Η Ιωάννα Χρήστου είναι πτυχιούχος του Τμήματος Κλασικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διδάκτωρ του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης (ΕΣΔΔ). Μιλάει τρεις γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά.
Ασχολήθηκε επί δεκαετία με τη διδασκαλία των γλωσσικών μαθημάτων όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, καθώς και με τον χορό flamenco και τη διδασκαλία του επί είκοσι πέντε χρόνια.
Η ΄΄Υπεργραφία΄΄ είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της.Η υπόθεσή του δείχνει ενδιαφέρουσα.΄΄Ο Στρατής και ο Νικήτας γεννιούνται στην Πάργα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Παιδεύουν να ορίσουν τη μοίρα τους, μέσα σε έναν στρόβιλο γεγονότων, όπου το ασήμαντο έχει δραματικές επιπτώσεις, ενώ το σημαντικό περνά σχεδόν απαρατήρητο. Γύρω τους, ένας ολόκληρος κόσμος προσώπων, κοινωνικών τάξεων, επαγγελμάτων, πεποιθήσεων και εποχών επηρεάζει με τρόπο ανεξίτηλο τους ήρωες της ιστορίας. Ποιος θα κερδίσει την καρδιά της Μάγδας; Τι δυνάμεις κρύβονται πίσω από την υπεργραφία; Η παιδική τους ζωή, οι φιλίες, οι ανησυχίες, οι φόβοι και οι έρωτές τους, μαζί με ένα πλέγμα συμπτώσεων και ιστορικών γεγονότων είναι η αφετηρία για μια περιπλάνηση δύο περίπου αιώνων, από την Πάργα και τα σανατόρια της Κέρκυρας των αρχών του 19ου αιώνα έως την Ελλάδα του σήμερα. ΄΄
Ανατρέχοντας σε μιά έντυπη συνέντευξη της συγγραφέως στον Γιώργο Κιούση στην ερώτηση τι είναι η ΄΄Υπεργραφία΄΄,δίνει την εξής απάντηση.΄΄Η ακριβής έννοια του τίτλου απαντά σε ένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα που βασανίζουν τον αφηγητή της ιστορίας, από την παιδική του ηλικία μέχρι την ωρίμανση και αποκαλύπτεται λίγο πριν το τέλος του βιβλίου, συνδέοντας έτσι μεταξύ τους όλα τα επιμέρους αφηγηματικά στοιχεία και ερωτήματα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο τίτλος διατηρείται στον νου του αναγνώστη, όπως ακριβώς και στον νου του αφηγητή, ως νεφέλωμα. Σε αυτό το μεσοδιάστημα, όλες οι ερμηνείες, ετυμολογικές ή μεταφορικές, είναι εξίσου πιθανές και λειτουργικές. Γι’ αυτό, θα ήταν προτιμότερο η αποσαφήνισή του να αποτελέσει μέρος της λύσης, με την ανάγνωση, και όχι πρόγευση, μέσω προ-ερμηνείας. ΄΄
΄
Προσωπικά,μου φαίνεται υπερβολικά επιστημονική η προσέγγιση.Το μυθιστόρημα έχει κανόνες από τους οποίους δεν μπορείς να ξεφύγεις πολύ,αν θεωρείς ότι γράφεις μυθιστόρημα.Πλοκή,ατμόσφαιρα,χαρακτήρες,εξέλιξη. Στην “Υπεργραφία” όλα αυτά υπάρχουν, αλλά πολύ αχνά. Οι κεντρικοί χαρακτήρες του Στρατή,του Νικήτα και της Μάγδας δεν είναι “δυνατοί”.Τελειώνοντας το βιβλίο δεν σε έχουν πείσει ότι μέσα στα χρόνια εξελίχθηκαν,ότι υπάρχουν λόγοι που έφτασαν εκεί που έφτασαν. Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου οι λόγοι και οι αιτίες των κεντρικών χαρακτήρων δεν είναι σαφείς. Και σε ένα λογοτεχνικό έργο οφείλουν να είναι.Οπως και το συναίσθημα,που έχω την εντύπωση πως απουσιάζει.
Στην ερώτηση του Γιώργου Κιούση αν υπάρχουν άλλα κυρίαρχα θέματα, πίσω από τον κεντρικό πυρήνα αφήγησης, η κυρία Χρήστου απαντά:
“Το βιβλίο είναι γραμμένο πάνω σε τρία κυρίαρχα θέματα που το διατρέχουν από το πρώτο ως το τελευταίο κεφάλαιο:
η Ελλάδα και η αποικιοκρατία, ή η εθνική ανεξαρτησία υπό άλλη ανάγνωση
η γλώσσα και η τέχνη ως εργαλεία επικοινωνίας και φορείς πολιτισμού και
η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα και τη φύση εν γένει, υπό την έννοια ότι το επίπεδο ενός πολιτισμού κρίνεται από τη στάση του απέναντι σε αυτόν που δεν έχει φωνή, στον άλαλο, στον αόρατο, στον αδύναμο.΄΄
Καταπληκτικές οι προθέσεις της,μόνο που στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν τις συνάντησα ή τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να με καθηλώσουν.
