Αρχική ΘΕΑΜΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ Είδαμε: “Βερολίνο αντίο” του Φατίχ Ακίν

Είδαμε: “Βερολίνο αντίο” του Φατίχ Ακίν

9e9e1351d6a763151a8613c1dd10d427_M

Είναι καλοκαίρι. Από εκείνα που μέσα σε λίγες ημέρες συμβαίνουν πράγματα τόσο έντονα, που αρκούν για να σε αλλάξουν για πάντα σηματοδοτώντας το πέρασμα από το ένα κεφάλαιο της ζωής σε ένα άλλο.

Ο 14χρονος Μάικ ζει σε ένα πλούσιο σπίτι με πισίνα, όμορφα ρούχα, ηλεκτρονικά παιχνίδια και ό,τι άλλο θελήσει.

Όμως, έχει να αντιμετωπίσει την αστάθεια της μητέρας του λόγω αλκοολισμού, την αδιαφορία  του πατέρα του καθώς και το γεγονός ότι περνά απαρατήρητος στο σχολείο. Όταν ο νεοφερμένος και ολότελα διαφορετικός κι εκκεντρικός Τσικ έρχεται να καθίσει δίπλα του στο θρανίο, το αρχικά αταίριαστο δίδυμο θα αναπτύξει κοινούς κώδικες επικοινωνίας και με ένα κλεμμένο γαλάζιο αυτοκίνητο οι δυο τους θα ρισκάρουν να ζήσουν τη δική τους περιπέτεια.

Ο σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν χειρίζεται εξαιρετικά το ερμηνευτικά άγουρο υλικό του. Χτίζει χαρακτήρες με άνεση, ανάμεικτη πονηριά και παιδική αφέλεια και φυσικά αρκετή τρέλα, δίνοντας έμφαση σε λεπτομέρειες στις εκφράσεις και τις αντιδράσεις – όπως στον τρόπο που το άπειρο εφηβικό βλέμμα ακουμπά στο γυναικείο σώμα. Έτσι, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, οι δυο πρωταγωνιστές (Τρίσταν Γκέμπελ, Άναντ Μπάτμπιλεγκ) μας χαρίζουν απόλυτα φυσικές κι ολοκληρωμένες ερμηνείες.

Τα μακρινά, καταπράσινα πλάνα δίνουν την αίσθηση ότι οι δυο ήρωες είναι μόνοι κι εντελώς ελεύθεροι «να κατακτήσουν» τον κόσμο. Οι ευαίσθητοι ήχοι του ‘’Ballade pour Adeline’’ που ακούγονται μέσα από τη μασημένη κασέτα στο παλιό Λάντα Νίβα δημιουργούν ρομαντικές πινελιές στις σκηνές που συνοδεύουν και φέρνουν ένα flashback νοσταλγίας στον νου των θεατών.

Το τετριμμένο σενάριο και η ανάγκη για περισσότερη εμβάθυνση στο θέμα της ενηλικίωσης δεν στερεί την ύπαρξη κάποιων εμπνευσμένων σκηνών γεμάτων τρυφερότητα: η αλλόκοτη «συμμαχία» ανάμεσα στα αγόρια και την περιθωριακή Ίζα, οι κουβέντες στις ανεμογεννήτριες κάτω από τ’ αστέρια, το άδηλο ερωτικό ξύπνημα και η εξομολόγηση ενός μυστικού που δίνεται με τον πιο απλό και χιουμοριστικό τρόπο.

Το «Βερολίνο, αντίο» εν τέλει είναι μια αρκετά συμπαθητική κι ενδιαφέρουσα road movie που αν και δεν θα αφήσει ιδιαίτερο στίγμα, σίγουρα δεν απευθύνεται μόνο σε εφήβους.


Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο instagram



Προηγούμενο άρθροΕίδαμε: “Γιατρός στο χωριό” με άρωμα Γαλλίας
Επόμενο άρθροΕίδαμε: “Ο συγγραφέας σου πέθανε” στο θέατρο Αλκμήνη
Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικών-Ψυχολογίας) και συνέχισε τις σπουδές της στο Κέντρο Εκπαίδευσης Μεταφραστών «γλωσσολογία». Συνεργάστηκε με ιστοσελίδες Εναλλακτικής Δράσης και Ψυχολογίας στον τομέα της μετάφρασης και με τις καλλιτεχνικές ιστοσελίδες Mindradio, Culturenow και Fermou-Art στον τομέα κριτικής θεάτρου, κινηματογράφου και βιβλίου. Πλέον αρθρογραφεί στο περιοδικό Koita Magazine.