Αρχική ΘΕΑΜΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ Είδαμε την ταινία “Ο επιφανής πολίτης”

Είδαμε την ταινία “Ο επιφανής πολίτης”

el_ciudadano_ilustre-827601789-large

Η ιστορία μας ξεκινά με μια δυνατή σκηνή που αποκαλύπτει την ανωτερότητα του καλλιτέχνη.

Ο συγγραφέας Ντανιέλ Μαντοβάνι κερδίζει Νόμπελ Λογοτεχνίας και ταυτοχρόνως εκτοξεύει μερικές αλήθειες:

«Είμαι βολικός καλλιτέχνης για τους ειδικούς, τους ακαδημαϊκούς, τους κριτικούς, τους βασιλιάδες. Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός που πρέπει να διατρέχει ένα καλλιτεχνικό έργο».

Πέντε χρόνια αργότερα, με στερεμένη έμπνευση και κλεισμένος μέσα σε ένα αχανές, πολυτελές σπίτι που αποπνέει μοναξιά και παραίτηση, ακυρώνει προσκλήσεις, συνεντεύξεις και βραβεύσεις από όλο τον κόσμο.  Χωρίς κανείς να το περιμένει, αποφασίζει ξαφνικά να επισκεφτεί τη μικρή κοινότητα του Σάλας στην Αργεντινή, το μέρος όπου έζησε την παιδική κι εφηβική του ηλικία και το οποίο αποτέλεσε τη «μούσα» της επιτυχίας του.

Η άφιξη στη γενέτειρά του θα δημιουργήσει κωμικές – ίσως και λίγο τραγικές – σκηνές, με τους ενθουσιασμένους κατοίκους να προσπαθούν να τον τιμήσουν με κάθε τρόπο. Εκείνος, πιεσμένος από ένα κράμα ευγένειας και ματαιοδοξίας υποχωρεί και δέχεται σχεδόν τα πάντα.

Η επιστροφή του λοιπόν θα ξεκινήσει τετριμμένη και προβλέψιμη, αλλά λίγο πριν το τέλος κι αφού πέσουν οι μάσκες εκατέρωθεν, θα αποκτήσει μέχρι και στοιχεία θρίλερ.

Το σενάριο εκ πρώτης φαίνεται απλοϊκό, ενώ το γεγονός ότι η ταινία είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένη με λιτά πλάνα και μοντάζ, κάνει το πρώτο μέρος αρκετά αργόσυρτο.

Ωστόσο, οι σκηνοθέτες Γκαστόν Ντιπράτ και Μαριάνο Κον προβάλλουν  χιουμοριστικά το δίκοπο μαχαίρι της διασημότητας σε μια μικρή, κλειστή κοινωνία, που από τη μια ανεβάζει το «αντικείμενο θαυμασμού» της στο πυροσβεστικό όχημα και μάλιστα δίπλα στη Βασίλισσα της Ομορφιάς για να το βλέπουν όλοι, το χρίζει μοναδικό κριτή έργων τέχνης και του απονέμει μετάλλιο κι από την άλλη δεν διστάζει να μετατραπεί σε πρόσωπο Ιανού και να αποκαλύψει παράλογες απαιτήσεις, φθόνο, παραξενιά και μικρότητα. Από ένα σημείο και μετά ακόμα και ο τίτλος «επιφανής πολίτης» ηχεί περιπαικτικός.

Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι σίγουρα η καλοδουλεμένη ερμηνεία του Όσκαρ Μαρτίνεζ που καταφέρνει να εκφράσει και τις πιο λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις του Ντανιέλ Μαντοβάνι – από τη σεμνότητα, την απελπισία και το υπεράνω του πνευματικού ανθρώπου μέχρι την παραδοχή και την έπαρση.

Οι άνθρωποι χωρίζονται σε αμιγώς καλούς και κακούς ή μήπως ως πολύπλοκα όντα και κρύβουν μέσα τους πολλά φωτεινά και σκοτεινά σημεία; Είμαστε όλοι υποκριτές και το μόνο που διαφέρει είναι απλώς ο βαθμός που κρατάμε τα προσχήματα; Η έννοια του πολιτισμού είναι υπαρκτή; Γιατί θεωρούμε ότι ο καλλιτέχνης «οφείλει» να αναλαμβάνει τον ρόλο του σωτήρα που κρίνει και αποφασίζει;

Τελικά τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά. «Αυτό που αποκαλούμε αλήθεια είναι απλώς μια ερμηνεία που υπερισχύει των άλλων».


Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο instagram



Προηγούμενο άρθροΕίδαμε: “Ο συγγραφέας σου πέθανε” στο θέατρο Αλκμήνη
Επόμενο άρθροΜια Θεσσαλονίκη την πήγαινα τώρα…
Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικών-Ψυχολογίας) και συνέχισε τις σπουδές της στο Κέντρο Εκπαίδευσης Μεταφραστών «γλωσσολογία». Συνεργάστηκε με ιστοσελίδες Εναλλακτικής Δράσης και Ψυχολογίας στον τομέα της μετάφρασης και με τις καλλιτεχνικές ιστοσελίδες Mindradio, Culturenow και Fermou-Art στον τομέα κριτικής θεάτρου, κινηματογράφου και βιβλίου. Πλέον αρθρογραφεί στο περιοδικό Koita Magazine.