Ένας φαύλος κύκλος. Αυτό το έργο παρομοιάζει και προσομοιάζει τον άνθρωπο, όπως διαφαίνονται τα κύτταρά του από τη μήτρα της μητέρας του, σε μια σφαίρα όπου κολυμπά το έμβρυο, ο ανθρωπάκος της μετέπειτα άδοξης ζωής…
Κάποιος από τ’ αψηλά του υπαγορεύει κι εκείνος γράφει το άχρωμο, διάφανο χαρτί του πεπρωμένου ή της καταδίκης του.
Περιδιαβαίνουμε τους σκοτεινούς δρόμους του υπαρκτού μας, που μέσα στην αποσύνθεση της ημέρας μετατρέπεται σε ανύπαρκτο. Τι σε προβληματίζει άνθρωπε; Ποιος χρόνος ματαιώνεται; Εκείνος της ανάδυσης του νεογνού σε αυτό που λέν «βίο», «ζωή»; Ή εκείνος που μαζεύει τα κουρέλια του, σηκώνει μια βαλίτσα και χάνεται στο ορίζοντα που ποτέ δεν χάραξε τη μορφή του, γιατί τον ξέχασε ή γιατί μεγάλωσε γοργά;
Θωρώ τα βήματά σου άνθρωπε. Ήσουν παιδί, σε όλα υπάκουες, σε αυτό που ήταν καλό μονάχα, σε εκείνο που ήταν ανορθόδοξο καιγόσουν κι έκλαιγες. Περπατούσες ολόγυρά σου, ακολουθούσες τις γραμμές που χαράζονταν στους πλακόστρωτους δρόμους, οι γραμμές δεν άλλαζαν, μονάχα έφθιναν από τα βαρύγδουπα ίχνη των ανθρώπων. Εσύ μεγάλωνες, ένα παιδί που έπρεπε να έχει προτερήματα, να έχει χαρίσματα, κι όχι κουσούρια.
Σε αυτό το έργο αλληγορούν μορφές-αντανακλάσεις του εαυτού μας, σε κρυστάλλινα γυαλιά που θρυμματίζονται από τη δυστυχία του ανθρώπου που λησμονεί την ευτυχία της νιότης του και φοβάται ν’ αποζητήσει τον λόγο του «υπάρχω» και σκοτεινιάζει μόλις συνειδητοποιεί πως δεν αναπνέει, πνίγεται σε αλλιώτικα νερά από εκείνα στον αμνιακό σάκο της μαμάς του, γιατί όσο μεγαλώνει χάνει την αξία του(;) Γιατί τον υποβιβάζουν σε ένα μικρόσωμο απομεινάρη μιας άδοξης ζωής που έζησε και δεν έζησε; Όλα εναλλάσσονται, όλα παρανοούν και παλινδρομούν στην ψυχή του ανθρώπου. Εκείνος που παλεύει για το «αυτονόητο» της επιβίωσης, εκείνος που απελπίζεται γιατί πάντοτε ήταν μια απρόσωπη μορφή στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης, εκείνος που ήταν το σπουδαίο τίποτε.
Σε αυτά τ’ αποσπάσματα κλέφτηκαν στιγμιότυπα από τις ζωές κάθε μικράνθρωπου που μάχεται με την πραγματικότητα. Το έργο περιστρέφεται γύρω από μια πληθώρα ενοτήτων της ζωής του ανθρώπου, που είναι ισχύουσες, όπως ο φθόνος των γονιών προς τ’ άλλα παιδιά, πεπεισμένοι πως το παιδί τους είναι αξιότερο και υπερτερεί όλων των άλλων. Απεικονίζεται η καταναλωτική μανία των ανθρώπων, που αναλώνονται σε άψυχα πράγματα. Στη γέννηση του ανθρώπινου όντος, όλες οι αστείες καρικατούρες, που το κοιτούν να ξεπροβάλλει, το κοσμούν με τα ομορφότερα επίθετα: «ηλιόμορφο», «ηλιόλουστο», «ηλιογέννητο»… μεγαλώνοντας είναι το ευφυέστερο, το ψηλότερο, το δυνατότερο, ένας ποιητής, ένας λογοτέχνης, ένας σπουδαίος γιατρός, κι όσο οδεύει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στη φθορά, είναι αρκετά μεγάλος και αχρείαστος για όποια δουλειά.
Τα μονόπρακτα έργα και ταχυδράματα του Λάκη Κουρετζή ομογενοποιήθηκαν με έναν αριστοτεχνικό και ανάγλυφο τρόπο, δημιουργώντας ένα διήγημα για τον άνθρωπο, την αρχή και το τέλος, με το ενδιάμεσο να διχάζεται, να παραπαίει σε μια ενεργή, προσωποποιημένη ζωή ή σε μια παθητική νάρκη. Έγραψε αποκόμματα ζωής, αινίγματα βαθυστόχαστα, που μας περιάγουν στη σταδιακή και διαρκή εκφύλιση του ψυχισμού του ανθρώπου. Ένα πάζλ, που πότε χάνονται τα κομμάτια του και πότε εφάπτονται και συνθέτουν έναν καμβά με μαύρο, γκρι, άσπρο χρώμα, με ανθρώπους που φορούν μάσκες, φορούν όμοια ρούχα κι απλά ζουν, ενώ είναι σίγουροι στη θνητότητά τους, προσμένουν τον θάνατο ή για να ζήσουν.
Κεφαλαιοποιημένες πράξεις: γέννηση, πρώιμη ηλικία, εφηβεία, ενηλικίωση, τοξικός έρωτας, οικογένεια, ανύπαρκτος έρωτας αντικαθιστάτε από αποχαυνωμένη αγάπη, γηρατειά, δρόμος προς τη φτώχια, την ανικανότητα, προτελευταίο κεφάλαιο: ατενίζουν μέσα από παλιές φωτογραφίες τα χρόνια εκείνα της ξεγνοιασιάς, της αθωότητας και της ελευθερίας, ένας πατέρας, μια μητέρα και η κόρη κοιτά ανήσυχη, απορημένη το παρελθόν των γονιών της, φοβούμενη μήπως και το μέλλον της μοιάζει σαν τον παρόν τους…
Ο Λάκης Κουρετζής έγραψε με την πένα που καλλιγραφεί μελανά στη ψυχή του ανθρώπου, με συμβολισμούς, που εντείνουν το συναίσθημα, που αποκαλύπτουν, προβληματίζουν και δημιουργούν απόμακρους συλλογισμούς. Ποιητής, καταθέτει με σοφία τις λέξεις του, με λυρισμό. Έγραψε αποσπάσματα, από εκείνα τα αινιγματικά, που όμως ο γρίφος αποζητάτε στο εσώτερό μας. Σκέψεις, προβληματισμοί του συγγραφέα, ενστερνίστηκαν από τον κάθε θεατή και το θεατρικόν έγινε μια μεταφορά στο πραγματικό που γλυκοπικρίζει κάπου κάπου.
Η έκφραση, η κίνηση, το στάσιμο και το τρεχαλητό σε όλες τις γωνιές του θεατρικού σανιδιού, κουβαλώντας ο κάθε θεατής στην τσέπη του ένα άγγελμα, είναι σκηνοθετικοί συνειρμοί που αποσκοπούν στην αποτύπωση και την ενσάρκωση των κειμένων. Η σκηνοθέτιδα Ανδρομάχη Μοντζολή, με νοερή προσήλωση στα στοιχεία και τις πτυχές του έργου, στη δράση, την αντίδραση με την όποια ενατένιση της φαντασίας ή της νόησης στη σκιαγράφηση του συναισθήματος που πρέπει να αποπνέει αυτή η παράσταση, να αντηχεί στον θεατή και σε μια πόλωση να περιπλέκονται αμοιβαία αισθήματα και από τον ηθοποιό και από τον θεατή, πληρεί τις σκηνοθετικές προϋποθέσεις. Στο ορατό αυτού του δημιουργήματος, η Μοντζολή με τις σκηνοθετικές πινελιές της, έδωσε υφή και υπόσταση σε κείμενα που όλο και εξελίσσονται.
Στην πλάση των μορφών, στη ζωτικότητα των ηρώων, οι ηθοποιοί θώρησαν με ευαισθησία τα κομμάτια του χαρακτήρα τους, της ψυχοσύνθεσής τους, κι έτσι, όλο και όξυναν την αίσθηση των ψυχογραφημάτων που δρουν στη θεατρική αρένα. Με ενσυναίσθηση έδωσαν πνοή στο κείμενο, με εικόνες, με αντιδράσεις και με ατενίσεις στον λόγο και τη πράξη τους. Οι Δημήτρης Πάσιος, Ράνια Πρέβεζα, Νεφέλη Τσιπουρίδη, Σωτήρης Χατζηνικολάου και η χορευτική ομάδα του Θεάτρου Ημέρας χόρεψαν πάνω στους παλμούς του θεατή, ένα σάλεμα του σώματος, πίσω από τα σχοινιά, που πιθανόν να αντικατοπτρίζουν τη φυλακή του ανθρώπου, ήταν και μια λέξη, μια φωνή, ένας λόγος, μια χορευτική και υποκριτική ερμηνεία. Εμπλούτισαν το θεατρικό σώμα με χρώματα, νοήματα, με ουσία και σοφία. Όλοι αναλύθηκαν σε συναισθήματα όπως λύπη, λησμονιά, κάπου κάπου χαρά, αγαλλίαση, έρωτα και… ψυχοφθορά.
Μουσική και σκηνικό ήταν συνταιριασμένα με αυτό που ήθελε να διαπεράσει η θεατρική παράσταση. Τα σχοινιά που κρέμονταν, που σχημάτιζαν τετράγωνα πλαίσια, που παρέπεμπαν, όπως προανέφερα, σε μια φυλακή, ήταν αναλογικά, έφεραν αληθοφάνεια στην κάθε πράξη.
«Μπαμπά γέρασες», «Υπάρχει ακόμα ένα δέντρο. Να ένα πουλί, μπορεί ακόμα και αναπνέει. Να ένα άπειρο, να το φως, να μια αγκαλιά. Να ένα αγόρι, να ένα κορίτσι, να μια αγκαλιά. Να η ζωή που φεύγει κι εμείς τίποτα, δεν αγαπάμε τίποτα». Σωριάζονται τα δεσμά στο πάτωμα και πέφτει η αυλαία.
Συντελεστές
Kείμενα: Λάκης Κουρετζής
Σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία: Ανδρομάχη Μοντζολή
Σκηνογραφική επιμέλεια: Μπέτυ Λυρίτη
Μουσική σύνθεση & επιμέλεια: Λευτέρης Ξάνθης
Επιμέλεια κίνησης: Αφροδίτη Κορέτση
Φωτισμοί: Γιώργος Σηφάκης
Βοηθ.σκηνοθέτη: Ελένη Καταλιακού
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:
Δημήτρης Πάσιος, Ράνια Πρέβεζα, Νεφέλη Τσιπουρίδη, Σωτήρης Χατζηνικολάου
Χορευτικά μέρη και ιντερμέδια από την Ομάδα Χορού του Θεάτρου της Ημέρας
Διάρκεια:1.20΄ (χωρίς διάλειμμα)
Παραστάσεις: Κυριακές από 22/4 – 20/5/2018, ώρα 9:00 μ.μ. για 5 μόνο παραστάσεις.
Τιμές εισιτηρίων: 12 € (γενική), 8 € (φοιτητικό, ομαδικό, ΑμεΑ, πολυτέκνων, ανέργων)
Θέατρο της Ημέρας
Ν. Γεννηματά 20, Αμπελόκηποι
Τηλ.: 210 6929090
