Εικόνες ανθρώπων που δεν φαίνονται. Που βρίσκονται οι άνθρωποι όταν τα πυκνά σύννεφα αγκαλιάζουν τον ουρανό; Λευκοντυμένη πόλη. Μόνο την πέτρα θωρώ. Ταράτσες σπιτιών που τίποτα δεν σημαίνουν, βαραίνει την ψυχή σου αυτό το ασπρόμαυρο πέπλο με τις λεπτές γραμμές και τις διαφανείς κουκίδες, κι αν είναι οι άνθρωποι; Τόσο αφανής είμαι πια;
Σε μια εικόνα από τα ψηλά, δεν υπάρχει ον, μονάχα απάθεια, χώμα και νερό. Όμως, δεν έκτισε ο άνθρωπος αυτή την πόλη; Γιατί χάνεται μέσα της;
Είναι μικρότερος από το δημιούργημά του; Σπίτια, ολόγυρα σπίτια, τι όμορφα όταν τα στρώνουν με κόκκινα κεραμίδια, η πόλη έχει χρώμα, πηγές απ’ όπου αναβλύζουν μπογιές.
Αυτά τα κτίρια, δεν τα έκτισαν οι άνθρωποι; Δεν ζουν μέσα τους; Δεν ζεσταίνουν τις ψυχές τους; Μα ποιο μυστικό έχει η κάθε στέγη που πλακώνει, κάποιοι έχουν σπίτι και μαξιλάρι στον δρόμο… Που βρίσκεται ο άνθρωπος; Πίσω από πέτρες; Από συρματοπλέγματα; Από καλούπια; Σε ένα ενυδρείο μονάχος; Παλουκωμένος από τους τοίχους που ανόρθωσε; Ή κάτω από το χώμα που έσκαψε;
Πλακόστρωτο μονοπάτι. Το βουνό που οδοιπορώ δεν έχει άνθη, έχει πέτρες, σπασμένα τουβλάκια και λάσπες. Εχάθη ο κήπος, όπως θα έλεγε και ο Τσέχωφ: «Εχάθη ο Βυσσινόκηπος». Γκρίζα σκαλοπάτια, του εφιάλτη σκαλισμένοι κορμοί των δέντρων. Μια εικόνα κι ένα στιγμιότυπο. Αγκαθωτά κλαριά, κάπως έτσι μοιάζει η φυλακή του ανθρώπου, με αγκαθωτά λουλούδια. Πασχίζει και μοχθεί, σκαρφαλώνει από τ’ αγκάθια και ματώνουν, χαράζονται τα χέρια του, τα τρυπάν οι άλλοι, τα καρφώνουν στου ανέμου την ορμή. Φτάνει στο πέταλο, τραβά με τα χέρια του να κόψει τ΄όνειρο, μα πόσο τον πονά αυτό το όνειρο. Είναι μικροσκοπικός, το όνειρο σχίζεται, είναι μικρό και εύθραυστο. Σκίζεται το κορμάκι του στην πτώση. Πέφτει και χτυπά το κεφάλι του στην αυλή κάποιου ουτοπικού κήπου. Ανοίγει τα μάτια του και βλέπει τον έναστρο ουρανό, όχι, όχι, τα κλείνει να βλέπει τ’ όραμα. Τ’ αστέρια μοιάζουν, τ’ όνειρό του δεν μοιάζει με εκείνων, είναι σαν το τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκιπα, όλα είναι πορφυρά και σε θαμπώνουν, ένα όμως είναι το τριαντάφυλλό σου, που δεν υπάρχει σε κανέναν άλλον κόσμο.
Πώς τα γιγάντια βαμβάκια με τη βροχή στις αποθήκες του πνίγει την πόλη με τα δάκρυά του… Γιατί κλαίν τα σύννεφα; Που βρίσκεται ο άνθρωπος; Χάθηκε. Βουρκώνει στην λάσπη, στέκεται στον κήπο με τα αγκάθια στην ψυχή του, αρνείται να σηκωθεί, ματαιότητα
Και κάπου κοντοζυγώνει το τέλος… Ο άνθρωπος είναι εκεί κάτω, να εκεί δα, μα δεν τον βλέπεις; Ε, δεν μπορείς. Το παιδάκι εκεί διαβάζει, δεν έχει φίλους. Η μαμά, ο μπαμπάς χάνουν τους ρόλους τους κι απλά είναι μηχανές, φέρνουν λεφτά στο σπίτι, μας φιλούν στο μέτωπο και μετά έχουμε γονείς, δεν φταίνε, ήταν αργά όταν το παιδί τους κατάλαβε. Δεν παίζει κανείς, δεν γελά κανείς, αυτή η πόλη μου είναι κουκλοθέατρο , ή θέατρο σκιών, κάπως όμοιο. Διαδραματίζεται το έργο του παραλόγου από μαριονέτες. Κούκλες που άλλες πεθαίνουν στον δρόμο πάνω σε λιωμένα χαρτόκουτα και άλλες στην άσφαλτο, αιμόφυρτοι και διψασμένοι. Κάποιοι μπόρεσαν και πέθαναν στο σπίτι, σε εκείνο που τους είχε ήδη σκοτώσει… Περιπλανήθηκε ο άνθρωπος, δεν πρέπει να κοιμηθεί, πρέπει να βλέπει όνειρα με τα μάτια ανοιχτά… σε ένα κήπο, σε μια πολύχρωμη πόλη.
Φωτογραφίες: Άντζελα Υζεϊράι
