Η Σοφία Αρβανίτη ζει πιο πολύ από ποτέ μες στην τέχνη της και εκπέμπει γνήσιο τσαμπουκά και γλύκα βγαλμένη από την ψυχή της.
Τη συνάντησα ένα βράδυ σε μια γειτονιά του κέντρου και ευχαριστήθηκα κουβέντες αληθινές, χωρίς μάσκες και καλύμματα. Όταν το βράδυ γύρισα σπίτι έβαλα, για ακόμα μία φορά, να ακούσω ολόκληρη την Αλαβαρντάχαλα, το οποίο, αν και ολόφρεσκο, με ροκ διάθεση και ποιητική ματιά, ακούγεται όπως τα παλιά, καλά δισκάκια: από την αρχή, μέχρι το τέλος, σαν ενιαίο σύνολο, σαν μια θαυμάσια, μουσική ιστορία. Η συγκεκριμένη ιστορία έχει κάτι περισσότερο από την υπογραφή της σγουρομάλλας ντίβας των 90s: την ίδια της την καρδιά που, το 2018, παραμένει ατίθαση, μποέμισσα και εύθραυστη.
Μαριάμ Νίκου: Πες μας λίγα πράγματα για τον δίσκο, ο οποίος είναι εντελώς απρόσμενος. Είναι… κάτι άλλο!
Σοφία Αρβανίτη: Ο δίσκος είναι η αιτία που είμαστε εδώ, ο δίσκος είναι η αιτία που μου δίνει δύναμη να κάνω σε μεγάλο ποσοστό αυτά που καταπιάνομαι, ο δίσκος είναι αιτία που κάποιες μέρες της εβδομάδας βγάζω αυτές τις άθλιες φόρμες με τις τρίχες από τα αδέσποτα που ταΐζω και κάποια στιγμή γίνομαι άνθρωπος και πάω κι ένα θέατρο. Γενικά, επειδή είμαι από τη φύση μου λίγο τεμπέλα, ή, πιο κομψά, να πω νωχελική και επειδή το κουβάρι της ζωής μου έχει ξετυλιχθεί αρκετά και υπολογίζω πια τα πράγματα, θεωρώ ότι θέλω να δίνω στον εαυτό μου πάντα υψηλούς στόχους. Για μένα, λοιπόν, αυτό το CD δεν είναι απλό. Είναι ένα CD προβληματισμού, αγγίζει το υπαρξιακό κομμάτι μου ως γυναίκας, γιατί έχω γράψει τους στίχους στα 8 από τα 14 τραγούδια του δίσκου.
Μ.Ν: Ο τίτλος από πού προέκυψε;
Σ.Α : Ο τίτλος είναι «Αλαβαρντάχαλα», μία ιστορία άνευ ουσίας για εσάς, αλλά εμένα μου άρεσε ο ήχος της, μου έκανε σα να βγήκε από παραμύθι του Χάρι Πότερ, δηλαδή σαν κάτι μαγικό. Για να μπορώ όμως να το εξηγώ, ήθελα να του δώσω πνοή. Για μένα, λοιπόν, «Αλαβαρντάχαλα», είναι η παιδική ψυχή που έχουμε όλοι μας, άλλα όσο μεγαλώνουμε και σοβαρευόμαστε, την χάνουμε και κινούμαστε πίσω από μία σοβαροφάνεια χωρίς να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να εξωτερικεύει πράγματα που μπορεί να φαίνονται λίγο ανάλαφρα ή ανόητα. Αυτήν την «μικρή Σοφία», την έχασα ορισμένες στιγμές της ζωής μου αλλά έψαξα και την ξανά βρήκα και τώρα προστατεύει και στηρίζει η μία την άλλη.
Μ.Ν: Δηλαδή δεν έχεις χάσει την παιδικότητα σου;
Σ.Α: Πλέον όχι!
Μ.Ν: Το αγαπημένο σου τραγούδι από αυτόν τον δίσκο ποιο είναι;
Σ.Α: Είναι θέμα στιγμής και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα τραγούδια είναι βιωματικά. Δε θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι κάτι άλλο πέρα από αυτό. Ο ερχομός της εταιρείας μου, της Rain Music, συνέβη λόγω συμπτώσεων καθώς μετά από ένα χρόνο προετοιμασίας του τραγουδιού «Μια ατίθαση καρδιά (Το πεντοζάλι του έρωτα)» με τον συνεργάτη και φίλο μου, Δημήτρη Λιόλιο, ανέφερα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου πως είμαι πολύ περήφανη για το εν λόγω κομμάτι και πως ήθελα πολύ να το ακούσει, μήπως το κυκλοφορούσαμε από την δισκογραφική του, την Rain Music. Θεώρησα πως με το να με κυκλοφορήσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που είναι ένας τραγουδιστής – «σύμβολο», παίρνει άλλη χροιά και βαρύτητα όλο αυτό. Του άρεσε, λοιπόν, πάρα πολύ και μου ζήτησε να γράψουμε κι άλλα τραγούδια για να κάνουμε ένα ολοκληρωμένο CD.
Μ.Ν: Αυτή η μουσική που τραγουδούσες στο ξεκίνημα σου ήταν η μουσική που πραγματικά σου άρεσε εσένα ή απλά το έκανες επειδή ήταν το ρεύμα της εποχής;
Σ.Α: Θα σε πάω στο σήμερα και θα σου πω ότι έχω κάνει μια επιλογή από την περίοδο των 90s για τα lives μου και τα παντρεύω με τραγούδια από την Αλαβαρντάχαλα. Μου φαίνονται πολύ, πολύ ταιριαστά, τουλάχιστον σε ενεργειακό επίπεδο. Τα κομμάτια γράφτηκαν για το ίδιο άτομο, με την ίδια ψυχή. Βέβαια, είναι γεγονός ότι, σαν κοριτσάκι που διανύεις τη μετεφηβική περίοδο της ζωής σου με όλο τον αυθορμητισμό και τη βλακεία της νιότης μου, αλλά και την άγνοια κινδύνου, που σε κάνει να θέλεις να μπεις στην ενηλικίωση βιαστικά, καμιά φορά, και να γίνεις «μεγάλη γυναίκα», είναι λογικό να περιπέσεις σε ορισμένα «λάθη» ή βιαστικές κινήσεις. Υπήρξα, ξέρεις, η κόρη δύο αγωνιστών-βιοπαλαιστών της ζωής, μεγαλωμένη μέσα σε μια λαϊκή οικογένεια. Ήθελα, λοιπόν εγώ, με όλη τη νεανική μου φούρια, “να την κάνω γρήγορα από εκεί”, αλλά όχι χωρίς λόγο. Είδα ότι από μικρή έχω ταλέντα, τα οποία παράλληλα σπούδαζα κιόλας: με είδα να χορεύω και να τραγουδάω καλά, μου το έλεγαν κι άλλοι, ότι η Σοφία είναι εκεί, στις τέχνες.
Μ.Ν: «Τα χρόνια σου που έζησες δεν έβαλες μυαλό…», που λέει και η Ατίθαση Καρδιά σου.
Σ.Α: Ακριβώς! Τώρα, που υπάρχει το σύμπαν της Αλαβαρντάχαλα πλάι και μες στο δικό μου σύμπαν, δεν με αφορά να προστατεύσω το κομμάτι της ενήλικης ζωής μου, ενός ενήλικα, δηλαδή, που ζει κανονικά. Έχω φύγει από τα πρέπει και τα μη. Η ζωή μού τα έχει φέρει έτσι, ώστε να το φιλοσοφήσω το όλο θέμα. Αν είχα τώρα μια «κανονική οικογένεια», με έναν ευτυχισμένο γάμο και μερικά παιδιά, μπορεί η Αλαβαρντάχαλα να μη μου πέρναγε καν από το μυαλό. «Όσο και αν προσπάθησα να ζω κανονικά, και τώρα που μεγάλωσα κανείς δε συγχωράει, μια ατίθαση, μποέμισσα και εύθραυστη καρδιά, που για ένα ακόμα σ’ αγαπώ στον ουρανό πετάει», λέει επίσης η Ατίθαση Καρδιά μου. Μοιάζει, λοιπόν, η Αλαβαρντάχαλα να προέκυψε παντελώς φυσικά κι εγώ στηρίχθηκα πάνω σε αυτήν, αλλά και στην τέχνη μου.
Μ.Ν: Είχες συνειδητοποιήσει το «μπαμ» που είχες κάνει τότε; Τότε που, κατά την άποψή μου, τα πράγματα ήταν πολύ πιο ζόρικα.
Σ.Α: Παιζόμασταν πολύ στο ραδιόφωνο, τότε, όμως. Την ώρα που καθόμασταν σπίτι εμείς και μπορεί να κάναμε το οτιδήποτε, ας πούμε, όλη η Ελλάδα μας άκουγε, καθώς όλοι οι παραγωγοί μάς έπαιζαν. Ίσως, από αυτή την άποψη, ήταν λίγο πιο εύκολα τότε τα πράγματα και, αν θες, αυτό είναι ο προβληματισμός μου τώρα. Θα ήθελα η Αλαβαρντάχαλα να παίζεται από πιο πολλά ραδιόφωνα, από πιο πολλούς παραγωγούς, γιατί τη θεωρώ σπουδαία. Δεν πήγαμε να κάνουμε δίσκο για να βγάλουμε ένα σουξέ, αλλά τραγούδι το τραγούδι αφηγηθήκαμε μια ιστορία, με πολλές ιστορίες στο ενδιάμεσο, γεμάτες αγάπη, πληγές, συναισθήματα και δύναμη, άξιες να ακουστούν και να γίνουν μοίρασμα.
Μ.Ν: Τα πράγματα με το ραδιόφωνο είναι πολύ συγκεκριμένα, έως κυκλωματικά, αν θες, και αρκετά σφιχτά, με τις λίστες τους και τις δισκογραφικές.
Σ.Α: Το γνωρίζω και δεν μένω στο λυπηρό του θέματος, ελπίζοντας να σπάσω τα τείχη. Δεν ξεχνώ, άλλωστε, πως το ραδιόφωνο ζητεί από τους καλλιτέχνες ένα είδος συνέπειας που εγώ δεν έχω επιδείξει τα τελευταία χρόνια, καθώς είμαι μια τύπισσα εξαφανισμένη, που ξαφνικά έβγαλε ένα δίσκο. Σπουδαίο δίσκο! Αλλά ξαφνικά. Θέλω να σου πω, δηλαδή, Μαριάμ, ότι δεν αισθάνομαι αδικημένη. Προς το παρόν, ο χώρος δεν έχει την ευχέρεια να με δεχτεί. Περιμένει, ίσως, να δει αν θα είμαι συνεπής από δω και πέρα. Λογικό!Ήδη η Αλαβαρντάχαλα έχει ξεκινήσει να φτάνει στις ψυχές των ανθρώπων και δη των γυναικών. Και θα φτάσει, πίστεψέ με, ακόμα παραπέρα… Την πιστεύω πολύ.
Μ.Ν: Σου το εύχομαι. Όταν, λοιπόν, εγώ πρωτάκουσα τον δίσκο, μην έχοντας προσέξει, για να σου πω την αλήθεια, ονόματα συντελεστών και λοιπά, δεν είχα καταλάβει ότι έχεις γράψει αρκετούς από τους στίχους και, μάλιστα, μου είχε δοθεί και η αίσθηση ότι είχατε μελοποιήσει ποίηση για να την τραγουδήσεις…
Σ.Α: Χαίρομαι που το λες. Από παιδί έγραφα στίχους, όμως, ως παιδί και νέα, δε χρειάστηκε ποτέ να σκάψω τόσο βαθιά όσο έσκαψα τώρα, με την Αλαβαρντάχαλα και αυτό το σημείο της ζωής μου. Για να γυρίσουμε στα του ραδιοφώνου, τώρα που μου ήρθε στο νου, κι αν θες γράψτο και στη συνέντευξη, βρέθηκα πρόσφατα σε ένα από τα πέντε ραδιόφωνα με μεγάλη επιρροή στην Αθήνα και γνώρισα τον διευθυντή του, ο οποίος είναι σχετικά νέος στην ηλικία και με αντιμετώπισε σεβαστικά και με θαυμασμό. Εμένα αυτό μου άρεσε στο μεταξύ. Και του άρεσε και ο δίσκος πολύ, μου το είπε. Από άποψης στίχων, μουσικής, ενορχηστρώσεων… Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της ακρόασης, τον έβλεπα να κρατάει σημειώσεις και όταν τον ρώτησα τι σημειώνει, μού γύρισε τη σελίδα να διαβάσω την κρτική του και διάβασα ότι σε κάποια τραγούδια από κάτω, είχε γράψει τη φράση: “ύμνος”. Ελπίζω κάποια στιγμή, να έχει ο καθένας μας την ευχέρεια να τα ακούσει κιόλας από το ραδιόφωνο αυτό…
Μ.Ν: Μέχρι στιγμής… Πάντως, υπάρχουν αρκετοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί που σε στηρίζουν. Ένας από αυτούς είναι ο Μαρίνος Κουνάδης, ξέρεις. Κρήτη μεριά…
Σ.Α: Δεν το γνώριζα και χαίρομαι που το λες. Μάλιστα, προ μερικών εβδομάδων του έδωσα συνέντευξη. Είναι σπουδαίο για έναν τραγουδιστή, να ακούει τα τραγούδια του να παίζονται από το ραδιόφωνο εν απουσία του.
Μ.Ν: Τι ονειρεύεσαι στο σήμερα, Σοφία;
Σ.Α: Το όνειρο μοιάζει να έγινε πραγματικότητα. Επιθυμώ να συνεχίζω να κάνω τα λάιβ μου, να ταξιδέψει ο δίσκος μες στις καρδιές των ανθρώπων, να περνάω όμορφα και με τρέλα, να συνεχίσω να δουλεύω με το ίδιο πάθος πάνω στη μουσική, να συνεχίσω να έχω υπέροχους συνεργάτες… Ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, ο Πάνος Αρβανίτης, η Ζωή Τηγανούρια, ο Σταμάτης Μεσημέρης που έχουν τις υπογραφές τους μες στο δίσκο είναι δώρα, είναι σπουδαίας σημασίας για μένα η συμμετοχή τους! Αλλά και ο Αλέξης Τσελίκης, ο Μπιλ Αβραμίδης, η Εύη Ζευγαρά και ο Χρήστος Τσουκαλάς με τίμησαν συμμετέχοντας στο δίσκο μου ως δημιουργοί.Το σημαντικό είναι οι ιδέες σου να βρίσκουν γόνιμο και δεκτικό έδαφος και πόρτες ανοιχτές. Συχνότερα στη ζωή, ξέρεις, μπορεί να συμβεί το αντίθετο…
Την αγάπησα την Σοφία, την αγάπησα πολύ, γιατί είναι αυθεντική, απλή, σε κοιτάει στα μάτια. Είδα ένα μικρό κορίτσι που έχει τόσο ενθουσιασμό λες και είναι η πρώτη της δουλειά. Ορεξάτη, με μια πείνα για την τέχνη, που σπάνια την βλέπεις.
Συνέντευξη με ”ζουμί”. Δεν βαρέθηκε να μιλάει. Είπαμε πολλά, και προσωπικά, δικά μου, δικά της, αλλά αυτά δεν σας νοιάζουν….
