Αρχική ΘΕΑΜΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ «Το αίμα είναι ζωή» – Ο Κόμης Δράκουλας εγκαταλείπει τον Πύργο του...

«Το αίμα είναι ζωή» – Ο Κόμης Δράκουλας εγκαταλείπει τον Πύργο του – «Δράκουλας»

main_DRAKOYLAS_PRESS

Ο «Δράκουλας», το μυθιστόρημα του Ιρλανδού συγγραφέα τρομαχτικών ιστοριών Μπραμ Στόκερ, ξετυλίγεται στο θεατρικό σανίδι του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», σε σκηνοθεσία και θεατρική απόδοση Φρόσως Λύτρα.

Ένα μυθικό ον,  από τις ρίζες των δακτύλων του μεγαλώνουν πελώρια, λεπτά, βρωμερά και ακονισμένα νύχια. Τα ούλα του σκίζουν δυο μυτεροί κυνόδοντες, που τρυπούν έναν λαιμό που «μοσχοβολά» αίμα που ρέει.

Το κτήνος θωρεί την πορφυρή κοιλάδα στο σώμα του ανθρώπου, αναστατώνεται και θολώνει από τη μέθη, ωθείται, ερεθίζεται από τούτη τη λίμνη, θέλει να τη γευτεί, να ξεδιψάσει, να βυθιστεί στ’ άδυτα αυτής της αιωνιότητας, που μονάχα ένας θνητός μπορεί να του τη δώσει. Το πρόσωπό του δεν αντανακλά στον καθρέπτη, ο ήλιος αλληθωρίζει στην όψη του και οι ηλιαχτίδες αλλάζουν πορεία. Δεν έχει σκιά, αλλάζει μορφές, είναι ένα αιωνόβιο ον που επιβιώνει, στην κατάρα της αέναης ζωής, μονάχα από ανθρώπινες ζωές, είναι ένα πεθαμένο ον που σκοτώνει ένα έμβιο ον προκειμένου να κατακτήσει την αθανασία του σώματος και της ανύπαρκτης ή υπαρκτής σκοτεινής ψυχής του. Ο καταραμένος ποιητής, όπως τον χαρακτηρίζει ο Στόκερ, αυτός με τα πυρωμένα μάτια, είναι ο τεράστιος, εκείνη η φιγούρα των σκοτεινών ιστοριών, που έχει περιπλανηθεί και στις μυθιστορηματικές πλάσεις του Λοβεκραφτ, ο  Κόμης Δράκουλας.

main_DRAKOYLAS_PRESS
Φωτ.: Αχιλλέας Χαρίτος

Μπραμ Στόκερ

Κανείς δεν πίστεψε στις δυνατότητες του Μπραμ Στόκερ. Ήταν ένας άνθρωπος τόσο προσγειωμένος και ματαιόδοξος, που όλοι στηρίζονταν στην εικόνα που είχαν για εκείνον πως ήταν ένας μέτριος λογοτέχνης με ατροφική φαντασία.  Αυτή η εικόνα μεμιάς γκρεμίστηκε, όταν ο Στόκερ έγραψε το μυθιστόρημα «Κόμης Δράκουλας», το οποίο, εντελώς παράδοξα, γεννήθηκε από έναν εφιάλτη που είχε ο λογοτέχνης μια καταρρακτώδη νύχτα της 7ης Μαρτίου 1890. Αυτό που είδε στ’ όνειρό του, όπως ο ίδιος κατέγραψε την επόμενη μέρα σε ένα επιστολόχαρτο, ήταν: «Νεαρός άνδρας βγαίνει έξω. Βλέπει κορίτσια. Ένα προσπαθεί να τον φιλήσει. Όχι στα χείλη, αλλά στον λαιμό. Ο Κόμης επεμβαίνει με οργή και μανία. Αυτός ο άντρας μου ανήκει. Τον θέλω, λέει.»

Μύθος «Κόμης Δράκουλας»  

Μια σειρά από αφηγήσεις γεγονότων από τους ήρωες του έργου αποτελούν τον πυρήνα της ιστορίας τρόμου του Στόκερ.

Το μυθιστόρημα ξεκινά με τον νεαρό δικηγόρο Τζόναθαν Χάρκερ να γράφει στο ημερολόγιό του τα βιώματά του στον Πύργο του Κόμη Δράκουλα -ο οποίος βρίσκεται στα σύνορα της Τρανσυλβανίας, της Βουκοβίνας, και της Μολδαβίας- με την ελπίδα πως η αρραβωνιαστικιά του Μίνα, κάποτε, όταν εκείνος επιστρέψει, θα το διαβάσει. Ο Τζόναθαν, αρχικά, γοητεύεται από τις κινήσεις και τη σοφία του Κόμη, γι’ αυτό και δέχεται να τον υποστηρίξει νομικά, για μια αγορά ακινήτων που εποπτεύεται από τον εργοδότη του. Ο Κόμης προτείνει στον Χάρκερ να διαμείνει στον Πύργο του για έναν μήνα, έτσι ώστε να μάθει από αυτόν τον μορφωμένο νεαρό, όπως του εξηγεί, τη γλώσσα των 400 τελευταίων χρόνων, τον πολιτισμό και την εξέλιξη της χώρας, και ύστερα θα είναι ελεύθερος να φύγει.

Ο Χάρκερ, άξαφνα, νιώθει αναστατωμένος, αισθάνεται πως πλήττει στο κάστρο, πως «μουχλιάζει», πως είναι… αιχμάλωτος του Κόμη Δράκουλα. Παράξενα, απόκοσμα και μεταφυσικά πράγματα συμβαίνουν στον Πύργο. Ο Χάρκερ δεν μπορεί να διαφύγει από τα νύχια του Κόμη, που τα αισθάνεται κάθε νύχτα να του περιτυλίγουν τον λαιμό, να ρουφούν κάθε σταγόνα της ύπαρξής του, της ζωής του. Ακούει λύκους, ήχους πρωτόγνωρους, φρικαλέους, ακούει ουρλιαχτά, δεν ακούει, όμως, τους παλμούς της καρδιάς του.

ννμ
Φωτ.: Αχιλλέας Χαρίτος

Ο Κόμης εγκαταλείπει τον Πύργο του και τον Χάρκερ τον αφήνει εγκλωβισμένο εκεί. Με πολλές προσπάθειες και κινδύνους, ο Χάρκερ καταφέρνει να δραπετεύσει.

Εντωμεταξύ, στο Whitby της Αγγλίας προσαράζει ένα ρωσικό πλοίο με τ’ όνομα Δήμητρα. Ο καπετάνιος του πλοίου περιγράφει στο ημερολόγιό του την τραυματική εμπειρία που είχε μεσοπέλαγα, όταν ολόκληρο το πλήρωμά του εξαφανίστηκε, και ο ίδιος κατάφερε και διεσώθη, αφού δέθηκε στο τιμόνι για να διατηρήσει την πορεία του πληρώματος. Όταν έφτασε στη στεριά είδε να πηδάει από το πλοίο του ένα ζώο που «έμοιαζε με σκυλί» και να εξαφανίζεται.

Την ίδια στιγμή η Μίνα, η αρραβωνιαστικιά του Χάρκερ, αποφασίζει να επισκεφτεί τη φίλη της Λούσι, στο σπίτι της στο Whitby.

Με την άφιξη του Κόμη, η Λούσι αρχίζει να παρουσιάζει συμπτώματα υπνοβασίας και άνοιας. Ο Κόμης την παρακολουθεί και την καταδικάζει στην αιωνιότητα, σε μια διψασμένη αιωνιότητα. Τρέφεται από το ζωηρό αίμα που κυλά στις φλέβες της.

Ο Δρ John Seward, ένας από τους μνηστήρες της Λούσι, ο οποίος απορρίφθηκε από την ίδια όταν της έκανε πρόταση γάμου, παρακολουθεί την ασθένειά της, όμως δεν μπορεί να κατανοήσει τι είναι αυτό που της απορροφά τόση ζωή, χάνει ανεξήγητα ποσότητες αίματος, και έχει μια ακατανόητη τάση ύπνου. Τότε, ζητά τη βοήθεια του παλιού καθηγητή  του, Βαν Χένσλινγκ, ο οποίος αμέσως καταλαβαίνει ποια είναι η αιτία της ασθένειάς της.

Τότε είναι που ξεκινά το κυνήγι των βρικολάκων από τους πρώην μνηστήρες της Λούσις, τον Δρ John Seward, τον Quincey Morris, τον Arthur Holmwood, αλλά και τη Μίνα, τον Χένσλινγκ και τον Χάρκερ -ο τελευταίος είχε βρει καταφύγιο σε ένα μοναστήρι.

ννν
Φωτ.: Αχιλλέας Χαρίτος

Οι σκοτεινές ιστορίες της μητέρας του Μπραμ Στόκερ, Σάρλοτ Στόκερ

Ο Μπραμ Στόκερ ήταν ένα φιλάσθενο παιδί. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο κρεβάτι, περιφερόταν από δωμάτιο σε δωμάτιο, καθώς δεν μπορούσε να περπατήσει. Η μητέρα του, για να κρατάει συντροφιά στο άρρωστο παιδί της, καθώς και για να φτιάχνει τη διάθεσή του, του έλεγε σκοτεινές ιστορίες ιρλανδικής λαϊκής παράδοσης με αληθινά τρομακτικά γεγονότα. Αυτές οι ιστορίες στοίχειωσαν τον Στόκερ από τη νεαρή του ηλικία, και ίσως να ήταν ένας από τους λόγους που συμπεριλήφθητε στην πλάση αυτών των φανταστικών και φοβερών τερατωδών μύθων, που αποτύπωνε στο χαρτί.

Η παράσταση «Δράκουλας» σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα

Μια σκοτεινή σπηλιά, σταγόνες να ηχούν σαν από σταλακτίτες που πέφτουν στο υγρό, βραχώδες έδαφος. Μυρίζει καπνός, μια ευωδία από κερί, μια αίσθηση που ζωντανεύει τη σκηνή, εξάπτει τη φαντασία σου κι αισθάνεσαι πως είσαι ένα κομμάτι αυτής της ιστορίας, πως ζεις το παρασκήνιο της ταινίας «Draqula», ο τρόμος σπέρνεται μέσα σου, ριζώνει εκεί και δεν αποκολλάται έως ότου να αποχωρήσεις ή να «δραπετεύσεις» από το θέατρο.

Νύχτα, ουρλιαχτά λύκων, μια μουσική που αντηχεί στους κτύπους των καρδιών μας, στην αγωνία μας, στον φόβο μας πως τούτη η νύχτα δεν θα τελειώσει ποτέ. Ένα γραφείο, εκεί γράφονται οι περιπέτειες των ηρώων, τα γράμματα, διαβάζονται τ’ αποκόμματα των εφημερίδων, εκεί αφηγούνται τα θύματα-πρωταγωνιστές του Στόκερ, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, όσα δε βλέπουμε.

Μια βάρκα, σαν από ναυάγιο διαλυμένη, είναι τοποθετημένη στη δεξιά πλευρά της σκηνής. Μια κούνια στο βάθος, κι ένα μεγάλο παράθυρο σπασμένο. Η σκηνή μοιάζει να έχει σχεδιαστεί με προσανατολισμό έναν ακαθόριστο χωροχρόνο, πότε η «σπηλιά» μεταλλάσσεται σε Πύργο, πότε  στο σπίτι της Λούσι, πότε σε μια αυλή, όπου η Μίνα κάθεται πάνω σε μια κούνια και ατενίζει, σκέφτεται τον αγαπημένο της, οραματίζεται, ονειρεύεται βρισκόμενη σε μια αρμονία, σε μια άγνοια της κόλασης που «ζει». Στα δεξιά και τ’ αριστερά της σκηνής βρίσκονται δυο τοποθετημένες, κυρτές σκάλες πουν οδηγούν πότε στ’ ουράνιο, πότε στον κάτω κόσμο, και κεριά, πολλά, μυσταγωγικά κεριά…

Μια τολμηρή, άρτια και επιμελημένη σκηνοθεσία

Η Φρόσω Λύτρα με τη θεατρική ομάδα “naan” επέλεξαν να παρουσιάσουν ένα πραγματικά δύσκολο έργο, το οποίο απαιτεί χρόνο, σκληρή δουλειά και χρήμα, προκειμένου να υπάρξει η δυνατότητα να στηθεί με ένα τόσο φαντασμαγορικό τρόπο, που να μην επιτρέπει την προσοχή του θεατή ν’ απομακρύνεται από το θεατρικό δρώμενο. Η σκηνοθέτιδα της παράστασης τοποθέτησε τους κόμβους-χορευτές και τους κόμβους-ηθοποιούς στα κατάλληλα σημεία, κι εκείνοι με τη σειρά τους να έχουν την αποδοτικότερη και εύστοχη έκφραση στον κατάλληλο χρόνο, στο ορθότερο ύφος, κάτι που προκαλούσε μια αλληλεπίδραση μεταξύ των μελών της θεατρικής παράστασης, μια επικοινωνία που δημιουργούσε σχέσεις και οι σχέσεις κατέληγαν στην αποτελεσματικότερη εξιστόρηση του έργου. Έδωσε μιαν άλλη όψη στον δράκουλα, δεν τον εκσυγχρόνισε, ούτε, όμως, τον άφησε στην αρχική του μορφή, του 19ου αιώνα, προσπάθησε να διατηρήσει μια ισορροπία, έτσι ώστε η παράσταση να γίνεται αμεσότερη και εγγύτερη.

Σε αυτήν την σκηνοθετική όψη και άποψη, την πινελιά της στάλαξε και η Φαίη Κοκκινοπούλου, η βοηθός της σκηνοθέτιδας, η οποία ήταν κατά μια έννοια το δεύτερο χέρι επίτευξης αυτής της θεατρικής πράξης.

main_DRAKOULAS_4
Φωτ.: Αχιλλέας Χαρίτος

Οι ηθοποιοί και οι χορευτές Δράκουλας (Δημήτρης Γεωργαλάς), Μίνα (Λίνα Σακκά), Καθηγητής Βαν Χένσλινγκ (Κώστας Φλωκατούλας), Τζόναθαν (Κωστής Μπούτας), Λούσι (Έλσα Σίσκου), Ρόμπερτ (Χρήστος Ντόβας) και Αναστασία Κελέση, Αλέξης Φουσέκης, Νεκτάριος Ραμιάς, περιπλανήθηκαν στ’ άδυτα των ρόλων τους, εκτέλεσαν τους ρόλους αυτούς με συνέπεια, με προσοχή σε σημεία που θα μπορούσαν να στρεβλώσουν την πλοκή του έργου. Δεν παρέκκλιναν της αρχικής τους πορείας, βάδιζαν με ρυθμικούς ρυθμούς προς την πλήρη απόδοση του έργου. Χορευτές και ηθοποιοί επικοινώνησαν, συντάχθηκαν και ενώθηκαν στη θεατρική σκηνή, υπήρξε αντιλαβή στους ελάχιστους διαλόγους, ενώ υπήρξε μια κατανοητή και ρέουσα ευχέρεια στον λόγο.

Τα σκηνικά, τα κουστούμια και η μουσική των Μανώλη Παντελιδάκη, Νίκου Χαρλαύτη, Μιχάλη Νιβολιανίτη και Αλέξανδρου Χρηστάρα ήταν παραμυθένια, φαντασμαγορικά, κάτι που δείχνει την πολύπλευρη και πληθωρική προσέγγιση που είχαν όσοι συνέβαλαν στην επίτευξη αυτής της παράστασης.

Η παράσταση αυτή, το έργο αυτό δεν θα μπορούσαν να μιλούν μονάχα για ένα σκοτεινό πλάσμα που περιφέρεται στον κόσμο προκειμένου να σκοτώνει ανθρώπους, να ζει με το αίμα τους και να επιβάλει την κυριαρχία του στη γη. Το έργο αυτό κάνει λόγο για τη ζωή, τον θάνατο, τη μιζέρια, την πλήξη, τη μοναξιά, τον έρωτα, την αγάπη, την θρησκεία, τα πάθη, τα λάθη, για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαιμαργία, Λαγνεία, Απληστία, Οργή και Ζηλοφθονία.

Κρατήστε όσα πράγματα επιθυμείτε από την θέαση αυτής της παράστασης και από τον ίδιο τον Στόκερ, εγώ επέλεξα να κρατήσω αυτά τα δύο:

«Άγρια πύλη των ονείρων, μας οδηγεί στις αχαρτογράφητες περιοχές της ύπαρξής μας»

Και «Κάτι απερίγραπτο εκεί έξω ήρθε για να ζήσει»

Συντελεστές

Συγγραφέας: Μπραμ Στόουκερ

Σκηνοθέτης: Φρόσω Λύτρα

Ηθοποιοί: Δημήτρης Γεωργαλάς, Λίνα Σακκά, Κώστας Φλωκατούλας, Κωστής Μπούτας, Ελσα Σίσκου, Χρήστος Ντόβας

Χορεύουν: Αναστασία Καλέση/Αλέξης Φουσέκης/Νεκτάριος Ραμιάς

Θεατρική απόδοση: Φρόσω Λύτρα

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης

Γλύπτης: Στέλιος Γαβαλάς

Μουσική: Μιχάλης Νιβολιανίτης / Αλέξανδρος Χρηστάρας

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Χορογραφίες: Αλέξης Φουσέκης

Μακιγιάζ-Φωτογρφαία: Αχιλλέας Χαρίτος

Βοηθός σκηνοθέτη: Φαίη Κοκκινοπούλου

Κατασκευή σκηνικών: Παναγιώτης Λαζαρίδης

Παραγωγή: Ομάδα «naan»

Έως τις 24 Ιουνίου 2018

Τετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή στις 21:30

Διάρκεια100′

Εισιτήρια: 17 €, 13 € φοιτητικό, 10 € ανέργων-ΑμεΑ

Ελληνικός κόσμος – “Το Θέατρον”,
Πειραιώς 254, Ταύρος ,
Τηλ.: 212 254 0312

 

 


Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο instagram



Προηγούμενο άρθροH Βασιλική Νταντά «έριξε» το instagram
Επόμενο άρθροΟι “Calexico” στο Ηρώδειο – Φεστιβάλ Αθηνών