Ο Ορλάντο; Η Ορλάντο; Ποιός ή τι είναι αυτό το πλάσμα που κινείται μέσα σε τέσσερις ολόκληρους αιώνες άφυλο και χωρίς να γερνά υποκείμενο στη συμβατική φθορά του χρόνου;
Είναι μόλις δεκαέξι χρονών και παρασύρεται από τον αθώο και χειμαρρώδη έρωτά του για τη Σάσα στην Ελισαβετιανή εποχή.
Η προδοσία της τον συντρίβει, προσβάλλεται από την αρρώστια της λογοτεχνίας και η νεανική ηλικία τον βρίσκει στην Κωνσταντινούπολη, όπου την ώρα της στέψης του ως πρεσβευτής της Βρετανίας γίνεται ανταρσία. Καταλήγει στα βουνά, αρμέγει, βόσκει, πατά σταφύλια και για πρώτη φορά ζει με απόλυτη ελευθερία. Στη συνέχεια, βρίσκεται στην Αμερική. Στα τριανταέξι της, γυναίκα πλέον, πιο σίγουρη κι ανεξάρτητη αυτοχαρακτηρίζεται με μια εύστοχη και λακωνική ακρίβεια: «είμαι ειλικρινής, γενναιόδωρη, κακομαθημένη, εύστροφη, ρομαντική, αδέξια. Λατρεύω τα δέντρα, αλλά τους ανθρώπους…δεν ξέρω…είναι μοχθηροί και λένε πολλά ψέματα».
Η Αμαλία Καβάλη μαζί με τη σκηνοθέτιδα Ιώ Βουλγαράκη χτίζουν έναν μονόλογο – άθλο δουλεμένο με μεγάλη λεπτομέρεια στις λέξεις, στις παύσεις, στην κίνηση και στο ηχόχρωμα φωνής όπου τα γεγονότα μοιάζουν να αποτελούν πραγματικές αναμνήσεις. Σημαντικός συνοδοιπόρος η εξαιρετική μετάφραση του Αλέξανδρου Ίσαρη που μεταφέρει ζωηρές, ποιητικές, εικόνες. Η νεαρή ηθοποιός, με πεντακάθαρη άρθρωση και φωνή αλλού ορμητική, σταθερή κι αυθόρμητη, αλλού πιο διστακτική, τρεμάμενη και σβησμένη δίνει πνοή σε αυτό το ευαίσθητο πλάσμα που δοκιμάζει εμπειρίες στο έπακρο, ψάχνει την ευτυχία και τον έρωτα κι αποτυγχάνει, δίνεται εξίσου σε άντρες και γυναίκες με τους οποίους τελικά ποτέ δεν καταφέρνει να επικοινωνήσει ακινητοποιημένη στην κολλώδη, βαλτώδη σύσταση της δυστυχίας. Μοναδικό αρνητικό κάποιες στιγμές ίσως περισσότερο εγκεφαλικές από το αναμενόμενο.
Ο/Η Ορλάντο είναι η ίδια η Βιρτζίνια Γουλφ, είναι όμως και ο Άνθρωπος ανά τους αιώνες που παρά το πάθος του για ζωή, η αγωνία του θανάτου δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. Κωμικά κατακρίνει το μουλιασμένο μυαλό των ομοεθνών του που λες και το υγρό κλίμα της Αγγλίας τους σπρώχνει να αφομοιωθούν από τις τάσεις της εποχής: κλείνονται στα σπίτια τους, γεννούν ασταμάτητα και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω του παρά μόνο βέρες, βέρες παντού. Κι όποιος τολμήσει ν’ αντισταθεί; Απλώς τσακίζεται.
Η τελευταία λέξη του/της Ορλάντο, δεν είναι ακριβώς λέξη. Είναι ο ήχος που κάνει κάποιος όταν κρατά βίαια την ανάσα του: ο ήχος της ασφυξίας που αναπόφευκτα φέρνει στο μυαλό το τέλος της συγγραφέως.
