Γιώργος Κατσιφής: Ένας νέος και ταλαντούχος θεατρικός συγγραφέας γεννιέται

Ένας νέος και ταλαντούχος θεατρικός συγγραφέας, ανοίγει τα φτερά του, δουλεύει πολύ και δεν σταματά ποτέ να ονειρεύεται.

Ο Γιώργος είναι από τα άτομα που με κέρδισαν με την αγάπη τους στην τέχνη και το σεβασμό τους σε αυτή. Τον παρακολουθώ κάμποσο καιρό και χαίρομαι που ανήκει στη νέα γενιά ανθρώπων και καλλιτεχνών που δεν φοβάται να ζήσει και να εκφραστεί.

Υπάρχει άλλωστε ωραιότερο πράγμα από το να εκφράζεσαι μέσα από αυτό που αγαπάς; Γεννήθηκε για να γράφει και να τραγουδά. Να στολίζει με λέξεις στιγμές και πρόσωπα.

Στις 24 Απριλίου, το θεατρικό του έργο ”80” παίρνει σάρκα κι οστά και παρουσιάζεται για έξι παραστάσεις  στο Booze, μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Μιχάλη Δημητρίου και την ερμηνεία της ‘Ελενας Ανδρεάδη.

Πες μου λίγα λόγια για εσένα Γιώργο, σα να συστήνεσαι στο αναγνωστικό μας κοινό.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα με μερικές μικρές αποδράσεις στην επαρχία. Αγαπώ το θέατρο και τη μουσική. Γράφω θέατρο και τραγουδάω. Σκέφτομαι μόνο τη στιγμή που θα μπορέσω κάπως να συνδυάσω τη συγγραφή και το τραγούδι. Συνδυάζονται; Ευτυχία.

Ποιο ήταν το έναυσμα που σε ώθησε να ασχοληθείς με την τέχνη;

Όταν άρχισα σιγά σιγά να ψάχνω τη ταυτότητα μου ως άνθρωπος ανακάλυψα οτι κρυβόταν κάπου μέσα στη τέχνη.  Κι όσο πιο βαθιά σκάβω το τελευταίο καιρό τόσο περισσότερο ανακαλύπτω εμένα. Το να ασχοληθώ με αυτό σε όλη μου τη ζωή είναι πραγματικά μονόδρομος.

Το θέατρο και συγκεκριμένα η συγγραφή πώς προέκυψε;

Παρακολουθώ παραστάσεις από δεκαπέντε χρόνων όμως δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσα να γράφω θέατρο. Οι πρώτες μου προσπάθειες ήταν σε άλλα είδη, κυρίως ποίηση και μυθιστόρημα. Δε μου έβγαινε και σταματούσα κατά καιρούς μετά πάλι προσπαθούσα. Η ιδέα για το θέατρο μου ήρθε πέρυσι. Με αφορμή ένα έργο για τη ζωή της Μέριλιν Μονρό που ακόμη δεν έχει βρει το δρόμο του στη σκηνή αλλά πιστεύω πως θα γίνει σύντομα κάτι με αυτό. Ωστόσο είμαστε στη τελική ευθεία για το “80”. Δειλά δειλά αρχίζουμε πρόβες για ένα άλλο έργο μου που λέγεται “Νόμοι της Έλξης” και θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Επί Κολωνώ στα πλαίσια του Φεστιβάλ Off off Athens 6 και 7 Ιουνίου. Επίσης έχω τη χαρά να συμμετέχω το Σάββατο 21 Απριλίου σε μία συναυλία στο ανοιχτό θέατρο της Άνδρου με το μουσικό σχήμα Αιθεροβάτες που κατά καιρούς κάνουμε πραγματάκια μαζί.

Από τις 24 Απριλίου ανεβαίνει στο Booze Cooperativa η παράσταση ‘’80’’ που υπογράφεις το σενάριο της. Πες μας λίγα λόγια για το τι θα δει το κοινό επί σκηνής;

Το τι θα δει το κοινό επί σκηνής είναι μία τεράστια έκπληξη που δε θα ήθελα να αποκαλύψω από τώρα. Θα παροτρύνω τους αναγνώστες να δουν την αφίσα και το τρέιλερ και σίγουρα θα μπουν στο κλίμα. Τα υπόλοιπα στο Booze.

Γιατί ένας 20χρονος γράφει ένα έργο για μία 80χρονη και ποια η πηγή έμπνευσης σου;

Το 80 είναι ένα “συναίσθημα” που νομίζω νιώθει η δική μας γενιά. Έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα, ένα κακό πρωινό που ξύπνησα χωρίς διάθεση και χωρίς ενέργεια, ψυχικά και σωματικά ένιωσα 80. Δεδομένης της σημερινής κατάστασης η δική μου γενιά έχει σταματήσει να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο, έχει σταματήσει να ονειρεύεται. Έχουμε συμβιβαστεί. Αυτό το έργο λοιπόν πατάει με το ένα πόδι στο ρεαλισμό στη ζωή της ογδοντάχρονης Μάρας και με το άλλο πόδι στο κόσμο μίας γενιάς που το νιώθει εσωτερικά.

Περίγραψε μου με λίγα λόγια την ηρωίδα του έργου.

Η ηρωίδα! Τι να πρωτοπώ γι’ αυτή τη γυναίκα. Η πρώτη εντύπωση που σου δίνει είναι μία γιαγιά της διπλανής πόρτας. Η γιαγιά μου, η γιαγιά σου. Ή η γειτόνισσα. Για να είμαι ειλικρινής στη δική μου περίπτωση είναι γειτόνισσα. Κι ενώ στην αρχή, ακόμη παιδί δε τη ξεχώριζα ανάμεσα στις υπόλοιπες γιαγιάδες που έπιναν τον ελληνικό τους στην αλάνα (Στα χρόνια της επαρχίας) είχε μία σπιρτάδα στα μάτια που λες ότι αυτή η γυναίκα έχει κάτι. Πήγαινα συχνά σπίτι της. Μου κερνούσε αμυγδαλωτά και μου έλεγε τις ιστορίες της. Η αντίδραση μου ήταν πάντα “Ουάου εσείς τα έχετε κάνει όλα αυτά”; Έδειχνα ότι είναι άνθρωπος που ξέρει να ζει, που είχε καταλάβει το νόημα της ζωής, όμως δε το εκμεταλλεύτηκε όπως θα έπρεπε και πάντα με συμβούλευε αυτό. Είσαι νέος, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, ζήσε. Εκείνη έκανε τις αποδράσεις της όμως γρήγορα επέστρεφε στο καβούκι της κι άφηνε τη καθημερινότητα να την πνίγει. Παρ’ όλα αυτά οι μικρές της στιγμές αρκούν για να πεις πως “έφυγε” χορτάτη. Κι όσοι δουν το έργο θα καταλάβουν τι εννοώ.

Πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο δηλαδή;

Μπορεί. Με εμάς τους συγγραφείς δε θα μάθεις ποτέ την αλήθεια σε κάτι τέτοιο.

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν το έργο επίκαιρο στο φιλοθεάμον κοινό;

Είναι όλη η καθημερινότητα ενός μέσου ανθρώπου στοιβαγμένη σε ένα πενηντάλεπτο έργο. Επίκαιρο όχι μόνο στο σήμερα αλλά στο πάντα. Όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές υπάρχουν κάποια πράγματα που στην ιστορία επαναλαμβάνονται όποτε θεωρώ ότι με μικρές παραλλαγές αυτό το έργο μπορεί να παιχτεί παντού και πάντα. Ογδόντα μέρες ευτυχίας. Ογδόντα μήνες δυστυχίας και ογδόντα χρόνια αδιαφορίας. Αυτές είναι στιγμές που η Μάρα έχει κατατάξει την ανθρώπινη ζωή.

Τι σημαίνει για εσένα το θέατρο και κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή σου;

Θα σου απαντήσω με ένα γεγονός σ’ αυτή την ερώτηση. Πρόσφατα με τη συγγραφική ομάδα scene(+) που είμαι μέλος κάναμε μία perfomance στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν στα πλαίσια του Φεστιβάλ “Διακόσια χρόνια από την ελληνική επανάσταση.” Σε αυτή τη perfomance συγγραφείς ανεβαίνουμε πάνω στη σκηνή και παρουσιάζουμε οι ίδιοι τα έργα μας. Εκείνη την ήμερα εγώ είμαι με τριάντα εννιά και κάτι πυρετό, κλειστή φωνή, μπούκωμα. Από τη μία το μεσημέρι γενική πρόβα μέχρι τις εννέα που άρχιζε η παράσταση ένιωθα το σώμα μου να καταρρέει. Σε ένα διάλειμμα περίπου δύο ωρών οι υπόλοιποι συνάδελφοι βγήκαν για καφέ κι εγώ ανέβηκα στα καμαρίνια και κοιμήθηκα πάνω σε μία πολυθρόνα. Έχω μετανιώσει που έχω έρθει, παίρνω αντιπυρετικά, βάζω θερμόμετρα, πίνω ζεστά. Τίποτα. Στις εννέα και κάτι στηνόμαστε στη σκηνή κι αρχίζει να μπαίνει ο κόσμος. Πριν ακόμη προλάβει να κάτσει στις θέσεις έχουν φύγει όλα. Οι γονείς μου είπαν στο τέλος “Ρε παιδί μου εντάξει η ενέργεια, αυτό με τη φωνή που είχε κλείσει κι επανήλθε πως το έκανες;”

Ποιος θεωρείς ότι είναι ο ρόλος της τέχνης στην εποχής μας και ποια είναι τα περιθώρια εξέλιξής της;

Η τέχνη αυτή καθ’ αυτή δεν χρειάζεται εξέλιξη. Εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε παιδεία για να μπορούμε να τη φτάσουμε. Να τη κάνουμε και να τη παρακολουθούμε. Ως προς αυτό στην Ελλάδα δυστυχώς είμαστε ακόμη σε πολύ άγουρο επίπεδο. Με τα χρόνια δείχνει κάπως να αλλάζει αλλά δε ξέρω πότε θα γίνει ουσιαστικά. Το πιθανότερο είναι ότι δε θα ζω μέχρι τότε (γέλια).

Αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω, σε ποια εποχή θα ήθελες να ζεις και γιατί;

Μου αρέσει η εποχή που ζω και νομίζω ότι μου ταιριάζει. Ίσως μία εποχή λίγο πιο μπροστά μου ταίριαζε ακόμη περισσότερο. Πιο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να κάνω ταξίδια στο χρόνο. Η Αρχαία Ελλάδα και το Ισραήλ την αντίστοιχη εποχή θα ήταν δύο απ’ τους βασικούς μου προορισμούς.

Τί αγαπά να κάνει ο Γιώργος στον ελεύθερο χρόνο του;

Με πετυχαίνεις σε μία περίοδο που δεν έχω πραγματικά καθόλου ελεύθερο χρόνο. Και με τις δουλειές που έχω μπροστά μου δε ξέρω πότε θα βρω. Ωστόσο όταν έχω μου αρέσει να ξοδεύω στους φίλους μου. Μερικές φορές στον εαυτό μου. Υπάρχουν μέρες που έχω ανάγκη να περπατήσω με μουσική, να πάω θέατρο ή σινεμά μόνος. Ή και απλά να λιώσω στο σπίτι βλέποντας Αμερικάνικες σειρές και τρώγοντας e-food.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου με μερικά χρόνια από σήμερα;

Θα πέσουν τα μαλλιά πολλών που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη αλλά με οικογένεια. Μπορεί με πολιτικό γάμο και ονοματοδοσία παιδιών αλλά οικογένεια. Με τους φίλους που στα χρόνια έμειναν σταθερή αξία σίγουρα. Αλλά και τους καινούριους ανθρώπους που έρχονται και δίνουν το στίγμα τους. Με ατελείωτο θέατρο και μουσική. Αυτά τα λίγα νομίζω ζητάω.

”80” Από 24/4 έως 4/5