγωγής. Η ταινία, η οποία περιείχε πολιτικά μηνύματα, λογοκρίθηκε, προβλήθηκε αρκετά αργότερα, αλοιωμένη από τη αρχική της μορφή, και προκάλεσε οικονομική καταστροφή, ωστόσο, κέρδισε το βραβείο της καλύτερης φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Υπήρξε ο απόλυτος ζεν πρεμιέ του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου για πολλές δεκαετίες, αλλά κι ένας ανεπανάληπτος ηθοποιός. Η κομψότητα, η φινέτσα, και αυτή η ποιότητα του τζέντλεμαν που τον χαρακτήριζε, τον έκανε αμέσως να ξεχωρίσει από τα μάτσο αρσενικά της εποχής. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, που προκαλούσε πανικό στο διάβα του, λάτρεψε και τίμησε τις γυναίκες, όπως κι εκείνες άλλωστε.
Διακρινόταν πάντα για το ήθος και τον ανθρωπισμό του, αλλά και τη γενναιοδωρία προς τους νέους. Αφοσιώθηκε στην τέχνη του με πάθος, απέχοντας από ίντριγκες και ανταγωνισμούς. Είχε μόνο φίλους και κανέναν εχθρό. Όσοι τον γνώριζαν δίκαια τον αποκαλούσαν « κύριο», μιας και ποτέ κανείς δεν βρέθηκε να πει εναντίον του μια κακή κουβέντα.
Αν και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε το πρώτο όνομα, συχνά έλεγε: « Εγώ δεν νιώθω σταρ. Αντιστάρ είμαι». Ταυτόχρονα παρέμενε πιστός στις πολιτικές του πεποιθήσεις, ενώ είχε επιστήθιους φίλους από όλους τους χώρους, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Παιδικά χρόνια
Γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου του 1928 στην Αθήνα. Κι ήταν στις 8 του ίδιου μήνα, λίγες μέρες πριν συμπληρώσει τα 77 του χρόνια , που έφυγε χτυπημένος από την επάρατη νόσο, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό. Ο πατέρας του, δικηγόρος από τη Μάνη, μεγαλοαστικής καταγωγής, φρόντιζε για την ανατροφή του γιου του , στέλνοντάς τον στα καλύτερα σχολεία. Στο σπίτι τους , που ήταν γεμάτο βιβλία, ο μικρός Αλέκος θα αποκτήσει μια βαθιά καλλιέργεια, που θα τον ακολουθεί για όλη του τη ζωή. Παράλληλα ασχολείται και με την ξιφασκία και σε ηλικία δεκαπέντε ετών μπαίνει στην Εθνική Ομάδα. Όταν τελείωσε το σχολείο, αποφάσισε να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού και γι’ αυτό γράφτηκε στην Σχολή Δοκίμων. Το μεγάλο του όνειρο όμως ήταν να πάει στην Αμερική και να σπουδάσει σκηνοθεσία κινηματογράφου.
Ο μεγάλος έρωτας με την Έλλη Λαμπέτη και ο επεισοδιακός χωρισμός
Τελικά, ένας φίλος του τον παρακίνησε να δώσει στο Εθνικό θέατρο. Στην επιτροπή ήταν και ο Δημήτρης Χορν, με τον οποίο αργότερα θα συνδεθεί με στενή φιλία. Εκείνος αναγνώρισε το ταλέντο του και έτσι ο νεαρός Αλέκος πέρασε πρώτος στη σχολή.
Κάθε μέρα πήγαινε στο Βασιλικό Θέατρο και χάζευε κρυφά πίσω από τις κουίντες τις πρόβες του μέντορά του και μιας νεαρής πρωταγωνίστριας, για την οποία μιλούσε όλη η Αθήνα. Ήταν η Έλλη Λαμπέτη- τότε ακόμα δεν είχε δεσμό με τον Χορν. Εκείνη τον πλησίασε πρώτη και ο Αλεξανδράκης, θαμπωμένος από την αύρα της, άρχισε να τη συνοδεύει σπίτι της τα βράδια. Η σχέση τους γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν μεγάλο έρωτα. Οι δυο τους εμφανίστηκαν μαζί στο θίασο της κυρίας Κατερίνας τον Ιούλιο του 1949, στο έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια», που ήταν και το ντεμπούτο του νεαρού Αλέκου. Την επόμενη μέρα οι κριτικές ήταν διθυραμβικές κι όλοι πλέον μιλούσαν για τον «νέο εραστή του ελληνικού θεάτρου». Οι προτάσεις άρχισαν να έρχονται βροχή.
Η κυρία Κατερίνα τού ζήτησε να τον ακολουθήσει σε περιοδεία, που θα έκανε στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Τότε η Λαμπέτη απαίτησε να μην πάει, εκείνος αρνήθηκε, κι έτσι ο δεσμός τους έλαβε τέλος, και μάλιστα με επεισοδιακό τρόπο. Έναν χρόνο αργότερα θα πάει με μια θεατρική συντροφιά να τη συγχαρεί στο καμαρίνι της, εκείνη όμως θα τον προσπεράσει επιδεικτικά.
Ο γάμος του με την Μάρτζι Βάλβη
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως στο Χαρτούμ ήδη είχε γνωρίσει την Μάρτζι Βάλβη. Αυτή ξετρελαμένη μαζί του, τον ακολούθησε στην Αθήνα. Ο Αλεξανδράκης δεν είχε σκεφτεί ποτέ τον γάμο, όμως ο φίλοι του, ο Γιώργος Παππάς και η Μελίνα Μερκούρη, επέμεναν τόσο πολύ, που τελικά ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας. Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια.
Η γοητεία που ασκούσε στις γυναίκες ήταν ανεξέλεγκτη. Οι θαυμάστριές του τον ακολουθούσαν σε κάθε του βήμα, έσκιζαν τα ρούχα του, έκλεβαν αντικείμενα του, ακόμα και τις γόπες από τα τσιγάρα του. Λέγεται μάλιστα ότι μια φορά ενώ έπαιζε τον Ιππόλυτο στην Επίδαυρο, κάποια του πέταξε χαρτάκι με το τηλέφωνό της.
Μια άλλη φορά, σε μια ταινία, υποδυόταν τον άρρωστο. Τον ρόλο της νοσοκόμας έπαιζε μια νεαρή ηθοποιός. Οι δύο τους είχαν γνωριστεί μισή ώρα πριν από το γύρισμα. Ξαφνικά έγινε ένα μπλακ άουτ και μόλις το φως ξανάναψε, είδαν τη νεαρή ηθοποιό στην αγκαλιά του. Σε μια άλλη παραγωγή, το 1964, ο Φίνος είχε νοικιάσει μια βίλα στην Κηφισιά για να κάνουν κάποια γυρίσματα. Εκεί υπήρχε ένα δωμάτιο για να ξεκουράζεται ο Αλεξανδράκης στα διαλείμματα. Απ’ αυτό το δωμάτιο είχαν παρελάσει όλες οι γυναίκες της ταινίας. Τόσο εντύπωση είχε κάνει το γεγονός, που ο Παντελής Παλιεράκης, φροντιστής στον Φίνο, του είχε πει: «Αμάν, ρε Αλέκο, κι αυτή; Δεν είναι πια και τόσο νόστιμη». Κι εκείνος του απάντησε: «Ψυχή έχει κι αυτή, γιατί όχι;» Πάντως, ο Ντίνος Δημόπουλος είχε εκμυστηρευτεί ότι η μόνη δικαιολογία που είχε δεχτεί από ηθοποιό για να καθυστερήσει στο γύρισμα, ήταν από τον Αλεξανδράκη, που μια μέρα έστησε όλο το συνεργείο, επειδή είχε ραντεβού.
Εκείνα τα χρόνια θα γνωρίσει σε μια βόλτα του στη Γλυφάδα μια Γαλλίδα καλλονή, που είχε κερδίσει και τα καλλιστεία, την Κλοντ Σαμπαντού. Έζησαν ένα θυελλώδες ρομάντζο και πολύ γρήγορα παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο. Αλλά και πάλι, μετά από τρία χρόνια, ο Αλεξανδράκης ζήτησε διαζύγιο. Εν τω μεταξύ είχε ήδη συνάψει σχέση με την Αλίκη Γεωργούλη. Δεν τους ένωνε μόνο το πάθος για το θέατρο, αλλά και οι κοινές τους πεποιθήσεις και οι αγώνες που έδιναν. Μαζί δημιούργησαν θίασο, ερμηνεύοντας μεγάλους συγγραφείς, ενώ συχνά λάμβαναν μέρος σε πορείες και διαμαρτυρίες. Έμεινε κοντά της οχτώ χρόνια, τα πιο δημιουργικά της ζωής του, όπως ο ίδιος έλεγε. Μετά το χωρισμό τους παρέμειναν φίλοι, καθώς θαύμαζαν κι εκτιμούσαν ο ένας τον άλλον πάρα πολύ.
Ο γάμος του με την Ελβετίδα Βερένα Γκάουε και ο έρωτάς της ζωής του, Νονίκα Γαληλέα
Το 1964 γύριζε στη Ρόδο το «Δόλωμα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τα γυρίσματα γίνονταν στο ξενοδοχείο Μιραμάρε, όπου γνωρίστηκε με την ανιψιά του ιδιοκτήτη, την Ελβετίδα Βερένα Γκάουε. Ερωτεύθηκαν παράφορα και πριν από την πρεμιέρα της ταινίας, παντρεύτηκαν. Μαζί της απέκτησε δυο παιδιά, όμως στα πέντε χρόνια , ο Αλεξανδράκης έμελλε να συναντήσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του: τη Νόνικα Γαληνέα.
Η ίδια στην αυτοβιογραφία της περιγράφει τη γνωριμία τους
«Με τον Αλέκο πρωτοδουλέψαμε μαζί στο θέατρο Μετροπόλιταν της λεωφόρου Αλεξάνδρας, στα «Μεγάλα Χρόνια» του Γεωργίου Ρούσσου, ένα έργο για τη ζωή του Διονυσίου Σολωμού, που το σκηνοθετούσε ο Αλέξης Μινωτής. Πολύ μεγάλος θίασος. Πρωταγωνίστρια στο ρόλο της Φαρμακωμένης, η Νίκη Τριανταφυλλίδη. Εγώ έπαιζα την Κοντέσα Σολωμού. Μοιραζόμουν το ίδιο καμαρίνι με την Τριανταφυλλίδη. Ένα βράδυ, στις 29 Ιουνίου 1969, μέρα Σάββατο, βγαίνοντας απ’ το καμαρίνι μας, με κλείδωσε μέσα και έφυγε. Άρχισα να φωνάζω. Ο φύλακας δεν υπήρχε περίπτωση να με ακούσει. Αν και φορούσε διπλά ακουστικά, ήταν θεόκουφος. Και με άκουσε ο Αλεξανδράκης από τη μάντρα – δυο τετράγωνα πιο κάτω – όπου είχε πάει να πάρει το αυτοκίνητό του. Γύρισε πίσω και μου άνοιξε μαζί με το φύλακα, γιατί η άλλη είχε βάλει λουκέτο. Του είπα πως δεν είχα αυτοκίνητο, παρόλο που είχα, ένα κάμπριο Triumph διθέσιο, το οποίο μόλις είχα πάρει. Το είχα στην ίδια μάντρα που είχε κι εκείνος το δικό του, αλλά μια και ο Αλέκος έμενε στη Γλυφάδα κι εγώ στον Αστέρα με πήγε εκείνος. Στη διαδρομή έτρεμα ολόκληρη από τρακ και νόμιζα πως θα τρελαινόμουν. Όταν βγήκε απ’ το αυτοκίνητο για να με καληνυχτίσει, του είπα (πώς το τόλμησα ούτε ξέρω): ”Φίλησέ με”. Εκείνος μου είπε: ”Ασ’ το καλύτερα”, και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι βρεθήκαμε κάτω από ένα δέντρο ενώ τ’ αυτοκίνητα περνούσαν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, ρίχνοντας τα φώτα τους πάνω μας….»
Μετά από αυτό, εξομολογήθηκε στην Βερένα την αλήθεια, η οποία αντιμετώπισε την όλη κατάσταση με ψυχραιμία. Από τότε και για 21 χρόνια συζούσε με την γνωστή ηθοποιό, που την αποκαλούσε «γλυκό σίφουνα» .
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, καταξιωμένος μέσα από την εξαιρετική απόδοση του σε πλήθος ρόλων διαφορετικών απαιτήσεων, δίδαξε υποκριτική τέχνη στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου, ενώ πρωταγωνίστησε και σε αρκετές ποιοτικές τηλεοπτικές σειρές. Το 2001, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη. Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.
Και μην ξεχνάτε κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
Διαβάστε ακόμη:
Όταν οι Ελληνίδες σταρ πόζαραν με αποκριάτικη διάθεση σε εξώφυλλα των ’60s (φωτογραφίες)
Η «άγνωστη» φωτογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη που ούτε οι φανατικοί δεν έχουν δει (Pic)
πληροφορίες από finos & Athens magazine
