Οι φλόγες αγκαλιάζουν τα σώματά τους, ηχούν οι αποπνικτικές, στον καπνό άηχες, φωνές τους, ενώ οι σκιές τους, σαν δέντρα που καίγονται, λιώνουν, γέρνουν και συνθλίβονται, θολώνουν, και ύστερα, χάνονται.
Έβρεχε στάχτη, ο αιθέρας μύριζε καμένη γη, κόκκινα σύννεφα, ο ουρανός να θρηνεί μα σταγόνα να γιάνει τη φύση που φλέγεται, τον άνθρωπο που πυρώνεται, δεν τη σταλάζει, δεν τη σταλάζει.
Η πόλη σκοτείνιασε. Ήταν 23 Ιουλίου 2018. «Καίγεται η Κινέτα», φώναζαν οι περαστικοί και αυτές οι λέξεις ηχούσαν αμυδρά, μα ήταν τρομαχτικά καθαρές, γνώριμες, ένας συνειρμός του «Μάνα η Σμύρνη καίγεται». Αδιανόητο, η ανθρώπινη άβυσσος καίγεται και από τη στάχτη της, τι αναμένουμε; Την επαναδημιουργία; να βλαστάνει ξανά ο καρπός της γης, να χτίσουμε και ν’ ανοικοδομήσουμε ξανά τα συντετριμμένα οικήματα οικογενειών;
Αυτή η τραγωδία, είναι πραγματική: Άνθρωποι διακρίνουν τα πρώτα «κύματα» της φωτιάς ν’ απλώνονται στα δάση. Τρέχουν να σωθούν, ζητούν βοήθεια και αυτή η βοήθεια μοιάζει τόσο απατηλή, «κανείς δεν έρχεται», αυτό θα σκέφτηκαν, κανείς δεν θα ‘ρθει, μα η ελπίδα δεν μπορεί να εγκαταλείπεται εκεί, όταν τα μωρά σου σε κοιτούν, όταν θέλουν να δουν τη δύναμη στα μάτια σου, όταν έχουν την ανάγκη να τους πεις: «Όλα θα πάνε καλά, θα περάσει, θα περάσει». Έτσι τα χέρια ξεπλέκονται, τα παιδιά χάνονται και οι γονείς στη μάχη τους να τα σώσουν, αποσιωπούν αιώνια κάτω από της στάχτης το στρώμα, φεύγοντας με την όψη του παιδιού τους ολομόναχου να κλαίει, να τους αποζητούν κι όλα απλά να ησυχάζουν, δίχως ουρλιαχτά πια, δίχως πόνο, αυτή η νεκρική σιωπή, το πένθος, όταν κανείς δεν μπορεί να μιλήσει γι’ αυτό, όταν δεν έχεις το δικαίωμα να μιλάς για «θλίψη» σαν θεατής, απλά κοιτάς και σκέφτεσαι, μακαρίζεις τη ζωή σου, σκεπτόμενος πως «θα μπορούσες να ήσουν εσύ».
Κατανοείς πόσο αδύναμος, μικρός είναι ο άνθρωπος στο έλεος της φύσης, διότι και η φωτιά «πλάση» της φύσης είναι, όταν όμως την προκαλείς και την εξοργίζεις, γίνεται το φονικότερο όπλο, δε διακρίνει τη φύση της, τον άνθρωπο και απλά τον αφανίζει, δίχως έλεος, έχοντας τον αγέρα συνένοχο στην οργή της, ακόμα και τη θάλασσα.
Ευθύνη; Ένοχε, ακούς; Η βλακώδης και συνάμα διαχρονική ερώτηση που θέτουν οι δημοσιογράφοι στα θύματα μιας τραγωδίας: «Πώς αισθάνεστε;», εξυπηρετεί σε μια και μόνο περίπτωση, σε ένα και μόνο πρόσωπο, στον ένοχο. Τα ασάλευτα χείλη του θα προφέρουν σχεδόν αναίσθητα, αβίαστα και παγερά: «Τίποτα, τίποτα δεν αισθάνομαι» και όντως δεν αισθάνεται, πέρα από αυτό το τίποτα.
Άμοιρε άνθρωπε, ανίσχυρος είσαι, κι όμως τόσο ρωμαλέος που μάχεσαι ακόμη και με τη φωτιά, η δύναμη της επιβίωσης είναι τόσο ισχυρή, που ίσως να είναι η μοναδική ασπίδα σωτηρίας σου.
Και αύριο η γη θα καλλιεργηθεί, θα φυτέψουμε λουλούδια, δέντρα θα αποψιλώσουν ως τους ουρανούς και οι άνθρωποι; Ο άνθρωπος δεν θα ξεχάσει, η ιστορία πονάει, και πάντα η Ελλάδα θα αιμορραγεί στις πληγές «Κινέτα», «Ραφήνα», για τα παιδιά της, που τόσο οδυνηρά πλάνταξαν και ύστερα με ένα καυτό δάκρυ πλήγηκαν.
Ποιος θα κοιμηθεί τούτες τις νύχτες; Δεν βίωσα τη τραγωδία των ανθρώπων αυτών, όμως οι φωνές τους, αυτές οι φωνές της βοήθειας, που μαρτυρούν τη γύμνια της ανθρώπινης ύπαρξης, τη «ταπείνωση» του είδους μας όταν ελεημονεί και επιστρέφει μονάχα ο ήχος της δικής του φωνής, δείχνει πόσο μόνοι είμαστε, όμως, η ελπίδα μου και η αισιοδοξία μου για την εξέλιξη του ανθρώπινου γένους στέκεται στο γεγονός πως, τελικά, είμαστε ακόμα άνθρωποι.
Μια ακόμη εικόνα: Ένας πυροσβέστης, που μοιάζει με ήρωα, μα είναι άνθρωπος, πληγωμένος από τις φλόγες της πυρκαγιάς, στο ένα του χέρι κρατά ένα σκυλί που αφήνει λυγμούς πόνου να ενωθούν με τη μελωδία του θρήνου, και στο άλλο έναν άνθρωπο, λίγο πιο δίπλα ένα λουλούδι, τόσο μικρό, που η φωτιά το προσπερνά. Ένα ζώο, ένας άνθρωπος κι ένα λουλούδι, τι λέτε; Μπορούμε να τους σώσουμε; Μπορούμε να τους βοηθήσουμε; Να σταθούμε στο πλάι τους, να τους φροντίσουμε και ύστερα να δημιουργήσουμε, να χτίσουμε, να καλλιεργήσουμε και να ζήσουμε από την αρχή;
23 Ιουλίου 2018, 80 άνθρωποι και πολλά ζώα έχασαν τη ζωή τους από τη θανάσιμη πυρκαγιά που ξέσπασε στην Κινέττα και στην Ραφήνα. Υπεύθυνος; Άραγε, καταγράφει ποτέ η ιστορία τον πραγματικό ένοχό της;
