Ο Δημήτρης Γιώτης είναι από τους ανθρώπους του χώρου, που ξεχωρίζει για τις δουλειές του στην υποκριτική κι αυτό φαίνεται μέσα από την στήριξη και την αγάπη του κοινού.
Φέτος, για δεύτερη συνεχή χρονιά εμφανίζεται μόνος πάνω στη σκηνή, παίζοντας στο έργο ”Το Ημερολόγιο ενός Τρελού’‘ του Νικολάι Γκόγκολ.
Συγκινεί και προβληματίζει με την ερμηνεία του, ξεδιπλώνοντας ακόμη περισσότερο το ταλέντο του στην υποκριτική. Μέσα από την παρακάτω συνέντευξη, μου μιλάει γι’αυτό το έργο και τη σημασία που έχει, ενώ δεν διστάζει να αναφερθεί και στο ρόλο της τέχνης και του θεάτρου ειδικότερα, στην Ελλάδα του σήμερα.
Δεύτερη θεατρική σεζόν για την παράσταση «Το ημερολόγιο ενός τρελού». Περίγραψε μου με λίγα λόγια τι είναι για σένα αυτό το έργο και που αποδίδεις αυτή του την επιτυχία;
Είναι η εσωτερική φωνή του καθενός από μας. Είναι σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα που έχουμε νοιώσει, που θα θέλαμε να πούμε, που έχουμε καταπιέσει σε μια προκαθορισμένη κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά μιας στημένης κοινωνίας. Είναι η ελεύθερη φωνή του Ανώτερου εαυτού μας.
Εκεί ακριβώς έγκειται και η επιτυχία της συγκεκριμένης παράστασης. Γρήγορη, μεστή, χωρίς φλυαρίες και ψεύτικους μοντερνισμούς μιλάει στην ψυχή του θεατή. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην έχει ταυτιστεί έστω με μια ατάκα του έργου. Είναι μια ευτυχισμένη θεατρική στιγμή μου να επικοινωνώ και να νοιώθω πλήρης μέσα από τον ήρωα μου. Με δύο λέξεις: Μας αφορά! Μέσα απ΄τον ”Τρελλό ” μου γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Τι είναι αυτό που κάνει το έργο επίκαιρο στο φιλοθεάμον κοινό;
Το ότι όλοι, μα όλοι, δεν ψάχνουμε έναν άνθρωπο να δούμε, να νοιαστούμε, να μοιραστούμε σκέψεις, ιδέες, όνειρα…”Έναν άνθρωπο μωρέ, αυτό χρειάζομαι, έναν άνθρωπο. Άντρα η γυναίκα δεν έχει σημασία, έναν άνθρωπο.” Τόσο αληθινό και τόσο απειλητικά επικίνδυνο. Η μοναξιά μας φωνάζει αλλά πάψαμε να ακούμε, να ακούμε τους γύρω μας…. τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η προσωπική ευτυχία δεν έχει να κάνει με το τζιπ, το σπίτι, την πισίνα και την πρώτη ξαπλώστρα στην Ψαρρού… έχει να κάνει με την εσωτερική γαλήνη κι ευτυχία. Έχει να κάνει με κείνο το μικρό, αδιόρατο χαμόγελο που έρχεται στα χείλη τη στιγμή της απόλυτης ευτυχίας. Κι εδώ ο ήρωας μου μας θυμίζει με έναν μοναδικό ιδιαίτερο τρόπο σταθερές αξίες και ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Πέρα από την ερμηνεία, έχεις αναλάβει και τη διασκευή/απόδοση του έργου. Ποιες οι δυσκολίες που αντιμετώπισες και ποιες οι πτυχές του εαυτού σου που βγήκαν στην επιφάνεια μέσα από αυτό το κείμενο;
Ήρθα αντιμέτωπος με σκοτεινές πτυχές του εαυτού μου, χρειάστηκε να τις αναγνωρίσω, να τις κατανοήσω, να παλέψω και να βγουν στο φως. Ξέρεις ό,τι εκτίθεται ”καίγεται” κιόλας! Σαν το αρνητικό στις παλιές τις μηχανές. Βγαίνει στο φως και έρχεται η λύτρωση… όλο το έργο έχει στοιχεία δικά μου, μιλάει η ψυχή μου, τον έχω τον ”Τρελλό” μου… αν και για μένα δεν είναι τρελλός αλλά ελεύθερος. Πετάει σαν πουλί και φεύγει μακριά.
«Έναν άνθρωπο μωρέ!! Αυτό χρειάζομαι έναν άνθρωπο. Να δω και να μιλήσω μ’ έναν άνθρωπο…. άντρα ή γυναίκα δεν έχει σημασία. Μ’ έναν άνθρωπο…..». Αυτή η φράση ακούγεται από εσένα κατά τη διάρκεια του έργου. Τι σκέψεις κάνεις με αφορμή αυτή τη φράση;
Εσύ τι σκέψεις έκανες όταν είδες την παράσταση; Πόσοι φίλοι, διαδικτυακοί ”φίλοι” και αυτή η ανελέητη ανάγκη του φαίνεσθαι, ”που είμαι;”, ”τι τρώω”, που πάω διακοπές για τα αμέτρητα likes μιας στεγνής ζωής. Θάψαμε την αλήθεια μας στην ανάγκη της ”σημαντικότητας” του Εγώ μας. Ένα ”Εγώ” που τρώει χωρίς φραγμούς και δισταγμό ό,τι αληθινό κρύβει η ψυχή σου. Χάθηκε η ζωή μας για να αποκτήσουμε την εκτίμηση ανθρώπων που δεν εκτιμούμε καθόλου! Και τελικά το βράδυ που ξαπλώνεις για να κοιμηθείς έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό… πόσο ευτυχισμένος είμαι;
Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στο επάγγελμα σου Δημήτρη και δεν θα ήθελες με τίποτα να το αλλάξεις;
Το ότι δεν είναι επάγγελμα! Ποτέ δεν το είδα έτσι και δεν ζω έτσι. Καλλιτέχνης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι! Αν υπάρχει έστω και κάτι άλλο που σου έχει περάσει απ το μυαλό, κάνε το άλλο, δεν είσαι για το θέατρο. Το θέατρο θέλει κατάθεση, αφοσίωση, προσήλωση… θέλει να χτυπάει η καρδιά σου δυνατά! Για να σου δώσω να καταλάβεις ο ζωγράφος ή ο ποιητής, ο συγγραφέας δεν ξέρουν αν θα ”πουλήσουν” η ψυχή τους μιλάει, για την πάρτη μας το κάνουμε.
Τώρα αν αυτό έχει και ανταπόκριση γεννιέται μια ευτυχής συγκυρία αλλά δεν ξεκινάει από κει. Έτσι κι εγώ, το ”ταμείο” στο τέλος είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Έχει μια παιδικότητα το θέατρο, έτσι το βλέπω, είναι αγνό… πάω να ”παίξω” λέω, δεν πάω να δουλέψω. Το ”παίζω” βγαίνει απ το παιχνίδι της χαράς και της ανακάλυψης… η δουλειά προέρχεται απ τη ”δουλεία” κάτι αναγκαστικό που δεν προσφέρει χαρά. Διαιωνίζει μια παιδικότητα, μας διατηρεί νέους στην ψυχή και στο μυαλό, αυτό αγαπώ στο θέατρο, λέμε ιστορίες για μεγάλους… Μια ζωή σαν παραμύθι!
Ως άνθρωπος της τέχνης, ποια πιστεύεις ότι είναι η δυναμική που έχει το θέατρο στην εποχή μας και ποια τα περιθώρια εξέλιξης του;
Ξυπνά συνειδήσεις! Ψυχαγωγεί και προβληματίζει, ζεις, ονειρεύεσαι μέσα απ τα έργα, σκέφτεσαι, αφουγκράζεσαι και βουτάς στα δικά σου θέματα με μια άλλη ματιά. Λυτρώνει το θέατρο. Δίνει το φως για ένα καλύτερο αύριο. Βέβαια πάντα υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης, είναι ”ζωντανός” οργανισμός, εκπροσωπεί την εκάστοτε εποχή με ένα βήμα μπροστά. Πάντα ένα βήμα μπροστά.
Ποιος θεωρείς ότι είναι ο ρόλος της τέχνης ευρύτερα, στην Ελλάδα της ”κρίσης”;
Σε περιόδους κρίσης, πόλεμο, κατοχή, εμφύλιο το θέατρο ενώνει τους ανθρώπους. Υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη να γίνουμε μια αγκαλιά και να περάσουμε απέναντι. Να δούμε το πρόβλημα, μας ενώνει ο κοινός παρανομαστής του προβλήματος και μας κάνει πιο δυνατούς. Τότε στην Αλβανία γινόταν πόλεμος και η Βέμπο έγραψε ιστορία σε κατάμεστο θέατρο με το ”Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά”!!
Το θέατρο μας ενώνει, μας κάνει ΕΝΑ.
Κλείνοντας κι αφού σε ευχαριστήσω θερμά, θα ήθελα να μου πεις τι ελπίζεις για το μέλλον τόσο προσωπικά, όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο;
Το ” Ημερολόγιο” συνεχίζει να γράφει τις σελίδες του, να γράφει τη δική του ιστορία!! Ελπίζω και εύχομαι να πιάσουμε γρήγορα πάτο (φοβάμαι ότι έχουμε ακόμα) και μετά η μόνη δίοδος θα ναι προς τα πάνω. Στην άνοδο και στην εξέλιξη. Να αναπτερώσουμε ψυχικά, να ανέβουμε οικονομικά, να ανακαλύψουμε τη συλλογικότητα και τις χαμένες αξίες. Να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Είμαι σίγουρος ότι μόνο κερδισμένοι θα βγούμε από όλο αυτό. Ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς.
Ένας σπουδαίος ηθοποιός και πρόσχαρος άνθρωπος. Αυτός είναι ο Δημήτρης Γιώτης. Τον ευχαριστώ θερμά γι’αυτή την εποικοδομητική κουβέντα μας και του εύχομαι τα καλύτερα από καρδιάς!
Δείτε ακόμη:
Όταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ αποχαιρέτησε την Αλίκη Βουγιουκλάκη [Aφιέρωμα & Video]
Ο κορυφαίος των κορυφαίων Μάνος Κατράκης
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
Έφυγε από τη ζωή η Νινή Τζάνετ – Αδερφή του Αλέκου Τζανετάκου
Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google news και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!
