Η Εύα Πετροπούλου-Λιανού σε μια ενδιαφέρουσα κι εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Koita-magazine.
Η Εύα Πετροπούλου-Λιανού γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο όπου και ολοκλήρωσε τις βασικές σπουδές της. Αγαπούσε τη δημοσιογραφία από μικρή, οπότε αποφασίζει να κάνει επάγγελμα τη μεγάλη της αγάπη και παρακολουθεί μαθήματα δημοσιογραφίας στη σχολή του ΑΝΤ1.
Τελειώνοντας τις σπουδές της, κάνει την πρακτική της ως ελεύθερη ρεπόρτερ σε διάφορες δημοσιογραφικές εκπομπές. Το 1994 φεύγει για τη Γαλλία όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος στη γαλλική εφημερίδα «Le LIBRE JOURNAL». Η αγάπη για την Ελλάδα όμως την κερδίζει. Επιστρέφει στην ηλιόλουστη πατρίδα, κι από το 2002 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Τον Μάϊο του 2011 θα εκδοθεί το τρίτο βιβλίο της, «Η Ζεραλντίν και το Ξωτικό της Λίμνης», από τις εκδόσεις Έναστρον. Μάλιστα, το έργο αυτό ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στην παιδική σκηνή «Ηλιότεχνο» (Ιανουάριος 2012), σε σκηνοθεσία του Θ. Βουρνά. Ακολούθησαν κι άλλες παραστάσεις σε σχολεία και πολιτιστικούς χώρους.
Στη συνέχεια, θα εκδώσει ebooks «Εγω κι ο άλλος μου εαυτός, η Σκια μου» εκδόσεις Σαιτα «H Zεραλντίν και ο ξωτικό της λίμνης » στα ιταλικά καθώς και «Η κόρη της Σελήνης» (εκδόσεις Αναζητήσεις), σε 2 γλώσσες αγγλικά και ελληνικά στην αμαζον κομ κι άλλα πολλά.
Η Κόρη της Σεληνης , έχει ήδη κυκλοφορήσει απ’ τις εκδόσεις Οσελότος 2009 και 2010 και πήρε τις καλύτερες κριτικές για την εικονογράφηση και το στυλ γραφής της συγγραφέως.
Είναι μέλος του Ομίλου Unesco Λόγου και Τέχνης, των Κορινθίων Συγγραφέων, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Επίσης του Ελληνικού Παραρτήματος ΙΒΒΥ Ελλάδα.
Συνεντεύξεις και παραμύθια της φιλοξενούνται σε ηλεκτρονικές εφημερίδες της Ελλάδας και της Κύπρου. Πρόσφατα η έγκριτη εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση της αφιέρωσε ένα δισέλιδο , για την προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία.τόμος 27 σελ 300. Τα βιβλία της έχουν εγκριθεί από το Υπουργείο Παιδείας Κύπρου.
Απολαύστε την!
Θα ξεκινήσω με το τελευταίο σας λογοτεχνικό δημιούργημα ”Οι περιπέτειες του Σαμουράι Νογκασίκα-Σαν”. Περί τίνος πρόκειται και πώς γεννήθηκε η ιδέα για να το γράψετε;
Oι περιπέτειες του Σαμουράι είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στον πατέρα μου. Γράφτηκε ξαφνικά εμπνευσμένη από μια ταινία που είδα κι έτσι γεννήθηκε το όνομα Νογκασίκα Σαν . Ο Σαμουράι μου είναι ιδιαίτερος χαρακτήρας, είναι κατά αρχήν ένα παιδί10 χρονών που βλέπει τη ζωή του κάπως διαφορετική. Του αρέσει να παίζει και να μοιράζεται ευτυχισμένες στιγμές με τους φίλους του, αυτό άλλωστε θα τον βάλει και σε μπελάδες και θα γίνει η αιτία να .. χάσει το χωριό σ’ ένα από τα πιο γνωστά αγωνίσματα το έπαθλο. Από εκεί θα ξεκινήσουν όλες οι περιπέτειες του Νογκασίκα Σαν . Είναι μια ιστορία που μιλάει για τα ήθη και έθιμα αλλά και για τα όνειρα του καθενός από εμάς, που ύστερα από βαθιά αναμέτρηση και γνωριμία με τον εαυτό μας, και λίγη βοήθεια απ’ τους πιστούς μας φίλους , μπορούμε να τα κάνουμε αληθινά.
Ποια η πηγή έμπνευσης των ηρώων που δημιουργήσατε;
Οι ήρωες του βιβλίου μου, δημιουργήθηκαν σιγά σιγά από μόνοι τους, θα έλεγα. Ακολουθώντας τη ροή της ιστορίας, όπως θα δείτε και θα το αποκαλύψω για πρώτη φορά σε εσάς στο Koita-magazine, ο κορμός του βιβλίου βασίζεται σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Δηλαδή ο ήρωας προχωράει και στο δρόμο του συναντάει ανθρώπους, ξωτικά, νεράιδες, και διάφορα αντικείμενα που θα τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει .. τους άθλους του. Οπότε για να περάσει στην επόμενη περιπέτεια, χρειάζεται βοηθούς ή συντρόφους ή οδηγούς η συμβουλάτορες. Έτσι γεννήθηκε ο Λαι πι, ο πιστός φίλος του, ο μοναχός, η Νεράιδα των Σπηλιών και φυσικά η κοπέλα που ερωτεύεται ο Ασπρος λωτός.
Γιατί αξίζει να διαβάσει κανείς αυτό το παραμύθι;
Προτιμώ σε αυτήν την ερώτηση να μιλήσει κάποιος άλλος αντί για μένα. Γι’ αυτό παραθέτω εδώ την κριτική για το παραμύθι μου, από τον Μάνος Καβίδας, θεολόγο – θεατρολόγο, σκηνοθέτης θεάτρου.
«Ένα παιδί μπορεί να διδάξει σε έναν ενήλικο τρία πράγματα: να είναι ευτυχισμένος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι και να ξέρει να απαιτεί με όλη του τη δύναμη αυτό που θέλει». Πάουλο Κοέλο
Με αφετηρία αυτήν την υπέροχη και πολύ ουσιαστική φράση θα μπορούσε κανείς να εξερευνήσει τον δυναμισμό και την τρυφερότητα του παιδικού παραμυθιού της Κας Εύας Πετροπούλου – Λιανού, «Ναγκασίκα – Σαν». Ένα επικό και συνάμα τρυφερό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε σπουδαία γραφή, το οποίο προσπαθεί να επαγρυπνά ουσιαστικά τις ψυχές των αναγνωστών, βοηθώντας τους να εκφράσουν και οι ίδιοι γνήσια τα συναισθήματα τους και να ταξιδέψουν στον κόσμο των ηρώων και των εικόνων του παραμυθιού. Ο άμεσος και διαδραστικός λόγος κρατά τον «μικρό» αναγνώστη σε εγρήγορση και διδάσκει στο «μεγάλο» αναγνώστη τον θαυμαστό κόσμο των παιδιών, έναν κόσμο απλό, αλλά τόσο ουσιαστικό, γεμάτο συναισθήματα και ηρωισμό, θαυμαστό στην απλότητα του και στην ευγένεια της ψυχής των παιδιών, αφού όπως επαναλαμβάνει συχνά ο Πάμπλο Πικάσο: «Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας». Το παιδικό αυτό διήγημα βοηθά το παιδί σε αυτή την κατεύθυνση, να εξισορροπεί ανάμεσα στον κόσμο του ηρωισμού και της μαγίας, στον κόσμο του ρεαλισμού και του ηρωισμού, στον κόσμο της φθοράς και της αιωνιότητας· δίνοντας του έτσι την δυνατότητα, να γίνει ένας μικρός – μέγας Σαμουράϊ, αντιμέτωπος με τον αιώνιο αγώνα των αντιφάσεων και της μαγείας που προσφέρει η ζωή. Το παιδί είναι ο μόνος αληθινός εξερευνητής γιατί «μόνο τα παιδιά ξέρουν πραγματικά αυτό που ψάχνουν», όπως μας λέει ο Αντουάν Ντε Σαιν-Εξπερύ και το τρόπος που εξελίσσεται η δομή της γραφής του διηγήματος, του δίνει την δυνατότητα σε μια γραμμική αφήγηση να μπορεί να ξεδιπλώνεται μπροστά του ο μαγικός κόσμος του παραμυθιού και να τον ανακαλύπτει στιγμή – στιγμή, ώστε να κατανοεί, μέσα από ένα πνεύμα ηρωισμού, τα πολύτιμα σύμβολα της αιώνιας συνύπαρξης της αγάπης και του καθήκοντος.
Ποιες είναι οι δυσκολίες του να γράφεις ένα βιβλίο που να απευθύνεται στο παιδικό κοινό;
Τις δυσκολίες, θα τις βάφτιζα ίσως προκλήσεις. Εδώ και δέκα χρόνια είμαι στο χώρο της παιδικής λογοτεχνίας. Απ’ το 2006 παραμυθοταξιδευύω με τους ήρωες μου, τη Ζεραλντιν, το Σαπερλιποππέτ, την Κορη της Σεληνης. Η πρώτη μου επαφή έγινε στη Γαλλία , όπου έγραψα μια ιστορία με κεντρικό ήρωα τη Ζεραλντιν ένα 8χρονο χαριτωμένο κοριτσάκι όλο σκέρτσο και αγάπη για τον παππού της. Το έγραφα στα γαλλικά το 1994, εκείνη την χρονιά βρισκόμουν στη Γαλλία και μου έλειπαν οι δικοί μου αλλά και η χώρα μου , οπότε έβαλα όλες τις θυμίσεις και τις αναμνήσεις μου στην ιστορία της Ζεραλντιν. Μετά από χρόνια την διόρθωσα με έναν πολύ καλό φίλο, Γάλλο δημοσιογράφο τον κύριο Φιλιπ Τιμπό, που αργότερα όταν πλέον εκδόθηκε έκανε και τον πρόλογο στο βιβλίο αυτό. Έτσι κάπως μαγικά το 2006 στη Γαλλία, στη Νάντη, απ’ τις εκδόσεις Αμαλτε εκδίδεται το πρώτο μου βιβλίο στα γαλλικά, Η Ζεραλντιν και το ξωτικό της Λίμνης . Κι εγώ ήξερα ότι η παιδική λογοτεχνία θα είναι η παντοτινή μου φίλη. Τα παιδιά ισχυρίζονται πολλοί, είναι αυστηρά και δύσκολοι κριτές. Εγώ θεωρώ ότι τα παιδιά είναι απλώς αληθινά και έχουν αυξημένη την ικανότητα να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό. Τα παιδιά μπορούν να μας μάθουν πολλά γιατί δεν έχουν περάσει από τα φίλτρα της κοινωνίας ή του όποιου συστήματος, για να έχουν παρωπίδες, οπότε όταν κάτι τους αρέσει, θα τους αρέσει για πάντα. Τα παιδιά έχουν απίστευτη φαντασία και θα σου δείξουν αμέτρητούς τρόπους για το πώς . π.χ. θα μπορούσε να περπατάει ένας ήρωας ή πως να μιλάει. Τα θεωρώ δάσκαλους και έχω μάθει πολλά από εκείνα, κυρίως σε παρουσιάσεις των βιβλίων μου στην επαρχία. Έχουν άποψη, έχουν φαντασία, αλλά και πολλές απορίες. Έχουν δίψα για τα βιβλία και μεγάλη αγάπη. Οπότε για μένα τα παιδιά αποτελούν ένα μεγάλο σχολείο, και εμπνέομαι απ’ αυτά για να γράψω τις ιστορίες μου.
Τι σημαίνει η λογοτεχνία με δύο λόγια για εσάς και πώς επηρεάζει τη ζωή σας;
Η λογοτεχνία για μένα είναι η ίδια η αναπνοή . Είναι η ζωή μου, η παρηγοριά μου, η δύναμη μου. Η λογοτεχνία είναι η θεραπεία μου και η εμμονή μου. Η λογοτεχνία είναι το όνειρο μου που με βήματα αργά και σταθερά, το βλέπω να γίνεται πραγματικότητα μέρα με τη μέρα.
Πέραν των άλλων, ασχολείστε με τη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας σε πολιτιστικούς φορείς, με την εισήγηση σεμιναρίων δημιουργικής γραφής παραμυθιού… αλλά και με σεμινάρια γαλλικής γλώσσας σε ιδιωτικές εταιρείες. Ποια η εμπειρία σας από αυτή την ενασχόληση;
Εδώ και έξι χρόνια ασχολούμαι με τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής παραμυθιού. Ήταν μια ιδέα που εμπνεύστηκα από τη Γαλλία, όπου και διέμεινα 8 χρόνια. Εκεί λοιπόν οι δήμοι είχαν χώρους πολιτισμού και ατελιέ δημιουργίας, όπου ο καθένας μπορούσε να μάθει ότι ήθελε ζωγραφική, γλυπτική, γραφή. Έτσι κι εγώ, ξεκίνησα απ’ το Βρυσσάκι τότε πριν 6 χρόνια περίπου, κάνοντας μαθήματα συγγραφής και γαλλικής γλώσσας. Στη συνέχεια ασχολήθηκα μόνο με τη διδασκαλία παραμυθο γραφής, το μάθημα απευθύνεται και σε παιδιά και σε ενήλικες. Φέτος, συνεργάζομαι με το κολλέγιο ΙST COLLEGE ως εξωτερική συνεργάτης. Έχω πραγματοποιήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής σε σχολεία, σε βιβλιοθήκες και σε κέντρα πολιτισμού. Σκοπός αυτών των σεμιναρίων είναι πρώτον να έρθει ο σπουδαστής σε επαφή με το βιβλίο, το παραμύθι στην προκειμένη περίπτωση, να αγαπήσει και πάλι την ανάγνωση και στη συνέχεια να ανακαλύψει το παιδί που κρύβει μέσα του και να του …. γράψει μια ιστορία, που θα του εξηγεί το πως να μην φοβάται.
Αυτή είναι η κεντρική ομάδα των σεμιναρίων μου δημιουργικής γραφής.
Ποια η εικόνα που παρουσιάζει το βιβλίο στις μέρες μας και ποια είναι τα περιθώρια εξέλιξης του;
Το βιβλίο σήμερα είναι προσβάσιμο και είναι ένα μέσο επικοινωνίας και μια γέφυρα συνεργασίας σε επίπεδο πολιτισμού αρωγής και εξέλιξης των ικανοτήτων του κάθε ανθρώπου. Στην Ελλάδα όλοι γράφουν και καλά κάνουν αν με ρωτάς. Έχουμε ένα πολύ ιδιαίτερο κώδικα γενετικής DNΑ που κυλάει στις φλέβες μας και έχουμε το χάρισμα να γράφουμε όλοι μας. Άλλοι εκφράζονται με τη μουσική, άλλοι με το στίχο και οι υπόλοιποι με τη γραφή. Είναι η άμυνα μας απέναντι σε ό, τι σαθρό και κούφιο ή άσχημο συμβαίνει γύρω μας. Είναι η στιγμή της θεραπείας , της προσωπικής περισυλλογής και για κάποιους ένας φόρος τιμής ή ακόμη και μια υπόσχεση στον ίδιο τους τον εαυτό. Έχει μέλλον το βιβλίο στη χώρα μας, ας είμαστε απλά προσεκτικοί, για το που καταθέτουμε την ψυχή μας. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και κάπως έτσι είναι και ο κόσμος των εκδοτών. Όλοι έχουν δικαίωμα να καταθέσουν την αλήθεια τους, φτάνει αυτή να μην προσβάλει τα ήθη κι έθιμα των άλλων.
Ποια η πηγή έμπνευσης σας για να γράψετε κάθε φορά;
Έμπνευση, είναι τα πάντα για μένα. Ο Χανς Κριστιαν Αντερσεν είχε πει ότι μπορείς να γράψεις μια ιστορία για παιδιά, για το οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου, ακόμη και για μια τσαγιέρα. Εγώ εμπνέομαι απ΄ τα πάντα, τον ήλιο, τα πουλιά, ένα συμβάν στο τραμ, ένα λουλούδι. Όλα μπορούν να με οδηγήσουν να γράψω ένα παραμύθι ή ακόμη κι ένα ποίημα.
Τα παραμύθια τελικά είναι μόνο για τα μικρά ή και για τα μεγαλύτερα παιδιά;
Τα παραμύθια είναι για να θυμούνται οι μεγάλοι και να μαθαίνουν τα παιδιά. Το παραμύθι είναι μια λέξη αρχαϊκή, που τη συναντούμε στον Όμηρο και σημαίνει παρηγοριά. Οι μεγάλοι μοιράζονταν ή τραγουδούσαν ιστορίες, για να απαλύνουν τον πόνο τους, όταν έχαναν ένα σύντροφο, ένα φίλο, ένα συγγενικό τους πρόσωπο. Σήμερα, με τα παραμύθια δίνουμε στα παιδιά μια άποψη για τη ζωή, εκ του ασφαλούς και τους μαθαίνουμε το καλό ή το κακό, κυρίως ότι δεν είμαστε μόνοι μας και θα πρέπει να σεβόμαστε, να μοιραζόμαστε ήθη κι έθιμα, ή ιστορίες διαφορετικών λαών. Το παραμύθι μπορεί να εκπαιδεύσει, να διασκεδάσει αλλά και να οξύνει τη φαντασία ενός παιδιού και να του δώσει τα απαραίτητα εφόδια, ώστε να είναι πιο ανεξάρτητο στην κοινωνία αλλά ακόμη και να πιστέψει στον εαυτό του και στην πραγματοποίηση των ονείρων του.
Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος της τέχνης εν έτει 2018 στην Ελλάδα και πως επηρεάζει τις ζωές μας;
Η τέχνη το 2018 είναι επαναστατική. Όλα πλέον θεωρούνται πρωτοπόρα και τέχνη. Δεν είμαι πάντα σύμφωνη με το τι μπορεί να προστάζει η μόδα. Για μένα, η τέχνη οφείλει να εκφράζει την καλαισθησία, την ηθική, και να μην προσβάλει τον άλλον. Δεν θα φέρω κάποιο παράδειγμα γιατί η τέχνη παραμένει υποκειμενική υπόθεση, όπως και το τι είναι ωραίο. Η Αφροδίτη της Μήλου, είναι για μένα τέχνη. Οι πίνακες του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, είναι τέχνη με άποψη και συμβολισμούς. Το παραμύθι του Νιλ Σιλβερστειν το Δέντρο που έδινε, είναι για μένα τέχνη. Η ιστορία του Αντουαν ντε Σαιντ Εξυμπερυ ο Μικρός Πρίγκιπας, είναι τέχνη. Ακόμη και το τελευταίο μου βιβλίο Οι περιπέτειες του Σαμουράι Νογκασικα σαν με τα υπέροχα σχέδια του εικονογράφου Πάρη Χαραλαμπίδη, είναι τέχνη. Οτιδήποτε δεν είναι αναμενόμενο για μένα, είναι τέχνη, μέσα στα όρια του σεβασμού προς την φύση και την συμπαντική ενέργεια. Οτιδήποτε δημιουργεί γαλήνη, ξενοιασιά και ειρήνη, είναι για μένα τέχνη.
Αν είχατε την ευκαιρία να γεννηθείτε σε μία άλλη εποχή, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Θα ήθελα να γεννηθώ την εποχή που έζησε ο Ιησούς. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, τι βιβλία διάβαζαν εκείνη την εποχή τα παιδιά κυρίως στην πόλη της Βηθλεέμ, όπου είχαν τρεις διαφορετικούς πολιτισμούς με έντονη πολιτιστική κουλτούρα, που προσπάθησαν να συνυπάρχουν μεταξύ τους. Αναρωτιέμαι συχνά με τι ιστορίες αποκοιμιόντουσαν τότε τα παιδιά και τι όνειρα έκαναν ;
Την Κυριακή 29 Απριλίου θα βρίσκεστε στο Βόλο, με αφορμή το Φεστιβάλ παιδικού και εφηβικού βιβλίου. Ποιος ο λόγος της φιλοξενίας σας εκεί και γιατί αξίζει ο κόσμος να επισκεφτεί αυτό το φεστιβάλ;
Φέτος είμαι καλεσμένη στο Βόλο, στο «3ο Φεστιβάλ Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου» (μιλάμε, γράφουμε, παίζουμε, εκφραζόμαστε δημιουργικά), που προγραμματίζει η Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Βόλου, με τη συνδιοργάνωση των διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας, (μαζί με τους υπεύθυνους των τμημάτων σχολικών δραστηριοτήτων), σε άμεση δράση με τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και σε συνεργασία με μία σειρά φορέων και χορηγών. Η διοργάνωση γίνεται υπό την αιγίδα του «Εργαστηρίου Λόγου και Πολιτισμού κατεύθυνση Λογοτεχνίας και Παιδικού Βιβλίου» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ενώ
συμμετέχουν ήδη ως υποστηρικτές- συμμετέχοντες, (με αλφαβητική σειρά), η «Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά», το «Κέντρο Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων» (ΚΕ.ΒΙ.ΜΑ.ΣΥ), το Κέντρο Πολιτισμού και Κοινωνικής Παρέμβασης «Ιωλκός», ο Πανελλήνιος Όμιλος Φίλων Αφήγησης (Π.Ο.Φ.Α.), ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Ν. Μαγνησίας και άλλοι φορείς. Θα βρίσκομαι την Κυριακή 29 Απριλίου, ώρα 11 πμ μαζί με το πρόσφατο βιβλίο μου, που πλέον πέρασε σε 2η έκδοση, το ‘’Σαμουραί Νογκασικα Σαν’’ και θα αφηγηθώ στα παιδιά την ιστορία του ήρωα μου, θα ζωγραφίσουμε, θα παίξουμε και θα μάθουμε να δίνουμε ζωή στα όνειρα μας, μέσα από τη φιλία , την πίστη στον εαυτό μας και στις ηθικές αξίες.
Κλείνοντας κι αφού σας ευχαριστήσω θερμά, θα ήθελα να μου πείτε πως φαντάζεστε τον εαυτό σας, σε μερικά χρόνια από σήμερα;
Ευχαριστώ με τη σειρά μου για τη συνέντευξη μας, για το βήμα που μου δόθηκε. Για μένα το μέλλον είναι όπως ένα παραμύθι, που περιμένει υπομονετικά να γραφτεί, θα δημιουργήσω λοιπόν νέους ήρωες για μια διαφορετική περιπέτεια. Αλλά θα ήθελα να έχουν μεταφραστεί τα βιβλία μου σε όσο το δυνατόν περισσότερες γλώσσες, και να ταξιδέψω με τα σεμινάρια μου και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Θα ήθελα να αγαπήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, ο κόσμος το βιβλίο. Προσωπική μου άποψη είναι ότι το παραμύθι έχει μια δυναμική, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην απόλυτη ευτυχία αλλά και ενδυνάμωση του εαυτού μας, και αναφέρομαι στο παραμύθι της καρδιάς μου κι όχι στα ψέματα ή στις παραπλανητικές ιστορίες.
Περισσότερες πληροφορίες:
http://evalianou.blogspot.gr
E-mail: evvieparra@hotmail.com
