Η σκηνοθέτις Κατερίνα Μαντέλη σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο Koita-magazine.
Πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα παρουσία στο χώρο της τέχνης. Με τεράστια εμπειρία όλα αυτά τα χρόνια στο θέατρο και τον κινηματογράφο, κάνει την αγάπη της επάγγελμα και ποτέ δεν τα παρατά. Εξελίσσεται!
Τη φετινή θεατρική σεζόν υπογράφει την σκηνοθεσία του έργου «Ένας μήνας στην εξοχή» που παρουσιάζεται στο Διάχρονο Θέατρο της Μαίρης Βιδάλη. Πρόκειται για ένα αριστούργημα του Ρώσου μυθιστοριογράφου, ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Ιβάν Τουργκένιεφ. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση από το πρωτότυπο του Ιβάν Ντοντακόφ.
Με μεγάλη χαρά μας μίλησε για τη δουλειά αυτή, αλλά και για την μεγάλη αγάπη που τρέφει στη δουλειά της και στην τέχνη ευρύτερα.
Απολαύστε την!
«Ένας μήνας στην εξοχή» στο Διάχρονο Θέατρο – Μαίρης Βιδάλη. Πείτε μας δύο λόγια για το έργο και ποιο ήταν το έναυσμα που σας ώθησε να καταπιαστείτε σκηνοθετικά με αυτό;
Κ.Μ: Όταν το φθινόπωρο η Μαίρη Βιδάλη μου έστειλε το έργο του ΙΒΑΝ ΤΟΥΡΓΚΕΝΙΕΦ «Ένας μήνας στην εξοχή» και το διάβασα, σκέφτηκα πως έχω μπροστά μου, ένα ρεαλιστικό παραμύθι, που είναι τόσο επίκαιρο, όσο και διαχρονικό. Ο ΙΒΑΝ ΤΟΥΡΓΚΕΝΙΕΦ θεωρείται πρόδρομος του Τσέχωφ και πολλών άλλων κολοσσών της ρωσικής δραματουργίας. Ήταν μια πρόκληση για μένα, να αναμετρηθώ με έναν Τουργκένιεφ. Είχα τόση ανάγκη να ασχοληθώ με ένα έργο πιο δροσερό, πιο ευχάριστο.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την κα Βιδάλη;
Κ.Μ: Είναι πολλά τα χρόνια που γνωριζόμαστε με την Μαίρη…. Υπάρχει μια αλληλοεκτίμηση. Όταν ετοίμαζε την παράσταση «Λέλα Καραγιάννη» μου ζήτησε να δημιουργήσω το οπτικοακουστικό υλικό που χρειαζόταν για αυτήν την παράσταση, έτσι αρχίσαμε μια συνεργασία, που μας έκανε να γνωριστούμε ακόμα καλύτερα. Είναι από τα πλέον έντιμα άτομα σε αυτόν το χώρο και αυτό είναι ένα προτέρημα που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής.
Την ευχαριστώ γιατί μου δίνει κάθε φορά την ευκαιρία να μπαίνω σε διαφορετικά μονοπάτια και είδη. Βέβαια εκτός από έντιμο άτομο, είναι και μια εξαιρετική ηθοποιός ,οπότε έχω πάντα το ποθητό, ερμηνευτικά, αποτέλεσμα στους ρόλους των έργων που ανεβάζουμε. Η φετινή μας συνεργασία, έφερε τρεις υποψηφιότητες, για τα ΚΟΡΦΙΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ του 2018, αυτά της: Καλύτερης παράστασης, Σκηνοθεσίας για την Κατερίνα Μαντέλη, Νέου Κωμικού για τον Κωνσταντίνο Νιάρχο. Ως εκ τούτου, είμαι πολύ χαρούμενη, εκ του αποτελέσματος όπως καταλαβαίνεται.
Ποια τα επίκαιρα στοιχεία της παράστασης, παρ ’ότι το έργο είναι γραμμένο το 1850;
Κ.Μ: Ο τρόπος που είναι γραμμένο, η εποχή, η ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, παρά το γεγονός ότι είναι γραμμένο το 1850, είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, στον τρόπο που αγαπάμε, ερωτευόμαστε, φοβόμαστε, ενδίδουμε, η όχι, σε μια κατάσταση, που μας αλλάζει ότι είχαμε ως δεδομένο μέχρι σήμερα. Γοητεύτηκα από τα αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα και τη θύελλα που κλυδωνίζει τις καρδιές των ηρώων του, οι οποίοι είναι σχεδιασμένοι με τόση αγάπη, αληθοφάνεια και ψυχολογική ακρίβεια. Τίποτα δεν διορθώνεται βίαια, αψυχολόγητα, ή μηχανικά σε αυτό το έργο.
Ο Τουργκένιεφ με το έργο του «Ένας μήνας στην εξοχή» θίγει μέσα από την ηθογραφική του αφήγηση μεταξύ άλλων, το θέμα της πλήξης. Ήρωες που περιφέρουν την πλήξη τους, μαζί με τις βαλίτζες τους.
Αναδεικνύει μέσα από την αφήγηση του, όλες τις πτυχές της ψυχολογίας των αστών και των δουλοπάροικων της εποχής του. Ήρωες που διακατέχονται από μια τάση μόνιμης φυγής, από την πραγματικότητα, που τους κάνει να ασφυκτιούν. Περιχαρακωμένοι μέσα σε νόρμες και φόρμες, οι χαρακτήρες του έργου, οι ήρωες και οι αντιήρωες, παλεύουν με τις άξιες τους, που είναι απόσταγμα των ιδεών τους και της ανάγκης τους να υπάρξουν…
Και όλα αυτά αναδύονται μέσα από μια δροσερή κομεντί, από την δράση και την αλληλοεπίδραση των ηρώων, προς τέρψη, αλλά και συνειδητοποίηση οικείων συναισθημάτων για τους θεατές. Με σεβασμό στο συγγραφέα διατηρούμε τη γραμμή της εποχής. Ποιητικό κείμενο από γραφής, δύσκολο εγχείρημα για να γίνει ρεαλιστικό.. Εμείς όμως βάλαμε τον κήπο να μπαίνει μέσα στο σπίτι…
Τι προσεγγίσατε εσείς ως σκηνοθέτις στο έργο και ποια τα μηνύματα που θεωρείτε πως περνάει εκείνο, στο φιλοθεάμον κοινό;
Κ.Μ: Η δυσκολία εδώ ήταν, να πέσω στην παγίδα να μην ψάξω τόσο, ώστε να ανακαλύψω την ψυχοσύνθεση των ηρώων του έργου, να αδιαφορήσω για τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της εποχής του και να το σχεδιάσω π.χ. ως μπουλβάρ …η να το οδηγήσω στις γνωστές ευκολίες του μεταμοντέρνου… αυτό το δήθεν διαφορετικό, μόνο και μόνο για λόγους εντυπωσιασμού και να χαθεί όλη η ουσία του έργου, της εποχής και η αισθητική, του ίδιου του έργου να πάει περίπατο, μόνο και μόνο για να δείξω πόσα πολλά εργαλεία έχω στην εργαλειοθήκη μου και γνωρίζω πώς να τα χρησιμοποιώ γύρω από την τέχνη μου… Το ανέβασμα διατηρεί την γραμμή της εποχής, ώστε οι νέοι και μη μυημένοι ακόμα, στο κλασικό ρεπερτόριο, θεατές, να μπορούν να διακρίνουν την εποχή… και να μην φύγουν με σύγχυση πληροφοριών, αλλά και με την αίσθηση …ότι δηλαδή το τότε και το τώρα, το αλλού και το εδώ, δεν έχουν καμιά διαφορά σε τίποτα και πουθενά. Νομίζω πως το ίδιο το κείμενο σε βάζει στον δικό του δρόμο… Με πολύ σεβασμό και ευαισθησία προσέγγισα το έργο. Ο ΚΑΜΒΑΣ του έργου, μ΄ όλα τα μελοδραματικά στοιχεία, του Τουργκένιεφ, κατορθώνει να διατηρεί την σκωπτική ματιά του, αλλά και στιγμές αλήθειας και πηγαίας συγκίνησης. Ο Τουργκένιεφ εκθέτει με ευαισθησία, το μέλλον της ανθρωπότητας και τη σημασία της ατομικής ευθύνης. Οι ήρωες δεν παραβλέπουν επιδεικτικά την καταστροφή που πλησιάζει.
Σε αυτήν τη ζωή ή θα λυγίσεις ή θα σπάσεις. Ο κόσμος αλλάζει και σε αυτό το μεταίχμιο ο συγγραφέας στήνει μια γιορτή για την απώλεια.
Οι ήρωες του Τουργκένιεφ ξεπροβάλλουν σχεδόν αθόρυβα, και σιγά-σιγά παίρνουν σάρκα, οστά, σκέψεις, συναισθήματα. Γίνονται σαν και εμάς, με προτερήματα και ελαττώματα. Αυτό ίσως να είναι και το μήνυμα του έργου. Το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για όλα.
Τι σας κέρδισε περισσότερο στη σκηνοθεσία και ασχοληθήκατε με αυτήν;
Κ.Μ: Αυτή η ερώτηση έχει απλές απαντήσεις. Είδα περίφημες παραστάσεις με ιερά τέρατα της τέχνης, ένοιωσα τόσο μικρή και αποφάσισα πως δεν έχω καμία δυνατότητα να γίνω τόσο σπουδαία, όσο αυτοί οι καλλιτέχνες που έβλεπα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Για να φτάσεις σε τόσο υψηλά επίπεδα θα έπρεπε να εργάζεσαι νυχθημερόν, σχεδόν να κάνεις ζωή καλογερική. Εγώ από χαρακτήρα ήμουν, είμαι και θα είμαι έξω καρδιά και του «δώσε μου γλέντι έμενα και πάρε μου την ψυχή». Και έτσι σταμάτησα το όνειρο να ανέβω στην σκηνή. Το σανίδι τέλος για εμένα. Από δω και πέρα, εγώ μόνο πίσω από τις κάμερες και κάτω στην πλατεία, μπροστά και πάνω στη σκηνή αυτοί που μπορούν και ξέρουν να θυσιάζονται για αυτήν και είναι πολύ ικανότεροι από μένα.” Ως σκηνοθέτις μπορώ να είμαι και λίγο ηθοποιός. Μια και όλοι οι ρόλοι, περνάνε από μέσα μου, με όλες τις διακυμάνσεις τους και όλα τα χαρακτηριστικά τους. Έτσι μπορώ να καταλάβω και να βοηθήσω τους ηθοποιούς μου όταν χρειάζεται, προς την σωστή κατεύθυνση για να οικοδομήσουν το ρόλο. Απ’ την άλλη ίσως να πιστεύω πως το αν είσαι καλός ηθοποιός, αμέσως φαίνεται στην σκηνή και δεν υπάρχει άλλοθι για το αποτέλεσμα της ερμηνευτικής σου δυνατότητας . Ενώ ως σκηνοθέτις, δύσκολα μπορώ να αποδείξω στον εαυτόν μου, πως δεν αξίζω… Γιατί πάντα θα έχω ένα άλλοθι… π.χ δεν έχω σκηνοθετήσει στο Εθνικό… άρα ποτέ δεν είχα τα πάντα εξασφαλισμένα ώστε να ξετυλίξω το «ταλέντο μου», αν έχω… και έτσι να φανεί αν αξίζω η όχι… Καλό άλλοθι έτσι; … Αυτό λοιπόν μου επιτρέπει να ονειρεύομαι πως μπορώ ακόμα να συγκαταλέγομαι στους δημιουργούς, αναπόδεικτα…
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο και κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή σας;
K.M: Τι σημαίνει για μένα θέατρο; Σημαίνει τέχνη! “Αν δεν καταλάβουμε την χρησιμότητα του άχρηστου, την αχρηστία του χρήσιμου, δεν θα καταλάβουμε την τέχνη. Και μια χώρα που δεν καταλαβαίνει την τέχνη, είναι μια χώρα σκλάβων, μια χώρα χωρίς πνεύμα. Και όπου δεν υπάρχει πνεύμα, υπάρχει οργή και μίσος” ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΙΟΝΕΣΚΟ
Να μπορέσεις να κάνεις όλες τις πιθανές αναγνώσεις ενός έργου, ώστε να γίνει κατανοητό το αποτέλεσμα, από μεγαλύτερο φάσμα θεατών. Να χωροθετήσεις τους ηθοποιούς, αλλά κυρίως να αποδομήσεις ψυχολογικά τους χαρακτήρες των ηρώων, κάθε έργου, ώστε να τους ανασυνθέσεις, με όλα τα πιθανά συστατικά που έχουν..
Να έχεις κάνει έρευνα για την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της εποχής, που γράφτηκε το έργο, ώστε να μπορέσεις να κατανοήσεις γιατί οι ήρωες λένε και πράττουν όσα συμβαίνουν επί σκηνής. Αυτά και αλλά πολλά, τα οποία πρέπει να μεταδώσεις στους ηθοποιούς, ώστε να αποκτήσει η παράσταση, ενιαία φόρμα στο αισθητικό αποτέλεσμα, που έχεις διαλέξει.
Δεν μπορώ να πω πως έμεινα ανεπηρέαστη. Είναι άλλωστε αδύνατον, για έναν καλλιτέχνη να μην παίρνει καινούργιες εμπειρίες από όσα βλέπει και όσα πράττει. Συναναστρέφεσαι δε, με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους κάθε φορά, που αναθεωρείς, τα όσα νόμιζες πως γνώριζες… Άλλοτε αυτές οι διαπιστώσεις, μου κάνουν καλό και άλλοτε με στεναχωρούν.
Ο κινηματογράφος με τον οποίο επίσης καταπιάνεστε, τι δυναμική έχει στο κοινό και σε τι διαφέρει από το θέατρο;
Κ.Μ: Δεν θα έλεγα πως οι διαφορές είναι τεράστιες, αλλά είναι πολλές. Ο κινηματογράφος εμπεριέχει την θεατρική παιδεία. Και τα δυο είδη χρειάζονται τεχνικές γνώσεις και όραμα. Ο κινηματογράφος όμως είναι γεμάτος από τεχνικές που θα πρέπει να τις κατέχεις πολύ καλά, για να μπορέσεις να αφηγηθείς μια ιστορία, ώστε να μπορεί να την παρακολουθήσει ο θεατής. Στο Θέατρο, το έργο αρχίζει και τελειώνει μπροστά στα μάτια του θεατή και η συναισθηματική εξέλιξη των ηρώων και η δράση, συμβαίνει με μια συνέχεια ρεαλιστική. Αντίθετα στον κινηματογράφο ο σκηνοθέτης επιλέγει ποια στιγμή, της συναισθηματικής εξέλιξης θα κρατήσει και θα δώσει στο θεατή… πχ. Λέμε, πως ο ηθοποιός στο κινηματογράφο κλαίει σήμερα, για το χαστούκι που θα φάει αύριο… ή δίνει σήμερα ένα παθιασμένο φιλί… στον άνθρωπο που θα ερωτευτεί αύριο… ή πεθαίνει σήμερα ..από τη σφαίρα που θα τον κτυπήσει αύριο… Άρα τα ρακόρ της συναισθηματικής εξέλιξης, τη συνέχεια της δράσης κ.ο , πρέπει να τα έχει πολύ καλά στο μυαλό του, ώστε να τα μεταφέρει σωστά στους ηθοποιούς, αλλά και σε όλη την ομάδα, που μαζί δημιουργούν ένα κινηματογραφικό έργο. Ακροθιγώς και πολύ επιγραμματικά σας αναφέρω κάποιες διαφορές… Βέβαια είναι πολλές, αλλά αυτές, αφορούν στη εκπαίδευση των μαθητών, περί διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των δυο ειδών..
Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος της τέχνης ευρύτερα και ποια είναι τα περιθώρια εξέλιξης της;
Κ.Μ: Θεωρώ πως η τέχνη είναι πηγή ζωής, δεν αντιγράφει την ζωή, μας δείχνει με το δικό της τρόπο, πως θα μπορούσε να είναι, μας δίνει την δυνατότητα της παρατήρησης και της φιλοσοφικής προσέγγισης, μέσα από την αναπαράσταση της καθημερινότητας. Οπως έχει πει και ο Immanuel Kant: «Η τέχνη βιώνεται ως εμπειρία όταν ένα αισθησιακό αντικείμενο διεγείρει τα συναισθήματα, τη διάνοια και τη φαντασία μας.» Ο Richard Anderson ορίζει την τέχνη ως «πολιτισμικά σημαίνον νόημα, επιδέξια κωδικοποιημένο σε ένα μέσο που μας επηρεάζει, που απευθύνεται στις αισθήσεις». Ο Δημήτρης Μυταράς είχε πει: «H τέχνη μοιάζει με κοινωνικό φαινόμενο, αλλά στην ουσία είναι ένα σχεδόν φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν ηφαιστειακή εκτόνωση. Δεν καταγράφει την ιστορία ούτε κάνει ιστορία, ούτε προηγείται της εποχής της ούτε την ακολουθεί. H τέχνη είναι ο έρωτας, με την πλατύτερη σημασία της λέξης, είναι η έκφραση και το ξεχείλισμα μιας πληρότητας. Δεν υπακούει σε θεωρίες, τις οποίες διαψεύδει μονίμως, έχει δική της λογική και δεν ερμηνεύεται με λόγια. H τέχνη δεν είναι μαχητική ή ήρεμη, αλλά είναι σαν τον άνεμο, που άλλοτε είναι άγριος και δυνατός και άλλοτε γαλήνιος. H τέχνη δε μορφώνει αλλά κάνει κάτι περισσότερο, σε συνδέει με το μυστήριο της ύπαρξης». Οι νέες τεχνολογίες έχουν κάνει κάθε μορφή τέχνης, από τα εικαστικά έως τον κινηματογράφο και τη μουσική, διαθέσιμα στον καθένα μας, και στο σπίτι μας.
Ποια δουλειά σας θυμάστε πιο έντονα ως σήμερα και γιατί;
Κ.Μ: Θυμάμαι όλες τις δουλειές μου, την κάθε μια ξεχωριστά, για διαφορετικούς λόγους. Σε όλες ακούμπησα την ψυχή μου το ίδιο. Ένα έργο που αγάπησα πολύ είναι οι «Λιπεσάνορες» του Δημήτρη Βαρβαρήγου, γιατί είχα την τύχη να συνεργαστώ με την Γεωργία Ζώη, για ακόμα μια φορά με τον Θεοδόση Δαυλό, την Αρετή Κοκκίνου και με έναν εξαιρετικό θίασο. Όμως είναι σαν να με ρωτάς, αν είχα πολλά παιδιά ,ποιο αγαπώ, η ποιο ξεχωρίζω περισσότερο. Φυσικά κανένα, θα σου απαντούσα. Όμως το στερνοπούλι πάντα είναι το πιο χαϊδεμένο, έτσι θα σου πω, πως τώρα χαϊδεύω περισσότερο τον «Ένα μήνα στην έξοχη».
Πάντα όμως η πιο σημαντική δουλειά είναι η επόμενη. Φράση κλισέ θα μου πεις …
Είμαι περήφανη για ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα δεν ντρέπομαι για καμιά μου προσπάθεια σε αυτόν τον χώρο, ακόμα και για τις αποτυχίες μου….Δεν έχω απωθημένα.
Αν δεν ασχολιόσασταν με την σκηνοθεσία, ποιο επάγγελμα θα θέλατε να κάνετε;
Κ.Μ: Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να διαλέξω άλλο επάγγελμα, αλλά αν, θα μπορούσα να είμαι μια επαγγελματίας ταξιδιώτισσα . Να έγραφα ταξιδιωτικά βιβλία με φωτογραφίες που θα έδειχναν πως είναι η ζωή, από κάθε τόπο που θα περνούσα, μέχρι να φτάσω στα βαθιά γεράματα μου και αφού θα έχω περάσει μέσα από τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, στην Ιθάκη. Γιατί όπως λέει και ο Καβάφης:
«…Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.»
Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον χώρο της τέχνης;
Κ.Μ: Αυτή η δουλειά είναι δύσκολη έξω από φύλλα… Το μοναδικό εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουν, είναι να συνηθίσουν τον τρόπο που σκέπτονται και ενεργούν οι άλλοι άνθρωποι, σε σύγκριση με τον τρόπο που σκέπτονται και ενεργούν, ή έχουν μάθει οι ίδιοι. Μόλις καταλάβουν πως δουλεύει το σύστημα στην Ελλάδα, θα πάψουν να ενοχλούνται, αλλά με μια προϋπόθεση, να μην χάσουν τίποτα από την δική τους προσωπικότητα.
Να διαβάζουν, να βλέπουν θέατρο, να βλέπουν κινηματόγραφο, να πηγαίνουν σε εικαστικές εκθέσεις, σε μουσεία, να παρατηρούν τους ανθρώπους γύρω τους και τις σχέσεις τους, να κάνουν ταξίδια. Όλα να τα κάνουν πολύ.
Και να θυμούνται πως για να φτάσεις σε υψηλά επίπεδα πρέπει να εργάζεσαι νυχθημερόν, σχεδόν να κάνεις ζωή καλογερική. Να εκπαιδεύεσαι, ώστε η τεχνική σου να βελτιώνεται συνεχώς και τα εκφραστικά σου μέσα να ανανεώνονται. Να μην αλλάξουν, απλά να εξελιχθούν. Εν ολίγοις να μην βάζουν νερό στο κρασί τους.
Εγώ δεν έβαλα νερό στο κρασί μου…. Ακόμα το πίνω σκέτο (γέλια).
Κλείνοντας κι αφού σας ευχαριστήσω θερμά, θα ήθελα να μου πείτε τι περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;
Κ.Μ: Και εγώ σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και το ενδιαφέρον σας.
Εγώ πάντως αυτό που θέλω είναι, να συνεχίσω να είμαι υγιής, να ονειρεύομαι, να ταξιδεύω και να δημιουργώ μόνον πράγματα που έχουν να προσφέρουν στον θεατή, αληθινή ψυχαγωγία. Αυτά είναι που εγώ «περιμένω»… Όσον αφορά τώρα το κοινό, θέλω να σας πω, πως ετοιμάζω ένα βιβλίο για την Σικελία και τα ελληνόφωνα χωριά της, με όλες τις σημειώσεις μου, από το υπέροχο αυτό ταξίδι και μοναδικές φωτογραφίες , θα περιέχει επίσης, μέσα ένα DVD με το ντοκιμαντέρ μου «Σικελία-Magna Graecia Ελλήνων αποτυπώματα”. Ελπίζω μέχρι τέλος Μαΐου να κάνουμε και την παρουσίαση και φυσικά είστε καλεσμένος.
Ταυτότητα της παράστασης:
Συγγραφέας: Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ
Διασκευή: Ιβάν Ντοντακόφ
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαντέλη
Τραγούδι: Αλμπίνα Ζαχαριάδου
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Δανεσής
Σκηνογραφία: Ιωάννα Κατσιαβού
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Αδαμαντία Μαντελένη
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Μαίρη Βιδάλη, Πέτρος Αποστολόπουλος, Δημήτρης Δρακόπουλος, Βέρα Μακρομαρίδου, Κωνσταντίνος Νιάρχος, Τάσος Μπλάτζιος, Λαμπρινή Λίβα, Ρούλα Αντωνοπούλου, Τάκης Δεληγιάννης. Τραγουδά στα ρώσικα η Αλμπίνα Ζαχαριάδου.
Διάχρονο Θέατρο-Μαίρη Βιδάλη
Πυθέου 50-52, Νέος Κόσμος, ΤΚ 11743 ΑΘΗΝΑ
Στάση Μετρό Άγιος Ιωάννης (έξοδος Κασομούλη)
Απαραίτητη κράτηση στο τηλ: 210-7233.229
Και μην ξεχνάτε να κάνετε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και ακολουθείστε μας στο instagram
Διαβάστε ακόμα:
