Από μια οπή θωρεί κανείς πώς αλληγορούν οι ήρωες του θεατρικού δρώμενου, σε μια “μυσταγωγία”, εκείνη της πρόβας, την σταδιακής εξέλιξης από την πένα που ακουμπά το λευκό, άχρωμο χαρτί, στην πλάση των μορφών, του ήρωα, ένα σύμβολο του θεατρικού υπαρκτού, εκεί όπου το νήμα απλώνεται και πλέκεται ένας ιστός.
Σε αυτόν τον ιστό θα αιχμαλωτιστεί ο άνθρωπος που αποκρύπτει την αλήθεια…
Ήχος: ακούγονται τα βήματα των ηθοποιών, φέρουν και πηγαίνουν αντικείμενα στη σκηνή, δημιουργούν, σχεδιάζουν μιαν εικόνα που σε περιάγει στην υπόθεση του έργου: ένα πάρτι, πλαστικά ποτήρια, λίγο αλκοόλ, μπαλόνια, μουσική και στο χέρι κρατεί, κάποιος, μια χειροβομβίδα, που σηματοδοτεί το τέλος μις άξαφνης αρχής.
Ένας δρόμος, μια διαδρομή στα άδυτα του θεάτρου. Το παρασκήνιο απεικονίζει την σπουδαιότητα της Τέχνης. Καμιά φορά, κτίζοντας μαθαίνεις την αξία της πέτρας, έτσι, στο σκαλιστό του θεατρικού έργου, στο σεργιάνι κάποιου θεατού κόσμου, που είναι η αντανάκλαση μιας «ανόθευτης» πραγματικότητας, το ήθος του ηθοποιού γίνεται ευκρινέστερο.
«Θάρρος ή Αλήθεια;»: Ένα παιχνίδι, μια ερώτηση που διχάζει τον εσφαλμένο ή εκείνον που εμφωλεύει ένα ένοχο μυστικό. Όμως, τι συμβαίνει όταν το παιδί γίνεται υποχείριο του παιχνιδιού του; όταν από υποκινητής γίνεται πιόνι; Τότε, το παιχνίδι γίνεται η παγίδα του παιδιού, οι εφιάλτες του ενσαρκώνονται και γίνονται μια αποτρόπαια και στυγνή πραγματικότητα, αντιμέτωπος με την αλήθεια του… Τελικά, δεν είναι το θάρρος που σε κάνει άτρωτο και ρωμαλέο, αλλά η παραδοχή της αλήθειας. Αυτό μας μαθαίνει αυτή η παράσταση.
Κατά τη διάρκεια των προβών, οι σκηνοθέτες Παύλος και Chris Pierro, οι οποίοι έγραψαν το σενάριο της παράστασης, βασιζόμενοι στην ταινία “Truth or Dare” του Robert Heath, σχεδίαζαν κατευθυντήριες γραμμές στο κάδρο της σκηνής. Πάνω σε αυτές περπατούσαν οι ηθοποιοί. Η έκφραση των ηθοποιών, Αντώνη Βούλτσο – Δαμουλάκη, Βαγγέλη Ζάπα, Γιώργου Κοσκορέλλου, Βίκης Μαϊδάνογλου, Βασίλη Μαστρογιάννη, Χρήστου Μπαλτά, Παύλου Πιέρρο και της Έφης Σισμανίδου, εναλλάσσονταν στην διαδοχική μεταβολή των σκηνών. Τίποτα δεν προοιώνιζε το τι θα συνέβαινε στο δεύτερο μέρος του έργου, άλλωστε, τι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα πάρτι αποφοίτησης; «Θάρρος ή Αλήθεια πουστράκι;» αυτές οι λέξεις αποτυπώθηκαν σε ένα καρτ ποστάλ. Θα μπορούσαν αυτές οι περιπαικτικές λέξεις να στιγματίσουν και να καταρρακώσουν έναν άνθρωπο, ώστε να τον ωθήσουν στον θάνατο; Ή αλήθεια βρίσκεται σε ένα πιο βαθύ έγκατο, κάπου που δεν αποφαίνεται… Όμως, ας μην ξέρετε περισσότερα…
«Η πρόβα με κουράζει, αναμένω τους προβολείς της παράστασης», «Βιώνω την περίπολό μου στις πρόβες, στο νοερό αίσθημα της κίνησης των παλμών σε κάθε λάθος, σε κάθε σιωπή, σε μια μου ρήξη, στο ανασήκωμα… τότε αισθάνομαι ένας ποιος του ήθους…», με αυτές τις σκέψεις διχάζονται οι όποιοι ηθοποιοί για το αν η αξία του θεάτρου βρίσκεται στην πρόβα ή στην παράσταση. Θαρρώ πως είναι η πρόβα, μόνο τότε ο ηθοποιός βλέπει την αντανάκλαση του υποδυόμενου εαυτού του.
Το έργο περιστρέφεται γύρω από έξι πρόσωπα, τα οποία δρουν σε δύο χώρους με συμβολικούς χρόνους,. Σε ένα πάρτι αποφοίτησης, οι ήρωες του έργου θα αφεθούν στα πιο σκοτεινά τους ένστικτα, στην ηδονή, στην τρέλα, στα ναρκωτικά και τη ψυχολογική βία. Κάτι θα συμβεί εκείνο το βράδυ, αυτό που στοιχειώσει τις ζωές και τα όνειρα αυτών των ατίθασων και κακοαναθρεμμένων παιδιών, που έζησαν πλουσιοπάροχα, και ποτέ δεν συνειδητοποίησαν πως «Κάποιοι δουλεύουν σκληρά για ν’ αποκτήσουν αυτά που εκείνοι θεωρούν δεδομένα…». Ο Ανέστης προσκαλεί τους παλιούς του «φίλους» στα γενέθλιά του. Σε ένα απομακρυσμένο σπίτι στο Λαγονήσι, ανυποψίαστοι οι ήρωες του έργου, θα παίξουν ένα παιχνίδι, μόνο που, αυτή τη φορά, κάποιοι δεν θα καταφέρουν να μάθουν την αλήθεια…
Νέοι άνθρωποι δημιουργούν και αυτό προοιωνίζει ένα ομορφό-πλαστο μέλλον. Η Τέχνη είναι το φάρμακο που κουράρει ψυχές, που αφυπνίζει και φέρει βαθυστόχαστα μηνύματα. Οι ηθοποιοί αυτής της παράστασης με ζήλο ενσάρκωσαν τους ρόλους τους κατά την διάρκεια των προβών. Στις παύσεις γίνονταν οι απαραίτητες διορθώσεις, οι ηθοποιοί ήταν αμερόληπτοι, ήταν έτοιμοι να επαναπροσδιοριστούν και να δοκιμάσουν κι άλλες πτυχές και εκφάνσεις του ρόλου τους. Η σκηνοθέτιδα τους παρότρυνε, βελτίωνε με κάποιες ενστάσεις που μπορεί να προέκυπταν στη διαδικασία των προβών. Το να γνωρίζεις τι διαδραματίζεται και πίσω από το παρασκήνιο, φέρνει τα βήματά σου πιο κοντά στη θεατρική σφαίρα, βλέπεις τον πυρήνα, βλέπεις το ατύλιχτο κουτί, που όμως η γύμνια του είναι από μόνη της μια θεατρική αποκάλυψη.
Βρισκόμαστε στο φουαγιέ του θεάτρου Αλκμήνη με τη σκηνοθέτιδα της παράστασης Chris Pierro. Ποιο το μήνυμα της παράστασης, ποιο ερωτήματα θέτει, καθώς και η αγάπη της για αυτό το έργο, τα εκφράζει η ίδια με θέρμη και περηφάνια…
Ποια ήταν η ανταπόκρισή σας στην πρόταση του αδελφού σας, Παύλου Πιέρρου, να γράψετε και να σκηνοθετήσετε αυτό το έργο μαζί;
Αρχικά πανικοβλήθηκα, διότι απέχω από το επάγγελμα της σκηνοθεσίας δέκα χρόνια, από επιλογή. Στην αρχή αρνήθηκα την πρόταση του αδελφού μου. Μου είπε να δω την ταινία, διότι είχε κάτι κατά νου… Ήθελε να κάνει το πρώτο του σκηνοθετικό ντεμπούτο, είχε κάνει και μια άλλη δοκιμή στο παρελθόν. Ύστερα δέχτηκα, και είπαμε να μοιραστούμε λίγο τα βάρη της παράστασης, γιατί αναλαμβάνει και την παραγωγή. Του είπα πως αυτό που κάνει θέλει πολλά κότσια, θέλει πολύ θάρρος… Εγώ έφερα την αλήθεια μου, τις γνώσεις μου κι αυτά που έχω διδαχτεί στη σκηνοθεσία, και πρέπει να τα βάλω κι εγώ κάποια στιγμή σε εφαρμογή, κι έτσι ξεκίνησε αυτό το «ταξίδι»…
Η πρώτη σας εντύπωση από την ταινία του «Truth or Dare» του Robert Heath;
Στην αρχή το μίσησα αυτό το έργο, την κανονική ταινία, γι’ αυτό την κρύψαμε από τους ηθοποιούς για κάποιο διάστημα, όταν κάναμε πρόβες. Δεν θέλαμε να δουν την ταινία, διότι ερμηνευτικά δεν είχε κάτι να τους δώσει, θα τους παραπλανούσε. Επειδή κάναμε θρίλερ, σε όλη τη διαδικασία των προβών, εμείς αποκαλύπταμε σιγά σιγά στα παιδιά το σενάριο, αυτό που κάνουμε στο κοινό, το κάναμε στους ηθοποιούς πρώτα, για να μπούνε στη λογική του έργου… Φανταστείτε ότι ο πρώτος χαρακτήρας δεν ήξερε ότι πεθαίνει, γιατί το κείμενο που του είχε δοθεί, του το αποκάλυπτε λίγο πριν το τέλος. Όταν μοιράζαμε το κείμενο αντέδρασε λέγοντας: «Καλά πλάκα μου κάνετε; Πέθανα τώρα δηλαδή; (γελάει). Ενώ στην αρχή το μισούσα αυτό το έργο, στην πορεία το αγάπησα.
Ποια η φιλοσοφία αυτής της παράστασης;
Αυτό το έργο πραγματεύεται πολλά πράγματα, κυρίως τη διαφορετικότητα. Ο Ανέστης, ένας από τους ήρωες του έργου, αντιπροσωπεύει τη νέα γενιά, που είναι ένα άγραφο χαρτί σε πολλά πράγματα, έχει πολλές επιθυμίες αυτή η γενιά… Άμα την δεις την παράσταση με αυτό το πρίσμα, θα καταλάβεις το μήνυμά της, αλλά επειδή κάνω θρίλερ δεν θέλω να σου πω άλλα… (Γελάει)
Τι συμβολίζουν οι χαρακτήρες του έργου; Ποια η σημασία του κάθε ήρωα είναι δυο ερωτήματα που απαντούν οι μορφές αυτής της θεατρικής παραβολής…
Βαγγέλης Ζάπας
Υποδύομαι τον Μάρκο Χρηστίδη, πλαστικό χειρουργό, ο οποίος είναι οικονομικά και κοινωνικά επωφελημένος. Είναι 25 ετών, μόλις πήρε το πτυχίο του από το μεγαλύτερο κολέγιο της Ελλάδας και ζει στο έπακρο την φοιτητική του ζωή (γυναίκες, ναρκωτικά, πάρτι) και έχει την πρώτη του σοβαρή σχέση με την Κρυσταλλία (Βίκυ Μαϊδάνογλου).
Σε ένα ευρύτερα κοινωνικό πλαίσιο, ο Μάρκος συμβολίζει το προφίλ του Νεοέλληνα. Ο νεοπλουτισμός του, με όλη αυτή την υπερβολή και την αφθονία των υλικών αγαθών, του έχει εμφυσήσει τη νοοτροπία “Καλό είναι να μην κλαίει κανείς, αλλά η ζωή είναι έτσι φτιαγμένη που δεν μπορείς να το αποφύγεις. Καλύτερα λοιπόν, να κλαίει κανείς στο πίσω μέρος μιας Mercedes, παρά μέσα σε αστικό λεωφορείο.’’ Η τοποθέτησή του στους κεντρικούς ήρωες του έργου, σε θέση αρχηγού της παρέας των πέντε φίλων, έχει σκοπό να δείξει και να προβληματίσει την κοινωνία ως προς το γιατί έχει επιλεχθεί σε αυτή τη θέση από τους άλλους και ποια είναι τα όρια που θέτει ή του θέτουν, και τελικά ποιες είναι οι ρωγμές αυτού του ανθρώπου στις κρίσιμες στιγμές που θα φανεί με το θάρρος η την αλήθεια του.
Βασίλης Μαστρογιάννης
Ο χαρακτήρας που υποδύομαι λέγεται Ανέστης Κομνηνός, κατάγεται από μια εύπορη οικογένεια και το όνομά του ανοίγει πολλές πόρτες. Κατά βάθος είναι ένα πληγωμένο παιδί, με πολλά κατάλοιπα, έχοντας πολλά ψυχολογικά τραύματα από την παιδική του ηλικία, με συνέπεια να μην μπορεί να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους. Απομονώνεται σε φαντασιακούς ήρωες και διαδικτυακούς φίλους, γιατί δεν τολμάει να αντιμετωπίσει καταστάσεις και γεγονότα. Όταν αποφασίζει στο πάρτι αποφοίτησης να βγει από το καβούκι του, θα είναι καταλυτικό, γι’ αυτόν, αλλά και για τους υπόλοιπους.
Ο Ανέστης συμβολίζει την νέα γενιά, που είναι δειλή, που φοβάται να προχωρήσει μπροστά, κι όταν αποφασίζει να το κάνει, συμβαίνει με λάθος τρόπους. Θα μπορούσε να συνδεθεί και με τον Χριστό, που τον πληγώνουν και τον βασανίζουν και μετά τον σκοτώνουν, αλλά εκείνος δεν κρατάει καμία κακία και τους συγχωρεί όλους. Η σημασία αυτού του χαρακτήρα, είναι η πιο κομβική για την έκβαση του έργου, αφού όλο το έργο γυρίζει γύρω από αυτόν. Κάθε αποκάλυψη είναι τόσο αιχμηρή γι’ αυτόν, ώστε να καταλάβουμε ότι κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν στ’ αλήθεια εκείνος που κορόιδευαν, που χλεύαζαν, που χτυπούσαν. Θα τους φέρει όλους αντιμέτωπους με μια μεγαλύτερη αλήθεια. Ποιοι είναι εκείνοι που «βασάνιζαν» ψυχολογικά εκείνο το παιδί; Είναι καλύτεροι από αυτόν; Είναι κατώτεροι από αυτόν; Όλα αυτά θα απαντηθούν σε αυτό το έργο.
Βίκη Μαϊδάνογλου
Ο χαρακτήρας που ερμηνεύω είναι η Κρυσταλλία Παπαματθαίου, ένα κορίτσι 25 ετών, από εύπορη οικογένεια, που μόλις αποφοίτησε από μία σχολή ψυχολογίας. Όνειρό της για το άμεσο μέλλον είναι ν’ ανοίξει ένα δικό της γραφείο.
Η ύπαρξη της Κρυσταλλίας συμβολίζει την αλήθεια της ψυχής, όπως και την ψυχή της αλήθειας. Τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την αλήθεια. Η αγνότητα, η αγάπη και η καθαρότητα κατοικούν μέσα σε αυτήν. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η ψυχή πονέσει; Και πώς μπορεί η αλήθεια να περιέχει μέσα της εξίσου συναισθήματα όπως η εκδίκηση ,οι ενοχές και το μίσος; Πώς αποδεχόμαστε και διαχειριζόμαστε ότι υπάρχουν και αυτά τα συναισθήματα μέσα μας; Πολλές φορές ζητούμε την αλήθεια, ξέροντας ότι δεν μπορούμε να την αντέξουμε, αλλά η αίσθηση του ότι την γνωρίζεις, ίσως να οδηγήσει σε μία κάθαρση, που δε θα την αποκτούσες αλλιώς.
Έφη Σισμανίδου
Η Εύα Κασιμάτη είναι απόφοιτη της σχολής διοίκησης επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα ασχολείται επαγγελματικά με τον χορό. Όνειρό της είναι να χορεύει στις μεγαλύτερες σκηνές. Είναι σε σχέση, τα τελευταία χρόνια, με τον Φίλιππο και πέραν της κολλητής της, της Κρυσταλλίας, κάνει επίσης πολύ παρέα και με τους Μάρκο, Πέτρο και Σπύρο. Είναι δυναμική, αισθησιακή γυναίκα και ξέρει πώς ν’ αποκτά αυτό που θέλει…
Η Εύα είναι η εφηβική προσέγγιση της ζωής. Μια λαμπρή ουτοπία, που γκρεμίζεται για να δώσει τη θέση της στη σκληρή πραγματικότητα. Όσων αφορά την έκβαση του έργου… Nobody likes spoilers!
Γιώργος Κοσκορέλλος
Στην παράσταση «Θάρρος ή Αλήθεια» παίζω τον Φίλιππο. Από την παρέα των παιδιών, που παρακολουθούμε στο έργο, ο Φίλιππος είναι, ας πούμε, η φωνή της λογικής. Είναι αυτός ο συνδετικός κρίκος κάθε παρέας που θα κάνει τον ρόλο του ισορροπιστή καταστάσεων. Είναι ο άνθρωπος που, και να μην έχει λύση για κάποιο πρόβλημα, σίγουρα έχει πολλές ιδέες για να διευθετηθεί. Είναι, εν τέλει, εκείνος που καταβάλλει περισσότερη σκέψη γύρω από τα πράγματα, χωρίς αυθορμητισμούς και εξάρσεις. Αυτός ο τρόπος σκέψης, σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας του, θα τον βάλει σε ένα δύσκολο δίλλημα, όταν θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ του ονείρου ζωής του και της συντρόφου που αγαπάει. Είναι ακριβώς αυτή η δυσκολία στη διαχείριση των καταστάσεων της ζωής του, που θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην έκβαση του έργου, μιας και πολλά εξαρτώνται τελικά απ’ τις επιλογές του.
Συντελεστές
Κείμενο – σκηνοθεσία: Παύλος & Chris Πιέρρο
Σκηνικά: Γιωργίνα Γερμανού
Κοστούμια: Κωνσταντίνος Μητροβγένης
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Κίνηση: Ηλίας Μπαγιώργος
Φωτογραφίες παράστασης: Νίκος Πανταζάρας
Δημιουργία τρέιλερ – μοντάζ: Χρήστος Δρούτσας
Συμπληρωματικά πλάνα: Αλέξανδρος Κάντορος
Βοηθός παραγωγής: Θανάσης Διονυσόπουλος
Βοηθός σκηνογράφου: Κάτια Κουμαριανού
Μακιγιάζ: Άρτεμις Βαλτάντζη
Γραφιστική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μπούρας – Μπαϊμάκος
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Αντώνης Βούλτσος – Δαμουλάκης, Βαγγέλης Ζάπας, Γιώργος Κοσκορέλλος, Βίκη Μαϊδάνογλου, Βασίλης Μαστρογιάννης, Χρήστος Μπαλτάς, Παύλος Πιέρρος, Έφη Σισμανίδου
Διάρκεια: 90’ χωρίς διάλειμμα
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:30
Γενική είσοδος 12€ | Μειωμένο 10€ | 8 € ανέργων, κατόχων καρτών ΣΕΗ | Προπώληση από το ταμείο του θεάτρου: 9€
Θέατρο Αλκμήνη,
Αλκμήνης 8, Πετράλωνα
Τηλ.: 210 3428650
