Είμαι 2 χρονών… Δεν είμαι τρομερή … είμαι απογοητευμένη.
Είμαι νευρική, αγχωμένη, συγκλονισμένη και μπερδεμένη. Χρειάζομαι μια αγκαλιά.» Από το ημερολόγιο ενός 2χρονου: Σήμερα ξύπνησα και ήθελα να ντυθώ μόνη μου, αλλά μου είπαν
«Όχι, δεν έχουμε χρόνο, άφησέ με θα το κάνω εγώ.»
Αυτό με έκανε λυπημένη. Ήθελα να φτιάξω για τον εαυτό μου πρωινό, αλλά μου είπαν,
«Όχι, είσαι πολύ ακατάστατη, άφησέ με θα το κάνω εγώ για σένα.»
Αυτό με έκανε να νιώθω απογοητευμένη. Ήθελα να περπατήσω μέχρι το αυτοκίνητο μόνη μου, αλλά μου είπαν:
«Όχι, πρέπει να προχωρήσουμε, δεν έχουμε χρόνο. Άσε θα το κάνω εγώ.».
Αυτό με έκανε να κλάψω. Ήθελα να βγω από το αυτοκίνητο μόνη μου, αλλά μου είπαν
«Όχι, δεν έχουμε χρόνο, άφησέ με θα το κάνω».
Αυτό με έκανε να θέλω να τρέξω. Αργότερα θέλησα να παίξω με τα τουβλάκια μου, αλλά μου είπαν «όχι, όχι έτσι, κάντο έτσι …» Αποφάσισα ότι δεν ήθελα να παίζω με τα τουβλάκια πια. Ήθελα να παίξω με μια κούκλα που την είχε κάποια άλλη, οπότε την πήρα. Μου είπαν
«Όχι, μην το κάνεις αυτό! Πρέπει να μοιράζεσαι.»
Δεν είμαι σίγουρη τι έκανα, αλλά με έκανε να λυπηθώ. Έτσι φώναξα. Ήθελα μια αγκαλιά, αλλά μου είπαν
«Όχι, είσαι καλά, πήγαινε να παίξεις».
Μου λένε ότι ήρθε η ώρα να τα μαζέψω. Το ξέρω αυτό γιατί κάποιος συνέχεια μου λέει,
«Πήγαινε μάζεψε τα παιχνίδια σου».
Δεν είμαι σίγουρη τί να κάνω, περιμένω κάποιον να μου δείξει.
«Τί κάνεις; Γιατί στέκεσαι εκεί; Μάζεψε τα παιχνίδια σου τώρα!»
Δεν μου επιτράπηκε να ντύσω τον εαυτό μου ή να περπατήσω μόνη μου μέχρι εκεί που έπρεπε να πάω, αλλά τώρα μου ζητείται να μαζέψω τα πράγματα. Δεν είμαι σίγουρη τί να κάνω. Μήπως κάποιος πρέπει να μου δείξει πώς να το κάνω αυτό; Από που ξεκινάω; Πού πηγαίνουν αυτά τα πράγματα; Ακούω πολλά λόγια, αλλά δεν καταλαβαίνω τί μου ζητείται. Είμαι φοβισμένη και δεν μπορώ να κινηθώ.
Ξαπλώνω στο πάτωμα και κλαίω. Όταν ήρθε η ώρα να φάμε ήθελα να φτιάξω το δικό μου φαγητό, αλλά μου είπαν
«Όχι, είσαι πολύ μικρή. Άσε με θα το κάνω.»
Αυτό με έκανε να αισθάνομαι μικρή. Προσπάθησα να φάω το φαγητό μου μόνη μου, αλλά δεν το έβαλα σωστά στο στόμα μου και κάποιος συνεχίζει να λέει
«Εδώ, δοκίμασε αυτό, φάε αυτό …»
και βάζετε τα φαγητά στο στόμα μου. Δεν ήθελα να τρώω πια. Αυτό με έκανε να θέλω να ρίξω πράγματα και να κλάψω. Δεν μπορώ να φύγω από το τραπέζι επειδή κανείς δεν θα με αφήσει…γιατί είμαι πολύ μικρή και δεν μπορώ.
Συνεχίζουν να λένε ότι πρέπει να φάω. Αυτό με κάνει να κλάψω περισσότερο. Είμαι πεινασμένη και απογοητευμένη και λυπημένη. Είμαι κουρασμένη και χρειάζομαι κάποιον να με κρατάει. Δεν αισθάνομαι ασφαλής ή ήρεμη. Αυτό με κάνει να φοβάμαι. Φωνάζω ακόμα περισσότερο. Είμαι 2 χρονών. Κανένας δεν θα με αφήσει να ντύσω τον εαυτό μου, κανείς δεν θα με αφήσει να περπατήσω μόνη μέχρι εκεί που πρέπει να πάω, κανείς δεν θα μου επιτρέψει να ικανοποιήσω τις δικές μου ανάγκες. Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένη να μάθω να μοιράζομαι, να «ακούω» ή να «περιμένω ένα λεπτό».
Περιμένω να μάθω τί να πω και πώς να ενεργώ ή να χειρίζομαι τα συναισθήματά μου. Είμαι υποχρεωμένη να καθίσω ακόμα λίγο ή να ξέρω ότι αν πετάξω κάτι θα μπορεί ακόμη και να σπάσει…Αλλά, ΔΕΝ ξέρω όλα αυτά τα πράγματα!!! Δεν μου επιτρέπεται να ασκώ τις δεξιότητές μου για περπάτημα, ώθηση, τράβηγμα, να κλείσω το φερμουάρ ή τα κουμπιά, να ρίξω, να σερβίρω, να φάω, να κάνω αναρρίχηση ή τρέξιμο ή διάφορα πράγματα που ξέρω ότι ΜΠΟΡΩ να κάνω.
Πράγματα που με ενδιαφέρουν και με κάνουν περίεργη, είναι τα πράγματα που ΔΕΝ επιτρέπεται να κάνω. Είμαι 2 χρονών. Δεν είμαι τρομερή … είμαι απογοητευμένη. Είμαι νευρική, αγχωμένη, συγκλονισμένη και μπερδεμένη. Χρειάζομαι μια αγκαλιά.
Αννα Μαρία Παπαδοπούλου – Ψυχολόγος Υγείας / Ψυχοθεραπεύτρια
Και μην ξεχνάτε κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
Διαβάστε ακόμη:
