Στο νησί της Ζακύνθου, ο έρωτας είναι απαγορευμένος για την κόρη του Παναγή Βιολάντη. Ο Χρηστάκης Ζαμάνος, γόνος ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογενείας και υπάλληλος του αγγλικού τυπογραφείου κάνει το λάθος να γράψει στην όμορφη κόρη του Παναγή, Στέλλα. Λίγες λέξεις σε ένα χαρτί ήταν αρκετές για να λάβει την θετική απόκρισή της και να υπογράψει εν τέλη τον θάνατο της. Ο πλούσιος πατέρας της Στέλλας Βιολάντη, δεν ανέχεται η κόρη του να παντρευτεί κάποιον κατώτερης κοινωνικής και οικονομικής τάξης και αποφασίζει να την κλειδώσει στο σπίτι, αφού πρώτα βγάλει τα κτηνώδη ένστικτά του πάνω στο αδύνατο κορμί της. Ο Χρηστάκης φοβούμενος, μετά τις απειλές του Παναγή Βιολάντη, παντρεύεται κάποια άλλη γυναίκα. Η Στέλλα Βιολάντη αρρωσταίνει και αφήνει την τελευταία της πνοή, δίχως να μάθει την υποκρισία και την ψεύτικη αγάπη του.
Όχι, χίλιες φορές όχι! Ό,τι έκαμα ήταν κακό, το ξέρω· μα το έκαμα τώρα. Του έγραψα «είμαι δική σου», και θα είμαι για πάντα.
Η Στέλλα Βιολάντη, ενσαρκώνεται μέσα από την ερμηνεία της Ευγενίας Δημητροπούλου. Δυναμική και σοβαρή, διεκδικεί με μεγάλο θάρρος και αξιοπρέπεια τα δικαιώματα και την προσωπική της ελευθερία. Η απόγνωση που κάποιος άλλος χειρίζεται την ζωή της φαίνεται ολοκάθαρα στα μάτια της που σπινθηρίζουν από θυμό, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ριζοσπαστικό παράδειγμα για τις άλλες κοπέλες της εποχής. Να σημειωθεί, ότι τόσο οι σκηνές χαράς, όσο και αυτές της έντασης ερμηνεύονται με χαρακτηριστική αληθοφάνεια από την Ευγενία Δημητροπούλου, γεγονός που φανερώνει το έμφυτο ταλέντο της ηθοποιού να κινείται από την ελαφρά κωμωδία στο βαρύ δράμα. Σε καμία περίπτωση δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τον πατέρα της ακόμα και εάν αυτό την οδηγήσει μαθηματικά στον θάνατο.
Όχι! δε με χωράει το σπίτι… Σε κάθε χτύπημα που μου δίνουν, ακούω μέσα μου σα μια φωνή να μου λέει: «Φύγε!… Φύγε!…»
Γενικότερα, στην παράσταση αναδεικνύονται κοινωνικές συνθήκες που πλησιάζουν αρκετά λανθασμένες ιδεολογίες που συνυπάρχουν ανάμεσά μας μέχρι και σήμερα. Αρχικά, θίγεται το ζήτημα της πάλης των τάξεων. Οι γυναίκες βρίσκονται σε κατώτερα κοινωνικά στρώματα από τους άνδρες και η διαφορά της κοινωνικής τάξης επηρέαζε ακόμα και τη ζωή των ερωτευμένων. Οι γυναίκες δεν μπορούσαν να πουν ελεύθερα την γνώμη τους και πάντα αντιμετωπιζόταν άνισα σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της φαμίλιας.
Τον αυταρχικό και σκληρό πατέρα υιοθετεί ο Δημήτρης Παπανικολάου. Μέσα από τον ρόλο και την ερμηνεία του αφήνει φανερά το στίγμα του στην παράσταση. Αποτελεί κλασσικό παράδειγμα της πατριαρχικής οικογένειας και πατέρα, ο οποίος δείχνει την αγάπη του προς τα άλλα μέλη της οικογενείας με λάθος τρόπο. Υποκριτής, υποτιμά το γυναικείο φύλλο και τους οικονομικά και κοινωνικά κατώτερους του, ενδιαφερόμενος σε μόνιμη βάση για την γνώμη του κόσμου, παρά της ίδιας του της κόρης. Έχει τεράστια επιρροή στην γυναίκα του (Νεκταρία Γιαννουδάκη), που προσδίδει με την ωριμότητα αρκετή παραστατικότητα στο σανίδι, μην έχοντας ουσιαστικά δική της προσωπικότητα, αλλά και στον γιό του Νταντή (Ηλίας Λατσής), ο οποίος λειτουργεί ως φερέφωνο του, έχοντας τον στα μάτια του ως Μεσσία.
-Σκηνοθεσία του Γιώργου Λύρα.
-Θέατρο: Δημήτρης Χορν.
-Ηθοποιοί: Νεκταρία Γιαννουδάκη, Ευγενία Δημητροπούλου, Ηλίας Λάτσης, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Δημήτρης Παπανικολάου, Αθηνά Σακαλή.
-Σκηνικά-κοστούμια: Απόλλων Παπαθεοχάρης
-Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
-Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
-Σκηνική πάλη: Κρις Ραντάνοφ
-Βοηθός σκηνοθέτη: Γεωργία Πιερρουτσάκου
