Ένα όνειρο «κάθεται» σε ένα πλατύσκαλο, εκεί δα, στην κορυφή. Ένα παιδί προσπαθεί να ψηλώσει για να το φτάσει, έστω να το αγγίζει.
Όμως, είναι η αγάπη του για τη μουσική, που ψηλώνει και ορθώνεται στην ψυχή του, γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να μεγαλώσει για να σφίξει τ’ όνειρο στην παλάμη του.
Στα δάχτυλά του σωρεύεται όλη η δύναμη του «πιστεύω στη μουσική», ακουμπάει τις χορδές του μπουζουκιού και τ’ όνειρο χορεύει στους ρυθμούς της δικής του μελωδίας. Έπειτα, τραγουδά, αφήνει ήχους και νότες να ξεχυθούν από μέσα του και να πλημμυρίσουν μια μουσική σκηνή, ν’ αγγίξει και να ψηλαφίσει με κλειστά τα μάτια, μονάχα με την μουσική του, τις καρδιές των ακροατών.
Ο Λάμπρος Βασιλείου είναι μουσικός και τραγουδιστής. Σπούδασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όμως, το μουσικό ένστικτο σπαρταρούσε για τη μουσική. Έκανε θεωρητικά μαθήματα σε ωδεία. Το ακολούθησε, και απ’ όσα μας είπε στη συνέντευξη που έδωσε στο Koita magazine, «δεν μπορεί να ζήσει δίχως τη μουσική». Ένα από τα όνειρά του έλαμψε με την κυκλοφορία του πρώτου του άλμπουμ «Ο ταξιδευτής που έμεινε μόνος», το οποίο περιλαμβάνει δύο τραγούδια, τον «Ταξιδευτή» και το «Έμεινε μόνος».
Αν ένα αστέρι γεννιέται, τότε ας το αφήσουμε να μας ταξιδέψει στον μουσικό του κόσμο…
Μουσική, μελωδία, ήχος, στίχος και σκηνή: Τι αισθάνεστε στο άκουσμα αυτών των λέξεων;
Όλες αυτές οι λέξεις που αναφέρατε απεικονίζουν τη ζωή ενός καλλιτέχνη, ενός μουσικού. Η μελωδία, ο ήχος και ο στίχος συνθέτουν τη μουσική, την οποία καλείται ο καθένας μας, που ασχολείται με αυτόν τον χώρο, να παρουσιάσει με σεβασμό και αυθεντικότητα επί σκηνής. Σε μένα λοιπόν, αυτές οι λέξεις δημιουργούν ευθύνη και χρέος να υπηρετήσω, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το τραγούδι.
Πότε άρχισε να σας γοητεύει ο κόσμος της μουσικής;
Σε πολύ μικρή ηλικία. Ήμουν μόλις 8 χρονών όταν έπιασα για πρώτη φορά μπουζούκι στα χέρια μου. Ο ήχος του ήταν πολύ οικείος στ’ αυτιά μου, γιατί ο πατέρας μου είχε πολλούς δίσκους και cd παλιών λαϊκών συνθετών, που έβαζε να παίζουν κάθε Σάββατο και Κυριακή πρωί στο σπίτι μας. Αργότερα, ανακάλυψα την δύναμη που έχει η φωνή σαν «μουσικό όργανο» και ήταν κάτι που με συνεπήρε. Δούλεψα πάνω στην φωνή μου, παίζοντας ταυτόχρονα και τα πρώτα ακόρντα στην κιθάρα.
Ως νέος μουσικός θέτετε στόχους στη ζωή σας ή πιστεύετε πως όλα θα σας οδηγούν πάντα στον δρόμο της μουσικής;
Και βέβαια θέτω στόχους στη ζωή μου. Ποιος δεν το κάνει άλλωστε (;) Μέσα από τους στόχους που βάζω, βρίσκω τα κίνητρα για να βελτιώνομαι και να πετύχω στο χώρο της μουσικής.
Ένα μουσικό όνειρο: Πρόσφατα κυκλοφόρησε η πρώτη σας δισκογραφική δουλειά από τη Zoe music, με τη συνθέτρια και σολίστ Ζωή Τηγανούρια… Πότε ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, με ποιον τρόπο, και πώς αισθάνεστε γι’ αυτήν την επιτυχία;
Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε το καλοκαίρι, όταν γνώρισα την Ζωή Τηγανούρια μέσω ενός κοινού μας φίλου και συνεργάτη, του Γιάννη Ταυλά. Ήταν ευλογία για μένα -και νομίζω για κάθε νέο καλλιτέχνη- να κερδίσω την εμπιστοσύνη μιας τόσο σπουδαίας καλλιτέχνιδας, όπως είναι η Ζωή Τηγανούρια. Η Ζωή είναι μια πολύπλευρη προσωπικότητα, με μουσικό χάρισμα. Έχει γράψει εξαιρετικά κομμάτια για πολύ γνωστούς τραγουδιστές και για μένα το γεγονός ότι μου εμπιστεύτηκε δύο τόσο όμορφα τραγούδια, αποτελεί μεγάλο εφόδιο για την συνέχεια της προσπάθειάς μου πάνω στη μουσική.
Πείτε μας λίγο για το τραγούδι «O Ταξιδευτής που έμεινε μόνος», το οποίο τραγουδήσατε και στον Ιανό, στο πλάι της Ζωής Τηγανούρια, η οποία παρουσίασε το νέο της βίντεο κλιπ «Last tango»;
Το νέο άλμπουμ ονομάζεται «ο Ταξιδευτής που έμεινε μόνος». Αποτελείται από δύο τραγούδια, τον «Ταξιδευτή» και το «Έμεινε μόνος». Ο «Ταξιδευτής» είναι σε στίχους Μαρίας Παπαδάκη και το «Έμεινε μόνος» σε στίχους του αείμνηστου Ηλία Κατσούλη. Βεβαίως και τα δύο τραγούδια είναι συνθέσεις της Ζωής Τηγανούρια. «Ο Ταξιδευτής», πρόκειται για ένα τραγούδι που εμένα μου θυμίζει παλιά αγαπημένα ακούσματα, για το οποίο κάναμε ένα εκπληκτικό video clip –μιας και διανύουμε την εποχή της εικόνας- με τη συμμετοχή της ηθοποιού Φιλιώς Τσομπανίδου. Το «Έμεινε μόνος», πρόκειται για ένα ζεϊμπέκικο που πιστεύω ότι ο κόσμος όταν το ακούσει θα συγκινηθεί αλλά και θα το αγαπήσει ταυτόχρονα.
Θα μπορούσε ο άνθρωπος να ζήσει δίχως μουσική; Πως θα έμοιαζε ο κόσμος τότε;
Διάβασα πρόσφατα κάπου ότι «όπου ακούς τραγούδια να πηγαίνεις, οι κακοί δεν τραγουδούν». Από την γέννηση μας κιόλας, ερχόμαστε σε έναν κόσμο γεμάτο ήχους. Από το νανούρισμα της μάνας μας, μέχρι το τιτίβισμα των πουλιών που μας επισκέπτονται στο μπαλκόνι και από το θρόισμα των φύλλων από τα δέντρα, μέχρι τις στάλες της βροχής που πέφτουν πάνω στο τζάμι, η ζωή μας είναι γεμάτη ήχους και μελωδίες. Άρα ο άνθρωπος εκ φύσεως ακούει και αναπαράγει μουσική, γοητεύεται από αυτήν και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν.
Που θα μπορούσαμε να σας ακούσουμε αυτόν τον καιρό;
Πριν από λίγες μέρες τελείωσε η σεζόν σε ένα μαγαζί που έπαιζα και τραγουδούσα στη Φωκίωνος Νέγρη και πλέον ετοιμαζόμαστε με την Ζωή Τηγανούρια για περιοδεία εντός και εκτός Αττικής. Φλώρινα, Βόλος, Αλεξανδρούπολη και Κορωπί είναι μερικές από αυτές.
Ποιοι είναι οι στόχοι του μέλλοντος;
Προς το παρόν βρίσκομαι στο στούντιο ηχογραφώντας δύο νέα κομμάτια σε μουσική Νίκου Πλάτανου και Παντελή Κυραμαργιού και στίχους Μάνου Ελευθερίου και Δήμητρας Νεοφύτου αντίστοιχα. Από κει και πέρα προσπαθούμε με την Ζωή να προωθήσουμε τα τραγούδια μας, έτσι ώστε να φτάσουν στα αυτιά όλο και περισσότερων ανθρώπων.
Τέλος, σας απογοητεύει κάτι από τη μουσική βιομηχανία του 2018;
Ναι, υπάρχουν κάποια πράγματα που με θυμώνουν και με απογοητεύουν ταυτόχρονα. Δυστυχώς στις μέρες μας είναι ελάχιστοι οι συνθέτες αλλά και οι δισκογραφικές κυρίως που θα εμπιστευτούν και θα προσεγγίσουν έναν νέο καλλιτέχνη με δυνατότητες. Δίνουν βαρύτητα στην εικόνα που βγάζει κάποιος και όχι στο μουσικό του ταλέντο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι νέοι στον χώρο καλλιτέχνες, να προσπαθούν με τις δικές τους πενιχρές δυνάμεις να προωθήσουν την δουλειά τους.
