Ποτέ στην ζωή μου δεν έκατσα να αναλύσω τι είναι έρωτας.
Λίγο η οπισθοδρομική αντίληψη της επαρχίας όπου και μεγάλωσα, λίγο η στενομυαλίαση του οικογενειακού περιβάλλοντος ότι αυτά είναι πράγματα του διαβόλου, λίγο το ό τι ερωτεύεσαι πάει να πει και ότι παντρεύεσαι, δημιούργησα την άποψη ότι έρωτας είναι γνωρίζεις έναν άτυχο άντρα, κάνεις δεσμό μαζί του, και όλα έρχονται όπως τα θέλει η τότε ενάρετη γραμμή ζωής που μας δίνανε….
Ωιμέ! Κοιτώ πίσω μου και σπαράζω, πόσες ανθρώπινες ζωές καταστράφηκαν με το σωστό δρόμο που μας επέβαλλαν, πόσες καρδιές σταμάτησαν να ζουν, πόσοι δημιούργησαν μια εικονική ευτυχία αρεστή στο κοινωνικό περίγυρο, και όλα αυτά για ένα γαμημένο πρέπει.
Τι να πρωτοθυμηθώ και πως να ουρλιάξω από οργή και θυμό; Ότι χαρακτήριζαν όσους ακούγανε metal σαν σατανάδες και αντίχριστους; Ότι το συνετό για μια κοπέλα ήταν να κάνει οικογένεια; Ότι όσοι δούλευαν νύχτα ήταν ναρκομανείς και πουτάνες; Ότι ο μόνος τρόπος για να ασχοληθείς με την μουσική ήταν να είσαι στην φιλαρμονική της πόλης ή να σαι δάσκαλος σε κάποιο ωδείο; Τι να πρωτοθυμηθώ τις ταμπέλες που δίναν σε όσους ξεχώριζαν; Στους χαρακτηρισμούς όσων θελαν να ξεφύγουν από το μίζερο καθεστώς; Ένα αλαλούμ το μυαλό μου και η ψυχή μου.
Μουσική ίσον μόνο ότι έχει να κάνει με την παράδοση…όλα μια παράδοση που όποιος δεν κατάφερνε να βουλώσει τα αφτιά του φυλακιζόταν σε ένα Τρούμαν σόου για να πάρει τα εύσημα… Είναι μια τρέλα μια ανισορροπία να δίνεις χαρακτηρισμό στην μουσική. Είναι αμάθεια να ακούς μουσική μόνο στις νότες, μόνο στα τραγούδια, να ναι η μουσική μόνο στους δίσκους, στις κασέτες και μετέπειτα στα cd, να ναι η μουσική στις συναυλίες και στα επαρχιακά σκυλάδικα που διασκέδαζαν οικογενειακώς.
Και τότε κάπου εδώ άρχισαν και οι κοπάνες από το σχολείο, παρέες ολόκληρες περιθωριακών νέων ανεβαίναμε στο βουνό της πόλης, να ακούσουμε μουσική.Αυτή την μουσική που μόνο εμείς ακούγαμε, παρέα με μια μισό-ξεκούρδιστη κιθάρα. Εκεί δίπλα στο ποτάμι που τραγουδούσε ασταμάτητα αυτόν το γάργαρο ρυθμό, εκεί που τα πουλιά έδιναν την πιο καταπληκτική συναυλία, εκεί που ο αέρας σφύριζε τον πιο γλυκό ρυθμό.
Εκεί στο βουνό μας, κάναμε τα όνειρα μας, πόσο ψηλά θα μπορέσουμε να πετάξουμε, πόσο θέλαμε να ρουφήξουμε την ζωή, πόσο δεν μας ένοιαζαν οι ταμπέλες που μας είχαν κολλήσει. Πόσο οι γονείς δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα ίδια τους τα σπλάχνα, και μας κυνηγούσαν φωνάζοντας τι θα πει ο κόσμος που σας είδε μόνους στο βουνό;Ο κόσμος; Ποιος κόσμος; Αυτός που βολεύετε στα δήθεν και στα πρέπει; Αυτός ο κόσμος που επιδιδόταν σε κάθε είδους αμαρτία αρκεί να μην το μάθαινε ο υπόλοιπος κόσμος; Αυτή η γειτόνισσα που ανέβαινε στο βουνό με το αμάξι του κουμπάρου για να μαζέψουν χόρτα; Πόσα είχαν δει τα μάτια μας σε αυτό το βουνό. Πόσους κριτές μας να επιδίδονται σε όργια, αλλά δεν το μάθαινε ο υπόλοιπος κόσμος, εμάς δεν μας έδινε κανείς σημασία, μας είχε πετάξει το σύστημα….
Και πέφτεις στην λούμπα, ωχ ναι ρε πέφτεις σαν ηλίθιος, γιατί η ψυχή σου δεν θέλει να πικράνει τους ανθρώπους σου, και ας πικραθείς εσύ. Πέφτεις και τρως αμάσητο ότι σου προσφέρουν, επιβιώνεις όμως, γιατί έχεις παρέα σου την μουσική, αυτή θα σε κρατήσει σαν το μάννα εξ ουρανού.
Ω Θεέ μου -και συ μια μουσική είσαι- από τις καλύτερες, από τις πιο μελωδικές, από τις πιο δυνατές και συνάμα από τις πιο ηρεμιστικές. Πόση μουσική υπάρχει παντού; Στον ήχο του παθιασμένου φιλιού, στο κρεβάτι που τρίζει, στον ήχο του καφέ που αργοφουσκώνει. Πόση μουσική παντού χωρίς ταμπέλες…πόση μουσική η ζωή μας όλη…
Δε με νοιάζει τίποτα πια! Ξένη μέσα στους ξένους, βρήκα γνωστούς με την μουσική, και έκανα κάτι που δεν είχα ξανακάνει… ανακάλυψα κάτι που ποτέ δεν είχα προσέξει ότι έχω πάνω μου: Τα φτερά μου!!!!! Η κίνηση απλή, τα ανοίγεις και ξεφεύγεις, πετάς σαν τα πουλιά, όσο ψηλά μπορείς με όλη σου την δύναμη. Από εκεί ψηλά οι σκουριασμένες αντιλήψεις δεν φαίνονται και οι ταμπέλες δεν είναι ορατές. Εκεί ψηλά συναντάς και άλλα πουλιά που προσπαθούν να ξεφύγουν και… και πόσο όμορφη μουσική βγάζουν τα φτερουγίσματα Θεέ μου!!
Είμαι η Μαριάμ και είμαι καλά…
