Είδαμε: “Ο χιονάνθρωπος” «Κόβει πράγματα σε κομματάκια. Ό,τι κάνει ένα παιδί για να επιβάλλει την τάξη», εξηγεί ο αστυνομικός Harry Hole στην καινούρια του συνάδελφο Katrine Bratt, όταν με το πρώτο το χιόνι ξεκινούν στο Όσλο ανεξήγητες εξαφανίσεις γυναικών.
Λίγο προτού βρεθεί το επόμενο θύμα, ο δολοφόνος αφήνει για άλλη μια φορά το σήμα κατατεθέν του: ένας χιονάνθρωπος που τα χαρακτηριστικά του αποτελούνται από κόκκους καφέ έχει στραμμένο το πρόσωπό του σε αυτές σαν ένα είδος προειδοποίησης για ό,τι πρόκειται να πάθουν.
Οι γυναίκες – στόχοι είναι όλες επιλεγμένες με χειρουργική ακρίβεια. Έχουν αποτυχημένες οικογενειακές σχέσεις και παραμελούν τα παιδιά τους, τα οποία αποδεικνύεται ότι προέρχονται από διαφορετικούς πατεράδες από εκείνους που τα μεγαλώνουν. Η γονική εγκατάλειψη πυροδοτεί ένα παλιό τραύμα και το τιμωρητικό ένστικτο θα αναλάβει να αποδώσει «δικαιοσύνη».
Σε μια γεμάτη εγρήγορση και υποσχόμενη αρχική σκηνή, τα όσα συμβαίνουν στο χαμένο μέσα στο χιόνι σπίτι προδιαθέτουν τον θεατή για το αρρωστημένο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ο μελλοντικός serial killer: κάθε φορά που το μικρό αγόρι απαντά λάθος σε μια ερώτηση, ο άντρας που κάθεται δίπλα του βιαιοπραγεί παράλογα απέναντι στη μητέρα του. Λίγο μετά, ο ίδιος γίνεται τραγικός αυτόπτης μάρτυρας της αυτοκτονίας της κάτω από τα παγωμένα νερά της Νορβηγικής λίμνης.
Από αυτό το σημείο κι έπειτα, ο Tomas Alfredson μετατρέπει το έργο σε μια τετριμμένη συνέχεια. Ευτυχώς, όταν το κινητό τηλέφωνο της Birte Becker δίνει ξανά σήμα αρκετές ημέρες μετά την εξαφάνισή της, οι ρυθμοί ανεβαίνουν και μέχρι την τελευταία αναμέτρηση – κάθαρση «Ο Χιονάνθρωπος», αν και προφανώς δεν θα αποτελέσει ένα αξέχαστο θρίλερ, δίνει ένα αξιοπρεπές σύνολο που βλέπεται με ενδιαφέρον. Ο σκηνοθέτης φροντίζει να εντάξει ορισμένα τρικ αποπροσανατολισμού σχετικά με την ταυτότητα του δολοφόνου με πρόσωπα που μοιάζουν ύποπτα χωρίς να είναι, ενώ όλοι οι χαρακτήρες κρύβουν καλά ένα μυστικό που εκ των υστέρων αποκαλύπτεται. Ωστόσο, δεν παραλείπονται ορισμένες σεναριακές ασάφειες, ενώ η εμβάθυνση στον ψυχισμό των ηρώων δεν είναι αρκετή ώστε να κάνει τον θεατή να συμπάσχει αβίαστα μαζί τους.
Εκείνο που σίγουρα τραβά την προσοχή είναι τα φροντισμένα λευκόγκριζα φωτογραφικά πλάνα του Dion Beebe που συνοδεύονται είτε από στροβιλιστές νιφάδες είτε από την ήσυχη ακινησία του χιονιού.
Ο Michael Fassbender είναι αρκετά πειστικός στον ρόλο του αστυνομικού Harry Hole, που παρά την ψυχολογική του εξουθένωση, τις τάσεις αυτοκαταστροφής και τον ατελείωτο εθισμό του στο αλκοόλ και τα τσιγάρα εξακολουθεί να διατηρεί άψογες γραμμώσεις και ακέραιες νοητικές δεξιότητες.
Η μουσική του Marco Beltrami συνάδει κι επιτείνει τις περισσότερες σκηνές δράσης ενώ με λίγη ακόμα προσπάθεια θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό soundtrack.
Το «The Snowman» αποτελεί διασκευή του ομότιτλου και βραβευμένου βιβλίου του Νορβηγού συγγραφέα Jo Nesbo.
