Αλίκη Ζαχαροπούλου: «Το θέατρο μπορεί να σε φέρει αντιμέτωπο με την αλήθεια της ψυχής σου»

Η όμορφη και ταλαντούχα ηθοποιός, Αλίκη Ζαχαροπούλου σε μια εποικοδομητική συνέντευξη στο Koita-magazine. 

Είναι από τις περιπτώσεις ηθοποιών, που η ίδια της η δουλειά μιλάει για εκείνη. Το πάθος για την υποκριτική, η εξέλιξη της μέσα στο τηλεοπτικό γυαλί, πίσω από την μεγάλη οθόνη και πάνω στο θεατρικό σανίδι είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλο.

Η Αλίκη Ζαχαροπούλου είναι από τις ηθοποιούς που δουλεύει πολύ και οι κόποι της πιάνουν τόπο. Χάρμα οφθαλμών η παρουσία της πάνω στη σκηνή.

Το φετινό καλοκαίρι, μας συστήνεται ως Εύα, μέσα από την παράσταση  «Το Φιντανάκι» του Παντελή Χορν, σε σκηνοθεσία Ευτυχίας Αργυροπούλου στο Θέατρο Χυτήριο. Μια παράσταση που έχει ξεκινήσει ήδη, με τις καλύτερες προδιαγραφές και θα μας κρατήσει συντροφιά για όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα!

Ας μην πω πολλά όμως εγώ. Ο λόγος στην Αλίκη…

«Το Φιντανάκι» του Παντελή Χορν, σε σκηνοθεσία Ευτυχίας Αργυροπούλου στο Θέατρο Χυτήριο. Πες μας δυο λόγια για την ιστορία που εκτυλίσσεται επί σκηνής.

Η Τούλα λοιπόν, η μοδιστρούλα της αυλής μας, κόρη του Κυρ-Αντώνη, ενός τίμιου ταχυδρόμου,βρίσκει τον έρωτα στα μάτια του Γιάγκου, ενός ατίθασου νέου, ο οποίος θα την προδώσει για χάρη της Εύας, μιας χειραφετημένης γυναίκας της οποίας οι γνωριμίες θα του φανούν χρήσιμες. Κυρίαρχο ρόλο σε όλο αυτό έχει η Κυρά-Κατίνα που κινεί τα νήματα και εμείς παριστάνουμε τις μαριονέτες . Έρωτας λοιπόν, προδοσίες κι εξουσία κάνουν το πάρτι τους στην αυλή μας. Αξιοσημείωτο είναι πως ο Χορν με πολύ μεγάλη μαεστρία περιγράφει ανθρώπους λαϊκούς με καθημερινά προβλήματα αλλά ταυτόχρονα και τραγικά.

Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην παράσταση και πώς θα τον χαρακτήριζες;

Υποδύομαι την Εύα ένα ορμητικό- παθιασμένο θηλυκό, δυστυχισμένο στην ουσία, που προσπαθεί με όπλο την ομορφιά του και να καταφέρει να επιβιώσει σε μια πληγωμένη Ελλάδα. Την Εύα μέχρι ένα σημείο και σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να την χαρακτηρίσεις αδίστακτη ή πόρνη. Όμως αν την παρατηρήσεις καλύτερα είναι μια πονεμένη ψυχή που ζητά βοήθεια αλλά κι αγάπη μέσα στην αφόρητη μοναξιά της.

Πρόκειται για ένα έργο διαχρονικό. Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που το καθιστούν επίκαιρο στο φιλοθεάμον κοινό;

Αυτο  κυρίως που καθιστά  το έργο επίκαιρο σχεδόν εκατό χρόνια μετά,  είναι  η τεράστια σύγκρουση οικονομικής ανάγκης και επιθυμιών που υπήρχε και θα υπάρχει, ενδεχομένως εσαεί για πολλούς από μας. Έρωτας λοιπόν σε πρώτο πλάνο και οικονομικό χρέος σε δεύτερο και κατά πόσο αυτό, έχει συνέπειες στη ζωή μας. [Αναρωτηθήκαμε  άραγε ποτέ για τη συναισθηματική μας χρεοκοπία];

Το έργο είναι βαθιά ρεαλιστικό και χωρίς λοξοδρομίες ο Χορν ξανοίγεται σε διαπροσωπικές κόντρες και συγκρούσεις συμφερόντων.

Τι σε έκανε να πεις το ‘ΝΑΙ’ σε αυτή την συνεργασία;

Δεν είχα λόγους να πω όχι! Είναι ένα εξαιρετικό έργο πρώτα απ’ όλα, παίζεται σε μια υπέροχη αυλή (θέατρο Χυτήριο) με φυσικό φως, ανάμεσα σε λουλούδια – υπέροχη ιδέα της Ευτυχίας Αργυροπούλου που σκηνοθετεί- και το πιο σημαντικό,  οι συνάδελφοί μου είναι όλοι τους εξαιρετικοί και είναι χαρά μου να συνυπάρχω μαζί τους επί σκηνής!

Υπάρχουν κοινά σημεία του ρόλου σου, με την δική σου προσωπικότητα;

Χαμογελώ πάντα στην ερώτηση αυτή. Ναι έχω αρκετά κοινά με την ηρωίδα μου.  Ένα από αυτά είναι πως  παθιαζόμαστε και οι δυο λίγο παραπάνω απ’όσο πρέπει και χάνουμε το μέτρο!  Ας μην εκτεθώ παραπάνω (γέλια).

Ποιο ήταν το έναυσμα που σε ώθησε να γίνεις ηθοποιός;

Υπήρξα απ’ το σχολείο ακόμα, ένα πολύ μοναχικό παιδί και αρκετά εσωστρεφές και όλο αυτό έπρεπε κάπου να απελευθερωθεί θαρρώ και με κάποιον τρόπο να καταφέρω να εκφραστώ. Δεν υπήρξε άλλο έναυσμα, παρά μονάχα η ίδια η ζωή μου και κάποιες δυσκολίες. Σε κάποιες περιπτώσεις το θέατρο μπορεί και να έχει ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες, με την έννοια της λύτρωσης. Μπορεί να σε φέρει αντιμέτωπο με την αλήθεια της ψυχής σου! Βέβαια ενέχει και τον κίνδυνο να χαωθείς!

Άρα, το να γίνω ηθοποιός ήταν μονόδρομος, καθώς δεν σκέφτηκα ποτέ να γίνω κάτι άλλο. Και παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στο χώρο, δεν μετανιώνω καθόλου γι’αυτή μου την επιλογή!

Η υποκριτική τι σημαίνει για εσένα και κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή σου;

Η υποκριτική είναι η δουλειά και ο έρωτας μου. Με επηρεάζει όσο κι ένας έρωτας βαθύς, που μπορεί να σε απογειώσει ή και να σε στείλει στα τάρταρα!

Πιστεύεις ότι ο ρόλος της τέχνης είναι καταλυτικός στην Ελλάδα του 2018;

Ο ρόλος της τέχνης σε τέτοιες συνθήκες κρίσης και ανασφάλειας σε όλα τα επίπεδα, χρειάζεται να είναι ρόλος ενθαρρυντικός, ρόλος αφύπνισης. Όσο περισσότερο αισθάνεσαι τον κλοιό να σφίγγει γύρω σου λόγω οικονομικών -κοινωνικών προβλημάτων, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ανάγκη για επαφή με την ουσία του αυθεντικού, που σίγουρα εκφράζεται μέσα απ’ την τέχνη.

Τι είναι αυτό που σε φοβίζει και παράλληλα σου δημιουργεί την ελπίδα, είτε μέσα στο επάγγελμά, είτε στην καθημερινότητα;

Με φοβίζει η αδιαφορία για το συνάνθρωπο μας, με φοβίζει η απώλεια, η αδικία. Με φοβίζουν πολλά ακόμα, αλλά τα έχω αποδεχτεί, τα έχω αγκαλιάσει και προσπαθώ να εστιάσω στα όμορφα και τα απλά που μου προσφέρει η καθημερινότητα και η δουλειά.

Πιάνομαι από ένα χαμόγελο αγαπημένου προσώπου, έναν καλό λόγο φίλου, απ’ το κούνημα της ουράς του σκύλου μου, το “όλα θα πάνε καλά” της μητέρας μου. Όλα αυτά τα μικρά – αλλά μεγάλα – μου δημιουργούν ασφάλεια κι ελπίδα.  Η ζωή είναι σκληρή και θέλει μοίρασμα.

Αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω, σε ποια εποχή θα ήθελες να ζεις και γιατί;

Στη Μινωική εποχή θα ήθελα να ζήσω! Για τον εκπληκτικό πολιτισμό τους και κυρίως γιατί οι γυναίκες είχαν τη θέση που τους αναλογούσε. Εκεί λατρεύτηκαν ως θεότητες , υπήρχε  απ’ όσο έχω διαβάσει, μια αρμονική σχέση αρσενικού -θηλυκού, χωρίς ίχνος αρσενικού εγωισμού και αλόγιστης σκληρότητας. Η ισοτιμία των γυναικών στη Μινωική Κρήτη φανέρωνε μια ανώτερη αντίληψη της ζωής.

Αγαπημένες περιοχές της Αθήνας που προτιμάς να τις περπατάς πιο συχνά;

Αγαπώ τη γειτονιά του Ψυρρή και περιφέρομαι χρόνια εκεί. Τα στενά δρομάκια, τα παλιά σπίτια, είναι σαν να σου δίνουν μια υπόσχεση πως κάτι υπάρχει ζωντανό ακόμα, κάτι ρομαντικό αλλά κι ατόφιο! Όταν θέλω να αναπνεύσω λίγο παραπάνω, πηγαίνω στο Σούνιο κι αγναντεύω τη θάλασσα παρέα με τον Ποσειδώνα. Αυτές είναι οι μικρές φυγές μου.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου, σε μερικά χρόνια από σήμερα;

Δύσκολη ερώτηση.  Αδυνατώ να σκεφτώ το αύριο γιατί ξέρω καλά πως κανείς δεν μπορεί να μου εγγυηθεί πως θα υπάρχω. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές άλλωστε! Εύχομαι μονάχα να είμαι καλά, να αντέχω και να έχω κοντά μου ανθρώπους αγαπημένους. Τα άλλα, θα τα φτιάξουμε ! Όταν λοιπόν με το καλό έρθει το αύριο, θα το ζήσουμε όπως του πρέπει ή θα το αντιμετωπίσουμε!

Ευχαριστώ Αλίκη για την τόσο ανθρώπινη κουβέντα μας! Πάντα τα καλύτερα από καρδιάς!

Το Φιντανάκι στο Θέατρο Χυτήριο

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη 19:30-21:00.