H Μανίνα Ζουμπουλάκη γεννήθηκε το 1960, μεγάλωσε στην Καβάλα και γράφει από τα 10.
Σπούδασε στην Αμερική Ιστορία της Τέχνης και Σωματική Αγωγή. Στα περιοδικά γράφει από την αρχή της δεκαετίας του ’80 μέχρι και σήμερα χωρίς διακοπή. Έχει δουλέψει στον “Ταχυδρόμο” (’82-’89), στα “Πρόσωπα”, στο “Κλικ”, “Diva”, “Μen” (’89-’93), “Nitro”, “Down Town”, “Elle”, “Time out”, “Elle”, “PinkWoman”, “Athens voice”, “Look”, και “Home” ως δημοσιογράφος. ‘Εχει μεταφράσει περί τα 30 βιβλία για τις εκδόσεις “Κάκτος” (μεταξύ των οποίων “Πέρα από την Αφρική” της Κάρεν Μπλίξεν, και “Αρχαία Απογεύματα” του Νόρμαν Μέηλερ).
Δούλεψε στο ραδιόφωνο ως παραγωγός .Εχει γράψει αρκετά μυθιστορήματα και σενάρια για την τηλεόραση και το σινεμά.Το ΄΄Κάτι μου κρύβεις΄΄ είναι το τελευταίο της μυθιστόρημα και οι ήρωές του ζούν μέσα στην Αθήνα της κρίσης που δεν άφησε τίποτα όρθιο ή όπως το ξέραμε. Η κεντρική ηρωίδα,η Δώρα,προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τα δύο της παιδιά,δουλεύοντας σαν ξεναγός. Ο πρώην σύζυγός της ,που είναι gay,είναι άνεργος αθλητικογράφος.Τώρα το πως μπλέκεται όλη αυτή η ιστορία μέ έναν γόνο παλιού πολιτικού τζακιού.που βρίσκεται σκοτωμένος δίπλα στον σύζυγο που είναι ερωτευμένος μαζί του,ενώ κάποια μεγάλα ποσά βρίσκονται στον τραπεζικό του λογαριασμό,εμένα προσωπικά μου θύμισε δημοσιογραφία της δεκαετίας του ΄90 που την θεωρώ ξεπερασμένη. Οι εθνικιστικές ομάδες που περιγράφει η συγγραφέας στην σκοτεινή Αθήνα της κρίσης, λειτουργούν σαν το κερασάκι στην τούρτα. Μόνο που η ίδια η τούρτα δεν είναι φτιαγμένη από καλά υλικά.
Υποθέτω πως η Μανίνα Ζουμπουλάκη ήθελε να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με φόντο την Αθήνα που ζούμε στις κάθε άλλο παρά ένδοξες μέρες μας. Κάτι σαν κι αυτό που κάνει ο Πέτρος Μάρκαρης, ας πούμε. Μόνο που δεν της βγήκε. Μπορεί, βέβαια, ένα μέρος του γυναικείου κοινού που διαβάζει, να βρει συμπαθητικές τις περιπέτειες της ηρωίδας της. Αλλά, σίγουρα,το΄΄Κάτι μου κρύβεις΄΄,παρά τις καλές προθέσεις της συγγραφέως του, δεν είναι λογοτεχνία. Σε μιά πρόσφατη συνέντευξή της η Μανίνα Ζουμπουλάκη είπε και τα εξής.΄΄Η πλοκή ενός μυθιστορήματος, αστυνομικού ή μη, πρέπει να είναι πυκνή, πραγματική (βασισμένη στην πραγματικότητα σε βαθμό ρεπορταζιακό) και η ηρωίδα ανθρώπινη. Να ταυτίζεται μαζί της η αναγνώστρια. Να κάνει ό,τι μπορεί η ηρωίδα, δεδομένων των συνθηκών. Να μην το βάζει κάτω. Να βλέπει αλλά να κάνει ότι δεν είδε τίποτα… ΄΄.
Προφανώς γνωρίζει ότι το βιβλίο της απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο γυναικείο κοινό,ίσως αυτό που ξεφύλλιζε τα γιαλιστερά έντυπα της δεκαετίας του ΄90, όσο για την πλοκή όντως πρέπει να είναι πυκνή και πραγματική. Μόνο πού,κατά την άποψή μου,στο ΄΄Κάτι μου κρύβεις΄΄, δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο.
